Η πολυμελής παρέα των YEAR OF NO LIGHT μας έρχεται από τη δυνατή σκηνή της Bordeaux της Γαλλίας. Ακριβώς μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, η οποία μάλιστα έφερε μεγάλη αναστάτωση στους ακροατές της sludge/post σκηνής, φρόντισαν να μας κάνουν γνωστή την βαθειά “αντιεμπορική” συνθετική προσέγγιση της μουσικής τους. Μετά το “Nord” λοιπόν, το συγκρότημα άρχισε μεθοδικά να στρέφεται προς τα βαθειά νερά του ambient/drone ιδιώματος, κάνοντας έτσι πολλούς από τους παλιούς τους οπαδούς να αναθεωρήσουν.
Το “Vampyr” ξεκινάει ακριβώς εκεί που σταματάει το μυσταγωγικό “Ausserwelt”. με ίδιο ήχο, παραγωγή και ατμόσφαιρα αλλά τελείως διαφορετική συνθετική προοπτική. Οι εξαγνιστικές μελωδίες του προκατόχου αντικαθιστώνται από ένα βαρύ μονότονο πέπλο ηχητικών στρωμάτων και συχνοτήτων. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Η δημιουργία του “Vampyr” ξεκινάει ακριβώς μετά την κυκλοφορία του “Ausserwelt”, και βασίζεται πάνω στην ομότιτλη γαλλογερμανική βουβή ταινία τρόμου του C.T. Dreyer από το μακρινό 1932. Ένας concept δίσκος που ηχογραφήθηκε ζωντανά και έρχεται να κρύψει ολοκληρωτικά τον ήλιο και όλα τα φωτεινά συναισθήματα που τον ακολουθούν. Έχοντας ακούσει τα τρία split με EAST OF THE WALL, ROSETTA, ALTAR OF PLAGUES και THISQUIETARMY που μεσολάβησαν, δεν περίμενα τέτοια τροπή στον ήχο των Γάλλων. Μέχρι την μέση του δίσκου νιώθεις ένα σύγκρυο να σε διαπερνά και στην συνέχεια καταλαβαίνεις ότι το κρύο που σε κατακλύζει θα σε αφήσει για πάντα ακίνητο. Εκεί σε οδηγεί το album, στην εξαντλητική κατατονία. Αυτό είναι ίσως και το μεγαλύτερο μειονέκτημα. Όσο κι αν θέλεις να εντάξεις τον ήχο σου στα πλαίσια μιας κινηματογραφικής ιδέας, πρέπει να προσθέσεις κάτι παραπάνω από αέναους ήχους. Και αν παρόλα αυτά, επιθυμείς ακόμα να διαβείς αυτά τα μουσικά μονοπάτια, υπάρχει πάντα η επιλογή να αλλάξεις το όνομα που θα στηρίξει αυτό το εγχείρημα.
Ο δίσκος επιβάλλεται να εκληφθείως μια απόκοσμη ηχητική υπόκρουση, δηλαδή για τον σκοπό ακριβώς που δημιουργήθηκε. Το εντυπωσιακό πρώτο μισό που αποκορυφώνεται στο μνημειώδες τρίπτυχο “Ombres”, “Meurtre”, “Deuil”, δυστυχώς επισκιάζει την κατάληξη του “Vampyr”, αφήνοντας, προς το τέλος, περισσότερο την αίσθηση ενός ανακυκλωτικού απόηχου ορισμένων αρχικά έντονων συναισθημάτων.
Κάπου διάβασα ότι την επόμενη “κανονική” κυκλοφορία του συγκροτήματος την περιμένουμε μετά το καλοκαίρι, τότε που οι μέρες θα αρχίσουν και πάλι να μικραίνουν. Εν αναμονή λοιπόν.
6,5 / 10
