Τώρα να καθίσουμε να αναλύσουμε τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στους QUEENSRYCHE; Νομίζω ότι είναι εντελώς ανώφελο. Όλα τα επεισόδια του σήριαλ, μπορείτε να τα διαβάσετε στο ROCK HARD και να (ξανα)φρίξετε. Η μουσική είναι όμως αυτό που ενδιαφέρει και στην προκειμένη περίπτωση, αν το άλμπουμ των QUEENSRYCHE με τον Todd LaTorre (ex–CRIMSON GLORY) στα φωνητικά αξίζει.
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η διαμάχη του Tate με τους υπόλοιπους τέσσερις, οι Wilton, Jackson. Rockenfield και Lundgren, τόνιζαν το γεγονός ότι ήθελαν να παίζουν τραγούδια της εποχής του “Warning” και γενικότερα των 3-4 πρώτων δίσκων. Βρήκαν λοιπόν τον Todd LaTorre, ο οποίος προφανώς και είχε βαρεθεί να περιμένει τον Jon Drenning από τους CRIMSON GLORY, πότε θα γυρίσει τις «ταινίες ποιοτικού ερωτικού κινηματογράφου» του (κάντε μία ψακτική στο google και θα διαπιστώσετε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει) και στο πρόσωπό του βρήκαν τον φιλόδοξο άνθρωπο με τα απαραίτητα προσόντα, που θα μπορούσε άνετα να τραγουδήσει κομμάτια όπως το “Take hold of the flame” κτλ. Το μεγάλο ερώτημα όμως υπήρξε και παραμένει: Πώς μπορούν να γράψουν κομμάτια που να είναι αξιόλογα όταν έχουν να συνθέσουν ένα ολόκληρο τραγούδι για τους QUEENSRYCHE περισσότερα από 15 χρόνια; Είναι ξεκάθαρο ότι όταν έχεις «σκουριάσει» και μπαίνεις απλά στο στούντιο και ηχογραφείς (όταν το κάνεις και αυτό, γιατί υπήρξαν περιπτώσεις που ούτε καν ηχογράφησαν τους δίσκους τους, όπως φαίνεται) και παίζεις live τα ίδια τραγούδια, οδηγείσαι σε μία στασιμότητα.
Ε, λοιπόν, όλος ο δίσκος, έχει την ατμόσφαιρα και την ήχο που όλοι εμείς, οι οπαδοί των QUEENSRYCHE της περιόδου μέχρι το “Promised land”, λατρέψαμε. Έχει όμως τις συνθέσεις σε παρόμοιο επίπεδο; Σε καμία περίπτωση. Υπάρχουν καλά σημεία σε ορισμένα τραγούδια, αλλά σχεδόν πάντα, μένεις με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ελάχιστα κομμάτια σου μένουν μετά τις ακροάσεις (και ομολογώ ότι έχω ακούσει το δίσκο πάνω από 30 φορές πλέον), με την κορυφαία στιγμή να είναι αναμφισβήτητα το “Open road” που κλείνει το άλμπουμ και θυμίζει τις μεγάλες στιγμές των ‘RYCHE όταν έκλειναν τους δίσκους τους με ύμνους όπως το “Someone else?” ή το “Anybody listening?”, από εκεί και πέρα όμως; Να βάλω και το εναρκτήριο “Where dreams go to die” και το “In this light”. Μη γελιόμαστε. Το γεγονός ότι ο δίσκος του Tate ήταν μέτριος, δεν κάνει το “Queensryche” αριστούργημα. Είναι κατά τι καλύτερος, σίγουρα. Γενικότερα όμως είναι καλός; Πάνω από τον μέσο όρο, ναι. Όχι όμως και αριστούργημα.
Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη που κάναμε με τον Michael Wilton και στο τέλος της θα δείτε ότι δεν διαφωνεί με το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος προσφέρεται για να «ξανασυστήσει» τους QUEENSRYCHE στους παλιούς τους οπαδούς και να δείξει ότι επέστρεψαν παίζοντας το είδος που ξέρουν καλύτερα από πάρα πολλούς. Καθ’ ομολογία όμως και του ιδίου, είναι κάπως βιαστικός στη σύνθεση και θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη δουλειά τους για να τους κρίνουμε με ακόμα πιο αυστηρά κριτήρια.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι περισσότερο, αλλά αυτό ήταν περισσότερο κρυφή επιθυμία, παρά συμβατό με την πραγματικότητα που είναι σκληρή και υπαγορεύει ότι αν σταματήσεις να συνθέτεις για πολλά χρόνια, δεν θα «το έχεις» όπως τότε. Η σύνθεση δεν είναι σαν το ποδήλατο, που ότι και να γίνει δεν θα το ξεχάσεις…
Ο βαθμός έρχεται μετά από ΠΑΡΑ πολλές ακροάσεις, όπως πάντα είναι υποκειμενικός. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν χρειάζεται να παρασυρόμαστε από τις αρχικές μας εντυπώσεις. Εμβαθύνετε στο άλμπουμ, ακόμα κι όσοι αρχικά διαφωνείτε μαζί μου και πιθανώς να διαπιστώσετε ότι δεν θα έχω και πολύ άδικο… Α, και μην ξεχάσω. Ο LaTorre ακούγεται ΣΑΝ Tate, αλλά πολύ δύσκολα θα καταφέρει να τον φτάσει. Άποψή μου: Ίσως ο πιο υπερεκτιμημένος τραγουδιστής των τελευταίων ετών…
6,5 / 10
Σάκης Φράγκος
