Μία από τις πιο συμπαθητικές μπάντες στον doom/stoner χώρο (έπειτα και από εκείνο το αξέχαστο live με τους EYEHATEGOD πριν 2 καλοκαίρια) επιστρέφει με νέο δίσκο που καλείται να διαδεχτεί το καλύτερό τους ίσως άλμπουμ μέχρι στιγμής, “Houses of the Unholy”. Οι CHURCH OF MISERY όμως είναι από εκείνους που κατέχουν το αντικείμενό τους τόσο καλά, που μοιάζει σχεδόν αδύνατο να απογοητεύσουν. Έτσι λοιπόν ανταποκρίνονται και πάλι, γράφοντας κομματάρες στα χνάρια που μας έχουν συνηθίσει και για 50 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος μοιάζουν η πιο cool μπάντα του πλανήτη.
Περιγραφές δε χωράνε και πολλές, ξέρεις κάθε φορά τι θα πάρεις από νέο το δίσκο των Γιαπωνέζων. Ριφάρες, απίθανο groove, τρελαμένα φωνητικά, ανωμαλία και διαστροφή (το κόλλημα με τους serial killers παραμένει), χορός και ψυχεδέλειες σ’ ένα φουλ ενεργητικό και πωρωτικό πακέτο. Παρά το γεγονός όμως ότι τα τραγούδια είναι εντελώς πιασάρικα, ίσως δεν είναι και το πιο εύκολο άκουσμα για τον μέσο ακροατή, λόγω βρώμικης παραγωγής, φωνητικών, αλλά και μεγάλων διαρκειών. Το σερνόμενο doom κομμάτι βέβαια από εδώ λείπει, κάτι που δίνει πόντους προσβασιμότητας στο δίσκο. Απομονώνοντας καθαρά και μόνο το κομμάτι της σύνθεσης, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι SΑΒΒΑΤΗ-ικό σε βαθμό παρεξηγήσεως, από την άλλη όμως οι CHURCH OF MISERY είναι από τις ελάχιστες μπάντες που το κάνουν τόσο καλά. Συν ότι τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν πιο πάνω τους δίνουν έναν ήχο που γίνεται σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμος. Και φυσικά οι λεπτομέρειες που όπως σε κάθε καλό δίσκο είναι αυτές που τον ανεβάζουν επίπεδο. Στην περίπτωσή μας τα samples, οι πανέξυπνες αλλαγές ρυθμού από doom σε πιο mid ή up tempo στο ίδιο κομμάτι, τα «παιχνίδια» του μπάσου κατά τη διάρκεια των κιθαριστικών σόλο, κ.ά. Να σημειωθεί επίσης ότι φροντίζουν να μας υπενθυμίσουν την αγάπη τους για οτιδήποτε heavy βγήκε στα 70’s , επιλέγοντας αυτή τη φορά να διασκευάσουν το “One Blind Mice” των QUARTERMASS (στον προηγούμενο δίσκο η διασκευή ήταν στους SIR LORD BALTIMORE).
Δύο στα δύο λοιπόν φέτος για την Ιαπωνία στον heavy ήχο μετά και το πολύ καλό άλμπουμ των BORIS. Μπορεί οι CHURCH OF MISERY να είναι στο αντίθετο άκρο, παίρνοντας το χρόνο τους προκειμένου να γράψουν νέο άλμπουμ, αλλά όταν το κάνουν σκορπάνε χαμόγελα ικανοποίησης. Το “Thy Kingdom Scum” είναι δίσκος που δεν κουράζει σε κανένα του σημείο (παρά την επανάληψη που είναι στη φύση του doom) και προτείνεται ανεπιφύλακτα. Ιδιαίτερα δε αν δεν τους έχετε ανακαλύψει ακόμα, ίσως αυτή είναι η πιο κατάλληλη αρχή. Και μη βιαστεί να πει κανένας εξυπνάκιας ότι με νέο BLACK SABBATH φέτος είναι αχρείαστο, τον έφαγα!
8 / 10
Νίκος Χασούρας
