Η αλήθεια είναι ότι για τον συγκεκριμένο δίσκο ανυπομονούσαν περισσότερο οι οπαδοί των ISIS παρά των DEFTONES. Ο αναπάντεχος χαμός του μεγαλύτερου post metal συγκροτήματος της εποχής μας ήταν ομολογουμένως ένα βαρύ χαστούκι στα αυτιά μας, που το μούδιασμα του έκανε καιρό να φύγει. Ήταν λογικό λοιπόν, μόλις κυκλοφόρησαν οι φήμες ότι ο Aaron Harris, Jeff Caxide και Clifford Meyer σχεδίαζαν να φτιάξουν νέο συγκρότημα, πολλοί από μας αρχίσουμε να σκάμε κρυφά χαμόγελα ευχαρίστησης. Η ανακοίνωση της συμμετοχής του Chino Moreno προφανώς και δίχασε το κοινό, αλλά η προσμονή δεν έπαψε να είναι μεγάλη για κανέναν μας. Και κάπου εδώ είναι που λέμε ότι τα supergroup ή θα μεγαλουργήσουν ή θα καταρρεύσουν κάτω από το βάρος των ονομάτων που κουβαλάει κάθε μια προσωπικότητα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν τον πρώτο δίσκο των PALMS να στέκεται επάξια δίπλα σε στιγμές της δισκογραφίας και των δύο συγκροτημάτων που εκπροσωπεί. Προσοχή όμως, κανένας από αυτούς τους λόγους δεν τοποθετεί την εν λόγω κυκλοφορία εμβόλιμα, ούτε μέσα στους ISIS ούτε στους DEFTONES. Μιλάμε κυρίως για μια συνάντηση στην οποία δεν έχει αφομοιωθεί πλήρως η μία πλευρά από την άλλη, με αποτέλεσμα κάθε φορά που η μία εκ των δύο υπερτερεί να δίνει και τα αντίστοιχα συναισθήματα στους λάτρεις της. Γιατί δε πρέπει να ξεχνάμε, ότι η ιδιόρρυθμη φωνή του Chino δεν έχει αγκαλιαστεί το ίδιο από τους ακροατές της post metal σκηνής, κι όταν μάλιστα το επίπεδό της δεν φτάνει αυτό που συναντήσαμε στον πρόσφατο “Koi No Yokan”, είναι λογικό το αποτέλεσμα να μην είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε.
Κατά τα άλλα, μουσικά ο δίσκος βασίζεται στα εξαιρετικά “Future Wαrrior”, “Mission Sunset” και “Antarctic Handshake”, όπου από συνθετικής άποψης γυρνάμε πίσω στην “Oceanic” εποχή των ISIS, με μια σύγχρονη φυσικά ματιά. Οι άμεσες φράσεις, τα καλά κρυμμένα shoegaze περάσματα και τα ειδυλλιακά ηχοτόπια περιγράφουν πολύ λακωνικά έναν καλά δομημένο δίσκο που ακούγεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος. Τώρα αν κάποιοι κουραστούν από την επιτηδευμένα μονοτονική χροιά του Chino, νοσταλγώντας ίσως τα “φευγάτα” ορχηστρικά μέρη των ISIS, δε θα μου φανεί και εντελώς παράλογο, μιας και σε ελάχιστες στιγμές τα φωνητικά ξεφεύγουν από την ακολουθία που χαράχτηκε από το πρώτο κιόλας τραγούδι.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι άλλο, αν στο πίσω μέρος του booklet δεν βρίσκονταν τα ονόματα των μελών της μπάντας, ο δίσκος θα είχε την ίδια απήχηση; Αναμφίβολα για ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα (ακόμα και στα πλαίσια της κολεκτίβας), αποτελεί ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα, που μπορεί να μη σε πιάνει απ’ τ’ αχαμνά, καταφέρνει ωστόσο να σου χαρίσει πολλές όμορφες ώρες ακρόασης.
8 / 10
Νίκος Ζέρης
