Οι ANTHRAX δεν υπήρξαν ποτέ ένα πολυαγαπημένο group για το ελληνικό κοινό. Αυτή είναι η αλήθεια. Σίγουρα κάποιοι –συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος το κείμενο αυτό- εκτίμησαν και θαύμασαν αν μη τι άλλο την καινοτομία, την προσφορά και το…θάρρος τους! Ωστόσο, ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν στα επίπεδα δημοφιλίας και συνθετικής ποιότητας των METALLICA, SLAYER, MEGADETH γι’ αυτό και η κατάκτηση της τέταρτης θέσης μάλλον δίκαια θα πρέπει να θεωρείται… Τουλάχιστον με βάση τα νούμερα και τις πωλήσεις καθώς υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν ότι η θέση των ANTHRAX ανήκει δικαιωματικά στους EXODUS ή τους TESTAMENT. Ο ακραίος ήχος πάντως μας έδωσε απίστευτα διαμάντια για μία επταετία (όσον αφορά, τουλάχιστον, τα προαναφερθέντα σχήματα). Εμείς εδώ θα εστιάσουμε στους ANTHRAX, με αφορμή την επικείμενη επίσκεψη τους στη χώρα μας για την πρώτη headlining εμφάνιση ever επί ελληνικού εδάφους. Θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι δικαίως ανήκουν στην ελίτ του thrash ήχου (λες και δεν το ξέρατε…) αλλά ταυτόχρονα σε πολύ γενικές γραμμές θα επιχειρηματολογήσουμε υπέρ τους αναφορικά με το γιατί πρέπει ή όχι να βρίσκονται πιο ψηλά στην κλίμακα από τους EXODUS.
Ξεκινώντας από τα βασικά, πρέπει να πούμε ότι οι ANTHRAX ποτέ δεν έδωσαν στη δισκογραφία ένα άλμπουμ που θα έβλεπε ίσια στα μάτια το “Master of puppets”, το “Reign in blood”, το “Rust in peace”. Είμαι σίγουρος ότι και τον ίδιο τον Scott Ian να ρωτήσετε, θα το παραδεχτεί δίχως κανέναν απολύτως δισταγμό. Όμως, η δύναμη των ANTHRAX δεν εντοπιζόταν ποτέ στην κατάθεση κομματιών με βαθύτερο νόημα (βλ. “Welcome home (Sanitarium”), “Angel of death”, “Holy wars”). Οι ANTHRAX ποτέ δεν επεδίωξαν να «χτυπήσουν» τους συνοδοιπόρους τους σε αυτό τον τομέα ή αν προτιμάτε σε οποιονδήποτε τομέα. Η ποιότητα των ANTHRAX θα πρέπει να αναζητηθεί στο θάρρος τους να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με δάνεια στοιχεία από το χώρο του φανταστικού, των comics, των βιβλίων μυστηρίου και το σπουδαιότερο να μη διστάσουν να το κάνουν με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Και αν όλα αυτά ακούγονται απλά και τετριμμένα στον έφηβο του 21ου αιώνα, πιστέψτε με, ήταν σχεδόν ιεροσυλία να παίζεις thrash και την ίδια στιγμή να κάνεις χαβαλέ.
Άλλωστε, οι ίδιοι οι ANTHRAX δεν πρόβαλαν ποτέ ένα κλισέ προφίλ μίας ακραίας μπάντας. Τα περίφημα πολύχρωμα σορτσάκια, η αστεία μασκότ, το όλο στήσιμο πάνω στη σκηνή, η παρουσία ενός frontman που όχι μόνο τραγουδούσε μελωδικά αλλά ντυνόταν και σαν ινδιάνος στο…”Indians” και άλλα πολλά ήταν ενέργειες που σίγουρα δεν περνούσαν απαρατήρητες αλλά και συχνά δεν ήταν αποδεκτές από το εξαιρετικά «σοβαρό» και πουριτανικό thrash ακροατήριο.
Νομίζατε, όμως, ότι οι ιερόσυλες (βλ. Θάνος Λειβαδίτης, early 80’s) πράξεις των ANTHRAX περιορίζονταν στα παραπάνω; Οι τύποι προχώρησαν σε έναν crossover ήχο, βάζοντας το rap και το hardcore στο thrash καταφέρνοντας ταυτόχρονα να γίνουν εμπορικοί αλλά και να παραμείνουν ποιοτικοί. Η σκηνή της Νέας Υόρκης ευνοούσε, άλλωστε, την εισχώρηση τέτοιων στοιχείων στο thrash. Και σίγουρα, οι ANTHRAX μπορεί να μη ήταν οι πρώτοι που το έκαναν (είχαν προηγηθεί οι SUICIDAL TENDENCIES) αλλά ήταν οι πιο εμπορικά πετυχημένοι.
Επίσης, όταν κυκλοφορείς τρία συνεχόμενα πετυχημένα άλμπουμ σε μικρό χρονικό διάστημα (1985-1988) και το ενδιάμεσο από αυτά (“Among the living”) σου κατοχυρώνει από μόνο του ουσιαστικά την τέταρτη θέση στο πάνθεον του thrash ήχου, τότε δικαιολογημένα οι Ian, Benante, Bello, Spitz, Belladonna και κυρίως οι οπαδοί των ANTHRAX θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι.
Όσον αφορά, τέλος, το γιατί οι ANTHRAX βρίσκονται πιο ψηλά σε σχέση με τους EXODUS (αν υπήρχε BIG FIVE, το συγκρότημα του Gary Holt θα καταλάμβανε την πέμπτη θέση), επιβάλλεται να πω ότι δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Ναι, το “Bonded by blood” είναι μέσα στα κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών για τον ακραίο ήχο. Οι ANTHRAX δεν ηχογράφησαν ποτέ ένα ανάλογο αριστούργημα. Πρέπει να αποδίδουμε επακριβώς τα του καίσαρος τω καίσαρι. Όμως, δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια για τους EXODUS, οι οποίοι σε αντίθεση με τους ANTHRAX ακολούθησαν μία κατά το μάλλον ή ήττον φθίνουσα πορεία. Με άλλα λόγια, δεν κατάφεραν να «επενδύσουν» (για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος) πάνω στη φρεσκάδα και στο ρηξικέλευθο χαρακτήρα του “Bonded by blood”. Και όπως λέγαμε στα σχολικά μας χρόνια…μετά το Λύκειο, τι…, έτσι και οι EXODUS παρέμειναν για πάντα στη σκιά του πρώτου δίσκου. Οι ANTHRAX πειραματίστηκαν, τόλμησαν, δούλεψαν και κατάφεραν με το σπαθί τους να κατακτήσουν την τέταρτη θέση των καλύτερων thrash συγκροτημάτων όλων των εποχών.
Στις 28 Ιουλίου θα κάνουμε το Gagarin σωστό τρελοκομείο γιατί μην ξεχνάτε ότι οι ANTHRAX είναι ο νόμος…καλά, ο Δικαστής Dredd είναι αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω πω!
Σάκης Νίκας
