Σωτήριον έτος 1996: οι AMORPHIS κυκλοφορούν το “Elegy”, οι IN FLAMES το “Jester Race”, οι THERION το “Theli”, oι CRADLE OF FILTH το “Dusk and her embrace”, οι KATATONIA το “Brave murder day”, oι PANTERA το “Great southern trendkill”, οι STRATOVARIUS το “Episode”, οι CRYPTOPSY το “None so vile”, οι SEPULTURA το “Roots”, οι OPETH το “Morningrise”, οι TYPE O NEGATIVE το “October rust”, oι HYPOCRISY το “Abducted”, οι HELLOWEEN το “Time of the oath”, οι ANGRA το “Holy land”, οι SKYCLAD τα “Irrational anthems” και “Oui avant-garde a chance”, οι BATHORY το “Blood on ice”, οι ANATHEMA το “Eternity”, οι ROTTING CHRIST το “Triarchy of the lost lovers”, οι GRAVE DIGGER το “Tunes of war”, οι SATURNUS το “Paradise belongs to you”, οι SAMAEL το “Passage”, οι ARCTURUS το “Aspera hiems symphonia”, οι THEATRE OF TRAGEDY το “Velvet darkness they fear”, οι MORGANA LEFAY το “Maleficium”, οι ORPHANED LAND το “El norra alila”, oι MOTORHEAD το “Overnight sensation”, οι DISSECTION το “Where dead angels lie” EP και ένα κάρο που δε θυμάμαι τώρα.
Και μέσα σε όλη αυτή τη «φτωχή» χρονιά, οι RAGE συνεργάζονται με την Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας (η οποία θα κατέληγε να είναι η αγαπημένη των metal συγκροτημάτων) και κυκλοφορούν το “Lingua mortis”, ένα δίσκο με επανεκτελέσεις κομματιών της μέχρι τότε δισκογραφίας τους και καθηλώνουν τον ακροατή στο άκουσμά του.
17 χρόνια μετά, έχοντας κυκλοφορήσει «μόλις» 10 άλμπουμ ακόμα, και έχοντας παίξει το 2010 στο German Rock Hard Festival ορχηστρικό σόου, οι Γερμανοί αποφασίζουν να ξαναδοκιμάσουν το εγχείρημα, αυτή τη φορά με ολοκαίνουργια κομμάτια και όχι επανεκτελέσεις.
O Victor Smolski, αναλαμβάνει να ντύσει μουσικά το στιχουργικό concept (βασισμένο σε αληθινή ιστορία) του Peavy Wagner, που ασχολείται με κυνήγι μαγισσών στην μεσαιωνική πόλη του Gelnhausen το 1599. Οι RAGE αναλαμβάνουν το μεταλλικό κομμάτι, παίρνουν δύο τραγουδίστριες (Jeannette Marchewka και Dana Harnge), συνεργάζονται με δύο ορχήστρες από την Ισπανία και την Λευκορωσία και στο σύνολο έχουμε περισσότερους από 100 (!) συμμετέχοντες, με τον Charlie Bauerfeind (BLIND GUARDIAN, HAMMERFALL και πόσους άλλους) να αναλαμβάνει την παραγωγή, μαζί με τον Smolski.
Απο την ανατριχιαστική εισαγωγή του “Cleansed by fire” (του οποίου η «κομμένη» μορφή κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο Internet), μπαίνεις στο κλίμα. Δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί, αλλά και ικανοί να δέσουν τόσο αρμονικά (δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε), ξεδιπλώνονται στα 65 περίπου λεπτά του “LMO”.
Το άλμπουμ για αρχή έχει μεγάλη ποικιλία στις συνθέσεις και στα στοιχεία των κομματιών. Θέλετε metal, συμφωνική μουσική, progressive, θεατρικά σημεία, ατμοσφαιρικά, rock, μπαλάντες; Έχουμε! Δεν ακολουθεί μία συγκεκριμένη φόρμα όπου θα πατήσουν όλα τα κομμάτια. Απλά μπάντα και ορχήστρες παίζουν, χωρίς «πρέπει» και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Μην περιμένετε ένα heavy metal δίσκο που απλά αντί για πλήκτρα βάλανε πραγματικές ορχήστρες. Καμία σχέση.
Ο Smolski έχει κάνει μαγευτική δουλειά σε αυτό το δίσκο σα συνθέτης. Η αγάπη του για τη συμφωνική μουσική, ξεκίνησε από το σπίτι (ο πατέρας του ήταν συνθέτης συμφωνικής μουσικής) και φάνηκε και στις προσωπικές του δουλειές (το “The heretic” του 2000 που είχε και παρόμοιο concept με το “LMO” και έγινε σε συνεργασία με την Ορχήστρα της Λευκορωσίας αλλά και τους RAGE, αλλά και το “Majesty & passion” όπου διασκεύαζε κομμάτια του Bach, πάλι με τους Wagner και Terrana τότε, είναι δύο σημαντικά παραδείγματα μεταξύ άλλων). Εδώ όμως ξεπέρασε τον εαυτό του. Το άλμπουμ είναι προσεγμένο στο παραμικρό. Συνθετικά, ενορχηστρωτικά, ηχητικά. Πλησιάζει το τέλειο για το είδος του.
Να ξεχωρίσει κάποιος κομμάτια σε τέτοια έργα είναι λίγο κρίμα, μιας και τέτοια άλμπουμ αξίζει και πρέπει να τα ακούσει κάποιος ολόκληρα. Χωρίς διακοπές. Να τα βλέπει σαν αυτό που είναι. Ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο. Αν θα έπρεπε πάντως, τα “Cleansed by fire”, “The devil’s bride”, “Lament” και “Eye for an eye” είναι τόσο χαρακτηριστικά του όλου εγχειρήματος, αλλά και εξαιρετικά από κάθε άποψη.
Μην κολλήσετε στο όνομα των RAGE αν δε σας αρέσει η μπάντα πχ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μουσική, πέραν από ταμπέλες, ονόματα κλπ. Μόνο για την δουλειά που έχει γίνει σε αυτό, τo “LMO” αξίζει μια ευκαιρία από όσους γουστάρουν κάτι καλό στο χώρο μας, ανεξαρτήτως από που προέρχεται. Μιλάμε για μία σύγκρουση δύο κόσμων με νικητή τον ακροατή. Μακάρι να μην χρειαστούν άλλα 17 χρόνια για να ακούσουμε κάτι αντίστοιχο. Σπουδαίος δίσκος.
9/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
