Χωρίς να αποτελούν μυστικό πλέον, το ομώνυμο άλμπουμ των REVOCATION ήταν από αυτά που οι φίλοι της μπάντας περίμεναν με προσμονή.
Προλειαίνοντας το έδαφος με το “Teratogenesis” EP πέρυσι, συστήνοντας επίσης τον νέο μπασίστα, Brett Bamberger, η τέταρτη ολοκληρωμένη τους δισκογραφική δουλειά αν και βρίσκει τη μπάντα σε πολύ καλή φόρμα, φαίνεται το μουσικό τους φάσμα να έχει διευρυνθεί κατά πολύ. Το αν αυτό είναι καλό ή κακό έχει να κάνει με τις ανοχές του καθενός και το γεγονός ότι οι REVOCATION αποφασίζουν να δώσουν το όνομά τους σε αυτό το άλμπουμ κάνοντας μία δήλωση προς όλους εμάς, εάν σκεφτούμε ανάλογες κινήσεις άλλων συγκροτημάτων στο παρελθόν, ότι με αυτό το άλμπουμ έχουν κάτι καινούριο να πουν και ίσως να φανερώνει μία μορφή ωρίμανσης.
Ακούγοντάς το “Revocation” διαπιστώνουμε ότι το μοντέρνας κοπής τεχνικό death/thrash αν και παραμένει ως βάση, το τελικό αποτέλεσμα ηχεί λιγότερο ακραίο από ότι τους είχαμε συνηθίσει, με τις prog εξάρσεις τύπου PROTEST THE HERO να κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι από εκεί, κάνοντας το όλο άκουσμα αρκετά πιο πιασάρικο, ενώ τσίμπησα και κάτι σημεία που παρέπεμπαν σε πρόσφατους CONVERGE. Τα κιθαριστικά solos παραμένουν απολαυστικά και το βιρτουόζικο παίξιμο τους καταφέρνει κι ακούγεται σφιχτοδεμένο, παρά τον υψηλό βαθμό δυσκολίας, αλλά είναι με τέτοιο τρόπο αφομοιωμένα στη σύνθεση που δεν νιώθεις ότι ακούς ένα prog όργιο.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα χαλάσουν κάποιον τα παραπάνω μιας και δεν γνωρίζω αν υπάρχουν πιουρίστες οπαδοί συγκροτημάτων όπως οι REVOCATION ή ομόηχών τους όπως οι FACELESS, OBSCURA, NECROPHAGIST κτλ ή αν παλαιότερης γενιάς death metal-άδων τους είχαν ακούσει ποτέ ώστε να δυσαρεστηθούν που οι GORGUTS επιρροή πχ δεν είναι τόσο αισθητή πλέον, αλλά εγώ δεν ένιωσα κάποιο αίσθημα απογοήτευσης, αν και προσωπικά οι Jeff Waters/Dave Mustaine αναφορές τους που γούσταρα σε παλαιότερες δουλειές τους είναι πιο περιορισμένες αυτή τη φορά. Τσεκάρετε επίσης τη διασκευή τους στο “Dyer’s eve” των METALLICA στη deluxe έκδοση του “Revocation”.
7/10
Κώστας Αλατάς
