To “Ultraviolet” δεν είναι ένας τυχαίος δίσκος για τη μουσική πορεία των KYLESA. Τόσο οι δύο εξαιρετικοί προκάτοχοί του, “Spiral Shadow” (2010) και “Static Tensions” (2009), όσο και η τρίχρονη αναμονή της κυκλοφορίας του, φανερώνουν το κρίσιμο σημείο στο οποίο βρέθηκε η μπάντα. Οι b–side εκτελέσεις των τραγουδιών τους στο “From the vaults vol. 1” (2012), ήταν περισσότερο jam-άρισμα. Όπως και να έχει, σε τέτοιες περιπτώσεις ή κάνεις ένα βήμα μπροστά, ψάχνοντας ουσιαστικά ένα ακόμα μπαστάρδεμα στον ήχο σου, ή μένεις στάσιμος, μεταθέτοντας το άλμα προς την κορυφή στο επόμενο εγχείρημά σου. Η δεύτερη ήταν, δυστυχώς, η επιλογή των Αμερικάνων, οι οποίοι δημιούργησαν μεν έναν πολύ δυνατό, δεμένο και συμπαγή δίσκο, αλλά έμεινε στο “μία από τα ίδια” από συνθετικής άποψης.
Δε χωράει αμφιβολίας ότι το όνομα των KYLESA μετά το “Spiral shadow” μεγάλωσε επικίνδυνα, μεταφέροντας μεγαλύτερες ευθύνες στα μέλη της μπάντας και τις ανάλογες προσδοκίες στους οπαδούς τους. Έτσι λοιπόν σήμερα, στο “Ultraviolet”, πολλοί ήταν αυτοί (μεταξύ τους κι εγώ) που περίμεναν τη Laura Pleasants και τη παρέα της να μας πετάξουν τους οφθαλμούς έξω από τις κόγχες. Και ναι, μπορεί στα “Unspoken”, “Long gone” και “Steady breakdown” να μαράθηκε το μυαλό μας, αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου ακολουθούν ένα – λίγο πολύ γνωστό – συνοδευτικό ρόλο.
Με τους ρυθμούς να έχουν πέσει αισθητά, το ύφος να διακλαδώνεται στα γνωστά μεζμερικά μονοπάτια και τα απογειωτικά riff να πατάνε σε γνώριμα τάστα, συνολικά το album δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το παρελθόν της μπάντας. Ίσα ίσα που έχει δομηθεί πάνω σε αυτό. Από την άλλη, έχουμε και την αγαπητή Laura, της οποίας το μένος έχει κοπάσει και καταφεύγει σε ποιο μελωδικά κι αιθέρια φωνητικά, προσθέτοντας ακόμα έναν λόγο για να λικνίζεται ηδονιστικά στις ζωντανές εμφανίσεις!
Στο “Ultraviolet” το συγκρότημα παρουσιάζεται πιο σκοτεινό, πιο υπνωτικό, πιο ισορροπημένο μεταξύ του τότε και του τώρα, κρατώντας μια στάση αναμονής (ίσως) πριν από το μεγάλο ξέσπασμα. Οι μεγάλες προσδοκίες που τρέφαμε για τον δίσκο ίσως μας άφησε μια μικρή πικρία για το αποτέλεσμα. Το σίγουρου όμως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ καλό δίσκο, που καταφέρνει να σε ταξιδέψει με ασφάλεια εκεί που έχει χαράξει πλώρη. Ο αριθμός των ακροάσεων που θα του αφιερώσεις εξαρτάται (εννοείται) από το πόσο εύκολα σκίζεις το BARONESS μπλουζάκι σου.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
