Κανόνας: Η αλλαγή του logo από σχετικά ακαταλαβίστικο σε μια πιο τυπική γραμματοσειρά δεν είναι και το καλύτερο σημάδι. Τα παραδείγματα πολλά, οι εξαιρέσεις πολύ λίγες.
Οι Ιταλοί FLESHGOD APOCALYPSE βέβαια, δεν έκαναν την αλλαγή φέτος, αλλά στο πρό διετίας, “Agony”. Ενώ ξεκίνησαν σαν μια τυπική μπάντα τεχνικού, brutal death metal με επιρροές και μερικές σφήνες κλασσικής μουσικής, στη συνέχεια τα ορχηστρικά/συμφωνικά στοιχεία πήραν πολύ περισσότερο χώρο, σε σημείο που να κάνουμε λόγο ουσιαστικά για συμφωνικό “extreme metal”, πιο κοντά σε μπάντες όπως οι DIMMU BORGIR και οι πρόσφατοι SEPTIC FLESH. Η Nuclear Blast μάλλον κάτι έχει χάσει από όλη αυτή τη μετάβαση, καθώς στο δελτίο τύπου τους τοποθετεί κάτω από την ταμπέλα του “technical death metal”, απευθυνόμενη μάλλον σε λάθος κοινό. Βέβαια η δημοφιλία της μπάντας δείχνει πως κάτι τέτοιο έχει αποτέλεσμα, γεγονός που ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσει για τη συγκεκριμένη μερίδα ακροατών των “μπρουταλοντεθάδων”(?).
Αν και η ένωση των δύο διαφορετικών κόσμων του extreme metal με την κλασσική μουσική δεν είναι κάτι το καινούργιο, λίγα είναι μόνο τα παραδείγματα που ο συγκερασμός αυτός έγινε επιτυχημένα και οι FLESHGOD APOCALYPSE δυστυχώς δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Στο “Labyrinth” έχουμε ένα υπερφορτωμένο και κιτς επί το πλείστον αποτέλεσμα, παρά τη μεγάλη προσπάθεια της μπάντας να ακουστεί μεγαλεπίβολη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι μουσικοί που την απαρτίζουν γνωρίζουν καλά το αντικείμενό τους, ειδικά οι ικανότητες του drummer είναι αν μή τι άλλο εντυπωσιακές. Η επίδειξη όμως στη μουσική δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) ο αυτοσκοπός, κι εδώ υπάρχει η αίσθηση ότι οι Ιταλοί κάπου το ξέχασαν αυτό. Ο ακροατής εδώ θα συναντήσει μία μουσική ξεκάθαρα οδηγούμενη από τα συμφωνικά μέρη, με απουσία ουσιαστικά κιθαριστικών riff, εξωφρενικά γρήγορους ρυθμούς, προσπάθεια για ποικιλία στα φωνητικά (οπερετικά, τυπικά growls, και εκνευριστικά καθαρά) και αρκετά σόλο, μερικά από τα οποία είναι όντως ενδιαφέροντα και ανεβάζουν κάπως τον πήχη. Κατά τα άλλα, το όποιο ενδιαφέρον βρεθεί στην αρχή, σταδιακά φθίνει και το άλμπουμ κουράζει πολύ γρήγορα, δίνοντας την εντύπωση ενός 53-λεπτου κομματιού που κρατάει μία αιωνιότητα. Εν τέλει, αν εξαιρέσει κανείς κάνα δύο σημεία που κυλάνε σχετικά όμορφα και αβίαστα και όπου η ενορχήστρωση όντως έχει κάτι να πεί, η ουσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη, μιας και μετά την ακρόαση ελάχιστα πράγματα μένουν στον ακροατή.
Περιπτώσεις σαν κι αυτές, λόγω (απαράδεκτης για εμένα) αισθητικής, είναι συνήθως love or hate, και για κάποιο λόγο που δεν μπορώ συλλάβω, η πρώτη κατηγορία είναι πολύ μεγαλύτερη όπως όλα τα στοιχεία δείχνουν. Η μπάντα στα λίγα χρόνια ενεργής παρουσίας της στα metal δρώμενα έχει ήδη προκαλέσει μεγάλο ντόρο, αποσπώντας κολακευτικά σχόλια και αποκτώντας όλο και μεγαλύτερο status και fan base. Μένει μόνο να δούμε αν κάτι απο όλα αυτά θα αλλάξει με το φετινό τους πόνημα.
4/10
