“Lights! Turn on the sound effects! Action!”
“Drop it, drop it on ’em! Drop it on them!!”
Κάπως έτσι ξεκίνησε μια από τις ιστορικότερες και σίγουρα μία από τις εντυπωσιακότερες συναυλίες στην Ελλάδα. Αφήνοντας πίσω τις διοργανωτικές αστοχίες με το γαϊτανάκι της αλλαγής χώρου διεξαγωγής, καθώς και τα πολιτικά πυροτεχνήματα που προηγήθηκαν τον περασμένο μήνα, οφείλουμε να εστιάσουμε στο τί πραγματικά συνέβη το βράδυ της Τετάρτης στο ανοιχτό (και δυστυχώς σχεδόν άδειο) γήπεδο του ΟΑΚΑ. Και φυσικά μιλάμε για τη αναβίωση, ενός δίσκου ορόσημου τόσο για τους PINK FLOYD, όσο και για την μουσική και την ιστορία γενικότερα. Ενός δίσκου βαθειά πολιτικοποιημένου που γράφτηκε σε καιρούς σκοτεινούς και άδικους. Σας θυμίζει τίποτα;
Όσοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το show στην επίσκεψη του Waters πριν από δύο περίπου χρόνια στο κλειστό του ΟΑΚΑ, δε θα έβρισκαν κάποια ουσιώδη αλλαγή στο πρόγραμμα αυτού. Η μόνη διαφορά, ο σχεδόν διπλάσιος σε μήκος τοίχος που κάλυπτε από άκρη σε άκρη το γήπεδο, αγγίζοντας το τέλος των κερκίδων, προσδίδοντας έτσι την ανάλογη επιβλητικότητα στην απόδοση αυτής της φαντασμαγορικής παράστασης.
Η αναβίωση του “The wall” δεν είναι μια απλή συναυλία. Ποτέ δεν ήταν, μιας και η μουσική δεν μπορούσε να σταθεί από μόνη της περιγράφοντας ό,τι είχε στο κεφάλι του ο Waters. Ο δίσκος, ήδη από το 1982, είχε και την οπτική του εκδοχή μέσω την ομότιτλης ταινίας, αποσπάσματα της οποίας προβάλλονταν σε όλη την διάρκεια του show. Έτσι λοιπόν είδαμε να πέφτουν οι σύγχρονες “ιδεολογικές” βόμβες των θρησκειών, της πολιτικής, της οικονομίας στο “Goodbye blue sky”, την μάχη των λουλουδιών στο “Empty spaces”, την παρέλαση των σφυριών στο “Waiting for the worms” και φυσικά τον φυλακισμένο στο “The trial”. Ένιωθες γύρω σου την συγκίνηση όσων μεγάλωσαν με αυτό τον δίσκο, τον σεβασμό των νεότερων και τον εκστασιασμό των πολύ μικρότερων, ασχέτως αν και στις τρεις περιπτώσεις οι ηλικίες δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους.
Όσο όμως διαβασμένος κι αν ήσουν από πριν, όσες φορές κι αν ξέκλεψες δυο ματιές στο Youtube από τις προηγούμενες εμφανίσεις, όσες φορές κι αν είχες ακούσει τον δίσκο, δεν πρόκειται να ήσουν προετοιμασμένος για αυτό το μεγαλειώδες show.
Τι να πρωτοαναφέρεις; Τον κρυστάλλινο ήχο που ερχόταν από κάθε πλευρά του σταδίου; Τις εκπληκτικές σκηνές που προβάλλονταν στο γιγαντιαίο τοίχος; Το Τοίχος το ίδιο; Τις μορφές της μητέρας στο “Mother” και του δασκάλου-μαριονέτα στο δεύτερο μέρος του “Another brick in the wall”; Κάθε στιγμή αυτού του υπερθεάματος είχε την μοναδική της αξία. Από την τοποθέτηση του ακρογωνιαίου λίθου του Τοίχους στο “Goodbye cruel world”, την οπτική απομόνωση του κοινού από τους μουσικούς, σαν μια άλλη διαιρεμένη Γερμανία, στα “Hey you” και “Is there anybody out there?”, την σεξιστική απόγνωση του “Young lust”, τον μουσικό οργασμό του “Comfortably numb” έως το τελικό γκρέμισμα… Νομίζω πως δεν θα έβρισκε κανείς λόγια για να περιγράψει τα συναισθήματα για όλα όσα εξελίσσονταν μπροστά του. Αρκετές ώρες μετά το τέλος θα μπορούσες ίσως να ψελλίσεις την λέξη ΕΠΙΚΟ.
Μόνες στιγμές δυσαρμονίας μεταξύ κοινού και παράστασης, τα κοντινά μαγνητοσκοπημένα πλάνα του Waters που προβάλλονταν στο Τοίχος, όπου ο τελευταίος έπρεπε ορισμένες φορές να τα “κυνηγάει” ώστε να ταυτίζονται. Δεύτερος αρνητικός παράγοντας, το σχεδόν άδειο στάδιο, με τον κόσμο να μη ξεπερνάει τα 30.000 άτομα, γεγονός που περισσότερο συντέλεσε στο να μην υπάρχει αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα της μάζας. Φυσικά μιλάμε για λεπτομέρειες, οι οποίες πολύ γρήγορα ξεχάστηκαν από την άρτια εκτέλεση των κομματιών (ακόμα και στα σημεία του Gilmour) αλλά κι όταν ο Roger, με τα σχεδόν άπταιστα ελληνικά του, αφιέρωνε αυτή την συναυλία σε όλα τα θύματα κρατικής βίας.
“I don’t need no arms around me
And I don’t need no drugs to calm me.
I have seen the writing on the wall.
Don’t think I need anything at all.
No! Don’t think I’ll need anything at all.
All in all it was all just bricks in the wall.
All in all you were all just bricks in the wall.”
Νίκος Ζέρης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
