Είναι μερικές μικρές λεπτομέρειες στη ζωή που όταν τις συναντάς καταλαβαίνεις ότι τα χρόνια περνούν. Σαν χθες, θυμάμαι που είχα αναλάβει το πρώτο EP των HOWL εν έτη 2009. Ήταν η χρονιά του “Passage through purgatory” των BLACK TUSK, του “Static tensions” των KYLESA, του “Chronomega” των BLACK COBRA και του “Voice of Saturn” των ZOROASTER. Σε αυτή την ισοπεδωτική χρονιά έκαναν τα πρώτα τους βήματα οι HOWL, έχοντας το hype, την ποιότητα του υλικού τους, αλλά και την Andrea Black με το μέρος τους. Σήμερα, το συγκρότημα το βρίσκω ακριβώς εκεί που το είχα αφήσει στα πρώτα βήματα και δυστυχώς χωρίς την Andrea, η οποία επέλεξε τους A STORM OF LIGHT για να συνεχίσει την καριέρα της.
Το θετικό με την μουσική των HOWL είναι ότι βρισκόταν ένα κλικ πάνω από το tempo και την επιθετικότητα των προαναφερθέντων sludge μεγαθηρίων. Συγγένευε δηλαδή περισσότερο με την “κακία” των HIGH ON FIRE, SOILENT GREEN και EYHATEGOD κάνοντας έτσι την μπάντα να ξεχωρίζει από όλο εκείνο το συρφετό που ξεφύτρωνε από κάθε μεριά. Σήμερα, προσπερνώντας το doom ύφος του πρώτου δίσκου “Full of hell”, δοκιμάζουν την τύχη τους προς πιο southern/thrash/sludge μονοπάτια, αναζητώντας αυτούς τους catchy ρυθμούς που θα τους δώσουν τελικά την αυθεντικότητα που τόσα χρόνια ψάχνουνε να βρουν. Για έναν περίεργο λόγο, η μουσική τους ακούγεται επίπεδη ακόμα και σε κομμάτια όπου ο Hausman ξελαρυγγιάζεται. Να το θέσω αλλιώς. Πόσες φορές δεν σε έχει σηκώσει από την δουλειά σου ένα δυνατό riff ή ένα ωραίο μελωδικό πέρασμα ενός τραγουδιού που έχεις στο background; Ε, με το “Bloodlines” πολύ δύσκολα θα συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν φταίει η παραγωγή, που εμφανώς είναι πιο γυαλισμένη από το “Full οf ηell” ή είναι οι συνθέσεις που τις έχουμε χιλιοακούσει σε πολύ καλύτερες εκδοχές. Φαίνεται πως το συγκρότημα επένδυσε πολύ στο περιτύλιγμα – το artwork είναι πραγματικά απολαυστικό – και άφησαναδιάφορο το περιεχόμενο. Για την ακρίβεια, μετά από πολλές ακροάσεις κυριαρχεί η αίσθηση ότι τα διαφορετικά στοιχεία του ήχου τους δεν έχουν καταλήξει σε ένα ενιαίο καλοδουλεμένο κράμα, αλλά σε ασύμμετρες παρεμφερείς συνθέσεις.
Παρ’ όλα αυτά, ο δίσκος δεν είναι κακός. Ακούγεται ευχάριστα σε όλη του τη διάρκεια. Απλά δεν έχει τα συστατικά αυτά που θα σε κάνουν να επιστρέψεις σε αυτόν μετά από τέσσερις-πέντε ακροάσεις. Κρίμα, γιατί όπως προείπα, οι HOWL ξεκίνησαν φουριόζοι, αλλά κάπου στην πορεία κόλλησε το πόδι τους στο φρένο.
6.5/10
Νίκος Ζέρης
