Οι Δανοί MERCENARY είναι μία μπάντα που πρωτάκουσα στο τρίτο άλμπουμ της, “11 dreams” (2004), και έκτοτε αποτελεί ένα από τα συγκροτήματα που παρακολουθώ σταθερά. Αυτή η μίξη μελωδίας, μοντέρνου ήχου, groove, ψιλο-progressive αισθητικής, αλλά και με κάποια διάσπαρτα στοιχεία από melodic death, τη Σκανδιναβίλα να υπάρχει στην ατμόσφαιρα και με τον αρκετά catchy και προσωπικό χαρακτήρα, μου «κόλλησε» από την πρώτη στιγμή.
Η προηγούμενη κυκλοφορία τους, “Metamorphosis” (2011), με είχε απογοητεύσει τελείως. Ίσως επειδή ήταν το πρώτο τους άλμπουμ χωρίς τους αδερφούς Sandager σε (φωνητικά και πλήκτρα) και τον drummer Mike Park Nielsen – οι οποίοι αν μή τι άλλο ήταν παρώντες στην καλύτερη περίοδο του σχήματος και είχαν παίξει τεράστιο ρόλο στον ήχο του – και η μπάντα ψαχνότανε κάπως. Ευτυχώς το “Through our darkest days” έρχεται 2 χρόνια μετά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Όσο επιφυλακτικός και να ήμουν, το άκουσμα του εναρκτήριου κομματιού, “A new dawn”, φρόντισε να μου το κόψει αμέσως. Το άκουσμα όλου του δίσκου με κάνει να πώ ότι οι MERCENARY επέστρεψαν στις πολύ καλές κυκλοφορίες.
Για όποιον ξέρει και γουστάρει τη μπάντα, τα στοιχεία που τον έχουν οδηγήσει σε αυτούς είναι εδώ, έστω και προσαρμοσμένα στη σημερινή κατάσταση του σχήματος. Ναι, είναι αρκετά πιο catchy, στηρίζονται πολύ στα μελωδικά ρεφραίν με καθαρά φωνητικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η ποιότητα των συνθέσεων δεν είναι σε πολύ καλά επίπεδα ή ότι «χάλασαν» όπως λέμε πολλές φορές. Κάποια στιγμές κοιτάνε περισσότερο το παρελθόν τους (“Generation hate”) και γενικά έχουν αρκετά πιο «ακραία» σημεία μέσα σε κομμάτια, αλλά η βάση και δυνατό χαρτί τους είναι οι μελωδίες και ειδικά τα πολύ ωραία ρεφρέν, απο αυτά που σου μένουν στο μυαλό. Εξαιρετικά παιξίματα, πολύ ωραία παραγωγή (Jacob Hansen, εξαιρετικά φωνητικά, ποικιλία στις συνθέσεις και μία αίσθηση μουσικότητας που σου αφήνει το άκουσμα του άλμπουμ τους.
“A new dawn”, “Through our darkest days”, “A moment of clarity”, “Beyond this night”, “Starving eyes” και “Generation hate” είναι στιγμές που ξεχωρίζουν από ένα άλμπουμ 9 κομματιών (10 στην special edition) με μία και μόνο αδιάφορη στιγμή.
Όποιος γουστάρει μοντέρνα μελωδικά ακούσματα από την αγαπητή Σκανδιναβία, το “Through our darkest days” είναι μία πολύ καλή επιλογή. Και όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με τη μπάντα, το ακούσετε και σας κινήσει το ενδιαφέρον, απλά τσεκάρετέ τους γενικότερα και ειδικά τα “11 dreams” και “The hours that remain”. Ωραία μπάντα που επιστρέφει στις πολύ καλές κυκλοφορίες. Ίσως της αξίζει να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Στο 7ο άλμπουμ έφτασαν άλλωστε και η ποιότητα σίγουρα δεν τους λείπει.
8/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
