Αυτό είναι ένα άλμπουμ που δε νομίζω να περίμεναν οι οπαδοί των TURISAS! Η τέταρτη δουλειά των Φινλανδών διαφέρει σε πάρα πολλά από τις τρείς προηγούμενες. Στην ουσία είναι σαν να ακούς μία άλλη μπάντα και δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του δίσκου, αλλά και τον λόγο για τον οποίο επιλέχθηκε. “Turisas2013” αντιπροσωπεύοντας το πως είναι η μπάντα σήμερα.
Αρχικά, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους (“The Varangian way” το 2007 και “Stand up and fight” το 2011), εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα concept άλμπουμ. Αυτή τη φορά η μπάντα αποφάσισε να γράψει απλά μουσική, μην έχοντας τον περιορισμό της ομοιογένειας και «κοινής πορείας» των κομματιών ενός concept δίσκου. Η παραγωγή επίσης είναι ξερή, χωρίς το υπερφόρτωμα και το γυάλισμα ειδικά του “Stand up and fight”, και δίνει έναν πιο rock αέρα στα κομμάτια τους. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι στη μουσική.
Βάζοντας το άλμπουμ να παίξει και ξεκινώντας το πρώτο κομμάτι, “For your own good”, νόμιζα ότι έκανα κάποιο λάθος και είχα βάλει SAVATAGE του “Wake of Magellan” ας πούμε. Πιανάκι αλά Oliva, λυρισμός, καθαρά φωνητικά (με κάποιες ελάχιστες κραυγές) και groove. Και αυτό όχι μόνο δε με χάλασε, αλλά γούσταρα ένα από τα πιο ωραία κομμάτια που έχει γράψει ποτέ η μπάντα. Ο Nygard εξαιρετικός και η συνέχεια αποκτούσε άλλο ενδιαφέρον.
Το “Ten more miles” που ακολουθεί συνεχίζει σε ένα λυρικό/θεατρικό/ελαφρά συμφωνικό groove-άτο ύφος, χαλόντας όμως το σύνολο στο ρεφρέν. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν για πρώτη φορά στο “Piece by piece” το οποίο είναι heavy/συμφωνικό και μια χαρά κομμάτι. Και φτάνουμε στο τέταρτο κομμάτι, το “Into the fire”, το οποίο είναι ότι πιο κοντινό στους γνωστούς TURISAS, αλλά με τα καθαρά φωνητικά να είναι πάλι εκεί και σε κύριο λόγο, χωρίς όμως να μένει κάτι από το τραγούδι. Η ώρα του χαβαλέ έχει φτάσει, με το “Run bhang–eater, run!” να φέρνει στο μυαλό αρχικά την up–tempo μουσική των Roma και μετά από ένα λεπτό με brutal, δίκασο και folk, τα πνευστά δίνουν απότομα τη θέση τους στο σαξόφωνο και ξεκινάει ένα σημείο 30 δευτερολέπτων μουσικής από τσόντα με… γυναικείους ερωτικούς ήχους να συμπληρώνουν το ΕΠΙΚΟ αυτό πέρασμα, για να πάμε σε δίκασα ξανά. Μέχρι το τέλος, το κομμάτι έχει κι άλλες αλλαγές, για να κλείσει με ένα εξαιρετικό ορχηστρικό θέμα. Πάρα πολύ καλό κομμάτι, πέραν του χαβαλέ του. Το έκτο κομμάτι είναι αφιερωμένο σε εμάς, τους Έλληνες (αν και απορώ αν αναφέρεται στους Έλληνες του σήμερα, αλλά τέλος πάντων) κι έχει τον τίτλο “Greek fire”. Ίσως είναι το πιο σκοτεινό riff που έχουν γράψει ποτέ, αργό προς mid–tempo. Με εξαίρετη το εξαιρετικό ρεφρέν, το υπόλοιπο δε λέει ιδιαίτερα, αλλά ευχαριστούμε! Το “The days passed” διώχνει τη «μουντίλα» του “Greek fire” και αποτελεί μία απο τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Μελωδικό metal, με πολύ όμορφο lead-άκι, με καθαρά φωνητικά εκτός του ρεφρέν. Πίσω στις folk metal καταβολές της μπάντας για τη συνέχεια, με το τραγούδι που θα μπορούσε να είναι η έκδοση των TURISAS στο κομμάτι που στείλαμε στη Eurovision με τον Αγάθωνα. “No good story ever starts with drinking tea”. Έχει το χαβαλέ του, αλλά ως εκεί. Ο δίσκος κλείνει με το “We ride together”, του οποίου το intro για κάποιο λόγο μου έφερε στο μυαλό κάτι από “Βόρειους και Νότιους” (για όσους θυμούνται τη σειρά), αλλά μετά στρώνει κατά πολύ. Κυρίως up tempo, heavy, συμφωνικό, με κάποιες αλλαγές, μελωδικό ρεφρέν, καθαρά αλλά και brutal φωνητικά, πολύ ωραίο για κλείσιμο.
Η ξεχωριστή αναφορά στα κομμάτια έγινε απλά και μόνο για να καταλάβει ο καθένας τη διαφορετικότητα και την ποικιλία του “Turisas2013” σε σχέση με το παρελθόν της μπάντας. Δεν είναι σίγουρα αυτό που πιστεύει κάποιος λέγοντας το όνομα TURISAS, αλλά αυτό έχει δύο όψεις. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το άλμπουμ το προτιμώ από οτιδήποτε άλλο έχουν κυκλοφορήσει (με το “The Varangian way” να το έχω δεύτερο). Πιο ώριμοι, με διάθεση για πειραματισμό, χωρίς «πρέπει» και «μη» στη μουσική τους, ωραίες ενορχηστρώσεις, και μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Κάποια κομμάτια χαλάνε το σύνολο δυστυχώς, αλλά όπως και να έχει, οι TURISAS δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο που δεν περιμέναμε και έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Όσοι δεν τους γουστάρατε λόγω ύφους ή οτιδήποτε άλλο, ακούστε το δίσκο, γιατί είναι σαν άλλη μπάντα στο μεγαλύτερο μέρος του. Δε ξέρω οι οπαδοί τους πως θα το βρούν, εγώ πάντως αν και δεν τρελάθηκα, ήταν αρκετό να περάσει καλά η ώρα ακούγοντάς το. Αυτό γουστάρουν οι τύποι, αυτό παίζουν. Και αφού το κάνουν καλά, μαγκιά τους.
6,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
