Πέρασαν τα χρόνια. Πάει πολύ καιρός από όταν ευχαριστήθηκα άλμπουμ των D.A.D., αλλά οι Δανοί που κοντεύουν να πατήσουν τα 50, συνεχίζουν ακάθεκτοι. Κάποιοι σαν κι εμένα αναπολούν το Αμερικάνικο ύφος με το οποίο μας συστήθηκαν πριν σχεδόν 25 χρόνια. Βέβαια οι DAD από το 1995 κι έπειτα έχουν παρουσιάσει πολλαπλά πρόσωπα και είναι φυσικό να έχουν αποξενώσει μερικούς.
Το 2011, κυκλοφορούν ένα αμιγώς rock δίσκο που τους δείχνει σε καλή φόρμα, αλλά συνάμα και διαφορετικούς από ό,τι θυμάμαι να έχουν γράψει. Επαναλαμβάνω οτι δεν συγκρίνεται η δουλειά με το “No Fuel Left for the Pilgrims” ή το “Riskin’ it all” αλλά από την δισκογραφία τους, σίγουρα είναι πιο κοντά στην ποιότητα αυτών των δύο, παρά σε ότι κυκλοφόρησαν από το ’92 ως το 2010. Είναι μια μίξη από πολλές σύγχρονες μπάντες που έχουν το ένα πόδι στα 70’s και το άλλο στο σήμερα. Ακούγωντας κομμάτια όπως το “The end” ή το “Fast on wheels”, μου έφεραν στο μυαλό από τους KILLERS μέχρι τους WHITE STRIPES ως τους CHEAP TRICK.
Η ριφάρα στο “A new age moving in” είναι ξεχωριστή και το τραγούδι κερδίζει την θέση του εναρκτήριου στο άλμπουμ, αφού είναι βαρύ και είναι γεμάτο ενέργεια. Το καλό είναι πως η πληθώρα των τραγουδιών είναι uptempo και η ατμόσφαιρα θετική στο άλμπουμ, αλλά λίγα είναι τα κομμάτια που ξεχωρίζουν. Το “The place of the heart” είναι ένα από τα ιδιαίτερα κομμάτια με αυξο-μειώσεις σε ένταση και ένα δυνατό ρεφρέν. Το “Last time in Neverland” θα το έγραφαν και οι BUCKCHERRY, αν και οι στίχοι των DAD είναι πάντα πιο ενδιαφέροντες.
Υπάρχουν κι άλλα δυνατά τραγούδια όπως το “Drag me to the curb”, το “Can’t explain what it means” ακόμα και το “I want what she’s got”. Αυτό που ανέκαθεν ξεχώριζε τους Δανούς, ήταν η αίσθηση του rock n’ roll και η μοναδική, συναισθηματική φωνή του Jesper Binzer. Τα στοιχεία παραμένουν και θα έλεγα πως για πρώτη φορά μετά τα αρχικά τους άλμπουμ, κατάφερα να τους ακούσω τόσο ευχάριστα. Ο δίσκος είχε επιτυχία στη χώρα τους και μάλιστα ήταν υποψήφιος για ροκ δίσκος της χρονιάς. Ειρωνικά δεν κέρδισαν κάτι που είχαν καταφέρει με το πιο μέτριο “Everything glows” το 2001.
Το καλό είναι ότι φέτος το “Dic.Nii.Lan.Daft.Erd.Ark” επανακυκλοφορεί με επιπλέον CD γεμάτο με ακουστικές και ζωντανές ηχογραφήσεις που κάνει το πακέτο πιο ελκυστικό, αφού θα βρείτε από τα κλασικά “Jihad” και “Ridin’ with Sue”, μέχρι τα φρέσκα “I want what she’s got” και “The place of the heart”. Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να μου αρέσει και πάλι δουλειά των DAD.
DAD, D.A.D, D-A-D, D:A:D…..
7 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
