“Agony and ecstasy”
Τρίτος (ουσιαστικά) σόλο δίσκος για τον James LaBrie, τραγουδιστή των DREAM THEATER, δεύτερος με την ίδια σύνθεση και για μία ακόμα φορά μας ξάφνιασε ευχάριστα με την ποικιλία των συνθέσεων, αλλά και την ποιότητά τους. Λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία της πολυαναμενόμενης ομώνυμης δουλειάς των DREAM THEATER, ο LaBrie, παρέα με τον πληκτρά και βασικό συνθέτη του σχήματος, Matt Guillory, μίλησαν στο ROCK HARD για οτιδήποτε έχει να κάνει με το “Impermanent resonance” (κριτική του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Φυσικά, ειπώθηκαν και πράγματα για τους DREAM THEATER, αναλυτικότερα όμως γι’ αυτούς, θα μπορείτε να διαβάσετε σε λίγες μέρες, στη συνέντευξη που μας έδωσε πάλι ο LaBrie, αποκλειστικά για τους κορυφαίους εκπροσώπους του prog κινήματος. Ένα μικρό ορεκτικό λοιπόν. Απολαύστε!
Δεύτερος δίσκος με την ίδια σύνθεση. Υποθέτω δεν ήθελες να αλλάξεις μία ομάδα που νικάει…
James: Σίγουρα. Μετά το “Static impulse” θέλαμε να ξαναδουλέψουμε οπωσδήποτε με τον Matt Guillory, το ίδιο ήθελαν και τα υπόλοιπα παιδιά και αυτό έγινε με το “Impermanent resonance”.
Πως υποδέχτηκε ο κόσμος το “Static impulse”;
Matt: Για να δημιουργήσουμε το “Static impulse”, πήραμε στοιχεία από το “Elements of persuasion”, αλλά δημιουργήσαμε κάτι εντελώς διαφορετικό, αμφιλεγόμενο θα έλεγα. Η αντίδραση του κόσμου όμως, ήταν κάτι το τρελό. Εντυπωσιακές αντιδράσεις, που μας άφησαν άναυδους, αφού δεν τις περιμέναμε ούτε εμείς οι ίδιοι.
James: Ξέρεις, σαν μουσικός πρέπει να έχεις ακεραιότητα. Να κοιτάς το έργο σου και να λες ότι αυτός είσαι πραγματικά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Και το “Static impulse”, παρότι είχε στοιχεία που γνωρίζαμε ότι μπορούσαν να διχάσουν τον κόσμο, ήταν πραγματικά αυτό που ήμασταν σαν ομάδα εκείνη την περίοδο.
Ανησυχήσατε καθόλου μήπως αντιδράσουν αρνητικά κάποιοι παραδοσιακοί οπαδοί των DREAM THEATER απέναντι και στο “Static impulse”, αλλά και το “Impermanent resonance”;
James: Καταλαβαίνω ότι είμαι ο τραγουδιστής των DREAM THEATER, αλλά αυτό το συγκρότημα είναι μία διαφορετική οντότητα. Αν κολλάγαμε πάρα πολύ στο θέμα των DREAM THEATER, το συγκρότημα αυτό δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που είναι τώρα. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μουσική με γνώμονα τι περιμένει ο κόσμος από εμένα, σαν τραγουδιστή των DREAM THEATER. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα, να δουλεύω με έναν τόσο καλό συνθέτη, όπως τον Matt, και δεν θα άξιζε καν τον χρόνο μου να δουλέψουμε μαζί, αν δεν τον άφηνα να βάλει τις επιρροές και την έμπνευσή του, ώστε να δημιουργήσουμε αυτούς τους δίσκους. Στην τελική όμως, ξέρουμε ότι θα ακούσουν το άλμπουμ πολλοί οπαδοί των DREAM THEATER, αλλά σχεδόν όλοι είναι προετοιμασμένοι να ακούσουν διαφορετικά πράγματα στη μουσική.
Ποια διαδικασία ακολουθήσατε στη σύνθεση και την ηχογράφηση των κομματιών;
Matt: Βασικά, την ίδια που είχαμε ακολουθήσει και στο “Static impulse”. Μαζεύω τις ιδέες μου και τις στέλνω μέσω internet στον James, ο οποίος βάζει τα φωνητικά και τις δουλεύουμε με αυτόν τον τρόπο. Και στα δύο άλμπουμ, λόγω των φορτωμένων προγραμμάτων, δεν βρεθήκαμε στο ίδιο στούντιο όλοι μαζί, αλλά ηχογράφησε ο καθένας μας χωριστά. Το επίπεδο των μουσικών όμως ήταν τόσο υψηλό, που σε καμία περίπτωση δεν ανησύχησα για το τελικό αποτέλεσμα, αφού όλοι τους ήταν εξαιρετικοί επαγγελματίες και απέδωσαν στο ακέραιο τις συνθέσεις.
Σ’ αυτό το άλμπουμ, συνεργαστήκατε και με τον πρώην κιθαρίστα των SOILWORK, τον Peter Wichers, αν δεν κάνω λάθος…
Matt: Ήταν πολύ cool που τον είχαμε μαζί μας, επειδή έχει ένα μοναδικό στυλ και προσέγγιση στο παίξιμο της κιθάρας, ενώ ταυτόχρονα είναι και εξαιρετικός συνθέτης. Συνεισέφερε μερικά πολύ καλά riffs και ιδέες, κυρίως σε τραγούδια όπως το “Agony”, το “Destined to burn”, το “Letting go” ή το “Lost in the fire”.
Η συμμετοχή του ήταν μέρος του σχεδίου σας ή συνέβη στην πορεία;
Matt: Ο Peter Wichers, συνεργάστηκε μαζί μας από τα πολύ αρχικά στάδια του άλμπουμ. Είναι φίλος με τον Peter Wildoer και τον ρώτησε αν θα μας ενδιέφερε να δουλέψει μαζί μας και αυτό το ενδιαφέρον του, συνέπεσε με το ξεκίνημα της δουλειάς μας για το “Impermanent resonance”. Εννοείται ότι ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί του κι όταν έστειλα στον James τις ιδέες μου μαζί με αυτές του Peter, ξετρελάθηκε κυριολεκτικά.
James: Εγώ αυτό που έχω να πω, είναι ότι όταν μου έστειλε τις ιδέες ο Matt, το στυλ και η προσέγγισή του Peter, ταίριαζαν γάντι με τη μουσική μας. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο, παρά να ακούσω την εισαγωγή του “Agony”, ώστε να συμφωνήσω αμέσως για να γίνει μέρος της διαδικασίας ηχογράφησης.
Το γεγονός ότι μου ήρθε ο δίσκος, χωρίς να έχουμε ακούσει ούτε φήμη ότι κυκλοφορείς σόλο άλμπουμ, ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ομολογώ όμως ότι δεν μου άρεσε καθόλου το γεγονός ότι η κυκλοφορία του σχεδόν συμπίπτει με αυτή του νέου δίσκου των DREAM THEATER και στα μάτια μου φαίνεται σαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Inside Out, να κερδίσει εύκολα δημοσιότητα γι’ αυτήν την κυκλοφορία από τον δίσκο των DREAM THEATER, αφού όλοι οι δημοσιογράφοι θα σε ρωτάνε και για το σόλο άλμπουμ σου…
James: Αν το κοιτάξεις από την επαγγελματική πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχεις δίκιο. Το θέμα είναι ότι δουλεύαμε τα κομμάτια με τον Matt για παραπάνω από ένα χρόνο και όταν αρχίζαμε να καταλήγουμε στην τελική τους μορφή, γίνονταν ολοένα και πιο προφανές ότι ο δίσκος θα κυκλοφορούσε πολύ κοντά με το άλμπουμ των DREAM THEATER. Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, το “Impermanent resonance” θα κυκλοφορούσε ένα χρόνο μετά τον δίσκο των DREAM THEATER. Πίστεψέ με όμως, όταν ξεκινούσαμε να δουλεύουμε το “Impermanent resonance”, ίσως και παραπάνω από ενάμιση χρόνο πριν, η προοπτική να συμπίπτουν χρονικά οι δύο αυτοί δίσκοι, δεν υπήρχε ούτε σαν μακρινή σκέψη… Δεν νομίζω, από την άλλη, όμως, ότι θα κάνει κακό σε κάποιο από τα δύο σχήματα. Ίσα-ίσα, που όλοι, από τον Τύπο μέχρι τους οπαδούς, θα γνωρίζουν ότι υπάρχουν και οι δύο αυτοί δίσκοι εκεί έξω. Φυσικά την μερίδα του λέοντος θα έχουν οι DREAM THEATER, αλλά νομίζω ότι και η δουλειά μας με τον Matt, τον Peter, τον Ray και τον Marco έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία και αξίζει τον κόπο να την ακούσει κανείς.
Αυτό που με εντυπωσιάζει, James, είναι ότι παρά το γεγονός ότι έκλεισες τα 50 σου χρόνια και προέρχεσαι από ένα rock background, δεν έχεις πρόβλημα να βάλεις brutal φωνητικά σε σόλο δίσκο σου και γενικά να πειραματιστείς με πιο ακραίες μορφές μουσικής. Το ίδιο με εκπλήσσει και με τον Jordan Rudess, που είναι πιο μεγάλος από εσένα και τον θεωρώ master της μοντέρνας τεχνολογίας.
James: (ακούει τον Matt να γελάει) Μην γελάς, Matt. Γνωρίζω τον Σάκη πάρα πολλά χρόνια κι έχουμε κάνει πολλές συνεντεύξεις, ώστε να ξέρει τι λέει για το θέμα!!! Από παιδί μου άρεσε να ακούω μουσική που είναι εντελώς μοναδική, συναρπαστική και πειραματική. Πάνω απ’ όλα όμως, να είχε μουσικότητα. Η αγαπημένη μου μπάντα, ίσως ήταν οι QUEEN, οι οποίοι ρίσκαραν από δίσκο σε δίσκο και δημιουργούσαν εξαιρετική μουσική με απίστευτες μελωδίες. Σαν μουσικός κι εγώ, είχα στο μυαλό μου πάντα ότι σε κάθε δίσκο ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Οι DREAM THEATER νομίζω ότι είναι η επιτομή των λεγομένων μου. Από το 2004 με τον Matt, προσπαθώ να κάνω το ίδιο και στη σόλο καριέρα μου. Δεν συζητάω απαραίτητα να επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου, αλλά να παρουσιάζεις κάτι διαφορετικό και μοναδικό μουσικά. Ο Matt είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να πραγματοποιήσω αυτά που θέλω, αφού λατρεύει τον πειραματισμό και είναι πολύ ανοιχτόμυαλος και ταλαντούχος. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς από τους δίσκους που κάναμε από το “Elements of persuasion” και μετά. Αυτό που μοχθώ να κάνω, είναι όχι απλά η μουσική να είναι προκλητική, μόνο και μόνο γι’ αυτόν το λόγο, αλλά να έχει μουσικότητα. Είμαι υπερήφανος που είμαι μέρος αυτού του δίσκου, ο οποίος είναι μουσικά καταπληκτικός και δείχνει ότι εξελίσσομαι σαν καλλιτέχνης.
Δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι Matt, έχουμε ανάγκη να ακούσουμε πιο πολλή μουσική από εσένα. Θα κάνεις τίποτα μήπως με τους DALI’S DILEMMA;
Matt: Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, δουλεύω με τον JamesLaBrie και αυτή είναι η βασική μου ενασχόληση. Με τους DALI’S DILEMMA, έβγαλα μόνο ένα δίσκο και θεωρώ ότι ήμασταν κάτι σαν τοπικό συγκρότημα. Τα γούστα μου στη μουσική κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, έχουν αλλάξει δραστικά και δεν με αγγίζει το prog εκείνης της εποχής. Οι ρίζες μου είναι στο metal, αλλά ακούω τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ popμουσική.
Τις οποίες pop επιρροές, τις έβαλες μια χαρά στη μουσική του δίσκου και κυρίως στα ρεφρέν, πολλά από τα οποία έχουν ξεκάθαρες popαναφορές.
Matt: Ναι. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν τραγούδια που θα μπορούσαν να ακουστούν στο ραδιόφωνο. Πάντως, αυτόν τον καιρό, εκτός από τους δίσκους με τον James LaBrie, δουλεύω και πάνω στον πρώτο σόλο μου δίσκο.
Σκοπεύετε να περιοδεύσετε αυτή τη φορά;
James: Είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή, πρέπει να συμβεί και αυτό. Ξέρεις πάρα πολύ καλά Σάκη, ότι τώρα που βγάζουμε δίσκο με τους DREAM THEATER, θα ξεκινήσουμε περιοδεία τον Ιανουάριο και συνήθως περιοδεύουμε γύρω στον ενάμιση χρόνο. Όπως συζητάμε με τα παιδιά όμως, θεωρούμε ότι ακόμα και να δώσουμε συναυλίες ενάμιση χρόνο μετά την κυκλοφορία του δίσκου, θα έχει νόημα. Απλά πρέπει να δούμε το πρόγραμμα όλων των μελών και να δούμε αν βγαίνει από λογιστικής άποψης ένα τέτοιο εγχείρημα. Θέλουμε όλοι μας να περιοδεύσουμε και να παίξουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη του κόσμου. Θεωρώ ότι αν αυτή η μπάντα παίξει live, θα ξετινάξει τα μυαλά του κόσμου που θα την παρακολουθήσει.
Ο ντράμερ σου στις δύο τελευταίες σόλο δουλειές σου, ο Peter Wildoer, συμμετείχε στις audition για τη θέση του ντράμερ στους DREAM THEATER, όπως και ο Mike Mangini (που τελικά έγινε ο νέος ντράμερ σας), με τον οποίο έχεις παίξει και με αυτόν σε σόλο δίσκο σου. Πως ήταν να έχεις τον ντράμερ της σόλο καριέρας σου, να δοκιμάζεται για την κύρια μπάντα σου και πώς αυτή η σχέση σας επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα, αν το επηρέασε.
James: Πιστεύω πολύ απλά ότι ο Peter Wildoer είναι ντράμερ διεθνούς κλάσης κι έπρεπε να του δοθεί μία τέτοια ευκαιρία. Μπορεί να είχα παίξει μαζί του μόνο στο “Static impulse” μέχρι τότε, αλλά ήταν τέτοια η ικανότητά του στα ντραμς, που δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον δοκιμάσουμε. Και δεν είναι τυχαίο ότι ήταν στην κορυφή των επιλογών μας. Μπορεί για όλον τον κόσμο οι δύο κορυφαίοι να ήταν ο Mike Mangini και ο Marco Minnemann, αλλά για εμένα ήταν ο Mangini και ο Wildoer. Το εκπληκτικό με τον Peter Wildoer, είναι η οπτική επαφή που έχει με το γκρουπ. Όταν παίζει τύμπανα, βρίσκεται σε πραγματική επαφή με όλα τα μέλη του σχήματος. Αυτό που μας ξετρέλανε όλους ήταν ότι όχι μόνο ήταν καταπληκτικός στο παίξιμό του και πήγαινε το όργανό του στο επόμενο επίπεδο, αλλά και το ότι επικοινωνούσε άριστα με τους υπόλοιπους καθ’ όλη τη διάρκεια των κομματιών και νιώθαμε την ενέργειά του. Αν με ρωτάς, αν δεν ήταν ο Mike Mangini, το όνομα του Wildoer θα ήταν στην κορυφή. Άκου τι παίζει στο “Impermanent resonance”. Όταν μας έστειλε τα μέρη του, τα ακούγαμε με τον Matt και κυριολεκτικά γελούσαμε στο τηλέφωνο, επειδή δεν πιστεύαμε αυτό που ακούγαμε. Τεχνικά, θα μπορούσε άνετα να είναι ο νέος ντράμερ των DREAM THEATER, αλλά ο Mike Mangini είχε το κάτι παραπάνω.
Για το τέλος, έχεις κάνει πολλές guest συμμετοχές όλα αυτά τα χρόνια. Μπορείς να μας πεις τις αγαπημένες σου από καλλιτεχνική άποψη, από μουσική, από εμπειρίες στο στούντιο… Αλλά και ποια εμπειρία δεν θα ήθελες να επαναλάβεις στο μέλλον…
James: Κανονικά θα έπρεπε να μου πάρει μισή ώρα για να απαντήσω μονάχα αυτήν την ερώτηση (γέλια). Σίγουρα, η πιο αγαπημένη μου εμπειρία είναι η ηχογράφηση του “Images and words”…
Ναι, αλλά θα ήθελα να μου πεις για τις guest συμμετοχές κι όχι για τους DREAM THEATER…
James: Κατάλαβα τι εννοείς και συνεχίζω να σου πω για το project για τον Leonardo DaVinci με τον Trent Gardner, που ήταν μία υπέροχη εμπειρία. Το να δουλέψω με τον Arjen Lucassen για το “The human equation” ήταν φοβερό, αφού ο Arjen είναι ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης, όπως και με τον Henning Pauly όταν κάναμε το δίσκο με τους FRAMESHIFT. Είναι τόσοι πολλοί και όλοι τους έχουν αφήσει πολύ σημαντικές κι ευχάριστες αναμνήσεις. Εννοείται όμως, ότι περισσότερο απ’ όλα, ευχαριστιέμαι να δουλεύω με τους DREAM THEATER και τον Matt και τη σόλο μπάντα μου, επειδή είναι ένα ταξίδι που συνεχώς εξελίσσεται. Πρέπει να πω ότι ο Matt Guillory είναι το πραγματικό αστέρι του γκρουπ. Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση, Matt, (σ.σ. αφού άρχισε να αντιδρά ο Guillory δίπλα του), αλλά εσύ είσαι ο άνθρωπος που έκανε αυτό το γκρουπ να συμβεί. Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Μιλάμε για ένα φαινόμενο, έναν εκπληκτικό ταλέντο. Μπορεί το συγκρότημα να έχει το όνομά μου για εμπορικούς λόγους, αλλά το μεγαλύτερο μερίδιο το έχει ο Matt, με τον οποίο έχουμε εκπληκτική συνεργασία και χημεία, μαζί και με τους υπόλοιπους μουσικούς. Αν συνεχίσει ο Matt, θα συνεχίσει να υπάρχει κι αυτό το συγκρότημα.
Παρακολουθώ τον Matt Guillory από το ξεκίνημα της καριέρας του και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου. Ευχαριστώ πολύ και τους δύο σας για το χρόνο και την κουβέντα. Περιμένω να τα πούμε και για το δίσκο των DREAM THEATER, James, που όπως βλέπω έχει ήδη δρομολογηθεί.
Matt, James: Εμείς ευχαριστούμε.
(σ.σ. περισσότερα με τον James LaBrie, στη συνέντευξη που είχαμε λίγες μέρες μετά, για το ομώνυμο άλμπουμ των DREAM THEATER).
Σάκης Φράγκος
Line-up:
James LaBrie – lead φωνητικά
Matt Guillory – πλήκτρα
Marco Sfogli – κιθάρες
Ray Riendeau – μπάσο
Peter Wildoer – ντραμς, brutal φωνητικά
Σόλοδισκογραφία:
Keep It To Yourself (MULLMUZZLER) – 1999
MullMuzzler 2 (MULLMUZZLER) – 2001
Elements Of Persuasion – 2005
Static Impulse – 2010
Impermanent Resonance – 2013
