Έχοντας χάσει τους DR. LIVINGDEAD που έβγαιναν στις 10:30 το πρωί και προλαβαίνοντας οριακά τους crossoverthrashers SSS, σειρά είχε μία από τις αγαπημένες μου νέες μπάντες, οι Αμερικάνοι VEKTOR στην παρθενική τους συναυλία στη Γηραιά Ήπειρο, για μία αποκλειστική εμφάνιση στο Hellfest. Η τεράστια σκηνή της MainStage02 μου φαινόταν χαώδης για τους VEKTOR αλλά με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Cosmiccortex” σε κυρίευε το δέος τόσο των συνθέσεων αλλά και ότι αποτελούσες μέρος ενός σημαντικού κεφαλαίου της μπάντας που η συνέχεια αναμένεται τουλάχιστον απολαυστική. Φορώντας t-shirt των WATCHTOWER, SYMPHONYX και ENGLISH DOGS οι VEKTOR καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους ήταν ατίθασοι, πωρωμένοι, γεμάτοι ενέργεια και φανερό ενθουσιασμό στα πρόσωπά τους με τον ήχο ευτυχώς να μην τους χαντακώνει, διατηρώντας μια καλή ισορροπία μεταξύ των οργάνων και με καλή απόδοση από τους ίδιους. Το set-list μας πήγαινε εναλλάξ από τo “Outerisolation” στο “Blackfuture” με το ομώνυμο τραγούδι, “Deoxyribonucleicacid” και “Asteroid” να προέρχονται από το ντεμπούτο τους ενώ τα “Echolesschamber” και “Tetrastructuralminds” με τις ψαρωτικές εναλλαγές τους και τις τσιρίδες του David DiSanto έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο στους ανυποψίαστους θεατές το τι πρεσβεύουν βγάζοντας ασπροπρόσωπους κυρίως τους οπαδούς τους αλλά και όλους αυτούς που τους θεωρούν μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ευρύτερου tech-thrash και όχι μόνο.
Η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική με τους Σουηδούς HARDCORE SUPERSTAR να μπαίνουν με τα μπούνια έχοντας έναν απίστευτα δυνατό ήχο και το glammetalτους έντονο όσο δεν πάει δίνοντας βαρύτερα και στα δύο συνθετικά που χαρακτηρίζουν το ύφος τους. Με το “Abovethelaw (Don’tcareatall)” να προέρχεται από τη τελευταία τους δουλειά “C’montakeonme”, οι HARDCORE SUPERSTAR έδωσαν βάρος στο υπόλοιπο set-listσε τραγούδια από τα “Hardcoresuperstar” και “Splityoulip” όπως τα “We don’t celebrate Sundays” και “Last call for alcohol” και φυσικά το “Dreamin’ in a casket”. Στη Valley οι BLACKBREATH από την Washington, ένα από τα πολλά μπάσταρδα των ENTOMBED που υπάρχουν εκεί έξω, τίμησαν τόσο τους Σουηδούς ήρωές τους αλλά και τις hardcore ρίζες τους λόγω καταγωγής και με έναν εντελώς Sunlightήχο μας πώρωσαν με τραγούδια απ’όλες τις δουλειές τους. Φοβερή μπάντα για liveκι έναν drummer-φάτσα με έναν εντελώς Nick Anderson τρόπο στο χτύπημα της μπότας. Αν αναπολείς τις εποχές των DREAM THEATER εποχής “MetropolisPt. 2: ScenesfromaMemory” τότε πρέπει να δεις ζωντανά τους BETWEEN THE BURIED AND ME. Δεν έχει σχέση αν είσαι οπαδός της μπάντας ή όχι. Οι τύποι παίζουν εκπληκτικά live, πιάνουν με άνεση την απόδοση των studio κυκλοφοριών τους και δίνουν τον κατάλληλο παλμό για να τους ευχαριστηθείς σε συναυλιακό περιβάλλον. Με φοβερό ήχο και jazz εναλλαγές ανάλογα με την διάθεση των τραγουδιών, οι progsters από τη North Carolina έχοντας κατασταλάξει σε πιο παραδοσιακούς progδρόμους πλέον ξεκίνησαν με τα τρία πρώτα τραγούδια του πρόσφατου “The Parallax II: Future sequence”, συνέχισαν με το “Antsfromthesky” από το “Colors” και “Telos” και έκλεισαν με το “Selkies: The endless obsession” από το “Alaska”.
Oι TESTAMENT από την άλλη στη MainStage 02 πάλευαν για άλλη μία φορά με τον κακό ήχο κι έχοντας το κτήνος GeneHoglan πίσω από το drum-kitκαι ένα set-list που αποτελούταν από κλασικά τραγούδια όπως τα “Practicewhatyoupreach”, “Intothepit”, “Overthewall” και “Theneworder” και υλικό από το “Darkrootsofearth” δεν με ικανοποίησαν. Έκπληξη αποτέλεσαν όπως και να’χει το σερί τραγουδιών από το “Thegathering” με τα “D.N.R. (Do not resuscitate)” και “3 days in darkness”. Έκπληξη για μένα αποτέλεσαν οι doomsters από το Arkansas, PALLBEARER, οι οποίοι κατάφεραν και έβγαλαν ένα διαφορετικό προσωπείο από αυτού του μοναδικού τους άλμπουμ “Sorrow and extinction”, διατηρώντας τη στιβαρότητα του ήχου τους και τις υποβόσκουσες μελωδίες να βγαίνουν περισσότερο στο προσκήνιο.
Στην MainStage01 οι TWISTED SISTER εμφανίστηκαν χωρίς τη συνοδεία make-upκαι του χαρακτηριστικού imageτων 80’s αλλά με το ίδιο κέφι και χαβαλετζίδικες ατάκες από το Dee Snider. Κατά τα άλλα τίποτα διαφορετικό για όποιον τους έχει δει έστω και μία φορά στη ζωή του. Οι εκ Μασαχουσέτης BLACK PYRAMID στη Valley υπνώτιζαν το ακροατήριό τους με το occult stoner/doom τους, με τραγούδια που προέρχονταν αποκλειστικά από τις τρεις full-length κυκλοφορίες τους, εκτός του “Stormbringer” από το ομότιτλο singleκαι τη διασκευή τους στο “Metropolis” των MOTORHEAD.
Στη MainStage01 ο David Coverdale δυστυχώς ακουγόταν σαν φάντασμα του εαυτού του και τι να τα κάνεις τραγούδια από τη hardrockin’ bluesπερίοδό των WHITESNAKE όπως τα “Gambler”, “Don’t break my heart again” και “Ready an’ willing” αν ο βασικός ερμηνευτής χωλαίνει. Άξιος ο Tommy Aldridge που στα 62 κοπάναγε τα τύμπανά του με απίστευτη δύναμη και μπράβο σε όποιον αποφάσισε να δοθεί λιγάκι μεγαλύτερη έμφαση στον Reb Beach απ’ότι θυμόμουν στο παρελθόν.
Στην Altar οι AT THE GATES μετανιωμένοι για τις δηλώσεις τους σχετικά με το αν θα επανερχόντουσαν στην ενεργό δράση μετά το πρόσφατο reunionτους, δεν θα έλεγα ότι με καθήλωσαν όπως τότε. Παίζοντας σχεδόν ολόκληρο το “Slaughter of the soul” και μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, ο παραμορφωμένος ήχος τους δεν βοηθούσε πολύ στο να τους απολαύσεις κι έχω την εντύπωση ότι και ο Anders Björler δεν είχε πολύ όρεξη να παίξει εν αντιθέσει με τον Tomas Lindberg που απέδιδε τα μέγιστα παραλλάσσοντας κάποιες από τις ατάκες του Dee Snider σχετικά με την αγάπη που δείχνουν στον death metal ήχο. Διασκεύασαν επίσης το “Captor of sin” των SLAYER στη μνήμη του Jeff Hanneman.
Ώρα μηδέν κυριολεκτικά και οι NEUROSIS ανεβαίνουν στη σκηνή της Valley, χωρίς τη χρήση visuals ή άλλων οπτικών effect αλλά με τα φώτα μονίμως ανοιχτά και το “Eye” από το “Through silver in blood” να μας μπάζει στον αποπνικτικό κόσμο τους και η συνέχεια να ανήκει κατά κύριο λόγο στο “Honor found in decay” με τα “My heart for deliverance”, “At the well”, “We all rage in gold” και “Bleeding the pigs” ενώ ακούστηκαν και “At the end of the road” και “Distill (Watching the swarm)” από το “Given to rising” του 2007. Με πάρα πολύ ήχο και καλή απόδοση από τους ίδιους κι έχοντας τους δει έξι χρόνια πριν στο ίδιο festival, δεν μπορώ να πω ότι οι NEUROSIS κατάφεραν να με καθηλώσουν ξανά όπως ήλπιζα. Ακόμη και σε τραγούδια όπως τα “Times of grace” και “Locust star” εγώ δεν κατάφερα να συντονιστώ μαζί τους. Δεν θα τους έλεγα απογοητευτικούς μιας και δεν υπήρχε κάτι αρνητικό να τους προσάψω αλλά σίγουρα δεν αποκόμισα μεγαλειώδη εμφάνιση από μέρους τους. Φεύγοντας με σκυμμένο το κεφάλι πλησιάζουμε προς την Altarαπό την οποία ακούγονταν τα ουρλιαχτά του ChrisBarnesμιας και οι SIX FEET UNDER βρίσκονταν ήδη στη σκηνή. Mε εντελώς ανανεωμένο line-up και δυστυχώς χωρίς τον Kevin Talley πίσω από τα τύμπανα, οι S.F.U. αν και μου είναι παντελώς αδιάφοροι δισκογραφικά εδώ και αρκετά χρόνια ομολογώ είχαν την περιέργεια να τους παρακολουθήσω ζωντανά. Μπαίνοντας δυναμικά με το “Silentviolence” από το ντεμπούτο τους “Haunted” και με τα “Revenge of the zombies” και “Now arningshot” να ακολουθούν, το κοινό φαίνεται να το έχουν κερδίσει. Ο ChrisBarnesείναι η προσωποποίηση του hillbilly deathster κι έχοντας μάλλον επίγνωση ότι το ένδοξο παρελθόν του δύσκολα θα το αγγίξει ξανά, οι S.F.U. δεν παίζουν νότα από τις δύο τελευταίες τους δουλειές και αρέσκονται στη σιγουριά παλαιοτέρων τραγουδιών όπως τα “Torn to the bone”, “Feasting on the blood ofthe insane”, “Human target”, “Death klaat”, “Beneath a black sky” και “The day the dead walked” κλείνοντας με τον ύμνο των CANNIBAL CORPSE, “Hammer smashed face”, το οποίο μόνο ο Chris Barnes μπορεί να τραγουδήσει όπως πρέπει.
Κώστας Αλατάς
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
