Η δεύτερη μέρα είχε μας βρήκε λιγάκι στην τσίτα προσπαθώντας να προλάβουμε τους Έλληνες DEAD CONGREGATION στην Altar, με την εμφάνισή τους να ξεκινάει στις 12:15. Με τον κιθαρίστα των INVERACITY και πρώην μέλος των D.C. προσωρινά στην σύνθεσή τους και τον κόσμο από κάτω να έχει γεμίσει το μεγαλύτερο μέρος κάτω από τη τεράστια τέντα παρά το δύσκολο της ώρας, το ζοφερό death metal τους παίχτηκε με πειστικό και σαρωτικό τρόπο αποδεικνύοντας ότι δεν θεωρούνται άδικα μία από τις καλύτερες μπάντες του underground death metal. H έναρξη με το “Lucid curse” από το “Purifying consecrated ground” προκάλεσε το ίδιο δέος όπως τότε που μας πρωτοσυστήθηκαν οι D.C. με το εν λόγω EP πριν από 8 χρόνια και επαναλήφθηκε στο “Vomit christ” και φυσικά στα τραγούδια του “Graves of the archangels” (“Morbid paroxysm”, “Vanishing faith”, “Subjugation” ενώ γαμώ ακούστηκε και το τραγούδι που έπαιξαν από τον επερχόμενο δίσκο. Το κλείσιμο με το “Teeth into red” ήταν μεγαλειώδες, με το χαρακτηριστικός μανιασμένο και ανίερο riffing και ισοπεδωτικό blastbeat.
Στη Valley οι Χιλιανοί PROCESSION, με τον Σουηδό Uno Bruniusson των IN SOLITUDE πίσω από το drum-kit επιδίδονταν σε πρώτης τάξης επικό doom τους, με πολύ καλό ήχο και heavy κιθάρες ενώ στη MainStage02 οι COAL CHAMBER ήταν απλά σιχαμένοι. Μπορεί το nu-metal να ήταν καλή φάση για όσους το έζησαν τη περίοδο 1996-99 κι εκτός απειροελάχιστων εξαιρέσεων η διαχρονικότητα να μην το χαρακτηρίζει ως ιδίωμα αλλά εν έτη 2013 οι COAL CHAMBER ούτε για χαβαλέ δεν προσφέρονταν. Στη Valley oι UNCLE ACID AND THE DEADBEATS είχαν ήδη ξεκινήσει με το “I’llcutyoudown” από το “Bloodlust” και το “Crystalspiders” από το ντεμπούτο τους να ακολουθεί και παρά το γεγονός ότι πραγματοποίησαν πριν λίγους μήνες την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση, οι Άγγλοι psychedelic/doomrockersχωρίς το πέπλο μυστηρίου να τους περιτριγυρίζει και το όλο hypeνα τους ακολουθεί, ήταν πολύ καλοί. Αρκετά τραγούδια από το “Mindcontrol” κλείνοντας δυναμικά με τα “Death’sdoor”, “Poisonapple” και “Overandoveragain”. Αρκετά καλοί ήταν και οι WITCHCRAFT που τους διαδέχτηκαν αμέσως μετά. Οι πρωτεργάτες του όλου occult/retro rock κινήματος μπήκαν με το “Dead end” από τη περσινή δισκάρα “Legend” την οποία τίμησαν δεόντως μιας το έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο ενώ τις προηγούμενες δουλειές τους “Witchcraft” και “Firewood” τίμησαν μονάχα με τα “No angel or demon” και “Wooden cross (I can’t wake the dead)” αντίστοιχα. Πολύ καλή απόδοση από τον επίσης drummer των TRUCKFIGHTERS, Oscar Johansson με μελανό μονάχα στοιχείο της εμφάνισής τους την τραγική σκηνική παρουσία του τραγουδιστή και ηγετική μορφή των WITCHCRAFT, Magnus Pelander που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν ήταν όντως γελοίος ή έκανε απλά κακό χαβαλέ.
Όταν φτάσαμε στη Warzone οι CONVERGE έκαναν soundcheck τζαμάροντας πάνω στο αρχικό riff του “Madness of anarchitect” των HIGH ON FIRE, με τον κιθαρίστα Kurt Ballou να φοράει t-shirtτων VIO-LENCE και έκαναν ντου με τα “Dark horse” και “Eagles become vultures”. Πριν δύο χρόνια στο συγκεκριμένο festivalοι CONVERGE είχαν πραγματοποιήσει μία μεγαλειώδη εμφάνιση που μπορεί να μην επανέλαβαν αυτή τη φορά αλλά ήταν για άλλη μία φορά συγκλονιστικοί. Όντας μίας από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω, με κορυφαίες δουλειές ανεξαιρέτως, οι CONVERGE επικεντρώθηκαν στις τρεις τελευταίες τους δουλειές με τραγούδια και συγκεκριμένα τα “Aimless arrow”, “Trespasses”, “All we love we leave behind”, “Sadness comes home”, “Worms will feed/Rats will feast”, “Reap what you sow”, “Cutter”, “Glacial pace”, “Versus”, “Veins and veils”, “Axe to fall” κι “Empty on the inside”, με μοναδικό τα “Heaven in her arms” και “The broken vow” από το “Jane Doe” του 2001 με το “Last light” να κλείνει το κανονικό set και encore με το “Concubine”. Εκπληκτική μπάντα να βλέπεις live με απίστευτη ορμή.
Ένα από τα παράδοξα του festival ήταν η εμφάνιση των epicmetal ηρώων MANILLA ROAD μία σειρά πριν τους headliners CULT OF LUNA στη Valley. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο να τους βλέπεις χωρίς την στρατιά των Ελλήνων οπαδών να τους θεοποιούν από κάτω αλλά ο Mark Shelton δεν φάνηκε να μασά και το “Open the gates” πώρωσε τις μπροστινές σειρές των οπαδών τους με κλασικά τραγούδια από τα “Crystal logic”, “The deluge”, “Open the gates” και “Mystification”, χωρίς βέβαια να αμελούν και την ολοκαίνουριά τους δουλειά “Mysterium”. Στον δρόμο προς τις κεντρικές σκηνής εντελώς αδιάφορα ακούμε τους BULLET FOR MY VALENTINE να κλείνουν το setτους με τα “Scream aim fire” και “Tears don’t fall” και τους KISSνα ακολουθούν στη MainStage01.
Ο κόσμος γενικά τη δεύτερα ήταν υπερβολικά πολύς τόσο λόγω της εμφάνισης των ZZ TOP, όσο φυσικά και των KISS των οποίων οι οπαδοί διαφόρων ηλικιών είχαν καβατζώσει τις μπροστινές σειρές από αρκετά νωρίς με το βάψιμο του αγαπημένου τους μέλους στα πρόσωπά τους.
Οι KISS με εντυπωσιακό showκαθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, μας καλωσόρισαν με το “Psychocircus” και τα “Shoutitoutloud” και “Let me go, rock ‘n’ roll” στη συνέχεια να μας μεταφέρουν πίσω στα 70’sενώ τα “Loveitloud” και “Warmachine” από το “Creatures of the night” στις αρχές των 80’s. Tα “Hell or Hallelujah”, “Outta this world και “Say yeah” ήταν τα μοναδικά που εκπροσώπησαν τα δύο τελευταία τους άλμπουμ “Sonic boom” και “Monster” με το υπόλοιπο set να βασίζεται σε ύμνους και λιγότερα γνωστά τραγούδια του παρελθόντος όπως τα “Deuce”, “Shock me” και “Lick it up”, τον Gene Simmons να ξερνάει αίμα στο “God of thunder”, τον Paul Stanley να πετάει κυριολεκτικά πάνω από το κοινό στο “Love gun” και να γεμίζει παντού κομφετί στο “Rock and roll all nite”. Για encore μας επιφύλασσαν το “Detroit rock city” και “Black diamond”, με το “God gave rock ‘n’ roll to you II” να ακούγεται στα ηχεία. Αξιοπρεπέστατη εμφάνιση από τους γερόλυκους αν και θα ήθελα πιο δυνατά τον ήχο και τις κιθάρες.
Επιθυμία που μου την ικανοποίησαν στο έπακρο οι KORN αμέσως μετά. Με τον newborn Christian, Brian “Head” Welch πίσω στη μπάντα και το κιθαριστικό δίδυμο με τον James “Munky” Shaffer ενεργό μετά από 8 χρόνια, οι KORNξεσήκωσαν όλο το festival από τη στιγμή που ακούστηκε το rideπιατίνι του “Blind” μέχρι και το “Freak on leash” που ήταν και το τελευταίο τραγούδι της ημέρας. Όταν λέγαμε για απειροελάχιστες περιπτώσεις μερικές σειρές πιο πάνω στους COAL CHAMBER εννοούσαμε περιπτώσεις σαν τους KORN όπου μπορεί κι αυτοί να μην περνούν την ακμή τους δισκογραφικά εδώ και χρόνια αλλά έχουν αρκετό υλικό για σου προσφέρουν ένα εκρηκτικό show. Παίζοντας υλικό κυρίως από τη περίοδο με τον Head στη σύνθεσή τους, με μονάχα τα “Narcissistic cannibal” και “Get up” να ακούγονται από το dubstep άλμπουμ τους “The path of totality” και το “Coming undone” από το αδιάφορο “See you on the other side”, ακούσαμε από ξεχασμένα από το χρόνο τραγούδια όπως το “Helmetin the bush” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους μαζί με το “Shoots and ladders”, “No place to hide”, “Falling away from”, “Dead bodies everywhere”, “Did my time”, “Here to stay” και “Got the life”. Η μπάντα ήταν ορεξάτη χωρίς να φαίνεται «καμένη», ο Head σαν να μην έφυγε ποτέ, ο Jonathan Davis σε καλή φόρμα και σε όλα αυτά προσθέστε έναν Ray Luzier πίσω από ένα θεόρατο drum kit που δεν ήξερε τι έπαιζε. Εκπληκτικό κλείσιμο!
Κώστας Αλατάς
Φωτογραφιες: Λευτέρης Τσουρέας
