“Illuminating and cinematic”
Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί ο δωδέκατος, ομώνυμος, δίσκος των DREAM THEATER και το συγκρότημα έδωσε συνεντεύξεις σε επιλεγμένα μέσα απ’ όλον τον κόσμο, όταν βρέθηκε ο John Petrucci και ο James LaBrie στο Λονδίνο για να μιλήσουν σε δημοσιογράφους απ’ όλον τον κόσμο. Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, λίγο πριν το μεσημέρι και αφού μόλις είχα τελειώσει τον καφέ, ο James LaBrie, για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερες από είκοσι μέρες (σ.σ. υπενθυμίζω ότι είχαμε κάνει και συνέντευξη για τον σόλο δίσκο του), με κάλεσε στο σπίτι αυτή τη φορά, έχοντας μόνο 15’ χρόνο… Ο δύστυχος ο Ινδονήσιος που είχε συνέντευξη μετά από εμένα, πρέπει ακόμα να με βρίζει, αφού προφανώς του έφαγα τον χρόνο της συνέντευξης. DREAM THEATER και 15’ μόνο, δεν υπάρχει περίπτωση… Αφού τράβηξα τα χρονικά περιθώρια στα άκρα, ιδού τι είπαμε με τον James LaBrie για το “Dream Theater”, αλλά και τον Mike Portnoy, αφού ο τραγουδιστής του γκρουπ, δείχνει να έχει πραγματικά κακές σχέσεις μαζί του και οι μπηχτές πήγαιναν σύννεφο…
Στο νέο σας άλμπουμ, για μία ακόμα φορά την παραγωγή ανέλαβε ο John Petrucci. Μηχανικός ήχου είναι ο Richard Chycki, φίλος σου από την εποχή των WINTER ROSE… Τι θέλατε να πετύχετε με αυτήν την κίνηση;
Ο Richard τα τελευταία χρόνια έχει δουλέψει με πάρα πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως οι RUSH στα τελευταία άλμπουμ τους, ενώ έκανε και τη μίξη στο live DVD τους αλλά και η Pink, ο Seal, ο Mick Jagger, οι AEROSMITH. Έχει πολύ μεγάλη εμπειρία λοιπόν και γνωρίζει πολύ καλά όλες τις παραμέτρους της δουλειάς αλλά και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του καθενός που συνεργάζεται μαζί του. Από τη στιγμή που μπήκα τους DREAM THEATER, ο Richard γνωρίζει και αγαπά πολύ τη μουσική του γκρουπ, όλα αυτά τα χρόνια έχει γνωρίσει προσωπικά όλα τα μέλη κι έχει πολύ καλή σχέση. Θέλαμε να κερδίσουμε πράγματα από την εμπειρία του, αφού ηχητικά γνωρίζει απίστευτα καλά πως τα πράγματα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και πως πρέπει να ακούγονται. Ακόμα και ο τρόπος που έστηνε τα μικρόφωνα στο στούντιο, ήταν μοναδικός και φάνηκε ότι ήταν μέρος της δουλειά από την αρχή. Είναι μουσικός και ο ίδιος κι έχει βαθιά γνώση. Μας διαφώτισε σε σχέση με τον τρόπο που δουλεύουμε μεταξύ μας και ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος να έχουμε στο τιμόνι, να είναι μηχανικός ήχου αλλά και να κάνει τη μίξη.
Ξαναϋπογράψατε με τη Roadrunner, παρότι ήταν ευρέως γνωστό ότι η εταιρία αυτή έχει πολλά προβλήματα κι έκλεισε πολλά γραφεία της στην Ευρώπη… Γιατί το κάνατε αυτό; Δεν φοβηθήκατε μήπως μείνετε ξεκρέμαστοι;
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες και ότι υπήρξαν πολλές αλλαγές στη Roadrunner. Το θέμα είναι ότι μας διαβεβαίωσαν ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι-κλειδιά με τους οποίους δουλεύαμε και είχαμε χτίσει μία καταπληκτική σχέση θα παρέμεναν στη θέση τους στη Roadrunner και ότι, παρά τις αλλαγές που συνέβαιναν, θα παραμέναμε προτεραιότητα για την εταιρία και δεν θα είχαμε συμβιβασμούς σε κανένα επίπεδο. Καταλήξαμε λοιπόν να υπογράψουμε μαζί τους και είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι με όλα όσα έχουν ήδη κάνει για εμάς, αφού τήρησαν στο ακέραιο όλα όσα μας είχαν πει.
Πριν λίγες μέρες (σ.σ. η συνέντευξη έγινε ανήμερα του δεκαπενταύγουστου), δώσατε στη δημοσιότητα το “The enemy inside”, μέσα από το site του USA today, ενός από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά site του κόσμου και ο server κράσαρε από τις επισκέψεις. Περιμένατε τέτοιου είδους ανταπόκριση;
Περιμέναμε πολύ καλή ανταπόκριση, αλλά όχι και σ’ αυτό το επίπεδο. Ακόμα και οι άνθρωποι του site έπαθαν πλάκα και μας είπαν ότι είχαμε σπάσει όλα τα ρεκόρ πρώτης μετάδοσης είτε σε μουσική είτε σε οτιδήποτε άλλο στο usatoday.com!!! Σε καμία των περιπτώσεων δεν περιμέναμε, ούτε εμείς ούτε οι άνθρωποι του site, να κρασάρει το σύστημα!!!
Χρησιμοποιήσατε ορχήστρα στο δίσκο;
Υπάρχει σε δύο τραγούδια. Στο κινηματογραφικό “False awakening” που ανοίγει το δίσκο, του οποίου οι soundtrack επιρροές, ανοίγουν την πόρτα για κάτι που είναι πιο συμφωνικό. Το άλλο τραγούδι, είναι το “Elimination theory”, το μεγάλο, επικό τραγούδι που κλείνει το δίσκο. Στη μέση του τραγουδιού, τα όργανα ακούγονται σαν να λιώνουν, να εξαφανίζονται και ο Jordan, για μία ακόμη φορά, χρησιμοποιεί τα πλήκτρα του για να δημιουργήσει ένα απίστευτο ηχοτόπιο, για να καταλήξει σ’ ένα ακόμη συμφωνικό μέρος. Είχαμε κι έναν εξαιρετικά ταλαντούχο μουσικό, ένα παιδί-θαύμα, τον Eren Basbug, που έκανε τις ενορχηστρώσεις να ακούγονται όπως ακριβώς πρέπει για να καλυτερεύσουν ακόμα αυτά τα συγκεκριμένα μέρη των τραγουδιών. Λειτούργησε πάρα πολύ καλά, κατά τη γνώμη μου, το να έχουμε ορχήστρα σ’ αυτά τα μέρη.
Τι σας έκανε να ξαναβάλετε στο δίσκο το “Enigma machine” ένα instrumental κομμάτι, το πρώτο μετά το “Train of thought”;
Για τον λόγο που μόλις είπες! Υπήρχαν τρία πράγματα που θέλαμε να συμπεριλάβουμε σ’ αυτό το δίσκο. Θέλαμε να έχουμε ένα κινηματογραφικό κομμάτι και το κάναμε με το “False awakening”, το οποίο είναι εκπληκτικό και θα ανοίγει κάθε βράδυ τις συναυλίες μας στην περιοδεία. Θέλαμε επίσης να συμπεριλάβουμε κι ένα instrumental, επειδή είχε περάσει αρκετός χρόνος από την τελευταία φορά. Το συζητούσαμε τους τελευταίους μήνες και από τη στιγμή που υπήρχε εκτός από τη διάθεση και η έμπνευση, προέκυψε αυτό το γεμάτο ενέργεια κομμάτι. Επίσης, θέλαμε να γράψουμε ένα ακόμα τεράστιο σε διάρκεια, επικό τραγούδι, κάτι που είχαμε καιρό να κάνουμε επίσης, που να εμπεριέχει όλα τα συστατικά της μουσικής μας, να είναι πομπώδες, συμφωνικό, progressive, ατμοσφαιρικό και δυναμικό. Αυτά τα τρία συστατικά που σου περιέγραψα έπρεπε να υπάρχουν στο δίσκο. Όλα τα τραγούδια που υπάρχουν, θέλουμε να φαίνονται ότι σηματοδοτούν μία νέα αρχή, μία νέα προσέγγιση και νέα κατεύθυνση για τη μπάντα, χωρίς προφανώς να χάνουμε την ταυτότητά μας. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρώ ότι είναι ένα κλασικό άλμπουμ των DREAM THEATER.
Παρότι ένα ιδρυτικό μέλος σας έφυγε, οι DREAM THEATER φαίνεται να είναι πιο δημοφιλείς από ποτέ (ου μην και πιο ακριβοί στις συναυλίες τους). Πως το καταφέρατε αυτό, παρά το κρίσιμο σημείο που είχατε στην καριέρα σας με τη φυγή του Mike Portnoy;
Όταν συμβαίνει μία τόσο σημαντική αλλαγή σ’ ένα συγκρότημα, όταν δηλαδή, όπως είπες, ένα ιδρυτικό μέλος φεύγει σε κάνει να σκέφτεσαι πολύ σοβαρά όλα όσα έχεις κάνει και όλα όσα πρόκειται να κάνεις. Αναλύεις διεξοδικά όλα αυτά που αντιπροσωπεύεις σαν συγκρότημα ή σαν ξεχωριστό μέλος. Το σημαντικότερο όλων, ήταν ότι οι βασικοί συνθέτες παρέμεναν στο γκρουπ, οπότε δεν θα χάναμε την ταυτότητα ή τον ήχο μας και να γίνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι περισσότερες ιδέες προέρχονται από τον John Petrucci και τον Jordan Rudess και όλοι οι υπόλοιποι, εγώ, ο John Myung και ο Mike Mangini συνεισφέρουμε. Μπορέσαμε λοιπόν να επανενωθούμε με το πνεύμα της μπάντας, με αυτό που είμαστε και η ελεύθερη σκέψη ξαναήρθε στην επιφάνεια και κάναμε κάποιες προσαρμογές, αλλά ήταν για το καλύτερο. Νομίζω ότι αυτό το κλίμα, το ένιωσαν οι οπαδοί μας με το “A dramatic turn of events”. Στον καινούργιο μας δίσκο, υπάρχει και πάλι, πολύ έντονα, ο φρέσκος αέρας, η ενέργεια, ο ενθουσιασμός. Η μουσική μιλά από μόνη της και υπάρχουν πραγματικά πολύ καλά τραγούδια. Πέρα απ’ αυτά και στα live, όπως έχεις δει και ο ίδιος, υπάρχει ένα νέο πνεύμα, μία νέα έννοια ελευθερίας της έκφρασης, μία συντροφικότητα και αλληλόδραση ανάμεσα στα μέλη του γκρουπ, που δεν υπήρχε για αρκετό καιρό…
Μισό λεπτό… Εννοείς ότι δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση της συντροφικότητας πριν έρθει ο Mike Mangini;
Γινόμασταν πιο απομονωμένοι. Ο καθένας έκανε το «κομμάτι» του, δεν ήμασταν κοντά ο ένας με τον άλλο και δεν υπήρχε σεβασμός. Και αυτό δεν είχε να κάνει με τη σχέση που είχα –για παράδειγμα- εγώ με τον John Petrucci ή με τον Jordan Rudess ή με τον John Myung (σ.σ. τους είπε όλους εκτός από τον Portnoy). Υπήρχε μία εξαναγκασμένη κατάσταση και τα πράγματα παρέμεναν στάσιμα ανάμεσα στις σχέσεις μας. Όλα έχουν να κάνουν με τα διαφορετικά μέρη και κάποια μέρη γίνονταν ολοένα και πιο «παρτάκηδες» και πιο χωρισμένοι σ’ αυτά που κάναμε και στο πώς προσεγγίζαμε κάθε περίσταση. Όταν τις αποφάσεις δεν τις παίρνει πια το συγκρότημα, αλλά ένα μόνο άτομο, αυτή είναι η αρχή ενός χωρισμού. Αυτό είναι καταστροφικό για κάθε συγκρότημα κι όχι μόνο για τους DREAM THEATER.
Να πιστέψω ότι δεν έχεις πλέον καμία απολύτως σχέση κι επαφή με τον Mike Portnoy…
Προσωπικά, όχι. Δεν έχω μιλήσει με τον Mike από τη μέρα που ήμασταν όλοι στο τηλέφωνο, στο conference call και μας είπε ότι ήθελε να φύγει από το συγκρότημα. Εντάξει, όλα είναι καλά. Φαίνεται ότι είναι εντάξει, ότι έχει προχωρήσει σε άλλα πράγματα, ότι περνάει καλά…
Αλλά κι εσείς φαίνεστε εντάξει και ότι περνάτε καλά…
Βεβαίως και αυτό είναι πολύ καλό. Ήταν ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιστορίας των DREAM THEATER. Εμείς όμως προχωράμε, βρισκόμαστε ακριβώς εκεί που θέλουμε να είμαστε σαν συγκρότημα, κάνουμε αυτό που θέλουμε, παίζουμε τη μουσική που θέλουμε, ήμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό που κάνουμε, περνάμε φανταστικά και αυτό είναι που μετρά.
Πως ήταν να δουλεύετε στο στούντιο με τον Mike Mangini;
Ήταν καταπληκτικά. Άλλωστε η φήμη του προηγείται… Έχω δουλέψει σε τρεις ακόμα δίσκους μαζί του και γνωρίζω καλά πόσο ικανός ντράμερ είναι. Είναι απίστευτος στο να ερμηνεύει τη μουσική. Το να τον έχουμε μαζί μας από την αρχή των ηχογραφήσεων, ήταν πολύ σημαντικό. Πάντα ακούει πράγματα πριν απ’ όλους μας, σχετικά με το που θέλει να πάει το κομμάτι ρυθμικά, με το πώς ερμηνεύει τη ρυθμική σχέση της μουσικής με τους στίχους. Νομίζω ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία του Mike Mangini σ’ αυτό το άλμπουμ, καθώς αναμίχθηκε από την αρχή κι έβαλε το μοναδικό του στυλ με έναν τρόπο, που προσέδωσε πολλά στο συναίσθημα που βγαίνει. Από το προηγούμενο κιόλας άλμπουμ, έδωσε στον κόσμο να καταλάβει ότι μιλάμε για το ίδιο συγκρότημα, το οποίο όμως μπορεί να πάει ακόμα παραπέρα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο, ο οποίος τεχνικά είναι ικανός να κάνει οτιδήποτε, αλλά έχει ΚΑΙ μουσικότητα (σ.σ. τίγκα στις μπηχτές…). Είναι πολύ θετική η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, όπου έχει έρθει νέο μέλος στο συγκρότημα και είναι σταρ!!!
Από την άλλη, ο τίτλος “Dream Theater”, που δώσατε στο άλμπουμ, ακούγεται υπερβολικά απλός σε σχέση με τους ευφάνταστους τίτλους που είχατε στο παρελθόν. Θέλατε να δείξετε ότι κάνετε ενός είδους restart;
Θα μπορούσε να το δει κανείς κι έτσι. Για εμάς, είναι μία επιτομή του ποιοι ήμασταν στο παρελθόν και ποιοι είμαστε τώρα. Αλλάξαμε την ταυτότητά μας, πηγαίνοντάς την όμως σε συναρπαστικές, καινούργιες περιοχές και συνεχίζοντας τον πειραματισμό. Έχω την εντύπωση ότι το άλμπουμ «φώναζε» ότι έπρεπε να έχει ως τίτλο το όνομά μας και νομίζω ότι θα αποδειχτεί ότι ήταν η σωστή απόφαση.
Τι έγινε τελικά με το “Live at Luna Park” DVD; Γιατί τόση μεγάλη καθυστέρηση;
Υπήρχε τόσο πολύ υλικό… Μιλάμε για έξι ώρες live υλικό από 17 κάμερες που μας τραβούσαν… Όπως καταλαβαίνεις, υπήρχε μία τεράστια ποσότητα υλικού, που έπρεπε να επεξεργαστεί, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι τέτοιο, που να μην έχουν ξαναδεί κάτι παρόμοιο οι οπαδοί των DREAM THEATER. Θέλουμε αυτό το DVD, να είναι ότι καλύτερο έχουμε κάνει και να αποτυπώνει ποιοι ακριβώς είμαστε στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Υπάρχει ένα documentary, υλικό από την περιοδεία μας στη Ν. Αμερική, behind-the-scenes στιγμιότυπα, πολλές αστείες στιγμές, τόσα πολλά πράγματα… Στην αρχή είχαμε στο μυαλό μας να το κυκλοφορήσουμε την άνοιξη, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε ότι αν κάναμε κάτι τέτοιο, θα αφήναμε πολλά καλά πράγματα απ’ έξω, κάτι που θα ήταν μία ατυχής επιλογή. Τελικά, πιστεύω ότι θα είναι το πιο απίστευτο DVD που έχουν βγάλει οι DREAM THEATER.
Πέρυσι, είχατε προταθεί για το βραβείο Grammy. Πόσο σημαντικό ήταν αυτό για εσάς;
Ήταν μία πολύ καλή κίνηση για εμάς, από τη μουσική βιομηχανία και την Ακαδημία των Βραβείων Grammy. Ήταν σπουδαίο. Μας έβαλε σε μία κατάσταση, στην οποία γίναμε γνωστοί σε ανθρώπους που δεν μας είχαν ακούσει ποτέ ή ποτέ δεν θα μας άκουγαν με άλλο τρόπο. Ήταν πολύ cool γεγονός από τη μία, αλλά και μία αναγνώριση από ένα πιο mainstream άκρο της μουσικής βιομηχανίας από την άλλη. Όπως και να το κάνεις, αυτή η υποψηφιότητα των DREAM THEATER, προσθέτει κάτι ακόμα σε όλα αυτά που έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα.
Η special edition του δίσκου περιέχει μόνο ένα 5.1 mix του δίσκου. Σε παλιότερες δουλειές σας, προσθέτατε κομμάτια, βάζατε διασκευές κτλ. Επιπλέον η συνολική διάρκεια του δίσκου, είναι μάλλον η μικρότερη που είχατε ποτέ. Θέλατε απλά να επικεντρωθείτε και να γράψετε τα εννιά καλύτερα κομμάτια που μπορούσατε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Απολύτως. Θέλαμε το νέο μας άλμπουμ να δηλώνει ότι είναι μία καινούργια αρχή κι αυτός είναι ο λόγος που το ονομάσαμε “Dream Theater” και να επικεντρωθούμε ΜΟΝΟ στο υλικό που γνωρίζαμε ότι θα μπει στο δίσκο. Θέλαμε να επικεντρωθούμε μόνο στα συγκεκριμένα τραγούδια και δεν σκεφτήκαμε καθόλου για bonus υλικό ή διασκευές, επειδή θα μας αποπροσανατόλιζε. Βέβαια, θεωρώ ότι η 5.1 μίξη του δίσκου, θα είναι κάτι πολύ καλό για τους οπαδούς μας, οι οποίοι γουστάρουν ιδιαίτερα τα τεχνικά θέματα και θα απολαύσουν το ηχητικό αποτέλεσμα που τους προσφέρεται με αυτή τη μίξη.
Για το τέλος, επειδή έχουμε κρατήσει περισσότερο από το επιτρεπτό τη συνέντευξη, θα ήθελα να σε ρωτήσω για την επερχόμενη περιοδεία σας. Μετά από πολλά χρόνια, κάνετε περιοδεία του τύπου “An evening with…” όπου θα παίζετε τρίωρο set, χωρίς support. Σας έλειψε κάτι τέτοιο και βρήκατε την ευκαιρία να το κάνετε τώρα με τον Mike Mangini;
Απολύτως. Το συζητούσαμε ήδη από την προηγούμενη περιοδεία. Ήμαστε ενωμένοι σαν μπάντα και θεωρούμε ότι είναι η καλύτερη στιγμή για να ξανακάνουμε κάτι τέτοιο. Το “An evening with…” είναι η τέλεια πλατφόρμα για να παρουσιάσουμε τη μουσική μας στους οπαδούς μας, αφού τα τραγούδια μας είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια από το συνηθισμένο. Ο μόνος τρόπος για να παρουσιάσουμε τη μουσική μας όπως θέλουμε λοιπόν, είναι να μην υπάρχει περιορισμός στο χρόνο. Αυτού του είδους η περιοδεία, θα μας δώσει την ευκαιρία να δείξουμε ποιοι είναι οι DREAM THEATER σε live περιβάλλον. Το περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία και νομίζω ότι θα δώσει χαρά και ικανοποίηση στους οπαδούς μας σε όλον τον κόσμο.
Νομίζω ότι δεν έχουμε άλλο χρόνο, παρότι θα ήθελα να σε ρωτήσω πάρα πολλά πράγματα ακόμα… Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.
Εγώ ευχαριστώ. Είναι πάντα πολύ ωραίο να μιλάμε μαζί. Ευχαριστούμε για τη συνεχή υποστήριξη όλα αυτά τα χρόνια κι ελπίζω να σε δω στην επερχόμενη περιοδεία.
Σάκης Φράγκος
Line-up:
James LaBrie – φωνητικά
John Petrucci – κιθάρες
John Myung – μπάσο
Jordan Rudess – πλήκτρα
Mike Mangini – ντραμς
Δισκογραφία:
“When dream and day unite” (1989)
“Images and words” (1992)
“Awake” (1994)
“Falling into infinity” (1997)
“Metropolis 2: Scenes from a memory” (1999)
“Six degrees of inner turbulence” (2002)
“Train of thought” (2003)
“Octavarium” (2005)
“Systematic chaos” (2007)
“Dark clouds and silver linings” (2009)
“A dramatic turn of events” (2011)
“Dream Theater” (2013)
