Όσοι εκπλήσσονται που ο Νορβηγός κυκλοφορεί τόσο σύντομα ένα ακόμα album, μάλλον έχουν ξεχάσει το γεγονός ότι την περίοδο 1992-93 σε μόλις 15 μήνες ηχογράφησε όλα τα album της black metal περιόδου των Burzum – 4 full length albums και 1 EP!
Σχεδόν με την ίδια ηχητική αντίληψη με το περσινό “Belus”, το album αυτό μάλλον μπορεί να θεωρηθεί ως η φυσική συνέχεια του, χωρίς να προσθέτει ουσιαστικά κάτι νέο. Πλέον τα όργανα είναι ευδιάκριτα με πρωτοφανή τρόπο για τα δεδομένα των Burzum και η γενική ατμόσφαιρα που χαρακτήριζε τα πρώιμα δείγματα γραφής του μάλλον έχει χαθεί για πάντα. Κι εκεί πιστεύω πως το “Fallen” δεν καταφέρνει να «πείσει» όσους είδαν με έντονο σκεπτικισμό την επαναδραστηριοποίηση του, οικογενειάρχη πλέον, 37χρονου μουσικού. Τα “καθαρά” φωνητικά του μπορεί να φτάσουν στο σημείο να σας ξενίσουν και η επιστροφή των θρυλικών γρυλισμάτων του με αυτή την ευδιάκριτη παραγωγή μάλλον δεν κολλάνε και τόσο…Εκτός κι αν θα προτιμούσατε να ακούσετε εκείνο το υλικό με αυτήν την ηχητική προσέγγιση – τρέμω και μόνο στην ιδέα! Η γενικότερη φιλοσοφία του δίσκου είναι ουσιαστικά σαν φυσική συνέχεια του “Belus” και μπορεί να συγκριθεί αποκλειστικά και μόνο με αυτό το δίσκο! Αν είστε από εκείνους που κάνατε τούμπες με το album-comeback του Νορβηγού, τότε σίγουρα θα ενθουσιαστείτε από τις πιο ταξιδιάρικες και βίαιες προθέσεις του “Fallen”. Και κακά τα ψέμματα σε αυτούς πλέον απευθύνεται και ό,τι κάνει πλέον ο Varg Vikernes, απορρίπτοντας όσους θα’θελαν “μια επιστροφή στα παλιά”. Ηχητικά αυτό θαρρώ πως όχι μόνο δε θέλει, αλλά και δεν μπορεί…Γιατί; Απομονώστε τις συνθέσεις και φανταστείτε τες με τον πρώιμο ήχο των Burzum! Μάλλον θα δείτε και την προφανή αδυναμία του στο songwriting…
Ανήκω σε εκείνους που είδαν με πολύ θετικό μάτι την αποστροφή του στο black metal στα late 90s, ανεξάρτητα αν συμφωνούσα με την κατεύθυνση των καθαρά ambient δίσκων που βγήκαν τότε. Όταν, όμως, αποκυρήσεις κάτι και φτάνεις τόσα χρόνια μετά να το επαναφέρεις μέσω του ονόματος σου τότε αναπόφευκτα θα κινήσεις υποψίες για τις προθέσεις σου. Θα σε κατηγορήσουν – και όχι άδικα – ότι εκμεταλλεύεσαι τη φήμη που απέκτησες στην πορεία του χρόνου για να επανακυκλοφορήσεις το back catalogue της μπάντας σου και ένα κάρο πράγματα για merchandise! Θα σου πουν ότι κινδυνεύεις με τα albums αυτά να καταντήσεις κουραστικός με κάθε νέα κυκλοφορία σου, όπως οι Darkthrone που πλέον προτείνουν στο κοινό τους να ακούνε μέχρι και Manilla Road και να τιτλοφορούν κομμάτια με τίτλους όπως “Norway in September”.
Αν ανήκετε στους σκεπτικιστές απλώς αναρωτηθείτε πως αλλιώς ένας έγκλειστος επί περίπου 17 χρόνια στη φυλακή θα μπορούσε να ξεπληρώσει τα χρέη του προς το κράτος, λόγω των «καλών» πράξεων που έκανε όταν ήταν νέος – 500.000 ευρώ δεν είναι και εύκολο να τα μαζέψεις αλλιώς!
Αν δεν ανήκετε σε αυτούς θα βρείτε στο “Fallen” όλα εκείνα που σας έκαναν να αναφωνήσετε πως το “Belus” είναι από τα καλύτερα comeback της σκηνής αυτής. Εμένα θα μου επιτρέψετε να τον κατηγορήσω απλώς ότι στα χέρια του όσα στοιχεία τον έκαναν ιδιότυπο στην early 90s black metal σκηνή, έγιναν και με αυτό το δίσκο φόρμα ανάλογη με εκείνα τα σχήματα που κατηγορούνται ως «αντιγραφείς των Burzum». Περιμένω απλώς κάτι παραπάνω από αυτόν, όπως έγινε με την περίπτωση των Beherit, των Profanatica και των Master’s Hammer…Μήπως, όμως, οι προθέσεις είναι διαφορετικές, άρα και άλλο το αποτέλεσμα και η αίσθηση που σου αφήνεται;
Σκεπτικιστές ή μη ακούστε το και τα συμπεράσματα δικά σας!
5 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
