Κι επειδή ο αρχισυντάκτης μας, επέμενε να γράψω για τους BCC, εγώ δεν μπορούσα να αρνηθώ. Πόσο μάλλον όταν ενθουσιασμένος διαπιστώνω πως η σύμπραξη των κορυφαίων αυτών μουσικών, δεν ήταν μια φούσκα, αλλά ένας ζων οργανισμός που εξελίσσεται και βελτιώνεται. Οι μεγάλες προσωπικότητες, συνήθως έρχονται με μεγάλο εγωισμό, όμως η προσφορά στους BCC, φαίνεται να είναι σχεδόν μοιρασμένη. Αν με το πρώτο άκουσμα ξεχωρίζει η χαρακτηριστική φωνή του Glenn Hughes και η παθιασμένη κιθάρα του Joe Bonamassa, πρέπει να ακούσουμε λίγο πιο προσεκτικά, για να συνειδητοποιήσουμε τον χαρακτήρα που δίνει το παίξιμο του John Bonham ή το συναίσθημα που βγάζει στα πλήκτρα (δίχως φαντασιόπληκτες ποζεριές) ο – παρεξηγημένος από πολλούς – Derek Sherinian. Με ένα κιθαρίστα βουτηγμένο στο blues–rock, η μπάντα βασίζεται αρκετά στα γεμάτα riff και σίγουρα το ύφος τους περιγράφεται καλύτερα σαν μια καταστροφική σύγκρουση Βρετανικού και Αμερικάνικου classic rock. Η σχέση του μπασίστα με το funk είναι εμφανής σε σημεία και κομμάτια όπως το “Man in the middle” περιγράφουν καλύτερα από τις δικές μου λέξεις, του λόγου του αληθές ενώ άλλα, όπως το “Smokestack woman” λικνίζεται όπως οι groupies την δεκαετία του ‘70. Υπάρχει και το καταπληκτικό “Save me” με το mid–tempo Blackmore (δεν μπορούσα να κρατηθώ) χαρακτήρα, που μεταμορφώνεται σε ένα μελωδικότατο ρεφρέν και την Jimmy-Page-ριφολογία να διέπει όλο το τραγούδι.
Υπάρχουν και πιο ανεβασμένοι ρυθμοί και όρεξη για χτύπημα, όπως στο εναρκτήριο “The outsider” που στα 4 λεπτά του σε κερδίζει, ανοίγοντάς σου την όρεξη για το άλμπουμ. Το ίδιο συμβαίνει και με το “I can see your spirit” που φέρνει στις πιο classic rock φόρμες του Hughes. Βέβαια, με τόσο καλούς μουσικούς, βουτηγμένους σε κλασικές rock φόρμες δεν θα μπορούσε να μην δοθεί χώρος για να τζαμάρουν και να ξεχειλώσουν κάπως τις συνθέσεις.
Το συγκρότημα αυτό, αποδεικνύει πως οι μουσικοί μπορούν να δουν πέρα από ηλικίες και εμπειρίες. Ο Glenn Hughes όταν έκανε μουσική καριέρα ο Joe Bonamassa δεν είχε ακόμα γεννηθεί, ενώ ο John Bonham μόλις και πήγαινε σχολείο. Ο Derek Sherinian έμπαινε στην εφηβεία και δεν αποκλείεται να ήταν θαυμαστής του. Κι ας μην αναφέρουμε καν τις τελείως απόμακρες πορείες που ακολούθησε ο καθένας από αυτούς. Σίγουρα εύσημα αξίζουν στον Kevin Shirley, που μετά την πρόσληψή του, βρήκε όλα τα κομμάτια για να κάνει το παζλ των BCC επιτυχία. Επίσης είναι άξιος σεβασμού για την μαεστρία με την οποία ηχογράφησε 4 φτασμένους μουσικούς, για να καταφέρει να βγάλει ένα τόσο κλασικό ήχο, με όλα τα συστατικά έντονα, δίχως να αλληλεπικαλύπτονται πουθενά.
Απολαυστικό.
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
