Οι παλιότεροι σίγουρα θα θυμούνται τον Βασίλη Φίλια και τα κοινωνιολογικά του δοκίμια που τόσο πολύ επέμεναν οι καθηγητές μας να διαβάζουμε προκειμένου να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένοι για το μάθημα της Έκθεσης. Αν δεν τον θυμάστε, τότε υπάρχει μία καλή πιθανότητα να είσαστε αρκετά νεότεροι, οπότε ως προς αυτό το ζήτημα υπάρχει χάσμα γενεών…
Κάποτε ο φίλος/αφεντικό/λάτρης του progressive ήχου (αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ…), είχε γράψει σε ένα από τα editorials του ότι του είχε στείλει ένας αναγνώστης του ROCK HARD ένα mail με το οποίο του εξηγούσε ότι θα ήθελε να γίνει μέλος της συντακτικής ομάδος του περιοδικού προβάλλοντας ως βασικό του επιχείρημα ότι έχει κάμποσα Gigabytes στο σκληρό δίσκο με hard n’ heavy μουσική. Βρισκόμενος στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου (θεέ μου!), αδυνατώ να συλλάβω την έννοια του Gigabyte (απορώ μάλιστα πως το έγραψα με την πρώτη σωστά στο word) και μου είναι εξαιρετικά αφύσικο να δεχτώ πως μπορεί κάποιος να «δεθεί» με το αγαπημένο του συγκρότημα (ή καλύτερα την αγαπημένη μας μουσική) χωρίς να έχει το φυσικό προϊόν στα χέρια του (και φυσικά δεν αναφέρομαι σε αντιγραμμένα c.d.). Βλέπετε, προέρχομαι από τη σχολή εκείνη που άνοιγε το βιβλιαράκι (για να μην γυρίσω και άλλο το χρόνο και μιλήσω για το περίφημο άθλημα του “Somewhere In Time” στο οποίο όλοι οι σημερινοί 35άρηδες-40άρηδες επιδόθηκαν για να εντοπίσουν τις λεπτομέρειες του Derek Riggs στο εξώφυλλο) και γινόταν «ένα» με το συγκρότημα. Οπότε, ως και προς το αυτό το ζήτημα, υπάρχει χάσμα γενεών…
Θυμάμαι να συναντιόμαστε με τους φίλους στις γνωστές καφετέριες των Εξαρχείων (και όχι μόνο) και να ανηφορίζουμε μετά στα κατά τόπους metal clubs. Ήταν η εποχή που το metal στην Ελλάδα ήταν πραγματικά τρόπος ζωής (ενώ η πιθανότητα να έβρισκες κάποιον να φοράει κάποιο μπλουζάκι πέρα από MAIDEN, SCORPIONS, SAXON, MANOWAR και METALLICA ήταν μηδαμινές) και φυσικά όποιος είχε μακριά μαλλιά και τζιν ή δερμάτινο μπουφάν με ραφτά ήταν δακτυλοδεικτούμενος και αυτομάτως παρίας που έπρεπε να περιθωριοποιηθεί από το γενικό σύνολο. Σήμερα είναι μάλλον κοινός τόπος για έναν πιτσιρικά να ντύνεται εκκεντρικά και να περνάει μάλλον απαρατήρητος στο σχολικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Καλό αυτό…αρκεί να το κάνει γιατί το πιστεύει, γιατί τον εκφράζει και γιατί σε τελική ανάλυση θέλει να δείξει κάτι. Αυτή είναι και η βασική διαφορά του χθες με το σήμερα…τότε το έκανες γιατί κάτι σήμαινε…τώρα γιατί απλά είναι trendy! Θα πει κάποιος καλά…«πόσοι σταμάτησαν να ακούν metal και έπιασαν πρώτο τραπέζι πίστα στον Καρρά»…σωστό! Ξέρω πολλούς και εγώ! Η αναλογία του δείγματος όμως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το σήμερα. Οπότε και εδώ υπάρχει ένα χάσμα…
Μέχρι το 1995 οι συναυλίες που γίνονταν στην Ελλάδα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και όλοι ορμούσαμε κυριολεκτικά για να δούμε τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Τώρα, κάποιοι πιτσιρικάδες (και όχι μόνο) –πιθανότατα χορτασμένοι από τα συναυλιακά δρώμενα στη χώρα μας- γυρίζουν την πλάτη σε ιστορικά groups αγνοώντας την προσφορά τους στον σκληρό ήχο ή ακόμη χειρότερα γιατί τα είδαν μία φορά! Σίγουρα, ζούμε σε χαλεπούς καιρούς και αναπόφευκτα η επιλογή είναι απαραίτητη. Αλλά αυτό συμβαίνει τα τελευταία 6-7 χρόνια τουλάχιστον (προ εποχής κρίσης). Και εδώ παρατηρούμε κάποιο χάσμα…
Τότε φτιάχναμε ήρωες, είδωλα…τρέχαμε στο πιο κοντινό περίπτερο για να διαβάσουμε έστω και μία δήλωση του αγαπημένου μας μουσικού. Φτιάχναμε μύθους και παρά το γεγονός ότι κάποιοι θα επιχειρηματολογήσουν εναντίον αυτής της πρακτικής, σκεφτείτε λίγο καλύτερα…η μουσική μας ζει και ανασαίνει από τους μύθους! Δεν είναι ένα επίπεδο ηχητικό συνονθύλευμα που το βάζεις σαν ένα μουσικό χαλί ενώ κάνεις άλλα πράγματα (εκτός αν είναι κάποια από τις τελευταίες δουλειές των BLACKMORE’S NIGHT ή των QUEENSRYCHE που μπορείς να τις χρησιμοποιείς και για σουβέρ)! Σήμερα, προτιμά ο πιτσιρικάς να μπει σε κάποιον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης παρά να διαβάσει μία συνέντευξη από το αγαπημένο του συγκρότημα ή ένα αφιέρωμα π.χ. στο thrash metal ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο…και εδώ παρατηρούμε ένα χάσμα…
Και επειδή έγραψα πολλά (και θα επανέλθω προσεχώς…) θα κλείσω λέγοντας το εξής: μπορώ να σημειώσω και άλλα πράγματα για να υποστηρίξω τη θέση μου για την ύπαρξη χάσματος γενεών. Δεν είναι σημαντικό αυτό. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να μπορέσεις να γίνεις ένα με τη μουσική και να φτιάξεις το δικό σου μυθικό κόσμο ή ακόμη καλύτερα να χαθείς στο μαγικό κόσμο της μουσικής (ανεξαρτήτως είδους…κατά προτίμηση ΟΧΙ DREAM THEATER). Αυτό, καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να γίνει μέσω του υπολογιστή και τους downloading. Αυτή είναι η γεροντίστικη (ή μήπως ρομαντική;) άποψη ενός σημερινού 35άρη+ που βρισκόταν στις 20 Ιουλίου στο κάγκελο μπροστά στον Richie Sambora!
Σάκης Νίκας
