9 / 10
DREAM THEATER χωρίς των Mike Portnoy; Ε, ναι λοιπόν! Υπάρχει ζωή και μετά τον κορυφαίο αυτό ντράμερ, ιδρυτή και ψυχή του σχήματος. Οι DREAM THEATER, πάντα μετά από μία σημαντική αλλαγή στη σύνθεσή τους, παρουσίαζαν ένα πολύ φρέσκο πρόσωπο. Θυμίζουμε το “Images…” μετά την αλλαγή τραγουδιστή ή το “Scenes…” με τον ερχομό του Rudess. Το “A dramatic turn of events”, θα το χαρακτήριζα ως ένα δίσκο που είναι το “Scenes from a memory” των 00’s για το συγκρότημα. Όχι τόσο επειδή μοιάζει ηχητικά (που μοιάζει δηλαδή), αλλά επειδή σε ένα κομβικό σημείο της καριέρας τους, οι DREAM THEATER αποδεικνύουν για μία ακόμα φορά, πόσο σπουδαίοι μουσικοί και συνθέτες (πάνω απ’ όλα) είναι. Ακούγονται απελευθερωμένοι από κάποιες φόρμουλες που είχαν τεθεί από τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη τους (τον Mike Portnoy), που σημαίνει ότι δεν ακούμε την αγριοφωνάρα του να κάνει brutal vocals, δεν έχουμε ένα τραγούδι να είναι «καρφί» MUSE, TOOL, PANTERA ή METALLICA, το δεύτερο τραγούδι του δίσκου δεν είναι κάργα εμπορικό (αυτό ψιλοελέγχεται στην περίπτωσή του “A dramatic…” βέβαια), το άλμπουμ δεν ξεκινά και τελειώνει με ένα τεράστιο σε διάρκεια «επικό» κομμάτι και τόσα άλλα (στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η εμμονή του Portnoy να γράφει τραγούδια για τον αλκοολισμό του).
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Σε καμία περίπτωση δεν μειώνω την αξία τρομερών δίσκων όπως το “Black clouds and silver linings” ή το “Systematic chaos”. Απλά επισημαίνω κάποια πράγματα, που ελέω της υπέρ του δέοντος, δυναμικής παρουσίας του Portnoy, κανείς δεν είχε το κουράγιο να χαλιναγωγήσει. Η παραγωγή τώρα, που τη χειρίζεται μόνο ο Petrucci, φαίνεται ότι έχει δώσει χώρο για πρώτη φορά, ίσως, στον Myung να αναδείξει το απίστευτο ταλέντο που έχει και ο «νέος», Mike Mangini, στα ντραμς, δεν ακούγεται τόσο μπροστά όσο ο προκάτοχός του. Μιλώντας για τον Mangini, οφείλω να παραδεχτώ, ότι μάλλον επρόκειτο για τον καλύτερο αντικαταστάτη του Portnoy κι αυτό φαίνεται στο “A dramatic…”, όπου παρόλο που δεν συμμετείχε στη σύνθεση των κομματιών, δείχνει το πόσο καλός μουσικός είναι με τον δικό του τρόπο. Στα κουπλέ και τα ρεφρέν των τραγουδιών, δεν τα παραφορτώνει, παίζοντας απλούς –ως επί το πλείστον- ρυθμούς και πραγματικά ξεσαλώνει στα σόλο και στα υπόλοιπα σημεία που ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ από τη μουσική των DREAM THEATER να παίξει το κάτι (και όχι μόνο) παραπάνω.
Γενικότερα, για να περάσουμε επιτέλους και στην παρουσίαση του δίσκου, το “A dramatic turn of events”, διακατέχεται από μία αναμφισβήτητη 90’s ατμόσφαιρα, αφήνοντας στην άκρη τις πιο σκληρές μορφές της μουσικής των DREAM THEATER ή, έστω, περιορίζοντάς τες και φανερώνοντας μετά από πολύ καιρό τους επονομαζόμενους DREAM THEATERισμούς (δηλαδή τα υπερταχύτατα και υπερτεχνικά σόλο με κιθάρα, πλήκτρα και ντραμς να δίνουν ρέστα) σε πολλά σημεία, αλλά και πολλές στιγμές που φέρνουν στο νου τους LIQUID TENSION EXPERIMENT. Το εισαγωγικό “On the backs of angels”, είναι ένα ασφαλές κομμάτι για να συστήσουν το δίσκο στους οπαδούς τους. Έχει όλα τα στοιχεία που καθιέρωσαν τους DREAM THEATER. Γενικότερα, ο δίσκος, δεν έχει πάρα πολλά «ρίσκα», αλλά οι συνθέσεις του είναι πραγματικά σπουδαίες. Το “Build me up, break me down” που ακολουθεί, παρότι ξεκινά θυμίζοντας LINKIN PARK, έχει μακράν το πιο «κολλητικό» ρεφρέν του δίσκου, δείχνοντας ότι θα είναι και το πρώτο video του άλμπουμ κατά πάσα πιθανότητα.
Η μεγάλη δύναμη του δίσκου, είναι τρία δεκάλεπτα έπη. Το “Lost not forgotten”, το “Outcry” και το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “Breaking all illusions”. Ιδιαίτερα το τελευταίο, θα ενθουσιάσει όλους τους παλιούς οπαδούς του γκρουπ, με τα ασύλληπτα instrumental μέρη του. Το άλλο δεκάλεπτο τραγούδι, το “Bridges in the sky”, είναι πολύ καλό, αλλά ίσως λίγο κατώτερο από τα προαναφερθέντα. Από εκεί και πέρα, το “This is the life”, είναι μία ημιμπαλάντα, που διαφέρει από τις κλασικές THEATER μπαλάντες, με φοβερές μελωδίες στην κιθάρα και ατμόσφαιρα “The spirit carries on”. Το “Far from heaven” είναι πολύ συμπαθητική μπαλάντα με πιάνο και το κλείσιμο του άλμπουμ, είναι σχετικά αδιάφορο με την μπαλάντα (επίσης) “Beneath the surface”.
Εν κατακλείδι, γούσταρα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, το γεγονός, ότι μετά από αρκετούς δίσκους, ο Petrucci αποφάσισε να γεμίσει τα σόλο του με πολύ ωραία μελωδικά σημεία κι όχι μόνο με υπεργρήγορα και τεχνικά. Γούσταρα που ο Rudess άφησε κατά μέρος τους εντυπωσιασμούς τύπου Charleston, παίζοντας άλλοτε απλά κι άλλοτε αφήνοντάς μας με ανοιχτό το στόμα στις «μονομαχίες» του με τον Petrucci. Γούσταρα που ο LaBrie, τραγουδά μέχρι εκεί που πραγματικά μπορεί, χωρίς να προσπαθεί να κάνει πράγματα που τον εκθέτουν στις ζωντανές εμφανίσεις. Γούσταρα που επιτέλους ακούμε την driving force του γκρουπ, τον John Myung, που δίνει το ρυθμό στις εκπληκτικές συνθέσεις. Γούσταρα που ο Mangini ΔΕΝ ακούγεται σαν τον Portnoy (αν προσπαθούσε να το κάνει, θα αποτύγχανε οικτρά).
ΝΑΙ, γουστάρω να ξαναδώ τον Portnoy στο γκρουπ, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η περίοδος. Μου αρέσει η φρεσκάδα που βγάζουν και η ισορροπία που τόσο πολύ διατυμπανίζουν και οι ίδιοι. Μου αρέσουν οι τραγουδάρες που έχουν γράψει και θεωρώ ότι το “A dramatic turn of events”, θα κάνει κάποιους που τους είχαν ξεγράψει εδώ και αρκετούς δίσκους, να ξανασχοληθούν μαζί τους. Αυτοί όμως θα είναι φτηνά γλιφτρόνια. Οι πραγματικοί οπαδοί, επισημαίνουν τα στραβά, αλλά ακολουθούν την αγαπημένη τους μπάντα. Γιατί όποιος γυρίσει και πει ότι δίσκοι όπως το “Octavarium”, το “Systematic…” και το “Black clouds…” δεν είναι καλοί δίσκοι, απλά δεν είναι οπαδός των DREAM THEATER. Απλά δεν είναι οπαδός της μουσικής.
Σάκης Φράγκος
