Αν ανήκετε σε αυτούς που νιώθουν τη σεζον να ξεκινά το Σεπτέμβρη, τότε και για εσάς ξεκίνησε η προσφιλής εξαγωγή συμπερασμάτων για το τί έγινε σε κάθε τομέα που σας απασχολεί. Ανέκαθεν με τσιγκλάει το θέμα της γενικότερης αντίληψης που έχει το εγχώριο κοινό όσον αφορά τις επιλογές του για συναυλίες. Κι όταν μιλάμε για τον σκληρό ήχο τα στοιχεία προκαλούν σε συμπεράσματα που εκθέτουν όλους όσους «το παίζουν» φίλοι αυτής της μουσικής.
Οι παλιότεροι έζησαν την απόλυτη ανομβρία σε συναυλιακό επίπεδο όταν στο εξωτερικό γινόταν χαμός από μυθικές περιοδείες. Έτσι είτε τους άρεσε είτε όχι ένα συγκρότημα πήγαιναν στη συναυλία «για τη φάση». Αυτή η φράση πραγματικά στριφογυρνάει πάντα στο μυαλό μου από τότε που πρωτοασχολήθηκα με τη μουσική γενικότερα. Και πραγματικά εξαιτίας αυτής της αντίληψης προέκυψε ένα κοινό που ως ένα βαθμό μπορούσε να είναι προβλέψιμο στα μάτια των διοργανωτών που έφερναν συγκροτήματα. Έτσι όταν κάνεις σαν πρώτη συναυλία τους SODOM το 1988 και το Ρόδον γεμίζει ασφυκτικά, περιμένεις να γίνει το ίδιο και στους KREATOR. Και φυσικά ο κόσμος που πήγε στους πρώτους πήγε και στους δεύτερους. Και φυσικά δε θα μπορούσε να μη γίνει το ίδιο και στους DESTRUCTION. Και έτσι σιγά-σιγά από τα γερμανικά συγκροτήματα ξεκίνησε ο θεσμός του να έρχονται standard κάποια γκρουπ για συναυλία στη χώρα μας. Τώρα για το επίπεδο των χώρων ας το αφήσουμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά γιατί η γκρίνια του κοινού αντικατοπτρίζει και την ανικανότητα του να είναι «σωστός» πελάτης…
Και κάπου στα mid 90’s οι συναυλίες αυξάνονται ραγδαία και η Ψωροκώσταινα αρχίζει να αποκτά τα «δικά» της σχήματα. Ποιος ξέχασε τις ανεπανάληπτες εμφανίσεις των PARADISE LOST και SKYCLAD; Στους ICED EARTH γινόταν ο κακός χαμός και μέχρι και οι ANGRA με το “Holy land” άφησαν ιστορία έστω και για ένα βράδυ. Όλα αυτά πολύ φυσιολογικά για την εποχή που οδήγησαν και στο να ξεκινήσουν οι πρώτες συζητήσεις για να ενταχθεί και η χώρα μας στο χάρτη των festivals. Και εδώ είναι το ερώτημα: Τι είναι festival;
Και το θέτω σαν ερώτημα, γιατί και αυτό το καλοκαίρι φάνηκε και πέρα από το σκληρό ήχο ότι οι Έλληνες πάσχουμε από φεστιβαλική κουλτούρα. Festival λοιπόν είναι γιορτή! Και τί γιορτάζουμε; Προφανώς τη μουσική… Ποια μουσική όμως; Αυτή που μας αρέσει ή αυτή στην οποία νιώθουμε οικεία και μας αρέσει;
Είχε περάσει μόλις μία βδομάδα από το Hellfest και συναντάω τη Μαριλένα Σμυρνιώτη που για ακόμα μια φορά ήταν παρούσα στο μεγάλο αυτό festival της Γαλλίας με τα 4 stages και τα πάνω από 80 συγκροτήματα! Μου είπε λοιπόν πόσο άνετα ένιωθε που ήταν στο Rockwave και θα έβλεπε full set από τα συγκροτήματα της 3ης μέρας. «Στο Hellfest έπρεπε να βλέπω 20 λεπτά από το ένα σχήμα, άλλα 20 από το άλλο και άλλα 20 από το άλλο. Αν σε ενδιέφεραν πολλά να δεις κάτι θα έχανες».
Η Μαριλένα όπως και όλοι όσοι έχουμε πάει σε festival στο εξωτερικό σπάνια πηγαίνουμε λέγοντας «πάω να δω τους τάδε στο Donington». Όταν, όμως, είμαστε στην Ελλάδα γιατί συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; Γιατί δεν πηγαίνουμε από «συνήθεια»;
Από το 1996 και η χώρα μας έχει κάθε χρόνο – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων – κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ. Θυμάμαι πολύ έντονα πως όταν ερχόταν εκείνη η μέρα περισσότερο αγωνία είχα για το πώς και με ποιους θα πάω παρά το ποιους θα δω. Θαρρώ πως κάτι ανάλογο γινόταν και γύρω μου, μιας και το χάσμα ανάμεσα στις «μεγάλες» συναυλίες και στα φεστιβάλ ήταν «λογικό». Οι METALLICA του 1999 στη Ριζούπολη δεν είχαν το διπλάσιο ήταν τον τριπλάσιο κόσμο από το Rockwave του 1997 στον ίδιο χώρο με MEGADETH. Πλέον συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Φτάσαμε αισίως 2011 και τα συναυλιακά απωθημένα των μεταλλάδων στη χώρα μας είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού – εκτός κι αν ανήκετε στην ειδική κατηγορία που θεωρείτε απωθημένο να δείτε τους WATCHTOWER χε χε! Η εξαγωγή συμπερασμάτων από την προσέλευση μπορεί να δώσει ασφαλή συμπεράσματα γιατί οι δικαιολογίες στα 00’s είναι ανύπαρκτες! Και γιατί το λέω αυτό; Πρώτον γιατί ο κόσμος που ασχολιόταν με αυτή τη μουσική έπρεπε να πάρει περιοδικό να ενημερωθεί, δίσκο να ακούσει και κασέτα για να αντιγράψει από φίλους του τους δίσκους που δεν μπορούσε να αγοράσει και φυσικά να πάει στις συναυλίες. Βάλτε τα κάτω εκείνα τα χρήματα και επενδύστε τα στα 00’s αποκλειστικά σε συναυλίες, μιας και για να ενημερωθείς πρέπει απλώς να έχεις πρόσβαση στο Internet και για να ακούσεις μουσική πρέπει απλώς να ξέρεις από πού να κατεβάσεις! Α ξέχασα….Πλέον πολλοί μαθαίνουν ένα συγκρότημα αποσπασματικά μέσω youtube…
Όπως και να έχει τα χρήματα που έπρεπε τότε να διαθέσει κάποιος για να παρακολουθήσει τις εξελίξεις πλέον δεν είναι προαπαιτούμενο. Άρα η προσέλευση σε μια συναυλία είναι ένα ασφαλές ενδεικτικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσης και των γενικότερων τάσεων και αντιλήψεων που έχουμε στην πατρίδα μας όσον αφορά αυτή τη μουσική.
Ο Σάκης Φράγκος επέμενε να μου επισημαίνει για το πόσοι του έλεγαν ότι «ας δω AC/DC κι ας πεθάνω», για να πει μετά τη συναυλία με σαρκαστικό χιούμορ «δεν είδα πολλούς νεκρούς μετά». Μόλις 40-45.000 ήταν παρόντες σε μια συναυλία μυθική και τρελό απωθημένο για σειρές γενεών μουσικόφιλων! Πολλοί σε εμένα έλεγαν «πάω για την ιστορία». Αυτή ειδικά η φράση με δαιμονίζει όταν κάποιος μου λέει «δεν μου αρέσουν οι Judas Priest και δε με ενδιαφέρει να τους δω». Σκεφτείτε το: Είστε οπαδός αυτής της μουσικής που έχει σαν ιερά τέρατα 4-5 γκρουπ και δεν σας ενδιαφέρει να τα δείτε γιατί απλά «δεν σας αρέσουν». Αποτέλεσμα; KISS στο Terravibe με 7000 κόσμο – μάλλον δεν πιάνονται σαν ιστορικό σχήμα! METALLICA με τριπλάσιο κόσμο λίγους μήνες μετά! Εκεί που πραγματικά συνειδητοποίησα του τι συμβαίνει ήταν στο Rockwave του 2008 όταν το line up ήταν τουλάχιστον μυθικό. JUDAS PRIEST headliners, WITHIN TEMPTATION, OPETH, CARCASS, CAVALERA CONSPIRACY,MORBID ANGEL! Αποτέλεσμα; Μετά βίας 7.000 κόσμος! Λίγες μέρες μετά κόπηκαν οι άδειες στα δύο για να δει ο τριπλάσιος κόσμος μόνους τους Maiden αρχές Αυγούστου! Για να μην πούμε για το φετινό Sonisphere που πριν τους MAIDEN μετά βίας μαζεύτηκε 5000 κόσμος και στους MAIDEN ήταν 15000! Κι αυτοί στωικά περίμεναν να ξεκινήσει το show τους, αδιαφορώντας πλήρως να δουν έστω και για λίγο τους ROTTING CHRIST που σάρωναν στη μικρή σκηνή! «Για τη φάση» που λέγαμε και πριν δηλαδή… Να θυμηθούμε πριν λίγο καιρό τη μεγαλειώδη εμφάνιση των PRIEST που είχαν μαζί με τα άλλα γκρουπ μετά βίας 7000 κόσμο;
Το συμπέρασμα είναι πάρα πολύ σαφές: Ακούμε συγκροτήματα συγκεκριμένα κα δεν ακούμε γενικότερα τον ήχο στον οποίο ανήκουν! MAIDEN και METALLICA φαίνεται η «δεξαμενή» όσων μπορούν να ακούσουν αυτή τη μουσική και είναι πάνω από 20.000! Και το καταφέρνουν είτε παίζουν μόνοι τους, είτε με πολλά σχήματα από κάτω! Όλα τα άλλα σχήματα είναι καταδικασμένα να μην ξεπερνούν τους 6-7.000! Δηλαδή αν κάνεις ένα festival όπως το Rockwave του 2005 που είχε 2 μέρες metal θα είσαι σίγουρα με προσέλευση τέτοια αν δεν έχεις αυτά τα δύο σχήματα!
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ας το αφήσουμε για κάποιο μελλοντικό άρθρο… Ας δούμε κάτι πιο ουσιαστικό ως κατακλείδα: Αν όλοι αυτοί που χτυπιούνται σα χταπόδια στο “Whiplash” – που σημαίνει πως μπορούν να ακούσουν και thrash – πήγαιναν σε μια συναυλία το μήνα ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Με απλοϊκή στατιστική αντίληψη όλες μα όλες οι συναυλίες θα ήταν sold out! ΟΛΕΣ! Σκεφτείτε ότι γίνονται περίπου 10 συναυλίες το μήνα σε club με maximum χωρητικότητα τα 1500 άτομα. Αν τις συναθροίσετε απλοϊκά βγάζετε το νούμερο των 15000 εισιτηρίων για να γίνουν sold out! Γιατί δε γίνονται;
Άλλοι θα σας πουν σαν δικαιολογία ότι δεν έχουν λεφτά. Θυμάμαι, όμως, πως δεν τρώγαμε το χαρτζιλίκι μας για να πάμε σε μια συναυλία! Οπότε μάλλον σαν δικαιολογία μου ακούγεται να μου πει κάποιος ότι δεν μπορεί να πάει σε ούτε μια συναυλία το μήνα! Άλλοι θα σας πουν ότι δεν τους αρέσει κανένα σχήμα από όσα παίζουν αυτό το μήνα! Δε θα σας πουν, όμως, πως αυτό ισχύει και για τον επόμενο και για τον επόμενο… Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο αν πάρουμε την απόφαση να πάμε σε ένα φεστιβάλ, αντί να «πάμε για τη φάση», να παίρνουμε μαζί με το εισιτήριο και το μετρονόμο για να αξιολογήσουμε πόσο καλή εμφάνιση είχε το κάθε σχήμα! Πραγματικά γελάω με τον εαυτό μου όταν είπα σε σχετική κουβέντα καθ’ οδόν προς τους DREAM THEATER πως θα είχε πολύ πλάκα αν γινόταν μια αντίστοιχη κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά με σχήματα να παίζουν live, όπως συμβαίνει στο Miami! Ποιος Έλληνας θα πήγαινε αφού τα περισσότερα «δε θα του αρέσουν»!
Γι’ αυτό το λόγο κανένα φεστιβάλ σκληρής μουσικής στη χώρα μας δεν έχει καταφέρει να έχει αντίστοιχο όνομα με του εξωτερικού! Κανένα είπα; Το Up the Hammers δείχνει το ακριβώς αντίθετο και επιβεβαιώνει πόσο αληθή είναι τα παραπάνω συμπεράσματα! Κι αυτό γιατί γίνεται στο An club και όσοι πάνε είναι «για τη φάση»! Πόσοι είναι αυτοί; Είναι τόσοι ώστε να μπορέσουν να βάλουν τη χώρα μας με αξιώσεις αντίστοιχες των ξένων festival;
Αν ανήκετε σε αυτούς που πιστεύουν πως αν γινόταν festival με 80 σχήματα θα είχε πολύ κόσμο θα ήθελα να σας δω πως θα αντιδρούσατε αν ταυτόχρονα θα θέλατε να δείτε 2 σχήματα. Το διοργανωτή θα σιχτιρίζατε και δεν θα ξαναπατάγατε ποτέ! Κι αν ανήκετε σε εκείνους που πιστεύουν πως μόνο έτσι θα υπήρχε μαζική προσέλευση, πολύ φοβάμαι πως θα διαψευστείτε…Κι αυτό γιατί μαζικά οι Έλληνες βλέπουν μόνο MAIDEN και METALLICA! Και η αλήθεια των συμπερασμάτων αυτού του κειμένου θα φανεί όταν αποσυρθούν αμφότεροι από τη συναυλιακή δραστηριότητα….Εκεί θα φανεί του πόσο επιδερμικά ασχολούμαστε με αυτή τη μουσική σε μαζικό επίπεδο…Και έχει σημασία να το αντιληφθούμε γιατί δεν μπορεί να έρθει μεγάλο show όταν το ενδιαφερόμενο κοινό είναι μόλις 4-5.000 άτομα!
Στη γιορτή λοιπόν πάμε να χαρούμε αυτή τη μουσική και όχι για να ασχοληθούμε με τα αγαπημένα μας σχήματα! Πάμε για να ανακαλύψουμε σχήματα που δεν ξέρουμε, να περάσουμε καλά με σχήματα που μας αρέσουν και να βρούμε το συναισθηματικό δέσιμο με τον κόσμο γύρω μας που ακούει την ίδια μουσική με εμάς! Αυτά στη δική μου αντίληψη συμπυκνώνονται με αργκό σε αυτή τη φράση! «Για τη φάση» λοιπόν!
Λευτέρης Τσουρέας
