Ήμουν βαθιά συναισθηματικά συνδεδεμένος με το περιοδικό ROCK HARD – παραμένω με το γερμανικό έντυπο φυσικά – ωστόσο το site μας λύνει κατά τρόπο τα χέρια, ειδικά σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να συνεχίσω, και μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε περί μουσικής χωρίς περιορισμούς. Διότι ορισμένες φορές τρελαίνομαι όταν ακούω δίσκους, τόσο εξαιρετικούς και πλούσιους μουσικά, τόσο εξαίσιους και πολύπλοκους όσο το “Oceana” και είμαι υποχρεωμένος να τηρήσω τα «όρια» και να γράψω μερικές εκατοντάδες λέξεις. Αυτό που πάντα σκεφτόμουν ήταν, μπορεί να πει κανείς στους DREAM THEATER να μη γράψουν συνθέσεις μεγαλύτερες των 10 λεπτών για παράδειγμα; Ε, πώς είναι τότε δυνατόν να αναλύσω εγώ τις δουλειές τους μέσα σε λίγες λέξεις; Χάνουμε την ουσία και το νόημα. Οπότε, όποιος είναι έτοιμος, αποφασισμένος και γουστάρει να διαβάσει για μουσική και τίποτα άλλο, ας βάλει το αγαπημένο του ποτό και ας αράξει πίσω. Μου αρέσει να λέω πως εμείς μαθαίνουμε από εσάς κι εσείς από εμάς. Αυτό είναι το υπέροχο μουσικό ταξίδι που ακολουθούμε δεκαετίες τώρα. Ένα ταξίδι γεμάτο νέες εμπειρίες και γεύσεις.
Εφόσον κάποιος έλεγε στον Derek Sherinian το 1999, ότι θα βρισκόταν εν έτει 2011 σε αυτό το σημείο ακριβώς, με μία απίστευτη προσωπική δισκογραφία στις πλάτες του, με μία κορυφαία μουσικά μπάντα, η μόνη ίσως που παρουσίασε ένα αποκλειστικά δικό της μουσικό ύφος (progressive fusion) τα τελευταία χρόνια, τους PLANET X, πως θα σημείωνε τεράστια επιτυχία με τον Billy Idol (κάτι που του εξασφαλίζει άνετη ζωή), πως θα παρέμενε για χρόνια στο πλευρό του ιδιότροπου αλλά μεγαλοφυούς Yngwie Malmsteen (ένα από τα κιθαριστικά του είδωλα) και πως θα έπαιζε σε μία από τις κορυφαίες (νέες) rock μπάντες της εποχής μας, τους BLACK COUNTRY COMMUNION, τότε σίγουρα θα τον περνούσε για τρελό. Ο Derek Sherinian ζει με λίγα λόγια ένα μικρό όνειρο, εφόσον προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω και τον σεβασμό που επιτέλους κέρδισε από τη λεγόμενη Dream Theater Community και τους fans του σχήματος. Όλα αυτά τα κατάφερε βέβαια με πάρα πολύ σκληρή δουλειά … κι εκμεταλλευόμενος σωστά τις πολλές γνωριμίες. Διότι δεν μπορώ να παραβλέψω, πως η γνωριμία του με τον Virgil Donati υπήρξε καθοριστικότατη για την καριέρα του ή ότι η φιλία του με τον Simon Phillips και κυρίως με τους Steve Lukather & Tony Franklin έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην ποιότητα των προσωπικών του δίσκων.
Όταν μιλάω με τον Derek Sherinian βλέπω στο πρόσωπό του έναν φανατικό μουσικόφιλο. Αισθάνομαι σαν να μιλάω με τον Σάκη Φράγκο ή τον Λευτέρη Τσουρέα, δηλαδή γνωρίζω πως ο συνομιλητής μου ζει και αναπνέει για τη μουσική και μάλιστα την καλή και ποιοτική μουσική. Υπάρχει και μία ειδοποιός διαφορά… Ο Derek Sherinian είναι φανατικός μεταλάς. Ο περισσότερο κόσμος δεν με πιστεύει όταν το λέω, αυτό συμβαίνει όμως διότι προφανώς δεν τον γνωρίζει αρκετά καλά. Όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι ο Derek Sherinian έφταιγε για την «εμπορική» χροιά του “Falling into infinity” ή πως αυτός ήταν ο αδύναμος κρίκος της μπάντας, ας συνεχίσει να κοιμάται ήρεμα τον ύπνο του δικαίου. Το έχω ξαναγράψει σ’ ένα τεράστιο κείμενο που είχα συντάξει με το φίλο μου Χρήστο Καραδημήτρη, θεωρώ πως το “Falling into infinity” είναι από τις πιο προοδευτικές και ανοιχτόμυαλες δουλειές των DREAM THEATER. Και πριν αρχίσουν να βγαίνουν από ορισμένους τα τσεκούρια του πολέμου, ας τονίσω απλά πως μουσικά η μπάντα επιχειρούσε να πάει χιλιόμετρα μακριά. Το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται απλούστατα λιγάκι μπερδεμένο, διότι ενώ το υλικό αυτό καθ’αυτό είναι επαναστατικό για τα δεδομένα της εποχής και προοδευτικό, ορισμένοι (πάνω κάτω είναι γνωστό ποιοι και πώς) επιχείρησαν να τιθασεύσουν το θηρίο που λέγεται DREAM THEATER και έβαλαν τα πάντα σε πλαίσια. Η μουσική των DREAM THEATER και το πνεύμα επιχειρήθηκε να μπει σε «όρια». Μεγάλο λάθος. Το “Scenes from a memory”, που από τους περισσότερους θεωρείται η πλέον άρτια κυκλοφορία τους, είναι στην πραγματικότητα και καθαρά μουσικά πιο safe και λιγότερο prog από το “Falling into infinity”, ΑΛΛΑ εκεί ακούει ο ακροατής τους πραγματικούς DREAM THEATER, χωρίς εξωγενείς παράγοντες και τυπάδες με γνώμες!
Τα ξεπερνάμε όλα αυτά και πάμε στην ουσία του θέματος. Ο Derek Sherinian ξεκίνησε το μοναχικό του ταξίδι το 1999 με το άλμπουμ “Planet X”, έχοντας τον Brett Garsed στις κιθάρες, τον Tony Franklin στο μπάσο και το φρεσκοαφιχθέντα στο Λος Άντζελες Virgil Donati στα τύμπανα, με τον οποίο συνέθεσε όλα τα κομμάτια. Ουσιαστικά όμως το “Inertia” του 2001 ήταν αυτό που κατά κάποιο τρόπο του έδειξε το δρόμο, που θα ακολουθούσε στη συνέχεια στις προσωπικές του κυκλοφορίες. Εκεί πρωτοδουλεύει με τον Simon Phillips, καλεί τον Steve Lukather και τον κολλητό του Zakk Wylde, ενώ βλέπει το ίνδαλμά του Jerry Goodman να παίζει το βιολί στα κομμάτια “Inertia” και “Astroglide”. Για εμένα παραμένει το “Inertia” μέχρι σήμερα μία από τις κορυφαίες του δουλειές και ένα εξαιρετικό δείγμα instrumental progressive metal μουσικής. Ειδικά το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το τρομερό και φοβερό “Rhapsody in black” (το έγραψε μαζί με τον Virgil Donati), τα σπάει πολύ άσχημα.
Στο “Black utopia”, 2 χρόνια αργότερα, κράτησε την ίδια συνταγή, τα ίδια άτομα πάνω κάτω, έγινε όμως πλέον ΜΕΤΑΛ. Το γράφω με κεφαλαία για να το δουν κι αυτοί που χρειάζονται γυαλιά. Στα τύμπανα ήρθε να συνεισφέρει και ο κολλητός του Brian Tichy – ακόμη πιο στακάτο παίξιμο από τον Simon Phillips, ενώ στο μπάσο κατάφερε να αγγαρέψει τον Billy Sheehan, πέρα από τον πάντα συμμετέχοντα Tony Franklin. Aς τονιστεί εδώ πως στα περισσότερα κομμάτια ο Tony Franklin παίζει σχεδόν πάντα άταστο και ένα εκπαιδευμένο αυτί θα καταλάβει άμεσα τη διαφορά στον ήχο. Η μεγάλη έκπληξη ωστόσο ήταν στις κιθάρες: οι Steve Lukather & Zakk Wylde δεν αποχωρούν φυσικά, αλλά βρίσκουμε στο “Black utopia” τον Yngwie J. Malmsteen και τον… Al DiMeola. Πόσους δίσκους γνωρίζετε στους οποίους έχουν συμμετάσχει ως guests οι συγκεκριμένοι δύο κιθαρίστες; Ειδικά ο περίεργος Σουηδός.
Στο “Mythology” «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» συνεχίστηκε η γνωστή τακτική, το ύφος χαλάρωσε λιγάκι, έγινε περισσότερο πειραματικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Derek Sherinian μάσησε να κλείσει το άλμπουμ με το SABBATH-ικό “The river song” και τον Zakk Wylde να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει. Ο Steve Stevens, o μεγάλος Allan Holdsworth, ο John Sykes αλλά και ο Marco Mendoza έδωσαν ένα διαφορετικό χρώμα στο αφιερωμένο στην Ελλάδα (για όσους το αγνοούν) “Mythology”. Το “Blood of the snake” ήταν η επιτομή όλων όσων είχε δοκιμάσει μέχρι τότε, περιλαμβάνοντας τόσο σκληρές μέταλ συνθέσεις, όσο και περισσότερο συναισθηματικά, ατμοσφαιρικά κομμάτια. Οι περισσότερο περίεργοι θα θυμούνται σαφέστατα τη συμμετοχή του John Petrucci στο “Czar of steel”, εγώ θα μείνω πιο πολύ όμως στο φανταστικό “On the moon” με τον Brandon Fields στο σαξόφωνο. Θυμάμαι ότι στην τότε μας κουβέντα τον παρότρυνα να γράψει κι άλλα τέτοια κομμάτια στο μέλλον. Η συνεργασία εν τω μεταξύ με τον Σουηδό συνεχίστηκε και τον βρήκε να παίζει σχεδόν στο μισό δίσκο, ενώ στο τελευταίο τραγούδι, τη διασκευή στο “In the summertime” (αφιερωμένη στην κορούλα του) ακούγαμε τον Billy Idol στα φωνητικά και τον Slash στις κιθάρες.
Τι να αναφέρω για το “Molecular heinosity”; Έχετε δει το εξώφυλλο; Ανοίγει με το καταπλητικό “Antarctica”, κομμάτι που με ξάφνιασε, αφού το γνώριζα από τους VIRGIL DONATI BAND και γνώριζα επίσης την απέχθεια του Derek Sherinian προς τη jazz. Ο ίδιος το άκουσε, του άρεσε και έκατσε με τον Αυστραλό, του άλλαξαν τα φώτα, το έφεραν στα μέτρα των δίσκων του και το συμπεριέλαβαν. Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση είναι για εμένα το “So far gone”. Τον Νοέμβριο του 2008 είχε έρθει ο Derek Sherinian στην Αθήνα για συναυλίες και καθόμασταν μέρα μεσημέρι σε μια καφετέρια στο κέντρο της πόλης. Μου έλεγε για το κομμάτι αυτό και έλαμπε όλο του το πρόσωπο. Μου είπε χαρακτηριστικά ότι το ηχογράφησε ο Zakk Wylde (κιθάρα και φωνητικά) στο στούντιό του, το βράδυ ακριβώς πριν εισέλθει την επόμενη ημέρα σε κέντρο αποτοξίνωσης (από το αλκοόλ). «Δεν θέλεις να ξέρεις, πώς ήταν, πώς έδειχνε, τι οργή έβγαζε από μέσα του». Θυμάμαι τα λόγια του σαν σήμερα. Μου λέει ότι το έκαναν one take, παρά τα λάθη και τα φάλτσα, αφού παραήταν φοβερή η εκτέλεση για να την καταστρέψουν ή να την πειράξουν. Ο Zakk Wylde βγάζει στην κυριολεξία όλα του τα σωθικά. Στο τέλος μάλιστα της ερμηνείας του είχε πέσει φαρδύς πλατύς κάτω στο στούντιο. Χρειάστηκε ο κόσμος να περιμένει βέβαια μερικούς μήνες, μέχρι τον Μάρτιο του 2009, για να το ακούσει, αλλά με αυτό έμεινε τόσο ο Derek Sherinian όσο και ο Zakk Wylde στην ιστορία. Όποιος επιθυμεί να ακούσει τον Zakk Wylde στα καλύτερα του, δεν χρειάζεται να χάνει το χρόνο του με τους BLACK LABEL SOCIETY. Αυτό είναι ένα από τα πιο μοχθηρά και σκοτεινά κομμάτια, που έχει ποτέ ηχογραφήσει.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο φετινό “Oceana”, με το καταπληκτικό εξώφυλλο. Ο Simon Phillips επιστρέφει τόσο στη θέση του πίσω από τα τύμπανα όσο και στη θέση του παραγωγού. Τεράστια στρατηγική κίνηση! Μονάχα γνωρίζοντας το συγκεκριμένο γεγονός με είχε πιάσει έξαψη και γνώριζα, πως ο δίσκος θα σκοτώνει. Θεωρώ τον Simon Phillips τεράστιο μουσικό και πάνω απ’ όλα κορυφαίο μουσικό μυαλό. Παρά την ηλικία του, είναι από τους πλέον μοντέρνους ανθρώπους και ανοιχτόμυαλους παραγωγούς. Λατρεύω τον ήχο στους δίσκους που επιμελείται, ενώ τον θεωρώ υπεύθυνο για το πλέον άρτιο και απαιτητικό ντραμιστικά CD, που έχω ακούσει, το “Moon babies” των PLANET X (το αμερικανικό Modern Drummer ψιλιαζόμενο τη δουλειά, είχε στείλει ειδικό απεσταλμένο στο σπίτι του Simon Phillips και είχε κάνει ειδικό αφιέρωμα για τις ηχογραφήσεις, αν αυτό σας λέει κάτι). Το “Oceana” είναι όλο instrumental και με κάθε σιγουριά η λιγότερο metal κυκλοφορία του Derek Sherinian απ’ όλες. Η συμμετοχή άλλωστε των Steve Lukather, Steve Stevens, Doug Aldrich & Tony MacAlpine, με τον τελευταίο να είναι ο πιο σκληρός τα λέει όλα. Για τα τυπικά ας πούμε, πως το μπάσο παίζει σε όλα τα κομμάτια ο Jimmy Johnson, εκτός από τα “Ghost summer” & “Oceana”, στα οποία ακούμε τον Tony Franklin (ο μοναδικός που έχει δηλώσει παρόν σε κάθε κυκλοφορία).
Ηχητικά ο δίσκος είναι άριστος – πρότυπο για το πώς οφείλει να ακούγεται σήμερα ένα σωστά ηχογραφημένο και μιξαρισμένο άλμπουμ. Το “Five elements” θα μπορούσε χαλαρά να είναι κομμάτι PLANET X, με τα γνωστά κοψίματα, ωστόσο η εκδοχή του Simon Phillips με ένα αρκετά ροκάδικο παίξιμο, κάνει το τραγούδι υπερβολικά groovy και catchy. Ο Tony MacAlpine κόβει και ράβει στην 7χορδη, τον έχουν μιξάρει σωστά όμως και έτσι κρατάνε τα προσχήματα. Κορυφαίο το σημείο στη μέση με τα πιάνα του Derek Sherinian, στο οποίο δίνει ρέστα (να κάτι που θα γούσταρα τρελά να ακούσω στους DREAM THEATER), και το οποίο με αναγκάζει να αναρωτιέμαι πώς θα ακουγόταν άραγε με τον Virgil Donati στα τύμπανα και ορισμένα από τα πολυρυθμικά του (;;;) (κάτι σαν το jazz μέρος του “Ten seconds to mercury” του Tony MacAlpine;). Τρομερό! Από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Το “Five elements” είναι απλό, αλλά κολλητικό και σχεδόν γελάω όταν διαβάζω κάτι σχόλια στο ίντερνετ, πως ο Derek Sherinian επιλέγει στους δίσκους του να έχει τα πλήκτρα πάντα στο background. Ορισμένοι μάλλον δεν γνωρίζουν πώς ακούγονται τα πλήκτρα καν. Το “Mercury 7” συνεχίζει στο ίδιο ύφος, αρκετά γρήγορα στο ρυθμό, με τρομερά groovy παίξιμο από τον Simon Phillips και απίστευτα shuffles, που οδηγούν σε μια άνευ προηγουμένου κόντρα ανάμεσα σε Derek Sherinian & Tony MacAlpine. Θυμίζει λίγο τις συνθέσεις του Tony MacAlpine στο “Madness”, το κομμάτι ροκάρει άσχημα, είναι για χτύπημα σε συναυλίες και τα σόλος πηγαίνουν σύννεφο, με τα χαρακτηριστικά ανεβοκατεβάσματα στην ταστιέρα του Tony να ξεχωρίζουν.
Στο “Mulholland” τη σκυτάλη παίρνει ο Steve Lukather και ταυτόχρονα αλλάζει το ύφος. Πολύ ωραία σύνθεση καταρχήν, με τους Steve Lukather & Simon Phillips να δείχνουν πως συνενοούνται με κλειστά μάτια. Μου αρέσει που ο Steve Lukather είναι ένας τόσο μοντέρνος κιθαρίστας και δεν έχει κανένα πρόβλημα να ανταποκριθεί σε διαφορετικές από τις συνηθισμένες γι’ αυτόν συνθέσεις. Το instrumental rock στα καλύτερά του φίλοι μου! Για να φτάσουμε κάπως έτσι στο “Euphoria”, όπου ο Steve Lukather παραμένει, και αποτελεί για εμένα ίσως την κορυφαία σύνθεση όλου του δίσκου. Ναι, για άλλη μία φορά επιλέγω μπαλάντα, αλλά θεωρώ πως ως σύνθεση είναι απλά σοκαριστική. Χαίρομαι που ο Derek Sherinian είναι τόσο ομαδικός και ξέρει να παίζει για το σύνολο και όχι για την πάρτη του. Στο “Euphoria” κάθεται σε δεύτερο ρόλο και αφήνει τον Steve Lukather να οδηγήσει. Απλά ακούστε το! Θα έλεγα πως πρόκειται για μία τυπική Derek Sherinian σύνθεση, όμως αρέσει! Είναι πολύ καλό.
Στο “Ghost runner” πιάνει δουλειά ο Steve Stevens και όπως υποδηλώνει ο τίτλος, πρόκειται για μία χύμα rock σύνθεση με τρομερές αλλαγές ανάμεσα σε κιθάρα και πλήκτρα. Το “El camino Diablo” είναι το μόνο με τον Doug Aldrich και είναι επίσης hard rock με φοβερό groove και στακάτο μπάσο, το οποίο επίτηδες είναι δυνατά στη μίξη. Χαχαχαχα, το “I heart that” θα σκάσει τα πρώτα χαμόγελα στα πρόσωπά σας – αναγκαστικά. Είναι από τα κομμάτια, που ακούει κάποιος σε ένα μπαρ και πίνει 3 ποτήρια μπύρας μέχρι να τελειώσουν. Χαρακτηριστική σύνθεση τζαμαρίσματος με τον μοναδικό Joe Bonamassa. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! Απλούστατο, κολλητικό, groovy, χαλαρό και χαρούμενο. Ακριβώς αυτό, που θέλουμε να ακούμε για να περνάμε καλά. Ο Joe Bonamassa κάνει την κιθάρα του να μιλάει… Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια κιόλας. Περισσότερο όμως μου αρέσει ο Simon Phillips, εκεί πίσω, τον οποίο φαντάζομαι να έχει πεθάνει στα γέλια βλέποντας τους άλλους να ιδρώνουν και να τα χώνουν. Χαρακτηριστικό κομμάτι για ατελείωτο «χώσιμο» στην κιθάρα.
Η αρχή του “Seven sins” με τα πλήκτρα και τα τύμπανα μας προϊδεάζει για κάτι αρκετά prog. Το τραγούδι είναι τελικά αρκετά πιο soft και ρυθμικό. Αν και στην αρχή δείχνει να μην κολλάει στον Steve Lukather, ακούστε τη συνέχεια και θα αντιληφθείτε την ορθότητα της επιλογής. Ο δίσκος κλείνει φυσικά με το ομώνυμο, στο οποίο ακούμε τον Steve Stevens και τον Tony Franklin με το άταστό του (βάλτε ακουστικά και απολαύστε τις μπασογραμμές στο background). Το λατρεύω το κομμάτι! Και ναι, είναι μπαλάντα γαμώτο μου! Το παραδέχομαι ότι κάτι τέτοιες συνθέσεις με κάνουν να γονατίσω. Δεν πρέπει να το ακούσει κάποιος που είναι στεναχωρεμένος. Είναι επικίνδυνο. Εγώ το έγραψα. Απίστευτες μελωδίες και μοναδική ροή. Πάρα πολύ όμορφη σύνθεση, η οποία δείχνει πάνω απ’ όλα την ωριμότητα που χαρακτηρίζει τον Derek Sherinian ως μουσικό.
Αυτά τα λίγα προς στιγμήν, περισσότερο λογικά θα πούμε σε μία προσωπική συζήτηση μαζί του. Καλή ακρόαση και προσοχή… Μην αρχίσετε από το τελευταίο κομμάτι. Αφήστε το CD να παίξει από την αρχή, αφού είναι σημαντικό να ακούσετε το “Oceana” τελευταίο! Είναι το κερασάκι στην τούρτα που λέμε.
9 / 10
Μίλτος Λυμπιτσούνης
