Δεν μπορούμε να αποφύγουμε μια εκτενή αναφορά στο μουσικό γεγονός του καλοκαιριού. Οι BON JOVI ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 20 Ιουλίου, στα πλαίσια της περιοδείας “Bon Jovi live” και πραγματικά απέδειξαν πως παραμένουν ένα από τα καλύτερα συναυλιακά θεάματα στον κόσμο. Ευτυχώς!
Περίμενα την ηλεκτρονική κυκλοφορία του εκσυγχρονισμένου ROCK HARD για να γράψω τις απόψεις μου σχετικά με το συγκρότημα που παρακολουθώ στενά εδώ και πολλά χρόνια.
Ας αρχίσουμε από την προσέλευση του κόσμου. Ένα κοινό που ξεπέρασε κάθε μου εκτίμηση. Φίλοι μου, όσες ελπίδες κι αν έκρυβα για μια εμπορικά επιτυχημένη διοργάνωση, πρέπει να πω πως δεν περίμενα πριν από ένα χρόνο, οτι οι BON JOVI θα ξεπερνούσαν τις 60 χιλιάδες στο ΟΑΚΑ. Ναι, πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε όταν ήταν πρώτο όνομα σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Λιγότεροι από εμάς ταξίδεψαν στο εξωτερικό για να τους δουν ζωντανά. Όσοι πάντως κι αν τους θυμήθηκαν το 2000 με το “It’s my life”, δεν παύει να σημαίνει πως τους είχαν ξεγραμμένους. Άλλωστε κι αυτή η επιτυχία ήταν πριν από 11 χρόνια! Επειδή όμως ακόμα και η Ελλάδα τείνει σιγά-σιγά να ακολουθεί τις συναυλιακές τάσεις της υπόλοιπης Ευρώπης, ευτυχώς αποδειχτήκαμε αντάξιοι να φιλοξενήσουμε την μεγαλύτερη (σε τζίρο) συναυλιακή εμπειρία στον κόσμο.
Επειδή αναφερόμαστε πάντα στα συγκροτήματα που ανοίγουν τις συναυλίες που παρακολουθούμε, το θεωρώ σωστό να το κάνω και στην παρούσα περίπτωση. Εδώ όμως η απογοήτευση ήταν έκδηλη. Γιατί κύριε JBJ να μην φέρεις μαζί σου μια μπάντα που μπορεί να σηκώσει αξιοπρεπώς το βάρος της περίστασης; Γιατί δεν είναι και λίγο να ανοίγεις τις βραδιές μπροστά σε 30 με 40 χιλιάδες κόσμο κάθε βράδυ. Καλή η τάση να συστήνουμε νέα παιδιά, αλλά τουλάχιστον να είναι αξιόλογα και με μια δόση προοπτικής. Μένω σε αυτά.
Όταν έφτασε η ώρα (λίγο μετά τις 9) για να βγει στη σκηνή η παρέα από το New Jersey, με την θερμοκρασία ακόμα σε υψηλά επίπεδα, η Αθήνα σιγόβραζε. Αν και το είχαμε μυριστεί, το “Raise your hands” ήταν από τις καλύτερες επιλογές. Ένα τραγούδι που δεν ακουγόταν συχνά σε παλαιότερες περιοδείες, αλλά και κατάλληλο για να μεταφέρει την αίσθηση ότι η βραδιά θα στηριχτεί στο παρελθόν, περισσότερο από το παρόν.
Εκτός από την τετράδα των Tico Torres, David Bryan, Richie Sambora και Jon Bon Jovi η σκηνή γέμισε από την συνήθη (πλέον) παρουσία του Hugh McDonald στο μπάσο, αλλά και (περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε) του Bobby Bandiera στη δεύτερη κιθάρα. Κανένας όμως δεν πρόσεχε τους τελευταίους δυο, ιδιαίτερα καθώς το “(You give love a) bad name” έκανε τους πάντες να προσηλωθούν στον ξανθομάλλη ηγέτη της μπάντας. Δυστυχώς ένα πρόβλημα με την κιθάρα του Richie, τον αποσυντόνισε λίγο, αλλά δεν πτόησε κοινό και μπάντα.
Το καλολαδωμένο όπλο, πυροβολούσε ασταμάτητα και, μετά την διήμερη ξεκούραση, όλοι φαινόταν σε φόρμα. Το “Born to be my baby” ήταν η τρίτη και τελευταία – για την ώρα – αναφορά στην ένδοξη 80’s ιστορία τους, αφού ακολούθησαν τα πιο φρέσκα αλλά εξίσου stadium–rock anthems “We weren’t born to follow”, “Lost highway” και το “It’s my life”. Το τραγούδι που ξανάδωσε πνοή στο συγκρότημα με την είσοδο της νέας χιλιετίας, είχε τρομερή ανταπόκριση από την νέα γεννιά των οπαδών τους και ολοκλήρωσε μια σειρά εξαιρετικών εκτελέσεων.
Το λέω αυτό, γιατί η πρώτη απογοήτευση ήρθε στην εκτέλεση του “Blaze of glory”, από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του JBJ. Ο ήρωάς μας, δεν κατάφερε να αποδώσει καλά τις μελωδίες και απέδειξε πόσο δύσκολο είναι στην ερμηνεία του το πολυβραβευμένο αυτό τραγούδι. Μια εξίσου τραυματική εμπειρία, θα χαρακτήριζα και το “I’ll sleep when I’m dead”. Ένα καταπληκτικό κομμάτι, με εξαιρετικούς στίχους, του οποίου η επιλογή αποτέλεσε την πιο ευχάριστη έκπληξη για μένα. Όμως δεν μπορώ να κρύψω πως ο Johnny το σκότωσε. Κρίμα γιατί πρόκειται για κρυμμένο διαμαντάκι.
Ευτυχώς όμως, μεταξύ των δύο, βρέθηκαν αρκετές καλές στιγμές. Από το ανθεμικό (ουχούχου, ουχούχου) “Captain Crash” από το “Crush”, το ευχάριστο “Who says you can’t go home” (“Have a nice day”), το απαραίτητο διάλειμμα του “When we were beautiful” (“Circle”) ως το παρεξηγημένο αλλά κιθαριστικό “We got it going on” (“Lost highway”). Για μένα το “In these arms” παραμένει από τα πιο αισθησιακά και γεμάτα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα και χάρηκα που δεν παραβλέφθηκε απόψε.
Δυο μπαλάντες έλαμψαν στο καλοκαιρινό αυτό βράδυ του καυτού Ιούλη. Δυο τραγούδια που σημάδεψαν τους BON JOVI με την εμπορική τους επιτυχία, αλλά και την διαχρονικότητά τους. Δυο συνθέσεις που επιτρέπουν στην ήρεμη δύναμη του συγκροτήματος, τον Richie Sambora, να λάμψει. Το “I’ll be there for you” και το “Bed of roses” ακούστηκαν απανωτά κι έκαναν τα κορίτσια (ακόμα και τα 40άχρονα κορίτσια) να λιώσουν. Οι εκτελέσεις άψογες, αν και κάποιοι από μας περιμέναμε τον Sambora να αναλάβει το μικρόφωνο στο πρώτο από αυτά.
Κι αν το “When we were beautiful” ήταν διάλειμμα, τότε το “Work for the working man” ήταν αχρείαστο (αν και πιστεύω ο πολιτικοποιημένος Jovi το έβαλε στο σετ σαν αναφορά στην οικονομική κατάστασή μας). Όμως ανταμειφθήκαμε με το δυνατό κλείσιμο και τα “Have a nice day” και “Keep the faith” από τα ομώνυμα αντίστοιχα άλμπουμ.
Κάπου εδώ πρέπει να τονίσω οτι σχεδόν σε ολόκληρη την περιοδεία, οι BON JOVI έκαναν 2 encore. Δυστυχώς στην Αθήνα ζήσαμε μόνο το ένα. Η απογοήτευση του υποφαινόμενου, ήταν η παράλειψη του “Dry county”. Της πιο άρτιας, hard rock στιγμής της ιστορίας τους, που ακούστηκε σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και δυστυχώς δεν έχω ευχαριστηθεί σε προηγούμενη συναυλία τους. Οι θεωρίες για την υψηλή θερμοκρασία της βραδιάς δεν ισχύουν. Απλά ανατρέξτε στην εκπληκτική ερμηνεία του Jon Bon Jovi στο “Always” στο encore παρακαλώ. Αν και δεν συζητήθηκε αρκετά, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, δεν είχε προβλέψει για πολλά μεταμεσονύκτια δρομολόγια, εξού και η παράλειψη των “These days” “Blood on blood” (και τα δυο από τις κορυφαίες τους στιγμές) αλλά και του “Love’s the only rule” που είχαν προγραμματίσει.
Σίγουρα τα “Wanted (dead or alive)” και “Livin’ on a prayer” ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς και παρότι μια πικράδα έμεινε σε μερικούς μας, η βραδιά έκλεισε “on a high”. Δεν ήταν υπέροχο που κάναμε τον JBJ να απαρνηθεί το μικρόφωνο στο “Wanted”?
Μια τέτοια βραδιά, με 60 χιλιάδες κόσμο, κι άλλους τόσους που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν, τα σχόλια ήταν σίγουρο πως θα έδιναν και θα ‘περναν. Μα γίνεται να μην προσέλκυσαν άσχετους, ποζεράδες (με την κακή έννοια) και κάθε διάττοντα αστέρα της εμπορικής τηλεόρασης; Ε, και; Αυτοί θα μας απασχολούν; Κι αν κάποιοι από εσάς ήξεραν κάθε στίχο και κίνηση των BON JOVI, γιατί σας δίνει το δικαίωμα να ευχαριστηθείτε τη συναυλία παραπάνω; Χίλια μπράβο στους γονείς των παιδιών που βρέθηκαν και ήξεραν μόνο τα μισά από τα τραγούδια. Συγχαρητήρια σε όσους πλήρωσαν για να ευχαριστηθούν ένα συναυλιακό γεγονός, σε μια εποχή κρίσης (αξιών, οικονομική, κλπ). Μπράβο σε όλους, που πήγαν για να διασκεδάσουν κι όχι για να κάνουν κριτική.
Μπορεί ο κύριος Bon Jovi, να απομακρύνεται από τις κορυφαίες συνθετικές του μέρες, να τείνει να εξελιχθεί σε μοντέρνο Springsteen (άλλωστε είναι δηλωμένος φαν) και να εμβαθύνει μόνο στην συναυλιακή υστεροφημία του συγκροτήματος, όμως, μετά από 28 χρόνια συνεχής παρουσίας, εξακολουθεί να βρίσκεται σε φόρμα. Με 40 βαθμούς, ποιος άλλος θα χτυπιόταν για 2 ώρες στην Αθήνα και θα απέδιδα τόσο καλά μια μπαλάντα σαν το “Always” προς το τέλος;
Καμιά κλασική μπάντα δεν αποδίδει σήμερα όπως πριν από 20 και 30 χρόνια στο απώγειο της δόξας τους (και μην ακούσω κάποιες εξαιρέσεις, γιατί οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα), αλλά πολλές από αυτές (……………..χώρος για να προσθέσετε όποιο όνομα θέλετε), φροντίζουν να επενδύουν στην live εμπειρία που προσφέρουν, γιατί φίλοι μου, το rock n’ roll είναι για να παίζεται ζωντανά. Είναι μια γιορτή, που όσο κι αν την ευχαριστηθείς από το στερεοφωνικό σου, τελικά είναι γραμμένη για να μεταφέρεται στη σκηνή.
It was one wild night!
Κείμενο – φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
