Η ηγετική φιγούρα του Phil Anselmo έχω την εντύπωση ότι είναι γνωστή από το τελευταίο μπαρμπαμεταλά έως τον νεότερο ακροατή που μόλις χθες έβαλε να ακούσει για πρώτη φορά SLAYER, METALLICA ή δε ξέρω και ποιον άλλον. Δηλαδή ότι και να γράψω γι’ αυτόν τον ογκόλιθο νομίζω ότι θα υπάρχουν άλλες είκοσι σελίδες από τον καθένα εκεί έξω που θα με συμπληρώνουν, αναλύοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια της πορείας της ζωής του. Από την άλλη όμως, επειδή ο δίσκος “Walk Through Exists Only” που πρόσφατα κυκλοφόρησε, δεν αξίζει ούτε το ένα τοις χιλίοις από ότι έχει γράψει μέχρι τώρα, μάλλον θα αναλωθώ στις βαρετές λεπτομέρειες, ακολουθώντας έτσι τον πενιχρό δημιουργικό οίστρο του αγαπητού μας Ανσέλμου.
Γιατί ακριβώς αυτό είναι το “Walk Through…”, ένας ανέκφραστος, βαρετός και πρόχειρος δίσκος, που βασίζεται ως επί το πλείστον πάνω σε έναν ορυμαγδό αναλώσιμων riffs, αναρίθμητων sustained solos και φυσικά πάνω στην αφοπλιστική ωμότητα του Phil. Καταλαβαίνω βέβαια, πως η επιστροφή του Anselmo σε αυτή τη πρωτογενή μορφή ακραίου ήχου, ενέχει κάποια βιωματικά στοιχεία, αποτέλεσμα φυσικά μιας προσωπικής του επιλογής να μοιραστεί με τους φίλους και οπαδούς του τι πραγματικά είχε (και έχει) μέσα στο κεφάλι του όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως η όλη διαδικασία δρα λυτρωτικά για τον ίδιο, όχι μόνο από τα ορατά σημάδια του δίσκου (η φωνή του για παράδειγμα βρίσκεται πιο μπροστά από τα υπόλοιπα όργανα), αλλά κι από την τελική αδιόρατη αίσθηση, τύπου “τα είπα και ξεθύμανα”. Έτσι λοιπόν, στο μεγάλο ερώτημα που δημιουργείτε για το νόημα κυκλοφορίας του “Walk Through…”, την απάντηση δε θα πρέπει να την αναζητήσουμε ανάμεσα σε οικονομικά ή εγωιστικά κριτήρια. Είναι κάτι που ήθελε να το κάνει και το έκανε. Αυτός είναι άλλωστε και ο χαρακτήρας του όλα αυτά τα χρόνια.
Δυστυχώς όμως, η κυκλοφορία του album συνέπεσε με ένα μπαράζ δηλώσεων πάνω στις βιογραφίες που ετοιμάζει τόσο ο ίδιος ο Phil, όσο και ο πρώην μπασίστας των PANTERA, Rex Brown, με αποτέλεσμα η υπερ-προβολή που απέκτησε ξαφνικά το “Walk Through Exists Only” να είναι δυσανάλογη με την ποιότητά του. Αυτό είναι ίσως το στοιχείο που πόλωσε τους οπαδούς, είτε κατακεραυνώνοντας είτε αποθεώνοντάς το, καθιστώντας τους ανίκανους να δουν τη μέση λύση που οδηγεί σε ότι αναφέραμε παραπάνω, δηλαδή στο “γιατί”.
Αφήνοντας στο ντιβάνι του ψυχολόγου τον Phil, γυρνάμε στα της μουσικής. Όπως είπαμε και πιο πάνω, το album είναι στο μεγαλύτερο μέρος του άχρωμο, άοσμο και εν μέρει απωθητικό (μόνο κατσαρίδες δε σκοτώνει). Η αναβίωση μιας old school thrash προοπτικής χάνεται μέσα στη βαβούρα της παραγωγής, ενώ οι όποιες προσπάθειες για catchy ρυθμούς πέφτουν στο κενό από στρατοσφαιρικά ύψη. Στα φωνητικά ο Ανσέλμος πηγαίνει μάταια αρκετά δεκαετίες πίσω, αφού ως γνωστόν τα νιάτα δεν είναι δυο φορές.
Κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η μουσική σκηνή δεν είχε ανάγκη έναν προσωπικό δίσκο του γίγαντα Philip Anselmo, από την στιγμή μάλιστα που ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα είναι 100% αυθεντικό. Ο ίδιος το είχε ανάγκη, έγραψε το album, το κυκλοφόρησε από την δική του Housecore Records, και πάμε παρακάτω.
3,5 / 10
Νίκος Ζέρης
