Προσπερνάω μετά βίας την hipster εμφάνιση του σχήματος και προσπαθώ να επικεντρωθώ στην μουσική των THE SAFETY FIRE. Oχι, δεν έχω πρόβλημα πως κουρεύεται και πως ντύνεται ο καθένας αλλά αυτός ο συνδυασμός εμφάνισης και “παίζω παπάδες γιατί μπορώ” στην περίπτωση των Βρετανών αυτών στον δεύτερο τους δίσκο δεν πολυβγάζει νόημα και δεν μου κάθισε καλά εξ αρχής.
Τα παιδιά αυτά ακολουθούν το μοντέρνο prog metal που έχει αναφορές στους PROTEST THE HERO, COHEED AND CAMBRIA και BETWEEN THE BURIED AND ME, έχουν άριστη παραγωγή, ωραίο ήχο, νεανική ορμή και διάθεση αλλά αυτό που δεν καταφέρνουν στην προκειμένη περίπτωση είναι να αποδώσουν συνθέσεις που θα μπορείς να τις ακούσεις πάνω από μια φορά.
Ενώ υπάρχουν συνθέσεις με πολύ καλά στοιχεία, απουσιάζει αυτή που θα σε κάνει να αναφωνήσεις την γνωστή έκφραση (σχεδόν εξαιρείται το ” Old souls”) και θα σε κάνει να ξαναβάλεις να ακούσεις τον δίσκο, γιατί το είδος που παίζουν τα παιδιά εδώ θέλει επανειλημμένες ακροάσεις για να εμπεδωθεί σωστά.
Δεν τους στέλνω στο πυρ το εξώτερον γιατί δεν αξίζουν κάτι τέτοιο, απλά πιστεύω ότι αν διορθωθεί το πρόβλημα στο συνθετικό τομέα έχουμε πιθανότητες να “τσιμπήσουμε” μέχρι και αριστούργημα από αυτούς εδώ. Μέχρι τότε μπορούμε να ασχοληθούμε με καλύτερα πράγματα σε αυτόν τον χώρο.
6 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
