Οι WE BUTTER THE BREAD WITH BUTTER μπορεί να βουτυρώνουν το ψωμί με βούτυρο από το 2007, τη μαρμελάδα όμως δε λένε ακόμα να τη στρώσουν. Φαίνεται πως το πηχτό, εύγεστο, σπιτικό γλύκισμα έχει βρει τη τέλεια χρηστικότητά του στις κοίλες επιφάνειες των αυτιών μας, προστατεύοντάς μας όλα αυτά τα χρόνια από την κακοφωνία των γερμανόφωνων electro/deathcorάδων WBTBWB. Συνήθως δε κρίνω τη μουσική από ένα εξώφυλλο μιας και οι πιθανότητες να πέσεις μέσα στις εκτιμήσεις σου πέφτουν χρόνο με τον χρόνο όλο και πιο χαμηλά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο, ο συνδυασμός της σοβαρότητας του artwork με το γελοίο όνομα της μπάντας, προϊδεάζει ότι η μουσική θα ακολουθήσει την ίδια καλλιτεχνική γραμμή.
Ο δίσκος ξεκινάει με το εκπληκτικό “Alles Was Ich Will”, το μόνο ίσως αξιοπρεπές δείγμα που έχει να επιδείξει το “Goldkinder”, έχοντας όλα τα στοιχεία της μουσικής του συγκροτήματος σε απόλυτη ισορροπία. Από κει και πέρα το χάος. Το electro στοιχείο κατρακυλάει στις κακοτράχαλες πλαγιές της mainstream κουλτούρας με απλές και ανέμπνευστες μελωδίες δανεισμένες από ένα σωρό δίσκους του παρελθόντος. Και αυτό που καταφέρνουν τελικά οι Marcel “Marci” Neumann και Can Özgünsür είναι στην καλύτερη περίπτωση να δημιουργήσουν μια industrial ατμόσφαιρα τύπου ξεθωριασμένων RAMMSTEIN. Εκεί μάλιστα, κάπου στη μέση του album, τα κομμάτια “Mayday Mayday”, “Super Hei· Ins Trommelfell” και “Krieg aus Gold” δίνουν ένα εντελώς dance ύφος, καταδικάζοντας το ακραίο στοιχείο σε δυσμένεια. Λίγο ακόμα δηλαδή και στο μέλλον ο δίσκος θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί στη trash σκηνή. Από την άλλη ο Paul Bartzsch δίνει τον καλύτερό του εαυτό πίσω από το μικρόφωνο, αφού πολλοί είναι αυτοί που θα ζήλευαν τη τερατώδη χροιά του. Δυστυχώς όμως τόσο η φωνή όσο και τα υπόλοιπα όργανα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου.
Φαντάζομαι ότι η επίμονη έμφαση στο ηλεκτρονικό στοιχεία, αν και αναπόσπαστο κομμάτι του ύφους της μπάντας, ενείχε το δικό της ρίσκο σε αυτή την κυκλοφορία. Αν το αφαιρούσαν οι WE BUTTER THE BREAD WITH BUTTER θα εξακολουθούσαν να πλέουν σε ένα σωρό από άγνωστο συγκροτήματα, τώρα που το παράκαναν δικαίως δέχονται την γενική κατακραυγή από ένα κοινό που δεν αποζητάει χαριτωμενιές στο πολυποίκιλτο βαρύ κράμα της core.
4,5 / 10
Νίκος Ζέρης
