Μια συναυλία που και ο πιο αισιόδοξος prog ακροατής δε θα περίμενε να δει στην Ελλάδα, να λοιπόν που γίνονται θαύματα και σε μια δύσκολη κιόλας περίοδο. Ο διοργανωτής τόλμησε, έστω και αν το εγχείρημα δεν πέτυχε λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής, οι 350 περίπου οπαδοί του Neal ήταν εκεί και αν η συναυλία δεν έπεφτε καθημερινή, το κοινό πιστεύω ότι θα ήταν περισσότερο. Έχοντας παρακολουθήσει τον Neal άλλες 2 φορές στο εξωτερικό και σε διαφορετικές χώρες, μπορώ να πω ότι η προσέλευση ήταν πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα, δηλαδή η μουσική του Neal Morse, κακά τα ψέματα, δεν είναι και ότι πιο εύκολο ή εμπορικό. Έφτασε λοιπόν η μπάντα στην Ευρώπη για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων, με τον μεγάλο Mike Portnoy στα τύμπανα και με ικανότατους μουσικούς να πλαισιώνουν τον Neal, δεν πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα είχε να ζηλέψει πολλά από αυτό που είχα δει στο εξωτερικό, ίσως ήταν πιο ζωντανό και όχι τόσο στουντιακό κάτι που προσωπικά με ικανοποίησε απόλυτα.
Η ώρα είναι 9.30 και όλοι αναμένουνε από στιγμή σε στιγμή να ακουστεί το intro, το οποίο τελικά έπαιξε στις δέκα παρά δέκα μέσα σε παραλήρημα των λίγων αλλά καλών που βρέθηκαν εκεί αυτή τη βραδιά. Το “Momentum” από την τελευταία δισκογραφική δουλειά άνοιξε τη συναυλία με έναν ήχο από μέτριο έως κακό ο οποίος δεν έστρωσε παρά μετά από το τρίτο κομμάτι και στην πορεία κυμάνθηκε σε απλά μέτρια επίπεδα. Δε μπορώ να φανταστώ την full μπάντα που έχει συνήθως μαζί του ο Neal σε τέτοιες συνθήκες, ευτυχώς που το συγκρότημα ήταν πενταμελές και σώθηκε η 
κατάσταση (χωρίς αυτό να αποτελεί πειστική δικαιολογία αλλά να λέμε πάλι καλά που είδαμε τον καλλιτέχνη αυτό έστω και σε τούτη την mini tour). Η μπάντα φάνηκε να εκπλήσσεται από την υποδοχή και ανταπόκριση του κόσμου και παρόλα όσα ακούστηκαν πριν τη συναυλία για έναν Portnoy να είναι εξαιρετικά εκνευρισμένος στο soundcheck, όλα εξαλείφθηκαν με την πρώτη νότα και τα χαμόγελα παρέμειναν για 2μιση περίπου ώρες στα πρόσωπα μπάντας και κοινού. Η συναυλία συνεχίστηκε με ακόμα ένα κομμάτι από τον πρόσφατο δίσκο, το “Weathering sky” και η συνέχεια είχε μια επιστροφή στα παλιά και πιο συγκεκριμένα σε 
ένα medley από το πρώτο “Testimony” άλμπουμ με το “Wasted life” να κλείνει το κομμάτι και τον Neal έντονα συγκινημένο, σχεδόν δακρυσμένο . Το μαγικά παρανοϊκό “Thoughts part 5” πήρε τα ηνία με τις καταπληκτικές του πολυφωνίες οι οποίες αποδόθηκαν άψογα από τη μπάντα και από ορισμένους παλαβούς οπαδούς οι οποίοι ακολουθούσαν κατά λέξη προς έκπληξη του ίδιου του Neal! Αν και όχι ο αγαπημένος μου δίσκος του Neal, κρυφή αδυναμία μου όμως είναι το “?” άλμπουμ, από το οποίο ακούσαμε ξανά ένα απολαυστικό σε διάρκεια medley. Όλοι περιμέναμε να ακούσουμε κάτι από TRANSATLANTIC και το “We all need some light” ήρθε να μας θυμίσει την μεγάλη αυτή μπάντα της οποίας το νέο δίσκο αναμένουμε με αγωνία αρχές 
του επόμενου έτους. Προσωπικά θα προτιμούσα κάποιο από τα μεγαλύτερα κομμάτια της καριέρας τους και όχι το “hit” αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες, η συναυλία άλλωστε ήταν της σόλο καριέρας του Neal. Για κλείσιμο της συναυλίας ο κύριος Morse μας επιφύλασσε το μεγαλειώδες έπος “World without end” και για μισή (και βάλε) ώρα περίπου το κομμάτι αυτό μας ταξίδεψε στις καλύτερες στιγμές που έχει να μας προσφέρει αυτή η μουσική όπως κανείς άλλος δεν έχει κάνει τα τελευταία 10-15 χρόνια. Όλοι οι καλλιτέχνες κρατάνε ένα κομμάτι για encore που στη δική μας περίπτωση ήταν το “King Jesus” αλλά η δίψα του ελληνικού κοινού για τον Neal Morse ήταν τόσο μεγάλη που τον ανάγκασε να επιστρέψει ξανά όχι 1 αλλά 2 επιπλέον φορές χωρίς να το έχουν προγραμματίσει και αυτό φάνηκε άλλωστε από την αμηχανία της μπάντας για το τι θα παίξει μετά, ο τρόπος με τον οποίο απέδωσε τα κομμάτια, πιο χαλαρά και ανοικτά σε θέματα «λαθών» και σε μια ατμόσφαιρα πιο εορταστική μιας και όλοι θέλαμε να δούμε τη μπάντα απλά να παίξει κι άλλο, ότι κι αν ήταν αυτό. Μετά το «κανονικό» encoreλοιπόν, ο Neal βγήκε με την ακουστική του και ξεκίνησε το “Wind at my back” των SPOCKS BEARD, πάνω που είχα ανησυχήσει ότι δε θα ακούγαμε κάτι από το μακρινό παρελθόν του. Οι κραυγές μας για το “June” δυστυχώς δεν εισακούστηκαν. Χωρίς να ξέρουν τι άλλο να παίξουν, ο Portnoy πρότεινε μια διασκευή των OSMONDS, το “Crazy horses” με αυτόν στα φωνητικά και τον Nealστα τύμπανα! Ο κόσμος όμως ακόμα και μετά από αυτό δεν έλεγε να σταματήσει να ζητάει κι άλλο και ενώ η μπάντα ήταν ήδη στα καμαρίνια, επέστρεψε για το οριστικό κλείσιμο με το “Sing it high” με ενδιάμεσο jam και σόλο από τους μουσικούς, τελειώνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο την μεγάλη αυτή βραδιά.
Θα παραβλέψω τα προβλήματα με τον ήχο και την πολύ μικρή προσέλευση του κόσμου για έναν μουσικό της τάξης του Neal Morse που σχεδόν όλοι γνώριζαν ότι ήταν η μοναδική φορά που θα είχαν την ευκαιρία να δούνε. Επίσης δε θα αναρωτηθώ που ήταν όλοι οι οπαδοί των DREAM THEATER να δουν τον Mike Portnoy, όλες αυτές οι απορίες και ερωτήματα θα ξεχαστούν σε βάθος χρόνου από το μυαλό μου και αυτό που θα μείνει είναι μόνο η καταπληκτική εμφάνιση που έδωσε ο πιο παραγωγικός μουσικός της progressive rock μουσικής στη χώρα μας. Πραγματικά δε νομίζω να έχει παίξει ξανά σε τέτοιο παθιασμένο κοινό ο Neal Morse στην καριέρα του, μπορούσε να το διακρίνει κανείς στο πρόσωπό του άλλωστε!
Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας
