Περίεργη παρέα οι THRÄNENKIND, όχι τόσο για τις vegan και straight edge προτιμήσεις τους, ούτε για τις αναρχο-οικολογικές ιδέες τους, αλλά γιατί αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους όλες τις black καταβολές τους, μετατρέποντας τον ήχο τους σε ένα ατμοσφαιρικό μελαγχολικό post, που εδώ και καιρό έχει παρέλθει από την πρώτη γραμμή παραγωγής των συγκροτημάτων. Βέβαια σε καμία περίπτωση δε κρίνεται μια μπάντα από το πόσο ακολουθεί το ρεύμα των εποχών, αντιθέτως μάλιστα όσο πίσω ή μπροστά αν πάει στην εξέλιξη της μουσικής, το ζητούμενο είναι να προσφέρει στον ακροατή ένα άξιο προσοχής ηχητικό σύνολο.
Αυτό που δυστυχώς αποτυγχάνουν να κάνουν οι Γερμανοί, είναι να διατηρήσουν το ίδιο καλό επίπεδο σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Το μεγάλο λάθος όπως είπαμε και πιο πάνω, είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της μουσικής τους, από το συνολικό black/post shoegaze στο ατμοσφαιρικό μελαγχολικό post διατηρώντας όμως τα ίδια φωνητικά και μια χροιά στη κιθάρα που θυμίζει πολύ αυτή του Johan Ericson, όχι τόσο στη δουλειά του στους DRACONIAN αλλά για στους funeral doom DOOM:VS. Όπως και να ‘χει, η μετάβαση αυτή έμεινε στη μέση, με τα κομμάτια που συνοδεύονται από τη φωνή του Nils να είναι απλά απογοητευτικά. Είναι πολύ σημαντικό να μείνουμε στη πρώτη προσπάθεια των THRÄNENKIND, που ονομάζεται “Eine Momentaufnahme – Der Rest ist nur Einsamkeit” (2008), μιας και σε αυτόν βρίσκουμε την ίδια πειραματική αφετηρία με τους ύστερους (και πολύ γνωστότερους) DEAFHEAVEN, οι οποίοι με το πρόσφατο “Sunbather” ανέβασαν κατά πολύ το επίπεδο σε αυτόν τον ιδιόμορφο black/shoegaze/post (blackgaze) ήχο. Ό,τι λοιπόν κατάφεραν να ξεκινήσουν οι THRÄNENKIND, στον πρώτο demo δίσκο το ισοπέδωσαν στο “The Elk”. Απλές, ξερές μελωδίες, γυμνές από πρωτοτυπία εναλλάσσονται με arpeggios και solos που μπορεί επιτυγχάνουν ορισμένες στιγμές τον στόχο τους, ωστόσο δεν προσφέρουν κάτι που δεν έχουμε ξανασυναντήσει σε μεγαλύτερες μπάντες αλλά και σε πιο ακέραια είδη μουσικής.
Από την άλλη, αν το συγκρότημα αποφάσιζε να κυκλοφορήσει τα μισά τραγούδια σε μορφή EP κυκλοφορίας, το παραπάνω κείμενο θα ήταν αρκετά διαφορετικό. Θα μιλούσαμε για ένα funeral instrumental post το οποίο θα έπασχε κυρίως σε θέματα παραγωγής. Γιατί αυτό το κομμάτι είναι που ξεχωρίζει. Τέλος, αναρωτιέμαι αν η κίνηση της αλλαγής των στίχων από γερμανικούς σε αγγλικούς αποσκοπούσε κάπου ή αν ήταν μια απλή επιθυμία των μελών της μπάντας.
Εν ολίγοις, το “The Elk” είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να γράψει ο καθένας μετά από δύο τρία χρόνια σοβαρής ενασχόλησης με την μουσική. Δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο, ενώ φωτεινές εξαιρέσεις όπως τα “Forrest pt. I & II” ή το “The Elk”, δεν επαρκούν για να χαρακτηριστεί αυτός ο δίσκος αυτόφωτος.
5 / 10
Νίκος Ζέρης
