Οι GAMMA RAY είναι ένα συγκρότημα που αγαπήθηκε όσο λίγα τη δεκαετία του ’90 και όχι άδικα, αφού μας χάρισε απίστευτα ποιοτικούς δίσκους, με αποκορύφωμα το μυθικό “Land of the free”. Ο δε, Kai Hansen, λατρεύεται αλλά και λατρεύει τη χώρα μας όσο ελάχιστοι, οπότε το άκουσμα κάθε νέου δίσκου των RAYS, είναι πάντα μία χαρμόσυνη είδηση, παρά το γεγονός ότι από τα 00’s και μετά, ο συνθετικός οίστρος του Kai, δεν θα λέγαμε ότι είναι και στο φόρτε του, με απλά καλούς δίσκους, κάποιους μέτριους και μόνη έκλαμψη ίσως το “Land of the free part II”.
Ο προάγγελος του άλμπουμ (και της περιοδείας τους με τους HELLOWEEN), το “Master of confusion”, πέρυσι περίπου τέτοιον καιρό, δεν θα έλεγα ότι με έπεισε, αφού και το ομώνυμο τραγούδι αλλά και το “Empire of the undead”, ήταν δύο κομμάτια που τα γράφει ο Hansen για πρωινό. Καλά, αλλά τυπικά δείγματα heavy metal. Με το ξεκίνημα του άλμπουμ, έχουμε το εννιάλεπτο (και βάλε) “Avalon”, το οποίο είναι από τις κορυφαίες στιγμές των GAMMA RAY τα τελευταία χρόνια, θυμίζοντας κλασικά δημιουργήματα των 90’s. Οπότε, κατευθείαν αλλάζει η διάθεση ως προς το πιο θετικό. Συνολικά ο δίσκος, δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι το εκπληκτικό, όμως, πρόκειται για έναν δίσκο καθαρόαιμου heavy metal, που λίγοι παρόμοιοι βγαίνουν στις μέρες μας. Ξέρω ότι με λίγες, επιφανειακές ακροάσεις, κάποιοι μπορεί να μείνουν στο προφανές. Ότι για μία ακόμη φορά, ο Kai Hansen βάζει απροκάλυπτα τις παντοτινές του επιρροές στα κομμάτια του. Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Στο “Avalon”, υπάρχει το αυτούσιο riff του “Stone cold crazy” στο τέλος. Στο “Hellbent”, οι αναφορές στους JUDAS PRIEST δεν ξεκινούν και σταματούν στον τίτλο. Το “Pale rider”, θα μπορούσε να είναι άνετα στους δύο τελευταίους δίσκους των ACCEPT. Το “Born to fly”, είναι HELLOWEEN, αλλά αυτό δεν πιάνεται αφού ο Kai υπήρξε βασικός συνθέτης τους!!! Η εισαγωγή του “I will return” πιθανώς να είναι και το “March of time”. Ψάχνοντας κανείς, μπορεί να βρει πλείστες όσες αναφορές σε άλλους καλλιτέχνες ή ακόμα και στο πλούσιο παρελθόν του Hansen. Άλλωστε ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τους ACCEPT ή τους JUDAS PRIEST όλα αυτά τα χρόνια… Το μοναδικό σημείο που με ενόχλησε, οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν το “Seven”, το οποίο είναι σχεδόν ξεπατικωτούρα του “Empire of the undead”, δηλαδή τραγουδιού μέσα από τον ίδιο δίσκο.
Επαναλαμβάνω όμως και τονίζω. Λίγους heavy metal δίσκους έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, που να μου έβγαλαν αυτό το αληθινό συναίσθημα, (κυρίως από φτασμένους καλλιτέχνες μιλάω κι όχι από νεαρά σχήματα που έχουν έντονη τη φλόγα μέσα τους) και να με έβαλαν να ακούω το άλμπουμ ξανά και ξανά, σιγοτραγουδώντας ένα-ένα τα τραγούδια. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα δίσκο που είναι ούτε καν στην τριάδα των αγαπημένων μου άλμπουμ τους, είναι όμως σίγουρα ανάμεσα στα δύο καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει από το “Powerplant” του 1999 και μετά και σαφώς καλύτερο από μετριότητες τύπου “To the metal!” και “Majestic”. Καλλιτέχνες σαν τον Kai, αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν, γουστάρουν το heavy metal από τα βάθη της ψυχής τους και αξίζουν τη στήριξή μας.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
