Με τις συναυλίες των CRADLE OF FILTH …προ των θυρών (Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη και Σάββατο στην Αθήνα), ο Γιώργος Καραγιάννης, έβαλε φωτιά στο πληκτρολόγιο κι έγραψε τον οδηγό για τη δισκογραφία του συγκροτήματος.
Ο διαχωρισμός γίνεται σε τέσσερις κατηγορίες! Τα αριστουργήματα (masterpieces), τους πολύ καλούς δίσκους (must have), τους αμφιλεγόμενους (50-50) και τους πραγματικά κακούς που σας συστήνουμε να τους αποφύγετε (avoid).
MASTERPIECES
“Dusk..and her embrace” (1996)
Aυτό είναι το δώρο των COF στο black metal, για το οποίο θα μνημονεύονται, στον αιώνα τον άπαντα. Εδώ είναι το breaking point, όπου και οι κακές γλώσσες το βουλώνουν και παραδέχονται το μεγαλείο του συγκεκριμένου δίσκου. Δεν έχω συναντήσει ακόμη κανέναν που να μην παραδέχεται την αξία του συγκεκριμένου άλμπουμ και μπράβο στους COF, που περίμεναν να τελειώσει η διαμάχη με την εταιρεία τους τότε Cacophonous και μετά να κυκλοφορήσει από μια εταιρεία όπως η Music For Nations που θα αντιμετώπιζε ένα τέτοιο αριστούργημα με σοβαρότητα ώστε να το προωθήσει σωστά. Εδώ τα πάντα βρίσκονται στην τσίτα και η μπάντα παίζει στο 120% των δυνατοτήτων της. Δεν μπορώ να γράψω πολλά πέρα του ότι ο κάθε black metaller που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να έχει αυτό το άλμπουμ στη συλλογή του.
Υ.Γ. Ακούγεται παρέα με ένα από τα καλύτερα EP στην ιστορία του heavy metal. Μιλάω φυσικά για το “Vempire” που περιέχει μάλλον και το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ οι COF, “Queen of Winter, Throned”.
10 εις την νιοστή /10
“Midian” (2000)
To ¨Midian” είναι η φυσική εξέλιξη του “Cruelty…”, ένα έργο βαθιά επηρεασμένο από την κουλτούρα των Άγγλων φίλων μας, μιας και η θεατρικότητα φτάνει σε άλλο επίπεδο πλέον και ο τρόπος παρουσίασης γίνεται βαθιά Σαιξπηρικός. Μουσικά δίνουν μια γερή ένεση goth κουλτούρας κάνοντας τους haters να τους μισούν ακόμη περισσότερο. Η επιτυχία ήταν σίγουρη, μιας και πλέον οι COF, είχαν φτάσει στο αυτί κάθε μεταλλά, το βίντεο του “Her ghost in the fog” έπαιζε παντού και παρά το ότι πολλοί έβριζαν, οι COF τότε βρέθηκαν για δυο συναυλίες στο Ρόδον (το οποίο ήταν ΠΙΤΑ) και βούλωσαν όλα τα στοματάκια. Ακόμη και τώρα μετά από 18 χρόνια, αυτός ο δίσκος κερδίζει αστεία σχόλια του τύπου «πολύ μέτριο», «δεν είναι black metal» και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Δυστυχώς εδώ στο Ελλάντα δεν ακούμε ποτέ χωρίς την εικόνα στο εγκέφαλο μας. Γράψτε ένα “Cthulhu dawn”, “Saffron’s curse” η ένα “Lord abortion” και μετά ελάτε να συζητήσουμε παρακαλώ.
“Come back to me for, I was born in love with thee, so why should fate stand in between?”
Υ.Γ. Ακούγεται συνοδεία με το φοβερό EP “Bitter suites to succubi” και την cult ταινία “Cradle of fear”.
10 και κάτι ψιλά/10
“Cruelty and the beast” (1998)
Εδώ πλέον περπατούσα ανάμεσα στις τότε παρέες με ύφος «σας τα έλεγα εγώ». Η δικαίωση είχε έρθει μιας και όλοι κατάλαβαν πλέον ότι κάτι σημαντικό τρέχει εδώ.
Απορώ τότε πως δεν είχε την ιδέα ο Dani, να τρολλάρει τους haters, λέγοντας κάτι του στυλ «παίζουμε erotic black metal». Η ομάδα καταστροφής για μια ακόμη φορά έκανε το θαύμα της με έναν από τους καλύτερους black metal δίσκους που βγήκαν ποτέ. Παραγωγή πιο κιθαριστική από το “Dusk” με κομματάρες που δεν χρειάζεται καν να αναφέρω. Ο Dani επεκτείνει την απίστευτη θεατρικότητα που έχει και πλέον αρχίζει να πείθει ότι δεν είναι ο «Ντόναλντ Ντακ» (συχνός χαρακτηρισμός οπαδού που ήθελε να κοροϊδέψει τον Dani και την μπάντα γενικότερα) του black metal που βγάζει τσιρίδες, αλλά ένας απίστευτος χειριστής της πολύ ιδιαίτερης φωνής που έχει.
Elisabeth Bathory is proud….
Y.Γ. Για να ακούσετε σωστά το συγκεκριμένο άλμπουμ, θα το βάζετε πάντα πακέτο με το εκπληκτικό EP, “From the cradle to the enslave”. Mόνο τότε θα μπορέσετε να βγάλετε εικόνα, για το τι πραγματικά ήταν τότε οι COF.
10/10
MUST HAVE
“The principle of evil made flesh” (1994)
Κάθε φορά που το ακούω γίνομαι πάλι 15 χρονών και χοροπηδάω στο δωμάτιο κάνοντας stagediving από την καρέκλα στο κρεβάτι. Τι ωραία χρόνια τότε. Όλοι τους έκραζαν. Ρατσισμός φίλε. Που πάνε τα αγγλάκια να παίξουν black metal; Ναι, δεν το ξέραμε ότι μόνο οι Νορβηγοί έχουν το προνόμιο του black metal (που έκλεψαν τον ήχο από έναν Σουηδό που όταν αυτοί άρχισαν να παίζουν black metal, είχε δημιουργήσει άλλο ένα είδος metal μουσικής). Θυμάμαι γνωστό μεταλλοπατέρα της εποχής να τον παίρνουν στο γραφείο του λίγο πριν από την κυκλοφορία του “Vempire” EP και να τον ρωτάνε για τους FILTH για κάποιο νέο και να ειρωνεύεται σε φάση «κοίτα ρε μαλ*κα, υπάρχουν και Filthάδες, αν είναι δυνατόν». Και όμως υπήρχαν και αργότερα πήραν την «εκδίκηση» τους. Πίσω στο άλμπουμ, είναι ότι πιο ακραίο κυκλοφόρησαν ποτέ οι COF (εκτός της συλλογής “Total Fucking Darkness” που είχε τα demo της μπάντας και κυκλοφόρησε το 2014) με σαφής ακόμη τα σημάδια ότι μόλις εγκατέλειψαν το death metal και αυτό είναι διακριτό στην παραγωγή του δίσκου που απέχει μακράν από κάθε black metal παραγωγή της τότε εποχής όπως επίσης τα φωνητικά του Dani που είναι τα πιο βαθιά που θα σε συναντήσετε σε δίσκο των COF και οι κιθάρες φυσικά. Τι να πούμε για αυτό το υπέρ-έπος μαυροψυχιάς, τις πιο «σκατένιες» κιθάρες τους (έναν ορισμό που λάτρευε ο Quorthon) θα τις βρείτε εδώ μαζί με ένα γενικότερο feeling που για να είμαι ειλικρινείς δεν βρίσκω σε άλλο άλμπουμ (και αυτό συνέβαινε σε κάθε κυκλοφορία της μπάντας τότε) του black metal. Κομματάρες όπως το “The black goddess rises”, “The forest whispers my name” (α, ρε τίτλους που έβγαλες από τους στίχους σου Quorthon) “Summer dying fast” και θα πω όλο το άλμπουμ στο τέλος. Τι είναι τελικά οι COF; Άγγλοι που μεγάλωσαν στην goth κουλτούρα της χώρας τους με βασικές επιρροές VENOM, CELTIC FROST, BATHORY, κιθαριστικές επιρροές από IRON MAIDEN, κάτι λίγο από Νορβηγία, βάλε και λίγο ποζεριά και χιούμορ (που και τα δύο διαθέτουν γενικότερα οι Άγγλοι) έχεις αυτό το δημιούργημα που λέγεται COF.
Αν όλο αυτό δεν ακούγεται τόσο black metal, τοτε τι; And remember….JESUS IS A CUNT! Χαχαχαχαχα!!!
Υ.Γ. Να ακούσετε το demo “Total Fucking Darkness” και ελπίζουμε κάτι να γίνει κάποτε και να ακούσουμε και το χαμένο πρώτο άλμπουμ “Goetia”.
9,5/10
“Hammer of the witches” (2015)
Και εκεί που για δεύτερη φορά στην καριέρα τους βρισκόντουσαν σε αδιέξοδο οι προσθήκες των νέων μελών στην μπάντα (που φαίνεται πραγματικά ότι είναι οπαδοί της μπάντας) έφεραν τους COF ξανά πίσω στα black metal μονοπάτια. Μη με τρελάνετε με την extreme metal παπάτζα που ακούω τόσα χρόνια. Το άλμπουμ σας αρέσει δεν σας αρέσει, είναι black metal (πολύ χαίρομαι που στην αιώνια κόντρα COF-BORGIR, ήρθε η ώρα που οι πρώτοι είναι πιο πολύ black metal, χαχαχαχα).
Μιλάμε ότι ακόμη μετά τρία χρόνια το βάζω αρκετά συχνά και απορώ, από πού ξεπετάχτηκε όλο αυτό το τερατούργημα. Επιθετικό, μελωδικό και ο Dani ακούγεται αναγεννημένος, θυμίζοντας τον παλιό καλό εαυτό του. Ναι, αυτόν για τον οποίο δεν μπορούν να ακούσουν κάποιοι COF! Ναι αυτές οι τσιρίδες που έχουν γράψει ιστορία!
Εδώ θα πρέπει να δώσω credit σε κάθε μέλος ξεχωριστά γιατί πραγματικά το performance είναι από άλλο πλανήτη. Εκπληκτική απόδοση. Το άλμπουμ αυτό βούλωσε αρκετά στοματάκια. Πραγματικά ότι άφησαν περισσότερο χρόνο να ανασάνει η μπάντα, έδωσε αυτό το φρέσκο feeling που μαζί με την προσθήκη δυο νέων μελών στις κιθάρες, απογείωσε το όλο αποτέλεσμα. Ένα άλμπουμ που συνιστώ να ακούσει κάθε blackmetaller εκεί έξω. Rebirth of the filth!
9/10
“Damnation and a day” (2003)
Αυτό μέχρι σήμερα παραμένει το κρυμμένο διαμαντάκι των COF. Είναι και το άλμπουμ που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για την μπάντα, ξεκίνησε μια ατελείωτη μέχρι σήμερα ιστορία για το αν είναι ή όχι black metal κι από εκεί και μετά κάθε άλμπουμ ήταν καταδικασμένο (καλό ή κακό) να περάσει από το πρίσμα της «τρουίλας» και του ανελέητου κραξίματος. Σας θυμίζει λίγο METALLICA όλο αυτό;
Προσωπικά μου πήρε λίγο καιρό, αλλά το άλμπουμ αυτό με κέρδισε με την ατμόσφαιρα του, τα εκπληκτικά ορχηστρικά μέρη, τους σκατόψυχους στίχους και τις βρώμικες αλλά επίσης σε σημεία φοβερά μελωδικές κιθάρες. Κατηγορήθηκαν για εμπορικότητα, όταν πήγαν σε μια πολυεθνική και αντί να βγάλουν κάτι εύπεπτο, έβγαλαν τον πιο αντιεμπορικό και «δύσκολο» άλμπουμ της καριέρας τους. Το video του “Babalon A.D.” προκαλεί απλά ανατριχίλα μιας και δεν χρειάζεσαι καμιά φορά τόσο αίμα για να γίνεις uncomfortable. Δεν ακολούθησαν την πεπατημένη και τους βγάζω το καπέλο που πάντα έκαναν αυτό που έλεγε η καρδιά τους. Με συγκινεί που 15 χρόνια μετά συναντάω όλο και περισσότερο κόσμο που του αρέσει αυτό το άλμπουμ. Long live the filth!
8,5/10
“Godspeed on the devil’s thunder” (2008)
Μετά από το απογοητευτικό “Thornography”, πρέπει να πω ότι είχα διαγράψει από το μυαλό μου ότι οι COF θα έκαναν κάτι αξιόλογο. Αλλά ακούγοντας το τότε κατάλαβα ότι το ταξίδι αυτό δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα. Νιώθω ήδη το χώμα πίσω από την πλάτη μου. Το “Godspeed…” στο must have; Ναι, ρε παιδιά, γιατί ειλικρινά πέρα από τους fan της μπάντας σαν εμένα, το έχει ακούσει κάνας άλλος χωρίς να σκέφτεται στο μυαλό του «α το “Dusk and Her Embrace” ήταν έτσι και αυτό είναι γιουβέτσι». Έλεος πια με τα κολλήματα. Το άλμπουμ είναι τρομερά δουλεμένο με πολύ καλή παραγωγή, ενώ η μπάντα ακούγεται σε διαβολεμένη φόρμα. Κομμάτια ένα και ένα όπως τα “The Death of Love”, “The 13th Caesar”, “Tragic Kingdom”, “Honey and Sulphur” και πραγματικά είναι κρίμα που ένας τέτοιος δίσκος έχει περάσει στα ψιλά.
8/10
50/50
“Cryptoriana – The seductiveness οf decay” (2017)
Mετά από ένα εκπληκτικό come back όπως ήταν το “Hammer of the witches” που με άφησε έκπληκτο, οι COF συνεχίζουν το διετές ραντεβού του δισκογραφικά, κάτι που δεν θα έπρεπε κατά την δικιά μου προσωπική άποψη. Λες και έχουν ανάγκη από κομμάτια. Με τόσα άλμπουμ, φτάνει να παίζουν δέκα χρόνια και να βγάζουν τα προς το ζην. Η επιστροφή τους στον black metal ήχο, έδωσε και την ευκαιρία στην Cacophonous, πρώτη εταιρεία των COF, να κυκλοφορήσει το “Dusk and Her Embrace” στην πρώτη έκδοση που ηχογραφήθηκε από την original σύνθεση της μπάντας. Οκ καθαρή κίνηση για τα χρήματα, αλλά έδειξε ότι η μπάντα έμπαινε και πάλι γερά στην επικαιρότητα. Το ‘Cryptoriana” είναι ένα καλό άλμπουμ αλλά δεν φτάνει με τίποτα το “Hammer of the Witches”. Εδώ τα “Heartbreak and séance”, “Achingly beautiful” (τι κομματάρα), “Vengeful spirit” και “Death and the maiden” ξεχωρίζουν. Το ότι έχουν κρατήσει την ίδια σύνθεση έχει βοηθήσει τρομερά το γκρουπ μιας και ακούγεται δεμένο και αποφασισμένο. Από εκεί και πέρα ενώ είναι ένα πραγματικά αξιοπρεπέστατο άλμπουμ δεν φτάνει σε ποιότητα τον προκάτοχο του και σε κάνουν να απορείς γιατί δεν περίμεναν άλλο έναν χρόνο να γράψουν αλλά 2-3 αντίστοιχα με τα παραπάνω κομμάτια και να βγάλουν άλλο ένα φανταστικό δίσκο back to back.
7,5/10
“Darkly, darkly, Venus aversa” (2010)
Η συνταγή του “Godspeed…” συνεχίστηκε και εδώ, μόνο που εδώ έκανα θα έλεγα ένα βήμα πίσω σε σχέση με τον προκάτοχο του. Λιγότερο εμπνευσμένο, λίγο με το ένα μάτι στην εμπορικότητα (να πουλήσουμε και τίποτα βρε παιδί μου) αλλά γενικότερα είναι ένα καλό άλμπουμ με κάποια πολύ καλά κομμάτια όπως το εκπληκτικό “Lilith immaculate”, “The cult of Venus aversa”, “Retreat of the sacred heart” και το φανταστικό “Beyond eleventh hour”. Για το κοινό που τους μισεί έδωσαν άλλο ένα λόγο με το cheesy “Forgive me father (I have sinned) . Θα σταθώ σε κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά στους COF. Τα bonus tracks. Είναι τουλάχιστον καλύτερα από 4 κομμάτια που υπάρχουν στο άλμπουμ και απορώ γιατί δεν μπαίνουν αυτά στην κανονική έκδοση. Οι οπαδοί των COF θα με καταλάβουν. Κρίνω όμως με βάση αυτό που είναι στην επίσημη κυκλοφορία οπότε εδώ τους δίνω ένα…
7/10
“Nymphetamine” (2004)
Άχου μωρέ το γλυκούλι, το έχετε θάψει όσο λίγα και ακόμα απορώ γιατί. Εντάξει ήταν το «αντίο» από τους CRADLE στο black metal (τουλάχιστον για κάποια χρόνια) και άνοιξε ένα κεφάλαιο στην μπάντα γεμάτο από shitstorms και τα media και τους οπαδούς του metal οι μισοί να τους μισούν με πάθος και οι άλλοι μισοί να τους αγαπούν με το ίδιο πάθος. Μα τι λέω. Αυτό είχε γίνει από την αρχή της καριέρας τους…
Όχι, το “Nymphetamine” δεν είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ, αλλά δεν είναι και το σκουπίδι που οι περισσότεροι μιλούν. Είναι ένας ευχάριστος , διασκεδαστικός δίσκος με έντονο το «γυναικείο» feeling με αποτέλεσμα όλα τα γκοθάκια να πίνουν νερό και κρασί στο όνομα του Dani και να κάνουν έρωτα με συντροφιά το ομώνυμο κομμάτι που αν και έχει παιχτεί όσο κανένα τραγούδι των CRADLE, είναι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ!
Τι να λέμε ρε παιδιά, είναι σαν το “Run to the Hills” για τους MAIDEN που το έχεις ακούσει τόσες φορές και πατάς το skip να πας στο επόμενο, αλλά μέσα σου ξέρεις πόσο κομματάρα είναι.
Ναι το άλμπουμ δεν ακουμπά καν το ένδοξο παρελθόν, ναι είναι εύπεπτο αλλά δεν ξυπνάμε όλοι το πρωί και ακούμε RUSH. Σίγουρα έχει αδύναμα σημεία αλλά έχει και πολύ καλά κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Nemesis”, to “Absinthe with Faust”, “Medusa and Hemlock” και το φοβερό “Swansong for a raven”.
Μέχρι στιγμής είναι το πιο εμπορικά επιτυχημένο άλμπουμ που πρέπει να έχει φτάσει στο ένα εκατομμύρια αντίτυπα παγκόσμια.
6,5/10
ΑVOID
“The manticore and other horrors” (2012)
Λίγο πριν την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ, είχαμε την κυκλοφορία του «ορχηστρικού» άλμπουμ τους “Midnight in the labyrinth” που ουσιαστικά παλιά κομμάτια τους παρουσιάστηκαν σε μια μορφή πιο ατμοσφαιρική με τα πλήκτρα να παίζουν τα πάντα. Κάτι που είναι όνειρο για κάθε οπαδό της μπάντας έγινε με έναν φτηνιάρικο τρόπο και μόνο ένα κομμάτι, το επικό 13-λεπτό “Goetia” ξεχώριζε κάνοντας να φανταζόμαστε πως θα ήταν αυτό το πρώτο άλμπουμ αν είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Όλα αυτά με έκαναν να ανησυχώ για την «επιστροφή» που παρουσιαζόταν στον πιο κλασικό τους ήχο. Τι να πω πραγματικά. Μετά από δυο άλμπουμ που μου άρεσαν αρκετά το “Manticore…” με απογοήτευσε με την προχειρότητα του. Απαίσια πλήκτρα, τα χειρότερα φωνητικά του Dani σε δίσκο και όποιες καλές ιδέες διασώζονται, χάνονται όταν στο τέλος πάμε στο ρεζουμέ της υπόθεσης. Άλμπουμ που το έχουν μόνο οι fanboyδες για να συμπληρώσουν την συλλογή.
5/10
“Thornography” (2006)
Μετά από την παγκόσμια επιτυχία του “Nymphetamine” οι CRADLE χωρίς σταματημό έμειναν πιστοί στο διετές ραντεβού τους δισκογραφικά και έδωσαν ουσιαστικά το αδερφάκι του “Nymphetamine”. Μόνο που δυστυχώς εδώ χάθηκε όποια μορφή έμπνευσης στο βωμό της εμπορικότητας. Ναι, το “Thornography” φτιάχτηκε για να πουλήσει. Αλλά όπως γίνεται σχεδόν σε κάθε ίδια περίπτωση μόνο αυτό δεν καταφέρνει. Εδώ το καλύτερο κομμάτι είναι το “The Byronic man” όπου συναντάμε στον ρόλο του Λόρδου Βύρωνα τον Ville Valo από τους H.I.M. o οποίος δίνει το κάτι παραπάνω με την παρουσία του στο κομμάτι. Να σημειώσω εδώ ότι οι filth είναι τεράστιο όνομα στη Φινλανδία και μια από τις αγαπημένες μπάντες του Ville. Από εκεί και πέρα διασώζονται με δυσκολία τα “Tonight in flames”, “Rise of pentagram” και “Foetus of a new day kicking”. Στον δίσκο οι κιθάρες περνούν μπροστά και τα πλήκτρα κάνουν ελάχιστα την εμφάνιση τους κάτι που αφαιρεί σε μπάντες όπως οι CRADLE. Γενικά το άλμπουμ είναι πολύ μπερδεμένο και ας είναι ότι πιο λιτό έκανα ποτέ στην καριέρα τους. Μπερδεμένο γιατί ούτοι και οι ίδιοι δεν έχουν ξεκάθαρη γραμμή σε αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν. Για το “Temptation” δεν έχω πολλά να πω. Γελάω κάθε φορά όπως και τότε. Από τα καλύτερα «σκυλάδικα» που μας χάρισε η μουσική αυτή. Όταν πας να παίξεις σε “safe mode” χάνεις και αυτά που έχεις.
4/10
Γιώργος Καραγιάννης
