Οι POSSESSED ήταν απωθημένο πολλών γενεών μεταλλάδων στη χώρα μας. Κι αυτό αποτυπώθηκε στην ηλικιακή διαφορά που υπήρχε στο κοινό: 15χρονοι «νεοσσοί» αγκαλιά με 50αρηδες «σκουριασμένους»! Μια από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς αναφώνησαν μερικοί μετά το live, ενώ άλλοι έψαχναν τα κομμάτια τους από το συνεχές stagediving και moshing!
Πριν από τους Αμερικανούς εμφανίστηκαν οι ABYSSUS που τα πήγανε περίφημα με εξαιρετικό ήχο. Το death metal τους έχει καταβολές από την late 80s/early 90s ηχητική της αμερικάνικης σκηνης χωρίς καθόλου groove. Κατάφεραν να ξεσηκώσουν όσους ήταν στις πρώτες σειρές με κομμάτια από το περσινό τους ντεμπούτο, “Into the abyss”, από τα 6 split albums και τα 2 EPs τους! Κι όλα αυτά μέσα σε 5 χρόνια που δραστηριοποιούνται! Πραγματικά δουλεμένη μπάντα και αξιοπρόσεκτη πάνω στη σκηνή. Αξίζει να τους ακούσετε και να τους δείτε σε κάποια συναυλία.
Setlist:
1. Across the fields of death
2. Revenge
3. Enthrone the insane
4. Summon the dead
5. Sacrifice
6. Echoes of desolation
7. Intent to kill
8. R.I.P.
9. Into the abyss
10. Visions of eternal pain
11. Those of the unholy
Λευτέρης Τσουρέας
..Can you hear the thunder?
Can you hear the sound?
Can you hear the nightmares
That rise beneath the ground?
You can feel the sorrow
And you can feel the pain
Know there’s no tomorrow
You’ll never love again…
Έρχεται η στιγμή που πας σε μια συναυλία και νιώθεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Είσαι 15 με μια αγωνία , λαχτάρα , λες και βγαίνεις πρώτη φορά ραντεβουδάκι. Κάπως έτσι νιώθεις όταν βλέπεις μπάντες που πιστεύεις ότι ποτέ δεν θα έβλεπες. Σε μια χρονοκάψουλα.. λοιπόν…θα μπορούσα να γράψω ιστορίες για τον ήχο, για το γεγονός ότι δεν είναι το original line up, αλλά, δεν έχει σημασία, οι ιδανικές συνθήκες είναι για πειράματα και όχι για live. Για αυτούς που έχουν τις απαιτήσεις τους οφείλω να πω ότι τα session μέλη υπήρξαν μια δεμένη σύνθεση , ακόμα και με μικρές τεχνικές δυσκολίες λειτούργησαν σαν ομάδα και απέδωσαν το μέγιστο. (Claudeous Creamer – κιθάρα, Emilio Marquez – drums, Daniel Gonzalez – κιθάρα, Robert Cardenas – μπάσο και φωνητικά)
Αυτό που θυμάμαι, έντονα, είναι ένα άνθρωπο στην μέση της σκηνής σε μια αναπηρική καρέκλα να δίνει τον καλύτερο του εαυτό , να χάνει την φωνή του και να δίνει ένταση για να σιγουρευτεί ότι τον ακούν όλοι. Μάθημα ζωής, πείσμα και πίστη σε ότι κάνουμε ακόμα και όταν όλοι πιστεύουν ότι έχουμε τελειώσει. Κάποιοι άνθρωποι στέκονται στο ύψος τους ακόμα και όταν είναι καθηλωμένοι σε ένα καροτσάκι.
Το κοινό ήταν ένα flash back από αρχές 90ς. Ραφτά, σωλήνες , bomber jackets, το Mosh που δεν βλέπουμε πια, αυτό που ο ένας δίνει το χέρι στον άλλο, stage diving… Βαρέθηκα το hardcore moshing παντού, κυρίως όταν δεν κολλάει. Όλοι ήταν καλοδεχούμενοι να ανέβουν στην σκηνή, κάτι που είναι σπάνιο πλέον, που δεν θα το περιμέναμε σε μια σκηνή όπως του Κύτταρου, ειδικά όταν ο τραγουδιστής είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Δεν θα σταθώ σε τεχνικά ζητήματα, θα σταθώ στο ότι σε μια 20ήμερη περιοδεία η μπάντα ένιωσε ότι το καλύτερο show τους ήταν στην Αθήνα και ήμουν και εγώ εκεί.
Ο μπασίστας τους, Robert Cardenas, μας δήλωσε: «Θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ στους Αθηναίους για το mosh pit. Ηταν ολοκληρωτικά old school. Σίγουρα η καλύτερη βραδιά από τις 20 που δώσαμε».
Setlist
1. Intro / Pentagram
2. The Eyes of Horror
3. Beyond the Gates
4. Tribulation
5. Swing of the Axe
6. Intro / The Heretic
7. Satan’s Curse
8. My Belief
9. Storm in My Mind
10. Abandoned
11. Intro / The Exorcist
12. Fallen Angel
13. Evil Warriors
14. Seven Churches
15. Death Metal
Έλενα Βασιλάκη
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
