Το καλοκαιρινό μεταλλικό σαφάρι συναυλιών ξεκίνησε χθες στην Πλατεία Νερού με την δεύτερη μέρα του Release Athens Festival, που περιελάμβανε τους δικούς μας BATTLEROAR, τους πολυεθνικούς IMPERIA, τους RHAPSODY OF FIRE και φυσικά τους Βασιλιάδες του heavy metal, MANOWAR! Φτάνοντας αρκετά νωρίς στο χώρο, αντίκρισα περίπου 100 Manowarriors να περιμένουν καρτερικά κάτω από τον καυτό ήλιο να ανοίξουν οι πόρτες ώστε να μπορέσουν να βρεθούν όσο πιο κοντά στη σκηνή. Πηγαδάκια είχαν στηθεί παντού, συνοδευόμενα από μεγάλες ποσότητες μπύρας και νερού και ακριβώς στις 5 το απόγευμα οι πόρτες άνοιξαν, προκειμένου ο κόσμος να μπει μέσα στον χώρο.
Ένας χώρος απόλυτα ιδανικός για συναυλία, πολύ όμορφα στημένος, με άνετη πρόσβαση σε φαγητό και στα μπαρ, διάφορα events, αρκετά καλές και προσιτές τιμές ώστε ο κόσμος να ευχαριστηθεί στο έπακρο τη συναυλία. Βάσει προγράμματος, η πρώτη μπάντα που θα έβγαινε στο σανίδι ήταν οι BATTLEROAR.
BATTLEROAR
Οι δικοί μας BATTLEROAR είχαν το ρόλο του opener στο συγκεκριμένο festival. Με προσθήκη της τελευταίας στιγμής τον Γιάννη Παπανικολάου (DIVINER) στα φωνητικά, βγήκαν στη σκηνή ακριβώς στις 6 το απόγευμα. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί μπροστά ήταν λίγος, περίπου 300-400 άτομα, καθώς ο ήλιος έκαιγε δαιμονισμένα. Η μπάντα ήταν αρκετά δεμένη, είχε κάποια προβλήματα στον ήχος της αλλά προσπάθησαν και κατάφεραν να «ζεστάνουν» το κοινό που είχε βρεθεί εκεί από νωρίς. Έπαιξαν ένα τραγούδι από κάθε δίσκο τους θέλοντας να τιμήσουν με αυτόν τον τρόπο όλη τους τη δισκογραφία αλλά και επειδή είχαν μόνο 35 λεπτά στη διάθεσή τους. Παρόλα αυτά, φάνηκαν αντάξιοι των προσδοκιών και απέσπασαν το χειροκρότημα του κόσμου, δίνοντας τη θέση τους στους IMPERIA.
IMPERIA
Μετά την ομολογουμένως πολύ καλή εμφάνιση των BATTLEROAR, στη σκηνή εμφανίστηκαν οι symphonic metallers IMPERIA. Με την Helena Iren Michaelsen σαν ηγέτη της μπάντας, βγήκαν μπροστά στο ελληνικό κοινό ακριβώς στις 7. Με σχετικά καλό ήχο, ήταν αρκετά μπουκωμένος, προσπάθησαν να ανεβάσουν τη διάθεση του κόσμου. Οι αντιδράσεις ήταν αρκετά χλιαρές καθώς είμαι σίγουρος πως σχεδόν κανέναν δεν γνώριζε το υλικό της μπάντας, και αυτό φαινόταν ξεκάθαρα στο τέλος του εκάστοτε τραγουδιού. Η Helena ήταν αρκετά δραστήρια πάνω στη σκηνή, κουνιόταν συνεχώς, «έπαιζε» με το κοινό και γενικά σαν συγκρότημα ήταν πολύ καλά στημένοι πάνω στη σκηνή. Το λυπηρό ήταν πως έπαιζαν μπροστά σε ένα κοινό εντελώς διαφορετικό από τον ήχος τους και που είχε έρθει να αποτίσει φόρος τιμής στους MANOWAR. Θεωρώ πως σε μικρότερο χώρο θα είναι αρκετά καλύτεροι από αυτή τους την εμφάνιση στο συγκεκριμένο festival.
Υ.Γ. ΤΕΡΑΣΤΙΟ RESPECT στον παλίκαρο που καθόταν σχετικά δίπλα μου στους MANOWAR οποίος είδε όλο το live όρθιος στηριζόμενος σε πατερίτσες! Μεγάλε, να ξέρεις με συγκίνησες!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
RHAPSODY ON FIRE
Δύσκολη ημέρα η Παρασκευή για συναυλία. Με το άγχος να φύγεις από τη δουλειά, να κολλήσεις στην κίνηση, να σιχτιρίσεις λίγο στον δρόμο να σου φύγουν και τα νεύρα, είναι γενικά όλα λίγο ζόρικα. Η ανταμοιβή όμως να βρεθείς με φίλους, σε έναν πολύ ωραίο χώρο δίπλα στη θάλασσα (αυτή την υγρασία μόνο να μην είχε καλά θα ήταν) και να παρακολουθήσεις ένα show, είναι πολύ μεγάλη. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τις πρώτες μπάντες αλλά θα τα διαβάσετε όλα υπέροχα και όπως πρέπει από την πένα του φίλου Γανίτη, με τον κλήρο να πέφτει σε εμένα να γράψω για τους RHAPSODY ON FIRE. Ένα συγκρότημα που να πω την αμαρτία μου το έχω παρατήσει από το “Symphony of enchanted lands II”. Δισκογραφικά οι RHAPSODY από εκεί και μετά δεν μου είπαν τίποτα και ειδικά με τις αλλαγές στο όνομα της μπάντας, μία με την δικαστική διαφορά και με μία με τις διαφορετικές συνιστώσες του Lione, του Turilli και του Staropoli, κάπου χάθηκε η μπάλα.
Παρόλα αυτά, το “The Eighth mountain” ήταν μία τίμια κυκλοφορία και με το ενδιαφέρον μου να με κυριεύει, πήρα θέση για να παρακολουθήσω την εμφάνιση των Ιταλών power metallers. Με το setlist να είναι βασισμένο στην τελευταία τους κυκλοφορία, η ομάδα του Staropoli ξεκίνησε την εμφάνιση της με το “Distant sky” από το άλμπουμ “Into the legend” του 2016. Η μπάντα ήταν εξαιρετικά δουλεμένη και τεχνικά όλοι οι μουσικοί ήταν άριστοι. Μεγάλη εντύπωση κατά την διάρκεια της εμφάνισης τους μου έκανε η έκρηξη ενέργειας του μπασίστα Alessandro Sala αλλά και πόσο άρτια έπαιζε τα θέματα της κιθάρας ο Roby De Micheli (όχι αυτός που έπαζε στην Bayern). Αφήνω τελευταίο όμως, για να δώσω περισσότερο βάρος, τον τραγουδιστή Giacomo Voli. Έχω μαύρα μεσάνυχτα από που τον τσίμπησαν τούτον εδώ, αλλά αποδεικνύεται λίρα εκατό για τους RHAPSODY. Φωνάρα, τρομερή απόδοση, πολύ θετική ενέργεια, αλλά κυρίως, το ξαναλέω, φω-νά-ρα!
Κρίμα βέβαια που με τέτοια απόδοση είχαν χάλια ήχο. Ενώ ακούγονταν καθαρά, ο ήχος δεν είχε καθόλου όγκο και ένταση. Σκεφτείτε πως όχι μόνο μπορούσα να μιλήσω άνετα με τους διπλανούς μου αλλά άκουγα και τις συζητήσεις των γύρω μου. Θα μπορούσα να παρομοιάσω την ένταση του ήχου σαν να βρισκόμασταν σε ένα μεγάλο δωμάτιο και ακούγαμε μουσική από κασετόφωνο ή σαν να μην λειτουργούσαν όλα τα ηχεία. Κρίμα, κρίμα και πάλι κρίμα γιατί αδικήθηκαν πολύ σε αυτό το κομμάτι οι RHAPDOSY, ενώ η εμφάνιση τους ήταν πραγματικά εξαιρετική.
Στα της μουσικής θα σταθώ ιδιαίτερα στα σημεία που όχι μόνο με γέμισαν με νοσταλγία, αλλά με πόρωσαν σε σημείο που δεν περίμενα. Φυσικά αυτά είναι τα τραγούδια του “Dawn of victory” που είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, από τον οποίο τιμήθηκαν τα “Dargor, shadowlord of the black mountain”, το “Dawn of victory” (με τον αγαπητό Τσέλλο να τονίζει πως το ρεφραίν του ακόμη καταφέρνει να μετατρέπει τα βουνά σε πεδιάδες και δεν έχει άδικο αφού έπιασα τον εαυτό μου μαζί με τον στρατηγό Νίκα να τραγουδάμε “Gloria, gloria, perpetua”) και φυσικά το καλύτερο όλων “Holy thunderforce” που δημιούργησε έναν μικρό εγκέλαδο.
Η εμφάνιση τους έκλεισε με ένα από τα κλασσικά κομμάτια του europower, το “Emerald sword”, αφήνοντας μας ικανοποιημένους από αυτό που είδαμε και ακούσαμε, αλλά και με πικρία που χαντακώθηκαν από ένα τεχνικό πρόβλημα. Κλείνοντας θέλω μόνο να πω ότι τους θέλουμε ξανά πίσω τους RHAPSODY, να τους απολαύσουμε μόνους τους, με ένα γεμάτο setlist, σε έναν κλειστό χώρο, που σίγουρα τα πράγματα εκεί θα είναι διαφορετικά.
Δημήτρης Μπούκης
MANOWAR
Να ξεκινήσω με το σημαντικότερο αυτή η κριτική δεν είναι αντικειμενική αλλά προέρχεται από οπαδικά συναισθήματα. Σε όποιον δεν αρέσει αυτό μπορεί να συνεχίσει την ζωή του διαβάζοντας καμιά «αντικειμενική» κριτική της δεκαετίας του ’90 ,που τόσο σας άρεσαν σε κάποιους, για να έχετε τίποτα να γελάτε όταν πίνετε το φραπεδάκι σας και φαντάζεστε πως θα γίνετε και εσείς μια μέρα σαν τους μουσικούς σας ήρωες χωρίς να έχετε γράψει νότα βέβαια μέχρι στιγμής.
Αυτή ήταν η 20η φορά που είδα τους δικούς μου ήρωες στην σκηνή και μακάρι να μην σταματήσουν ποτέ για να τις κάνω ακόμη περισσότερες. Όσα αρνητικά έχω να θυμάμαι για τις πρώτες φορές, εις διπλούν με αποζημίωσαν οι βασιλιάδες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αλλά αυτό είναι μια τεράστια κουβέντα την οποία θα πρέπει να κάνουμε σε κάποιο άλλο άρθρο.
Αν μπορούσα να περιγράψω με τρεις λέξεις αυτό που έκαναν οι MANOWAR στην Πλατεία Νερού θα ήταν: «Veni,vidi,vici» . Τόσο απλά, γιατί τόσο απλά μέσα σε ένα δίωρο οι MANOWAR, έσπειραν το χάος και τον θάνατο και πήραν μαζί και τα κεφάλια όσων τους περίμεναν στην γωνία για να χλευάσουν. Χαίρομαι πάντως που έχετε 40-45 ευρώ να πετάτε, απλά και μόνο για να βγάλετε τη χολή σας απέναντι τους. Μόνο που για άλλη μια φορά δεν σας έκαναν την χάρη. Τούτη τη φορά το έφτασαν ακριβώς στο απέναντι σημείο, παίζοντας το ένα κομμάτι δίπλα στο άλλο, χωρίς κουβέντες, χωρίς ανάσα, χωρίς έλεος. Αυτοί οι τύποι που σε λίγα χρόνια θα έχουν την ηλικία των παππούδων σας, αποδείχτηκαν πιο νέοι από όλους εσάς που σας είναι τόσο εύκολο να κράζετε, αλλά μετά από ένα ξενύχτι την εβδομάδα, είστε «κομμάτια» και δεν μπορείτε να «πάρετε τα πόδια σας».
Έναρξη με “Manowar”, “Warriors of the World”, “Blood of my Enemies” και η πλατεία έχει πάρει φωτιά. Κανονική φωτιά όμως, μιας και πάλι ζήσαμε γηπεδικές καταστάσεις με το μέρος να γεμίζει κραυγές και καπνογόνα. Σφυροκοπούν ανελέητα με “Brothers of Metal”, “Call to Arms” και “Hand of Doom”, “Sons of Odin”. Ήχος «λαμπάδα», με την πλατεία να σείεται από την ένταση. Και τότε έρχεται η στιγμή όλης της βραδιάς. Το δωράκι των MANOWAR στους έλληνες οπαδούς τους. Το “Hector’s Final Hour” από το “Achilles Agony and Ecstasy”, προκαλεί ρίγη συγκίνησης και ναι αυτό που βλέπω γύρω μου είναι δάκρυα. Ότι μπορώ να δω βέβαια γιατί και τα δικά μου μάτια έχουν θολώσει. Μια από τις πιο θεατρικές και ανατριχιαστικές ερμηνείες του Eric, που μα τους Θεούς δηλαδή που έφτιαξαν το Heavy Metal, δεν είναι δυνατόν να είναι πραγματικότητα αυτή η φωνή. Αγέραστη στον χρόνο. Ειλικρινά ο Eric για μένα είναι μέσα στις τρείς μεγαλύτερες φωνές του Heavy Metal. Συνέχεια με το εξίσου συγκινητικό “Swords in the Wind” και κάπου εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος.
Ένα τρίλεπτο σόλο του De Maio,, που πιο πολύ ήταν ένα παιχνίδι με το κοινό, μας οδηγεί στο δεύτερο μέρος με “Battle Hymn” ,“Thor”, “Kings of Metal”, “Fighting the World”, “Hail and Kill”, την πλατεία να ξαναπαίρνει φωτιά από τα καπνογόνα και μένα να ψάχνω το σαγόνι μου μετά από τις απανωτές κραυγές του Eric. Καπνοί, φωτιές πάνω στην σκηνή με ένα τεράστιο video wall, να προσθέτει στο όλο feeling και να σε βάζει ακόμη πιο έντονα στο concept. Δεύτερη στιγμή της βραδιάς, ένα κομμάτι που δεν είχα ακούσει ποτέ ζωντανά και μάλλον είναι και το αγαπημένο μου MANOWAR κομμάτι. “The Power of thy Sword” με τους ήχους των σπαθιών να προσθέτουν στην όλη ανατριχίλα. Κλείνουν το σετ τους με “King of Kings” και “House of Death” (απίστευτη ατμόσφαιρα με τις φωτιές και τους δαίμονες στα video wall).
Μετά από δύο λεπτά ο De Maio, βγήκε ξανά στη σκηνή, ευχαριστώντας το ελληνικό κοινό και συγκεκριμένα είπε ότι υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο. Οι Έλληνες και αυτοί που θα ήθελαν να είναι Έλληνες. Μμμμμ… αρκετά cheesy, ε; Εμένα πάντως δεν με χάλασε καθόλου! Αναφέρθηκε στην σχέση των MANOWAR με το ελληνικό κοινό, για τις πρώτες του εμπειρίες από την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι του στην χώρα μας το ’91 (ναι το’91 ήταν εξυπνάκηδες που λέγατε «το ’92 έπαιξαν στο ΣΕΦ» γιατί τότε είχε έρθει για ένα κύκλο συνεντεύξεων στην χώρα μας κάτι που πλέον δεν γίνεται από τότε που η ριμάδα τεχνολογία μπήκε στην ζωή μας και όλα γίνονται με αυτά τα Skype και τα μηχανήματα του διαβόλου τέλος πάντων!) και ανέβασε πάνω στην σκηνή τους διοργανωτές του Festival, για να τους ευχαριστήσει που έφεραν τους MANOWAR με όλη την παραγωγή τους στην Ελλάδα. Κλείσιμο της συναυλίας με μια διαολεμένη εκτέλεση του “Black Wind Fire & Steel” τον Eric να αφήνει πακέτο τα πνευμόνια του πάνω στην σκηνή, σπάσιμο χορδών και τα βεγγαλικά να φωτίζουν τον ουρανό για περίπου πέντε λεπτά.
Συμπέρασμα. Αν αυτοί σταματήσουν, εγώ θα κατέβω στις επόμενες εκλογές με τον Λεβέντη! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να μην ξαναδούμε αυτή την μπάντα ζωντανά στην χώρα μας. Είμαι πλέον σίγουρος ότι όταν αποφασίσουν πραγματικά να σταματήσουν, θα ετοιμάσουν κάτι που δεν θα μπορούν ούτε οι λέξεις να το περιγράψουν. Αρνητικά είχε η συναυλία θα μου πεις; Ναι, δεν μου αρέσει ο νέος drummer, Anders Johansson, παρά το πλούσιο βιογραφικό του. Βρίσκω ότι γεμίζει ανούσια τα κομμάτια, τα οποία δεν έχουν φτιαχτεί για να παίζονται με αυτό τον τρόπο. Από εκεί και πέρα θα ήθελα να ξεκινήσουν το “Hail and Kill” με το εισαγωγικό μέρος αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Οι MANOWAR στήθηκαν πάνω στην σκηνή, ως αυτό που πραγματικά είναι. Μια από τις τεράστιες μπάντες της αγαπημένης μας μουσικής. ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί πλέον να το αμφισβητήσει αυτό. Τα αστειάκια κόπηκαν. Η πλακίτσα έφτασε στο τέλος της.
Μια νέα γενιά οπαδών κτίστηκε στην Πλατεία Νερού.
Ας πιούμε σε αυτούς.
Ας πιούμε σε όλους τους 14.000 που έκαναν την νύχτα μαγική.
Ας πιούμε στους βασιλιάδες του metal.
Let us drink to the power, drink to the sound
Thunder and metal are shaking the ground
Drink to your brothers who are never to fall
We are brothers of metal, here in the hall
Γιώργος Καραγιάννης
Photo: Peero Lakanen (c) 2019 Magic Circle Entertainment
