Τέταρτος δίσκος για τους συμπαθέστατους rockers από την Στοκχόλμη, και κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ όπως φαίνεται. Οι τύποι είναι ο ορισμός του «περπατώ ευθεία», δεν παρεκκλίνουν της πορείας τους ούτε μισό βήμα δεξιά ή αριστερά, έστω για λίγο, έστω περιστασιακά. Το κεφάλι κάτω και “Rock. From Sweden”, όπως λένε και οι ίδιοι. Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς φρου-φρου και αρώματα, χωρίς κορδελίτσες και «φτιασίδια». Πώς να το πω ρε παιδί μου, «δωρικό» πράγμα, απλό μα καλαίσθητο. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, που έλεγε και ο Επίτιμος, η ομορφιά πολλές φορές βρίσκεται στην απλότητα και ποτέ δεν χάνει την αίγλη της.
Ό,τι μα ό,τι λατρέψαμε όλοι εμείς που αγαπάμε τούτους δω τους Σουηδούς (όσοι είμαστε τέλος πάντων) στους τρεις προηγούμενους δίσκους τους και κυρίως στο καταπληκτικό εκείνο “Goodbye repentance”, το οποίο παρουσιάστηκε ως «διαμάντι» του όλου vintage rock κινήματος στο πρώτο μέρος του σχετικού αφιερώματος, είναι εδώ. Όλα τους τα χαρακτηριστικά. Τον υπέροχο, «ζεστό», αναλογικό τους ήχο που συναντάται εκεί όπου οι THIN LIZZY, UFO και KISS στήνουν το δικό τους party, τα «παλιακά» τους σολίδια (κεντάει ο άτιμος ο Hedenström, κεντάει!), το «ξερό» rhythm section των Nordin και Lindmark, την Lizzy-ική φωνή του Hakim Krim. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι το ιδιαίτερο για να απολαύσεις αυτό το ηχητικό «ταξίδι» πίσω στον χρόνο. Απλά να βάλεις τον δίσκο να παίζει, να ανοίξεις μια μπύρα και να αφεθείς σε αυτήν την retrospectiva που είμαι βέβαιος πως στο τέλος θα σου αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά, γιατί ξέρεις πως ευτυχώς υπάρχουν μουσικοί σαν αυτούς εδώ για να μεταφέρουν την άσβεστη φλόγα του γνήσιου rock. Πικρή, γιατί αντιλαμβάνεσαι για πολλοστή φορά πως κάποιοι άλλοι μουσικοί, η «αύρα» τους και η εποχή τους, δεν θα ξαναρθούν ποτέ.
Αλλά ας αφήσουμε τις φιλολογικές/φιλοσοφικές κουβέντες και ας επανέλθουμε στο “Surrender” το οποίο ναι μεν δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας, είναι όμως μάλλον το καλύτερο μετά το “Goodbye repentance”, και αυτό εμένα μου λέει πολλά. Άσε που έχει και δύο τραγούδια που αν είχαν κυκλοφορήσει από την παρέα του Philo θα ήταν ήδη κλασσικά, το “Evil always wins” και το “The loner’s way”. Σε μια φράση, άλλος ένας δίσκος για όλους εμάς που όταν ακούμε όσα θαυμαστά ξεπρόβαλαν από τα 70s, χανόμαστε προς άλλες άγνωστες, ανεξερεύνητες και τόσο μαγευτικές/σαγηνευτικές διαστάσεις.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
