Πάνω από τις άγριες, ευλογημένες σιωπές που σκεπάζουν την καλιφορνέζικη έρημο της La Quinta αιωρείται ακόμα η ίδια μαγεία. Είναι η μαγεία που πριν από σχεδόν τρείς δεκαετίες έδωσε σάρκα και οστά σε όλο αυτό που κατέληξε να αποκαλείται μέχρι και σήμερα ως desert rock. Και παραμένει συγχρόνως η ίδια μαγεία που ξέρει ακόμα πώς να στριμώχνεται σε μπαράκια με κακοτράχαλο ήχο, σε μουχλιασμένα γκαράζ και σε ενισχυτές που στήνονται στη μέση του πουθενά για υπόκωφα, νυχτερινά rock τελετουργικά. Εκεί δηλαδή όπου ο Gary Arce και η παρέα του φροντίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα από τα διαβόητα τζαμαρίσματα τους.
Τρία χρόνια μετά το “Historical Graffiti”, το καραβάνι των YAWNING MAN βαδίζει στην ίδια μελωδική ρότα με εκείνη των προκατόχων του, βάζοντας ισότιμα στο παιχνίδι τα blues, το desert rock και το post rock. Αυτή τη φορά όμως οι συνθέσεις διαπνέονται από έναν πιο υπερβατικό τόνο που κινείται εν πολλοίς στο ίδιο μήκος κύματος με το “Nomadic Pursuits”. Το αντιλαμβάνεσαι ήδη από τα εναρκτήρια “Black Kite” και “The Revolt against Tired Noises”, όπου η χημεία και η εκπληκτική αλληλεπίδραση ανάμεσα στην βιρτουόζικη κιθάρα του Gary Arce και τις μπασογραμμές του Mario Lalli σε κάνει να νιώθεις την καυτή ανάσα της ερήμου στον σβέρκο σου. Συγχρόνως, γίνεσαι μέρος του ταξιδιού με το πανέμορφο και ηδυπαθές “Skyline pressure”, το οποίο είναι σαφώς ανώτερο και πιο πολυδιάστατο από την αντίστοιχη εκδοχή στο ομώνυμο άλμπουμ των TEN EAST, με τα drums του Bill Stinson συν την διακριτική παρουσία των πλήκτρων να σου δημιουργούν ένα χαμόγελο αγαλλίασης στα χείλη.
Ως μίνι έκπληξη θα πρέπει φυσικά να εκληφθεί έστω και η αμυδρή χρήση φωνητικών. Αλίμονο, βέβαια, αν δεν γνωρίζαμε τα όρια της φωνής του Mario Lalli ήδη από τους FATSO JETSON. Ωστόσο, στο “Grant’s Heart” η φωνή του αποκτά έναν πιο εξωγήινο τόνο που ενισχύει τον τριπαριστό χαρακτήρα του κομματιού σε συνδυασμό και με τις ψυχεδελικές μελωδίες. Τολμώ να πω ότι στο “Catamaran”, το οποίο επιτέλους ακούμε στην studio μορφή του, ο συγκεκριμένος τόνος κολλάει επίσης το ίδιο άψογα. Ναι, δεν είναι κακό να παραδεχτούμε πως στο μυαλό των περισσότερων κατοικοεδρεύει η υπνωτική διασκευή που ενέταξαν οι KYUSS στο περιλάλητο “…And the Circus leaves town” με την συνοδεία της χαρακτηριστικής απογειωτικής χροιάς του John Garcia, δεν παύει όμως να είναι σπουδαίο το να ακούς τις πραγματικές διαστάσεις του και αυτές να μοιάζουν το ίδιο θελκτικές και εναρμονισμένες με την ατμοσφαιρική διακύμανση του δίσκου. Όπως ακριβώς το ίδιο θελκτικές αντηχούν και οι post διαθέσεις του “Misfortune cookies” από κοινού με τον funky ρυθμό που εμπεδώνει το μπάσο του Lalli καθώς και η βουτιά στην ψυχεδελική ραστώνη με το “Ghost Beach”.
Το “The Revolt against Tired Noises” επιβάλλεται εν τέλει ως το soundtrack της νομαδικής απομόνωσης, της περιθωριακής μοναχικότητας των αέναων εσωτερικών αναψηλαφήσεων και του πλήθους των λυτρωτικών συναισθημάτων που δεν γίνεται να χωρέσουν σε ένα μίζερο κείμενο. Η πραγματική του επανάσταση δεν κρύβεται τόσο στο μουσικό του περιεχόμενο, όσο στο γεγονός ότι γιγαντώνει ακόμη περισσότερο τον underground μύθο που έχει χτίσει με ευλαβική συνέπεια η μπάντα. Και από την στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι δείχνουν να έχουν ωριμάσει πλέον σαν το παλιό, καλό κρασί, φαντάζει σχεδόν σίγουρο πως μόνο τα ακόμη καλύτερα μπορούμε να προσμένουμε από δω και πέρα.
Υ.Γ. Καλά να περάσουν όσοι θα πάνε να δούνε τους YAWNING MAN στο Street Mode Festival της Θεσσαλονίκης. Οι υπόλοιποι που εντελώς απαξιωτικά δεν έδωσαν το παρών στο An πριν από έναν χρόνο και κάτι, καλώς ή κακώς θα τρίβουν τον πισινό τους στον καναπέ για πολύ καιρό ακόμα.
8/10
Πάνος Δρόλιας
