a
Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 35η: Έχω μαζέψει αρκετό υλικό, να δω πότε θα καταφέρω να το παρουσιάσω. Κοίτα που σε πείσμα των καιρών, βγαίνουν αρκετά «πραγματάκια», πράγμα που δεν περίμενα. Θεωρούσα πιθανότερο να είναι όλοι «κουμπωμένοι» και να φοβούνται το ρίσκο του να κυκλοφορήσουν δίσκους εν τω μέσω συναυλιακής αβεβαιότητας. Χαίρομαι που δεν επαληθεύτηκα, γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν μπορείς να προωθήσεις ζωντανά τη δουλειά σου, γίνεται δυσκολότερο το όλο promotion. Πάμε να δούμε λοιπόν νέες κυκλοφορίες, που μπορώ να πω πως με εξέπληξαν θετικά, πέραν των όποιων προσδοκιών.
Πρώτη στάση, Linköping, Östergötland, Σουηδία. Καταχνιά και βαριά ατμόσφαιρα, ακόμη και προς το τέλος της Άνοιξης. Γιατί εδώ να πω πως το καλοκαίρι ξεκινά στις 21/6 κανονικά. Τέλος πάντων, τα των εποχών και του καιρού δεν μας ενδιαφέρουν. Εμείς, αυτό που θέλουμε, είναι να ακούμε ωραία μουσική, έτσι δεν είναι; Οι ASTOLAT, με τούτο το υποβλητικό τους concept ντεμπούτο (“The winning tragedy”) και αποτελούμενοι μόνο από δύο μέλη, τον EPIALES σε κιθάρα, μπάσο και φωνή και τον A┼┼ASUERUS στα τύμπανα (δεν είναι τυπογραφικό λάθος, έτσι είναι γραμμένα τα ονόματα στο Δελτίο Τύπου) είναι «κοντά» στους άριστους progressive doomsters WHILE HEAVEN WEPT. Οι ίδιοι μας δίνουν και το στίγμα των στίχων τους: “We present the winning tragedy – a concept album centered around an existential crisis and finding new meaning in a seemingly meaningless world”. Πεσιμισμός, αλλά και θετικό συναίσθημα μαζί λοιπόν. Ενδιαφέρουσα οπτική. Εκτός των κλασικών rock οργάνων, στο άλμπουμ ακούγεται και ένα ωραίο βιολί, από την Linnea Andersson Meilink, ενώ τα πλήκτρα έχει αναλάβει ο Manfred “MANPHISTO” Hanberg, ο οποίος τυγχάνει και παραγωγός του συγκροτήματος. Οι ASTOLAT είναι τόσο καλοί στον πρώτο τους αυτόν πλήρη δίσκο, που αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Αν είσαι λάτρης, όχι μόνο των WHILE HEAVEN WEPT, αλλά γενικά του μελωδικού, ατμοσφαιρικού, λυρικού doom metal, αυτοί οι Σουηδοί είναι για σένα.
Οι GREYDON FIELDS, έρχονται από το Essen της βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, και αποτελούν τη μπάντα του βετεράνου κιθαρίστα Gregor Vogt, ο οποίος για τη συμπλήρωσή της, «στρατολόγησε» μία ομάδα νέων, ενθουσιωδών μουσικών. Κάποιες μικρές αλλαγές, έφεραν στο τρίτο άλμπουμ της μπάντας, με τίτλο “Warbird”, τους Volker Mostert στο μικρόφωνο και τους Patrick Sondermann και Marco Vanga σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα. Καθαρό heavy metal ακούμε εδώ, αλλά «ενισχυμένο» με thrash και power/speed metal. Φαντάσου μία κατεύθυνση σαν αυτή που πήραν οι συμπατριώτες τους RAGE από το “Black in mind” και μετά, αλλά με πιο ογκώδη, «τουμπανιασμένο» ήχο, εξίσου καταπληκτικές κιθάρες, αλλά σαφέστατα καλύτερα φωνητικά, άσχετα που μοιάζουν πολύ με αυτά του Peavy Wagner. Μακάρι να έβγαζαν οι RAGE τέτοιο δίσκο στις μέρες μας. Θα είχαμε να μιλάμε για ένα «χτύπημα από το πουθενά». Δυστυχώς, οι mainstream πάλαι ποτέ θεοί του speed metal, βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τούτοι εδώ, που ακούγονται ακμαίοι, πασχίζουν να πάρουν ανάσα βγαίνοντας από τα underground «έγκατα». Νομίζω πως πρέπει να τους δοθεί ιδιαίτερη προσοχή.
Παραμένουμε στην ίδια περιοχή, αλλά μετακινούμαστε στο Duisburg, όπου οι IGNITION κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, με τίτλο “Call of the sirens”. Στην ουσία πρόκειται για τους μελωδικούς power/thrashers SYNASTHASIA (Dennis Marschallik – φωνητικά, Christian Bruckschen – κιθάρα, Andreas Leyer – μπάσο, Dominik Erbach – τύμπανα), με την προσθήκη του Sebastian Ernst στη δεύτερη κιθάρα. Εδώ, τα thrash στοιχεία έχουν υποχωρήσει, χωρίς να έχουν εξαλειφθεί εντελώς και έχουν επικρατήσει τα power. Βαρβάτο power metal όμως, σύγχρονο, όχι μουσική από το χωριό των Smurfs. Στην ρυθμική κιθάρα και στα φωνητικά, φέρνουν αρκετά προς ICED EARTH, ενώ γενικότερα μπορεί να σου θυμίσουν και τους BRAINSTORM, TAD MOROSE ή τους πρώιμους BLOODBOUND (πριν γίνουν χαζοχαρούμενοι, όταν είχαν τον Urban Breed στη φωνή). Όπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για ένα κατεξοχήν αμερικανικό άκουσμα στο σύνολο. Έχουν και τραγούδι αφιερωμένο στη γνωστή σχολή karate Cobra Kai (Daniel LaRusso, o Johnny Lawrence είναι το πραγματικό “Karate kid”, απατεώνα, φλώρε, αχώνευτε!), πράγμα που τους δίνει επιπλέον πόντους. Συνοψίζοντας, για μένα, το άλμπουμ αυτό αποτελεί μία ακόμη μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη σε τούτο το Scans! Προτείνω να τσεκαριστεί άμεσα.
LOST FOREVER και πάμε στη χώρα του καφέ, για βραζιλιάνικο progressive/power metal. Αποτελούνται από τους Fabbio Nunes στις κιθάρες, André de Lemos στο μπάσο, Renê Shulte στα τύμπανα και James Galvão στη φωνή, ενώ στις live εμφανίσεις τους βασίζονται σε session μουσικούς, όσον αφορά τα πλήκτρα. Κάθε άλλο παρά νέοι είναι, καθώς βρίσκονται στο χώρο πάνω από 20 χρόνια! Θυμίζουν ANGRA της μετά Matos εποχής, μαζί με DREAM THEATER στις πολύ βατές και ομαλές στιγμές τους, ενώ έχουν και κάποια hard rock στοιχεία, τύπου ROYAL HUNT ή BALANCE OF POWER. Τα τραγούδια έχουν έμπνευση και ποικιλία, οι κιθάρες και τα πλήκτρα βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία, η φωνή κυμαίνεται σε επίπεδα διαχειρίσιμα, η παραγωγή είναι αξιολογότατη. Το “Unbreakable”, είναι απόδειξη πως ακόμη και σε καθαρά underground επίπεδο, χωρίς τον υψηλό προϋπολογισμό, μπορείς να πετύχεις ένα επαγγελματικό αποτέλεσμα και έναν αντίστοιχο ήχο. Γνώρισέ τους μέσω των επίσημων συνδέσμων τους.
Θυμάσαι τους φοβερούς και τρομερούς SATAN’S HALLOW από το Σικάγο, με εκείνο το καταπληκτικό ομώνυμο άλμπουμ του 2017; Δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, καθώς κήρυξαν «παύση εργασιών», αλλά ευτυχώς επέστρεψαν ως MIDNIGHT DICE, με το εξαιρετικό EP “Hypnotized”. Δεύτερο δισκογραφικό χτύπημα της SATAN’S HALLOW «οικογένειας» για φέτος, μετά το επίσης εξαιρετικό EP των FER DE LANCE, του drummer Rusty, το οποίο και παρουσιάστηκε στο Vol. 29. Αν λοιπόν έπαθες πλάκα με το “Satan’s hallow”, δεν πρόκειται να απογοητευτείς από τούτο το EP. Όπως και στον ουσιαστικό προκάτοχό του, το “Satan’s hallow”, έτσι και στο “Hypnotizerd”, παράγεται κολασμένο heavy metal, το οποίο «πατάει» με το ένα πόδι στη Μ. Βρετανία, στους JUDAS PRIEST και στο N.W.O.B.H.M και με το άλλο στην 80s heavy metal σκηνή των Η.Π.Α. Πρώτο βιολί, ποια άλλη, η Mandy Martillo πίσω από το μικρόφωνο, με τα χαρακτηριστικά φωνητικά της, που θυμίζουν πολύ αυτά του Geddy Lee των RUSH, ενώ την ακολουθούν κατά πόδας οι υπόλοιποι. Εντυπωσιακός και ο Steve “Lethal” Beaudette στις κιθάρες, που ξερνούν φωτιά και ατσάλι! Λες να έχουμε σύντομα νέο, full length αριστούργημα; Μακάρι!
Bandcamp / Facebook Midnight Dice / Facebook Satan’s Hollow
Για το τέλος, έχουμε τους Μεξικανούς WITCHSPELL και το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Τριάδα, αποτελούμενη από τους H.Leo (μπάσο, κιθάρα και φωνή), Daniel Luna (τύμπανα) και Kevin Chavez (κιθάρα). Λογικά, θα πάρουν και δεύτερο κιθαρίστα ή κάποιον μπασίστα, για να βγει ο ήχος τους στα live. Προσπερνάμε το παιδικό, για να μην πω κακόγουστο εξώφυλλο και ακούμε το δίσκο. Δεν απογοητευόμαστε, αν μας αρέσουν πρώτον οι JUDAS PRIEST, δεύτερον οι RUNNING WILD, τρίτον οι STORMWITCH και γενικά είμαστε θετικοί απέναντι στο New Wave Of Traditional Heavy Metal, το οποίο έχει αρχίσει και με κουράζει σχετικά, για να είμαι ειλικρινής. Εδώ όμως δεν έχασα το ενδιαφέρον μου. Εξάλλου, μου άρεσε και το περσινό ΕΡ τους, με τίτλο “Demons”. Σε γενικές γραμμές, όλοι εμείς οι φίλοι του συγκεκριμένου ήχου, δεν περιμέναμε και δεν περιμένουμε κάτι άλλο παρά καλοπαιγμένο heavy metal, που ούτε τον κόσμο γύρω μας θα αλλάξει, ούτε θέλει να βγει πρώτο σε κάποια κούρσα πρωτοτυπίας. Ωραία riffs, φωνητικά με μία ταιριαστή δόση obscure ηχοχρώματος, καλή παραγωγή και συνολικά ένα δισκάκι που αξίζει να του δώσεις την προσοχή σου, αν είσαι εννοείται και εσύ οπαδός της όλης φάσης.
Bandcamp / Facebook / Instagram
Καλά τα πήγαμε και αυτήν τη φορά. Όπως έγραψα και στην αρχή, υπάρχει αρκετό υλικό που «περιμένει τη σειρά του». Ελπίζω και το επόμενο Scans να είναι το ίδιο ποιοτικό με αυτό. Ως τότε, η καλή μουσική θα είναι η καλύτερη συντροφιά μας. Adios!
Δημήτρης Τσέλλος
