Ο David Covedale στα πρόθυρα νευρικής κρίσης…

22 Νοεμβρίου 1982 λοιπόν, ο πλανήτης αρχίζει για να καλά να νιώθει την καυτή ανάσα του heavy metal, αλλά μαζί με τους νέους (εκείνης της αποχής) οι λίγο πιο παλιές σειρές δεν τα παρατάνε τόσο εύκολα και διεκδικούν την μερίδα του λέοντος. Έτσι μπάντες όπως οι WHITESNAKE, RAINBOW, UFO, M.S.G, JUDAS PRIEST δίνουν τις δικές τους μάχες για την επιτυχία. Και τι έχουμε εδώ; Τον David Coverdale με την παρέα του να γνωρίζει επιτυχία σε Ευρώπη και Ιαπωνία, αλλά ο μεγάλος στόχος του, που είναι οι Η.Π.Α. να μοιάζει ακόμα απόμακρος. Ίσως, λοιπόν, το άλμπουμ των WHITESNAKE με το λιγότερο παρασκήνιο από όλα να είναι τούτο εδώ, γιατί απλά η μπάντα το ηχογράφησε όλο πρώτα, μέχρι τα τέλη του 1981, και μετά χωρίς πολλά-πολλά και με συνοπτικές διαδικασίες ο Coverdale τους έστειλε σχεδόν σιωπηρά όλους σπίτια τους.

Δυσαρεστημένος με το management της μπάντας, κουρασμένος από το line up, στρεσαρισμένος με τα προβλήματα υγείας της κόρης του, απογοητευμένος με την εμπορική αποτυχία των WHITESNAKE στην Αμερική, κάνει μια παύση προκειμένου να σχεδιάσει από την αρχή ένα νέο ξεκίνημα. Όπως και ο ίδιος λέει αυτό το άλμπουμ δεν το θεωρεί από τα καλύτερα που έχει κάνει, αλλά με το πέρασμα του χρόνου του έκανε μεγάλη εντύπωση η αγάπη μερίδας κόσμου γι’ αυτό. Θεωρώ ότι το “Saints & Sinners” είναι το μισό μιας γέφυρας ανάμεσα στους δύο κόσμους του συγκροτήματος. Αυτή η γέφυρα θα ολοκληρωθεί με το επόμενο άλμπουμ τους (“Slide in in”) μέχρι να περάσουν στην αντίπερα όχθη το 1987. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα δύο άλμπουμ η μετάβαση αν και ήταν απότομη τελικά, θα ήταν αδύνατη και καταστρεπτική για τον Coverdale, όπως συνέβη με πλήθος Ευρωπαϊκών συγκροτημάτων που από την μία στιγμή στην άλλη εξαμερικάνισαν τον ήχο τους με τα γνωστά αποτελέσματα βλ. ACCEPT, BONFIRE, SHY κλπ. Κατά την άποψή μου είναι ένα από τα τρία καλύτερα άλμπουμ των WHITESNAKE και σίγουρα όχι μόνο το λιγότερο διαφημισμένο απ’ όλα, αλλά και το πιο ξεχασμένο. Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί ο κόσμος έχει σχεδόν ξεχάσει ένα τόσο καλό άλμπουμ, μια τόσο κεφάτη και γεμάτη καλά τραγούδια δουλειά.

Ίσως επειδή δεν είναι τόσο blues όσο τα προηγούμενα άλλα παράλληλα όχι και τόσο hard rock όσο τα επόμενα. Είναι ότι πιο rock n’ roll έχουν κάνει ποτέ και έχει δυο από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν συνθέσει, τα “Here I go again” και “Crying in the rain”. Περιορίζεται όμως το “Saints & Sinners” σε δύο μόνο καλά τραγούδια; Όχι βέβαια. Εδώ έχουμε πλήθος καλών έως πάρα πολύ καλών συνθέσεων και θα διακινδύνευα να πω ότι όλο το άλμπουμ είναι ένα rock n’ roll πάρτι με ίσως λίγο παρωχημένο σήμερα ήχο, αλλά σίγουρα με πολύ καλή διάθεση από την μπάντα. Οι ίδιοι λένε ότι ήταν κουρασμένοι εκείνο τον καιρό από τις περιοδείες και τα συνεχόμενα άλμπουμ, αλλά δεν το βλέπουμε αυτό στις συνθέσεις να υποβόσκει κάπου. Αντιθέτως όλο το άλμπουμ κυλά πολύ φυσιολογικά. Κεφάτα στο έπακρον τραγούδια “Bloody luxury” (η συνέχεια του “Wine, women an song”), “Rough and ready”, “Rock n roll angels”, “Love and affection”, “Victim of love” με τίποτα δεν δείχνουν μια μπάντα σε κάμψη. Αν ο Birtch είχε κάνει και λίγο καλύτερη παραγωγή, τότε το άλμπουμ αυτό θα ήταν υποψήφιο για το Νο1.

• Στο οπισθόφυλλο φιγουράρει μόνο ο Coverdale και όχι όλη η μπάντα, διότι επί στης ουσίας όταν κυκλοφόρησε δεν υπήρχε μπάντα για να την φωτογραφήσουν. Μόνο ο Cozy Powell είχε μπει στο σχήμα. Αργότερα οριστικοποιήθηκε η τότε σύνθεση τους.

• Μπορεί όντως το συγκεκριμένο άλμπουμ όπως μερικοί υποστηρίζουν να μην είναι τόσο καλό όσο εγώ το θεωρώ, αλλά ήταν το πρώτο WHITESNAKE άλμπουμ που αγόρασα ποτέ και με είχε τόσο πολύ ενθουσιάσει που δεν μπορώ να πω κακή κουβέντα με τίποτα.

• David Coverdale, Mel Galley, Micky Moody έκαναν τα backing vocals στο άλμπουμ και είχαν ονομάσει τους εαυτούς τους “The Paratroopers”.

• Σύμφωνα με το συμβόλαιο που είχαν με την δισκογραφική τους εταίρα, το “Saints & Sinners” έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο του 1981…

• Τελικά το line up που έκανε την περιοδεία για το άλμπουμ ήταν:  David Coverdale Cozy Powell, Mel Galley, Micky Moody, Jon Lord, Colin Hodgkisnon.

• Corvoeiro, ένα παραλιακό χωριό στην Πορτογαλία, αγαπημένο μέρος του Coverdale. Εκεί για ένα διάστημα πήγε διακοπές μαζί με την τότε οικογένεια του, προκειμένου να ξεκουραστεί και να αρχίσει να συνθέτει τραγούδια. Διαπιστώνοντας λοιπόν εκεί ότι η σχέση του με την σύζυγο του Julia είχε οριστικά τελειώσει και πιεζόμενος από το επερχόμενο διαζύγιο συνέθεσε δύο τραγούδια, τα “Here I go again” και “Crying in the rain”.

• Στην περιοδεία που επακολούθησε έπαιξαν 50 συναυλίες, όχι πολλές θεωρητικά για το μέγεθος της μπάντας.. Αλλά προσέξτε κάποιες ημερομηνίες… Από 27/12/1982 έως και 3/1/1983 δηλαδή και παραμονή πρωτοχρονιάς και ανήμερα της πρώτης μέρας του έτους δεν ήταν μαζί με τις οικογένειες τους αλλά έπαιζαν live.

• Ίσως αν ο περίφημος Martin Birtch, είχε γυρίσει πιο νωρίς στο στούντιο να είναι από την αρχή στην σύνθεση και παραγωγή του άλμπουμ να είχαμε μια ακόμα πιο καλή δουλειά στα χέρια μας. Όμως πήγε πολύ αργά, είτε επειδή ήταν απασχολημένος με τους IRON MAIDEN, είτε γιατί ο Coverdale ήθελε αρχικά να πειραματιστεί μόνος του.

• Πόσα στούντιο χρειάστηκαν για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ; Μετρήστε: Rock City, Shepperton, Clearwell Castle, Gloucestershire, Britannia Row και Battery Studios. Δεν τα λες και λίγα…

• Η βαριά ασθένεια της κόρη του  David Coverdale (από το σύνδρομο Kawasaki) ήταν το κερασάκι στην τούρτα για να διαλύσει ουσιαστικά την μπάντα, να απολύσει τον τότε manager τους John Colleta, με τον οποίο συνεργάζονταν από τα χρόνια των DEEP PURPLE και να κάνει ουσιαστικά ένα ολικό restart. Πρακτικά όλο το άλμπουμ είχε μείνει στον πάγο σχεδόν ένα χρόνο.

• Ο jazz μπασίστας Colin Hodgkisnon, μπήκε στην μπάντα κατόπιν προτροπής του Cozy Powell και μόνο όταν αυτός έδωσε το τελικό οκ, ο  David Coverdale δέχτηκε.

• Για του λόγου το αληθές ότι πολλά χρόνια αργότερα το άλμπουμ τελικά παίρνει τα εύσημα που του αναλογούν… Ο Bernie Mardsen σχολιάζει και το παραθέτω αυτολεξεί: “….αλλά το “Saints & Sinners” είναι ένα περίεργο άλμπουμ, επειδή είναι ένα είδος δίσκου μίας μπάντας που διαλύεται. Και πρόσφατα, έπρεπε να γράψω μερικά liner notes για ένα box set, οπότε το άκουσα ξανά και είναι ένας σπουδαίος δίσκος. Έμεινα κατάπληκτός! Το υλικό είναι όσο δυνατό είχαμε και στο παρελθόν μέχρι τότε και φυσικά, έχει το μεγαλύτερο τραγούδι μας όλων των εποχών, το “Here I go again”…

• O  David Coverdale για την επερχόμενη περιοδεία, ήθελε να έχει μαζί του δύο κιθαρίστες. Andrian Vandeberg και Gary Moore… Με τον πρώτο θα συνεργαζόταν σε λίγα χρόνια… με τον δεύτερο δεν θα τα κατάφερναν ποτέ.

• Κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ,ο Cozy Powell (τότε ακόμα με τον Michael Schenker) τι νομίζετε ότι πρότεινε στον Coverdale; Να αφήσει τους WHITESNAKE και να μπει στους M.S.G.. Έλα Παναγία μου…

• Μέχρι το Νο 9 έφτασε το άλμπουμ στα Βρετανικά charts… Στο Αμερικάνικο Billboard δεν κατάφερε να μπει καν..

Δημήρης Σειρηνάκης