ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Return to zero”- SPIRITUAL BEGGARS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Inside Out Music
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Rickard Bengtsson, Michael Amott
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Apollo Papathanasiou – φωνητικά
Michael Amott – κιθάρες
Sharlee D’Angelo – μπάσο
Per Wiberg – πλήκτρα
Ludwig Witt – τύμπανα
Το 2010 οι SPIRITUAL BEGGARS ήταν ήδη βετεράνοι. Είχαν αναγνωριστεί ως ένα από τα πολύ σημαντικά συγκροτήματα της νέας χιλιετίας, είχαν θέσει τις βάσεις ενός από τα μεγαλύτερα (σε αριθμό καλλιτεχνών μα και αξία δίσκων) κινήματα όλων των εποχών στην ιστορία του «σκληρού ήχου», είχαν ήδη διανύσει δύο περιόδους με διαφορετικούς frontmen εξίσου επιτυχημένα. Οι αλλαγή που τους «ξαναχτύπησε την πόρτα», είχε μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας, αφού το γεγονός πως ο JB αποχώρησε για να αφοσιωθεί στους GRAND MAGUS το λες και “shock”, τηρουμένης της ποιότητας που είχαν οι μέχρι τότε δίσκοι με εκείνον στο μικρόφωνο. Αλλά ο Amott σαν καλός «καπετάνιος», ήξερε πώς να αποφύγει τον «σκόπελο». «Στρατολόγησε» τον Απόλλωνα Παπαθανασίου, τραγουδιστή των FIREWIND, «πείραξε» ελαφρώς τον ήχο του group ώστε αυτός να ταιριάξει απόλυτα με τον νέο του τραγουδιστή και παρουσίασε την μπάντα του με ένα νέο πρόσωπο, εξίσου «παλαιομοδίτικο» με τα προηγούμενα, μα ταυτόχρονα ανανεωτικό και «σπιρτόζικο».
Το “Return to zero” δεν ξέρω κατά πόσο θεωρείται από τους οπαδούς της μπάντας μια αγαπημένη τους κυκλοφορία. Η αλήθεια πάντως είναι πως προσωπικά την θεωρώ πολύ δυνατή. Όπως και τα albums με τον JB, έτσι και εδώ τα πολλά ψυχεδελικά στοιχεία έχουν φύγει, και η προσέγγιση είναι αρκετά πιο…φιλτραρισμένη. Η διαφορά έγκειται στο ότι τα riffs μπορεί να ακολουθούν ως συνήθως μια δυναμική οδό, έχουν όμως χάσει τον απίστευτο όγκο των “On fire” και “Demons”. Μια παρομοίωση που δεν θα απείχε και πολύ από την πραγματικότητα, θα μπορούσε να είναι η εξής: έτσι θα ακούγονταν οι BLACK SABBATH και TROUBLE, οι δυο αυτοί τιτάνες του doom ήχου, εφόσον προσπαθούσαν να «μπολιάσουν» την μουσική τους με το hard rock των DEEP PURPLE, RAINBOW, MSG και URIAH HEEP. Υπάρχει όμως και μια πολύ «χτυπητή» εξαίρεση μέσα σε αυτό το εξαιρετικό «μωσαϊκό» που αποτελείται από 70s heavy rock riffs και τραγούδια που είναι ευθύβολα σαν το πιστόλι της Άννας Κορακάκη. Πρόκειται για την ατμοσφαιρική folk σύνθεση, ελεγεία θα την έλεγε κανείς, “Spirit of the wind”, μια υπέροχη 6λεπτη παρένθεση της οποίας η αλληλουχία με το “Coming home” (εντελώς «βαθύ μωβ» το ηχόχρωμά του, το album “Perfect strangers” χαμογελά και με το δίκιο του, κοιτάζοντας το “Strange kind of woman” που του απαντά κλείνοντάς του το μάτι) και το “Concrete horizon” (πνευματικό παιδί του “Desert song” αυτό, και αν κάτι τέτοιο δεν φτάνει για να σε κερδίσει, δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο) είναι αριστουργηματική και δείχνει πως, αν μη τι άλλο, ο Amott ξέρει από σωστό track listing.
Αν μέχρι στιγμής το “Return to zero” σου είχε διαφύγει, δώστου μιαν ευκαιρία τώρα που είναι και τα γενέθλιά του. Τα έχει όλα. Μια ιδανική για το ύφος παραγωγή. Ένα υπέροχο, ψυχεδελικό, «φευγάτο» εξώφυλλο. Retro τραγούδια που παραμένουν ευφάνταστα μέσα στην παρελθοντολαγνεία τους. Ά-ψο-γη απόδοση από κάθε μουσικό ξεχωριστά, και τον Παπαθανασίου να βρίσκεται στο στοιχείο του γιατί όχι αγαπητέ μου/αγαπητή μου, δεν είναι power metal τραγουδιστής και κάποια στιγμή πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και καλώς έφυγε από τους FIREWIND. Σε αυτά, πρόσθεσε και μια εξαίσια διασκευή στο “Time to live” των URIAH HEEP, αν πετύχεις την ανάλογη έκδοση. Συνεπώς, σαν οπαδός του καλού hard rock που είσαι, θεωρώ αδύνατο να μην εκτιμήσεις αυτό το «διαμαντάκι».
Δημήτρης Τσέλλος
