Η πρώτη μου επαφή με τον Devin Townsend ήταν στο “Sex & religion” του Steve Vai, που το γούσταρα με τρέλα, αλλά θεωρήθηκε μέγιστο flop… Τους STRAPPING YOUNG LAD δεν τους ένιωσα στο ξεκίνημά τους, ούτε το “Ocean machine” που μου φάνηκε πολύ πειραματικό. Το “Physicist” όμως με ξετρέλανε (παρότι τελικά δεν είναι ούτε στην πεντάδα των αγαπημένων μου δίσκων του), ακόμα περισσότερο όμως εκείνη η συνέντευξη μαζί του. Ο Devin Townsend είναι ένας ιδιοφυής άνθρωπος, που μπορεί να είναι ημίτρελος, αλλά όταν έχεις τόσο υψηλό IQ, δικαιολογούνται όλα. Η υπερπαραγωγικότητά του, έχει οδηγήσει σε πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά και σε δίσκους που με άφησαν αδιάφορο. Οι συναυλίες του, φημολογείται ότι είναι εμπειρία ζωής όπως βλέπουμε από τα DVD του κι ελπίζω να δικαιολογήσει τη φήμη του σε λίγες μέρες. Το τραγούδι που ακολουθεί, δεν είναι το αγαπημένο μου, αλλά σίγουρα αυτό με το πιο κολλητικό ρεφρέν!!!
Σάκης Φράγκος
Το να ξεχωρίσω ένα μόνο τραγούδι από την πολυποίκιλη και δισκογραφικά τεράστια καριέρα των προσωπικών σχημάτων του Devin Townsend (15 full-length άλμπουμ σε 20 χρόνια, συν ένα κάρο EPs, live, συμμετοχές και side-projects, με σημαντικότερο όλων τους χαοτικούς και αξεπέραστους STRAPPING YOUNG LAD) είναι κάτι που βρίσκω ουσιαστικά αδύνατο, εάν είναι να το θέσω σε πλαίσια είτε αρέσκειας, είτε ολοκληρωμένης σύνθεσης. Σχεδόν κάθε άλμπουμ του είναι διαφορετικό με το προηγούμενο, εκφράζοντας μία διαφορετική πτυχή του πολυσχιδή χαρακτήρα και ταλέντου αυτού του ανθρώπου που φαίνεται πως δε λέει να στερέψει από έμπνευση (φτου, φτου, μην τον ματιάσω). Ακολουθώντας τον πιστά από το 2000, οπότε και ήρθα σε πρώτη επαφή μαζί του, μέσω του “Physicist”, ελάχιστες φορές έχω νιώσει ότι οι προσδοκίες μου ήταν υψηλότερες του αποτελέσματος. Όλα αυτά τα χρόνια με έχει συντροφεύσει μουσικά και κάθε του άλμπουμ είναι ένα σημαντικό σημείο στην ζωή μου, διότι παραμένω ερωτευμένος με τη μουσική αυτού του ανθρώπου. Είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που με έκανε να αποκτήσω μία διαφορετική νοοτροπία και αντίληψη απέναντι στη μουσική. Και σε αυτό οφείλεται φυσικά, πέρα από την ίδια τη μουσική, και η παραγωγή που αναλαμβάνει κάθε φορά ο ίδιος. Από το πειραματικό ντεμπούτο “Ocean machine – Biomech”, στο ορόσημο “Infinity”, στο STRAPPING YOUNG LAD-ικό “Physicist”, στο πλήρες “Terria”, στο ουτοπικά μελλοντολογικό “Accelerated evolution”, στο γεμάτο “Synchestra”, στο one-man-show “Ziltoid the omniscient”, στο αλλόκοτα έντονο “Ki”, στο pop metal αριστούργημα “Addicted”, στο δαιδαλώδες “Deconstruction”, στο ονειρικά καταπραϋντικό “Ghost”, στο αποκορύφωμα της μέχρι τώρα καριέρας του “Epicloud”, στο disco-happy “Sky blue” και στο επικό “Z2”, καταλήγοντας, προς το παρόν, στο μεστό “Transcendence”, κάθε τραγούδι έχει τη δική του ιστορία, τη δική του ψυχή, τα δικά του συναισθήματα, το δικό του μήνυμα. Γαμώτο, αρνούμαι να θεωρήσω κάποιο ως “καλύτερο”. Και μόνο που το σκέφτομαι, βουρκώνω γιατί νιώθω ότι είναι άδικο για όλα τα άλλα. Οπότε θα αρκεστώ στο να επιλέξω το τραγούδι που αποτέλεσε το εισιτήριο για αυτό το ταξίδι, ελπίζοντας να μην τελειώσει για αρκετό ακόμη καιρό. “Namaste” λοιπόν, συνοδευόμενο από την απαραίτητη από το πρωτόκολλο υπόκλιση προς τον Καναδό mastermind.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Αν και οπαδός του progressive ιδιώματος, πρέπει να ομολογήσω πως δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον πολυτάλαντο και ύπερ δραστήριο Devin Townsend (εδώ που τα λέμε δεν ξέρω ποια ταμπέλα του αρμόζει). Τον ακολουθώ παρόλα αυτά από τους STRAPPING YOUNG LAD μέχρι και τις πιο πρόσφατες δουλειές του με το προσωπικό του συγκρότημα THE DEVIN TOWNSEND PROJECT.
Δυστυχώς βρίσκω πως είναι από κείνους τους μουσικούς που έχουν τρομερή φαντασία και αστείρευτη δημιουργικότητα, αλλά που τείνει να επαναλαμβάνεται. Η τελευταία του κυκλοφορία είναι μάλλον η πιο εντυπωσιακή για μένα, αν και σε φάσεις κουραστική, με κάποια highlight που δείχνουν ίσως κάποια διέξοδο από το κορεσμό. Και πάλι, όπως μας συνηθίζει, το “Transcendence” είναι ένας ηχητικός ορυμαγδός, κυκλοθυμικό και τίγκα στο ιδιαίτερο συναίσθημα που ο Townsend κατέχει και που ξέρει πώς να διοχετεύσει. Το πρώτο single και video, “Stormbending” είναι μουσικά και οπτικά πολύ εντυπωσιακό. Απ’ όσα έχω δει και διαβάσει, είναι πολύ καλύτερος live και γι’ αυτό λυπάμαι πολύ που δεν θα καταφέρω να παραστώ στη συναυλία που θα δώσει στη χώρα μας.
Φίλιππος Φίλης
Πριν κάμποσα χρόνια, διάβαζα για έναν πολύ παράξενο Καναδό ονόματι Devin Townsend. Αυτόν που είχε τραγουδήσει στο “Sex & religion” του Steve Vai. Όμως δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτόν. Η πρώτη επαφή ήταν με τη διασκευή που είχε κάνει στο “Natural science” των RUSH σε εκείνο το αριστουργηματικό “Working man” tribute. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η απόκοσμη ερμηνεία του, αλλά δεν έδωσα και πολλή βάση.
Μια δεκαπενταετία πίσω, ένας πολύ καλός φίλος με τον οποίο έχουμε χαθεί (επαγγελματικές υποχρεώσεις στο εξωτερικό) και με τον οποίο ψαχνόμασταν για καλό prog, με ρωτάει αν έχω ακούσει τα προσωπικά του Dev. Του είπα την αλήθεια. Γέλασε με νόημα και έβαλε στα ηχεία το “Terria”. Μέχρι και την τελευταία νότα του, το σαγόνι δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το πάτωμα. Αυτά τα εξωγήινα φωνητικά και ειδικά αυτά τα «ανοιχτά» riffs που σου προκαλούσαν εθισμό. Για ένα τρίμηνο, δεν υπήρξε ημέρα που να μην το ακούσω.
Έκτοτε κόλλησε και σε εμένα το μικρόβιο του Devin. Και φροντίζω να αγοράζω τις κυκλοφορίες του. Υπήρξαν album ακατέβατα δεκάρια (Addicted!), αλλά και 2-3 μπουρδίτσες (Ki). Σε γενικές γραμμές όμως του έχω εμπιστοσύνη. Γι’ αυτό και περιμένω με λαχτάρα να γράψει το ημερολόγιο 24 Σεπτέμβρη.
Γιώργος Κόης
Για τον κύριο Devin Townsend δεν έχω πολλά πράγματα να πω. Με την solo του καριέρα δεν έχω ασχοληθεί καθόλου και ότι έχω ακούσει μέσω βίντεο στο youtube δεν με έχει αγγίξει ούτε στο ελάχιστο. Τα βίντεο του βγάζουν μία γνώριμη παράνοια που συνόδευε ανέκαθεν τη μουσική του και που ίσως αντικατοπτρίζει ένα κομμάτι του χαρακτήρα του. Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με κάποιο τραγούδι του, ήταν όταν ακόμα έπαιζε στους δικούς του STRAPPING YOUNG LAD. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή αυτή που ήμουν με τον κολλητό μου και είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα, όχι για καλό λόγο, προσπαθώντας να καταλάβουμε και να μεταφράσουμε το χάος που ακούγαμε στο τραγούδι “Relentless”. Το γέλιο δε που ρίξαμε και που συνεχίζουμε να ρίχνουμε κάθε φορά που θυμόμαστε το βίντεο και τις γκριμάτσες του Townsent, είναι όλα τα λεφτά. Δόξα και τιμή στον θεό Gene Hoglan που ήταν μαζί του αλλά συγνώμη, η μουσική του Townsend δεν ήταν ποτέ του γούστου μου.
Δημήτρης Μπούκης
Δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος για να σχολιάσω την καριέρα του πολυτάλαντου Καναδού καθώς οι γνώσεις μου σχετικά με την πορεία του περιορίζονται στους εκπληκτικούς STRAPPING YOUNG LAD. Από εκεί και πέρα έχω πλήρη επίγνωση ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολυδιάστατο μουσικό που με κάθε κίνηση του προκαλεί εντύπωση, είτε ως μουσικός, είτε ως παραγωγός, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και τις άπειρες guest εμφανίσεις του που προσδίδουν μια ιδιαίτερη πινελιά στις συνεργασίες του με τους συναδέλφους του. Εννοείται ότι η επερχόμενη συναυλία του αναμένεται με ξεχωριστό ενδιαφέρον και είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ προσωπικά δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου να ασχοληθεί πιο εμπεριστατωμένα με την δισκογραφία του στο άμεσο μέλλον.
Θοδωρής Κλώνης
Ο τρελός που όλοι (κρυφά ή μη) αγαπάμε. Από τους πιο αυθεντικούς ανθρώπους στο metal και όχι μόνο. Εγώ προσωπικά πρώτα τον έμαθα από τον ομότιτλο δίσκο των STRAPPING YOUNG LAD (2003), οι οποίοι εξακολουθούν να είναι το αγαπημένο μου project, από ότι έχει κάνει μέχρι σήμερα. Ωστόσο, μου αρέσουν σχεδόν όλες οι δουλειές του, αν και ποτέ δεν ήμουν πολύ fan του progressive. Είμαστε τυχεροί ως μεταλλάδες που έχουμε ένα τόσο ταλαντούχο και συνάμα τόσο «τρελό» μουσικό, στο αγαπημένο μας μουσικό ιδίωμα.
Γιώργος Δρογγίτης
