“A beautiful cipher”
Οι Έλληνες SL THEORY υπάρχουν εδώ και μια δεκαετία ως one man band αλλά, όπως μας διηγείται ο ιθύνων νους τους, Σωτήρης Λαγωνίκας, παρακάτω, συνέβησαν αρκετά ώστε να φτάσει στα χέρια μας το πρώτο άλμπουμ των SL THEORY ως ολοκληρωμένη μπάντα. Το “Cipher” είναι αναμφίβολα ένα από τα highlights της χρονιάς που πέρασε, ένας δίσκος που μαρτυρά πως δεν χρειάζεται να είσαι ρετρό για να παίζεις progressive/AOR το 2019 και πως η ελληνική σκηνή κρύβει πολλά διαμάντια. Το ROCK HARD συνομίλησε με τον Σωτήρη Λαγωνίκα για το “Cipher”, για το παρόν και το μέλλον της μπάντας αλλά και για όλα όσα κάνουν τους SL THEORY αυτό που είναι σήμερα: μια τρομερά υποσχόμενη μπάντα.
Οι SL THEORY υπάρχουν ήδη για μια δεκαετία ως one man band. Πολλά φαίνονται να συνέβησαν εν τω μεταξύ ώστε να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Τι μεσολάβησε στο μεσοδιάστημα και ποιος ήταν ο καταλύτης για τη τελική πορεία της μπάντας;
Μετά από την κυκλοφορία του “Different space, different time” το 2014, συνέχισα να γράφω υλικό για ένα επόμενο άλμπουμ, αλλά δεν είχα ανέβει στη σκηνή για να μοιραστώ τη μουσική μου ζωντανά με τον κόσμο από την εποχή των WHAT’S THE BUZZ?. Η στελέχωση, λοιπόν, της μπάντας ήταν μονόδρομος. Γιάννης Νίγδελης (κιθάρα) και Μιχάλης Καρασούλης (φωνή) προήλθαν από τους DOUBLE TREAT, ένα hard-rock-blues σχήμα που είχαμε φτιάξει εκείνη την εποχή με τον αδερφικό μου φίλο Χρήστο Κισατζεκιάν. Ο Άλεξ Φλούρος (κιθάρα), με τον οποίον επίσης συνυπήρξαμε για λίγο στους WHAT’S THE BUZZ?, μου σύστησε τον Χρήστο Κόλλια (μπάσο) και τον Μάνο Γαβαλά (πλήκτρα), ο οποίος με τη σειρά του μου γνώρισε την Μαργαρίτα Παπαδημητρίου (φωνητικά) η οποία έστησε το φωνητικό μέρος της μπάντας συστρατεύοντας τις απίστευτες φωνές των Χριστίνα Αλεξίου, Αλέξανδρου Λουζιώτη και Κάνδια Μπουζιώτη. Σήμερα τα φωνητικά μας χειρίζονται η Μαργαρίτα Παπαδημητρίου και η καταπληκτική Άννα Τάρμπα.
Παρατηρούμε σήμερα μια σταθερή άνοδο στο χώρο του AOR με την ηγεμονία των GHOST και με μικρότερες μπάντες όπως τους NIGHT FLIGHT ORCHESTRA. Ακούγοντας το “Cipher”, σε φάσεις ο νους μου πάει σε μπάντες όπως τους GHOST με τα κολλητικά ρεφραίν και τις πιασάρικες και μεταδοτικές μελωδίες αλλά υπάρχουν και πολλές διαφορές με AOR μπάντες του συρμού. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει θα έλεγες τους SL THEORY από σημερινές και παλαιότερες μπάντες του είδους;
Το χαρακτηριστικό της μουσικής μας είναι ο τρόπος με τον οποίο συνυπάρχουν στη μουσική μας όλα τα είδη του σκληρού ήχου από το progressive rock και το Metal έως το symphonic rock και το AOR. Τα νιώθεις όλα στα τραγούδια μας ξεκάθαρα αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, είναι τόσο καλά δεμένα μεταξύ τους που το συνολικό αποτέλεσμα ακούγεται αναπάντεχα συμπαγές και πρωτότυπο. Ειλικρινά είναι πολύ δυσκολότερο απ’ ότι ακούγεται αυτό που λέω. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα το οποίο, ως σήμερα τουλάχιστον, το κερδίζουμε.
Στο ίδιο πνεύμα, αυτό που λέμε ρετρολαγνία σήμερα φαίνεται να έχει γίνει θεσμός και πολλές μπάντες προσπαθούν να ηχήσουν και να παίξουν όπως τις AOR μπάντες του παρελθόντος, και άλλες. Στη παρουσίαση του “Cipher” έγραψα πως ο δίσκος ηχεί ρετρό αλλά και αυθεντικός, σαν έναν φόρο τιμής αλλά και το προϊόν ενός νέου σύγχρονου μουσικού σχήματος. Πόσο δύσκολο είναι να μην ακουστεί η μουσική σας σαν ένα προϊόν παρελθοντολαγνίας, αλλά σύγχρονο και φρέσκο και κατά πόσο είναι το ένα ή το άλλο ο στόχος σας;
Το ”Cipher” ακούγεται αυθεντικό γιατί δεν θελήσαμε ποτέ να αναπαραγάγουμε τις μαγικές φόρμουλες που μας χάρισαν οι μεγάλες μπάντες του παρελθόντος. Ακούγεται ρετρό γιατί αυτές οι μεγάλες μπάντες του παρελθόντος είναι στο μουσικό DNA μας και γιατί η μουσική μας γράφεται με την ίδια τιμιότητα και αθωότητα που γραφόταν τότε. Ακούγεται σύγχρονο και φρέσκο γιατί έχουμε προοδευτική νοοτροπία, ζούμε και δημιουργούμε στο σήμερα και τα συναισθήματα και οι καταστάσεις που μελοποιούμε είναι αυτά που βιώνει ο άνθρωπος του σήμερα. Δεν είναι αποτέλεσμα «στόχων» αυτά. Είναι ο τρόπος ζωής μας.
Μου άρεσε πολύ το βίντεο του “You never happened” με τη χορογραφία σύγχρονου χορού. Προσδίδει πιστεύω έναν ιδιαίτερα καλλιτεχνικό χαρακτήρα στο κομμάτι. Υπάρχουν σχέδια για κάτι αντίστοιχο σε ερχόμενες συναυλίες; Τα κομμάτια σας έχουν στο κάτω-κάτω μια έντονη θεατρικότητα (ειδικά το “The life and death of Mr. Ess”) και η χορογραφία θα προσέδιδε κάτι παραπάνω.
Με ελκύει πολύ το θεατρικό κομμάτι στη μουσική και τριγυρίζουν διάφορες ιδέες στο μυαλό πάνω σε αυτό. Τρελές ιδέες βέβαια, όπως πάντα. Είναι πολύ πιθανό σύντομα να κάνουμε κάτι αμιγώς θεατρικό αλλά δεν μπορώ ακόμα να πω λεπτομέρειες. Τώρα, όσον αφορά στο χορό συγκεκριμένα, θα ομολογήσω ότι παρότι τρέφω απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό προς τους χορευτές για τις απίστευτες ικανότητες και την αφοσίωση που επιδεικνύουν, δεν έχω καταφέρει ακόμα να μπω μέσα στο πνεύμα αυτής της Τέχνης. Από παιδί, όποτε έβλεπα χορευτές στη σκηνή, πίστευα ότι ο χορός είναι φτιαγμένος για να τον απολαμβάνουν εκείνοι περισσότερο από τους θεατές.
Ο δίσκος όντως διακατέχεται από θεατρικότητα. Υπάρχει η χορωδία και μια ομάδα guest μουσικών που προσθέτουν αρκετά στο ήδη πλούσιο και πολύπλοκο μουσικό σύμπαν του “Cipher”. Πως σκοπεύετε να αποδώσετε τα κομμάτια ζωντανά; Θα χρειαστεί να γίνουν πολλές ρυθμίσεις και αλλαγές στα κομμάτια ενδεχομένως; θα είναι οι guest μουσικοί μαζί σας και μπορούμε να αναμένουμε κάτι όσο εντυπωσιακό και φιλόδοξο όπως στη συναυλία σας στο “Passport live”;
Δουλεύουμε όλοι πυρετωδώς για να παρουσιάσουμε κάτι πιο εντυπωσιακό από το “Passport live”. Όλα τα κομμάτια θα παρουσιαστούν αναλλοίωτα live. Αυτή τη φορά, πέρα από το ότι θα συνεισφέρουμε στα φωνητικά των Μαργαρίτα/Άννα και εγώ και ο Μάνος και ο Γιάννης, θα έχουμε καλεσμένους και τους απίστευτους Voice Box οι οποίοι θα απογειώσουν με τα φωνητικά τους κάποια από τα κομμάτια μας.
Στα του δίσκου: Το “Cipher” ανοίγει με το “The life and death of Mr. Ess”, ένα έπος 13 λεπτών το οποίο είναι progressive με όλη τη σημασία του όρου. Αναδεικνύει, όπως έγραψα και στη παρουσίαση, μια μπάντα βιρτουόζων που μπορεί να ισορροπήσει το πομπώδες progressive rock με την αμεσότητα του AOR. Τα υπόλοιπα δέκα κομμάτια είναι μέσης διάρκειας και με πιο μεστό songwriting. Πως και διαλέξατε αυτή τη δομή; Φοβόσασταν μήπως πέσουν πολύ απότομα οι τόνοι;
Παραδοσιακά, τα πολύπλοκα και μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, θεωρούνταν «αντιεμπορικά» και συνήθως τοποθετούνταν στο τέλος των άλμπουμ. Είναι σαν να έχεις δέκα παιδιά και επειδή το ένα από αυτά είναι «ιδιαίτερο» και δεν μοιάζει με τα άλλα, τα «κανονικά», το βάζεις να στέκεται πίσω από τα άλλα στην οικογενειακή φωτογραφία. Εμείς είμαστε περήφανοι γι’ αυτό και το βάλαμε πρώτο.
Μιας και το ανέφερα ήδη, ποιο είναι το concept του κομματιού; Μου θύμισε σε φάσεις το “Tommy” των THE WHO ειδικά με το στίχο “it’s a boy”…
Μπορεί να είχα ακόμα πιπίλα στο στόμα μου όταν μου έβαλε ο αδερφός μου να ακούσω το “Tommy”. Τι απίθανος δίσκος! Το “The Life & Death of Mr. Ess” ξεκίνησε όταν προσπάθησα να χωρίσω την ζωή μου στις ευδιάκριτες περιόδους που διαδέχονται η μία την άλλη στην ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Την περίοδο της παιδικής αθωότητας, της προβληματισμένης εφηβείας, της ενηλικίωσης και ένταξης στην κοινωνία, της πατρότητας, της οικογένειας, των προκλήσεων και της καριέρας. Και όταν ξόδεψα το παρελθόν και το παρόν, είπα να ρισκάρω να γράψω για το μέλλον. Έτσι συνέχισα την ιστορία φτάνοντας μέχρι τέλους. It’s a boy, λοιπόν, and the boy is still alive inside.
Υπάρχουν καθόλου σχέδια ή σκέψεις για έναν πιο καθαρόαιμο progressive δίσκο με μεγάλα επικά κομμάτια όπως το “The life and death of Mr. Ess;”
Είναι πολύ πιθανό. Έχω ήδη ξεκινήσει να δουλεύω κάποια πράγματα για το επόμενο άλμπουμ και θα έλεγα ότι κινούνται πολύ κοντά σε αυτό το ύφος αλλά αρκετά διαφορετικά ενορχηστρωτικά και αισθητικά.
(photo: Chris Kissadjekian)
Οι SL THEORY μου θυμίζουν αρκετά τους QUEEN σε έναν συγκεκριμένο τομέα και αυτό είναι στο ότι σχεδόν όλα τα μέλη συμβάλλουν πολύ και με διαφορετικούς τόνους στα φωνητικά. Ήταν αυτό ένα από τα κριτήρια για την μεταβολή από one man band σε ολοκληρωμένο συγκρότημα;
Ήταν ίσως το κυριότερο κριτήριο. Τα πολυεπίπεδα φωνητικά είναι άρρηκτα δεμένα με τη μουσική που αγαπώ. Δεν μπορεί να με αγγίξει κανένα κομμάτι αν δεν διακρίνω μέσα του φωνητικά που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη σύνθεση. Για μένα τα φωνητικά δεν είναι το αλατάκι που ρίχνεις φειδωλά στο άνοστο πιάτο. Είναι το αλάτι που ρίχνεις με τις χούφτες όταν βράζει το τσουκάλι.
Ο δίσκος τιτλοφορείται “Cipher” δηλαδή «γρίφος». Το εξώφυλλο επίσης απεικονίζει κάτι που μοιάζει με γρίφο που πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε. Υπάρχει όντως κάποιος γρίφος εδώ;
Ναι, ο γρίφος είναι πραγματικός. Πέρα από το “Cipher” του εξωφύλλου, στο booklet του CD υπάρχει και ένα κλειδί. Κάποια στιγμή θα δώσουμε και ένα τρίτο απαραίτητο clue στη σελίδα μας στο Facebook και θα ανακοινώσουμε το δώρο που θα κερδίσει εκείνος ή εκείνη που θα λύσει τον γρίφο πρώτος ή πρώτη.
Πριν την επίσημη κυκλοφορία του “Cipher”, κυκλοφορήσατε σε DVD τη συναυλία σας στο “Passport Live” με το τίτλο “Progressively Dark – A Concert For Group & String Orchestra”. Μιλάμε για ένα μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο σχέδιο. Πως ήταν η ανταπόκριση του κοινού και μπορούμε να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον, πάλι με ορχήστρα και χορωδία;
Ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος ότι ήταν η παρθενική μας εμφάνιση με το όνομα SL Theory, το εγχείρημα στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Δεν το περίμενα. Μας έμαθε ο κόσμος μετά από αυτό και πάρα πολλοί με ρωτούν ακόμα αν θα επαναλάβουμε κάτι με την ορχήστρα. Θα το ήθελα πολύ και δεν το αποκλείω καθόλου να ξανασυμβεί στο άμεσο μέλλον. Η συνεργασία μας με την ορχήστρα του μαέστρου Γιάννη Αντωνόπουλου ήταν άψογη και το αποτέλεσμα μαγικό.
Πιστεύω ακράδαντα πως το “Cipher” είναι ένα πολύ φιλόδοξο και δυνατό καλημέρα στο κόσμο. Είναι τα σχέδια για το μέλλον επίσης φιλόδοξα; Τι μπορούμε να περιμένουμε στο εγγύς ή το μακρινό μέλλον από τους SL THEORY;
Έχει πολλά τρελά όνειρα ακόμα το σεντούκι μέσα του. Αν τα αποκαλύψουμε μπορεί και να τα κάψουμε. Καλύτερα λοιπόν να σας ξαφνιάσουμε.
Φίλιππος Φίλης
