Εδώ μιλάει το βίωμα πάλι, κύριες και κύριοι. Εδώ πάλι η καρδιά χτυπάει δυνατά. Και αυτό διότι γυρίζουμε στον δίσκο που, μαζί με τον διάδοχο του, αποτέλεσαν την αφετηρία μου στον μαγικό κόσμο των θεών KREATOR. Για ποιο μιλάω τόσες γραμμές; Μα φυσικά, για το “Enemy of God” (2005). Είμαι στη δεύτερη φουρνιά των οπαδών που έφτιαξαν οι μακελάρηδες από το Essen, αυτή που γεννήθηκε σιγά σιγά με το “Violent revolution” (2001), και κορυφώθηκε με τα “Phantom antichrist” (2012) και “Gods of violence” (2017). Για την ώρα ωστόσο, ας γυρίσουμε το ρολόι στα 2005, όπου σαν σήμερα, προ 16 ολόκληρων ετών, οι KREATOR θα έβγαζαν αυτό το τόσο σπουδαίο δίσκο, και ας αποπειραθούμε να κατατάξουμε τα κομμάτια του δίσκου από το “χειρότερο” στο “καλύτερο”. Ή ορθότερα από το λιγότερο αγαπημένο, στο περισσότερο “λιώνω, σβήνω, χάνομαι”. Ή κάτι τέτοιο, καταλάβατε τέλος πάντων!
The “Enemy of God” countdown:
12. “Dystopia”:
Το μόνο κομμάτι που με δυσκολία βάζω τόσο χαμηλά, απλά επειδή τα υπόλοιπα τα θεωρώ ανώτερα. Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα φοβερό κομμάτι, με έξυπνες mid-tempo riff-άρες, και ένα γρήγορο ξέσπασμα για το solo που οδηγεί σε ένα πολύ ιδιαίτερο ρυθμικό “σπάσιμο” στο φινάλε του, ειδικά για δεδομένα KREATOR.
11. “When death takes its dominion”:
Mid-tempo επίσης, της ίδιας πάνω – κάτω “συνταγής” (mid-tempo εισαγωγή και ρεφρέν, γρήγορο ξέσπασμα) με το “Dystopia”, με ένα πάρα πολύ δυναμικό φινάλε που σου μένει στο μυαλό και δε φεύγει ούτε με λοβοτομή. Θυμίζοντας μας λιτά και κατανοητά, ότι στα μάτια του θανάτου, όλοι ίσοι είμαστε, ανεξαρτήτως ιδεολογημάτων.
10. “Under a total blackened sky”:
Όταν με ρωτάνε πως ακούγεται το “μελωδικό thrash” (ναι, μη τσινάς εσύ με το ραφτό πλάτης “Pleasure to kill”, σε βλέπω!) κάτι τέτοια κομμάτια σκέφτομαι. Πιασάρικες δυνατές μελωδίες, ρεφρέν που γκαρίζεις δυνατά, και γρήγορα μέρη που σε ρίχνουν σε mosh pit με βίσωνες. Από τα κομμάτια που δείχνουν πόσο επηρέασαν τους KREATOR οι μαθητές τους, THE HAUNTED. Όπως και όλη τη παλαιά φρουρά του thrash, που στη δεκαετία του 2000 πήρε μπρος, και θυμήθηκε πως ήταν να παίζει όσα έπαιζε, φέρνοντας απλά, στο σήμερα.
9. “Dying race apocalypse”:
Ακουστικές κιθάρες, ατμόσφαιρα χάσιμο, μια εισαγωγή που θα ταίριαζε μέχρι και σε (παλιούς καλούς) IN FLAMES, με το κομμάτι να απογειώνεται σιγά σιγά σε ένα mid-tempo οδοστρωτήρα. Από τα πλέον λατρεμένα κομμάτια του δίσκου, εξ ου και η υψηλότερη θέση του. Η ύπουλη μελωδία από κάτω από το ρεφρέν φαντάζει σαν ένα ποιητικό ιντερλούδιο μιας αναπόφευκτης καταστροφής. Κάτι που δένει και με τους σχετικούς στίχους.
8. “One evil comes – a million follow”:
“Hand of fate is stronger than us, bringing pain, bringing sorrow”. O Mille, όσο μεγαλώνει και περνάνε οι δίσκοι, γίνεται περισσότερο φιλόσοφος παρά κοινός στιχουργός. Και αυτό το κομμάτι, με βάση το γνωστό ρητό “ενός κακού – μύρια έπονται”, καταπιάνεται με τις συνέπειες, τον αντίκτυπο των πράξεων μας καθημερινά. Από τα πλέον μελωδικά και έξυπνα κομμάτια, με το άρπισμα στο ρεφρέν να σε υπνωτίζει.
7. “Impossible brutality”:
Ψηλά στη λίστα, αλλά όχι αρκετά ψηλά. Το δεύτερο single του δίσκου, με το βίαιο video clip και τους KREATOR να κοπανιούνται μέσα από μια οθόνη τηλεόρασης, μπροστά τα μάτια ενός τύπου όπου ακριβώς πίσω του εκτυλίσσονται σκηνικά βιασμού. Ένας από τους μοντέρνους ύμνους της μπάντας. Όχι άδικα βέβαια. Έξυπνα τύμπανα, πανέξυπνες μελωδίες, γρήγορο μέρος που μας θυμίζει ποια μπάντα ακούμε, ρεφρέν που κολλάει στο μυαλό σαν τσίχλα, και ένα φινάλε….”And as your world collapses, I’ll watch it die in silence, I wish this day would come now, await it’s dawning without fear”.
6. “World anarchy”:
Το πρώτο κομμάτι KREATOR που έπεσε στα αυτιά μου. Ακόμα θυμάμαι να μη ξέρω τι πως και γιατί με χτύπησε έτσι όταν μπήκε το πρώτο riff και φυσικά, όταν τελείωσε. 15 χρονών και η ζωή μου δε θα ήταν ίδια. Αρχετυπικό KREATOR, φλέρταρε με “Extreme aggression” αν αυτό έβγαινε το 2005, χωρίς μελωδίες, χωρίς σάλιο, χωρίς έλεος. Α, ΟΚ, έχει ένα ακουστικό σπάσιμο πριν το τέλος, που οδηγούσε σε ένα σημείο που πάντα μου προκαλούσε τη πιο όμορφη ταχυπαλμία (“Total chaos takes control…now!!”) προτού το τελευταίο ρεφρέν σου ρίξει τη τελευταία μπουνιά για νοκ άουτ.
5. “Voices of the dead”:
Η εξιλέωση των “Outcast”/”Endorama” μέσα από την ύστερη περίοδο των KREATOR, στα μάτια του πλέον ούγκανου “θρασά”. Γλυκιά εισαγωγή του Christian Giesler στο μπάσο σε κάτι που ακούγεται σαν “μπαλάντα” για δεδομένα KREATOR, που μετά εξελίσσεται σε έναν μελωδικό mid-tempo ύμνο, αντάξιο του ονόματος της μπάντας και των συνθετικών της ικανοτήτων. Οι δε φιλοσοφημένοι στίχοι του Mille, είναι το κάτι άλλο, τοποθετημένοι ιδανικά σε ένα από τα πιο πλήρη κομμάτια του δίσκου.
4. “Murder fantasies”:
“Like a wounded beast, I long for your death. A vision of you dying is forming in my head”. Εντάξει είμαστε; Εντάξει είμαστε! Ο αρχηγός εδώ δεν αστειεύεται, δε τη τρώει τη γομολάστιχα ρε παιδί μου, θα σε βρει και θα σε καθαρίσει ως άλλος Liam Neeson. Σε ένα κομμάτι που κατεβάζει γκάζια για το πιο μελωδικό ρεφρέν (παραμένοντας απειλητικό βέβαια), που μοιράζει θάνατο στο υπόλοιπο σκέλος του, και έχει το αφεντικό των ARCH ENEMY, Michael Amott να γλυκαίνει μελωδικά το μακελειό, σε μια lead “μονομαχία” με τον Sami Yli-Sirnio. Αυτά μου αρέσουν!
3. “The ancient plague”:
Το τιτάνιο φινάλε του δίσκου. Ένα μακροσκελές mid-tempo έπος, που κλείνει το μάτι στο “Renewal” σε θέμα αισθητικής, με τα τύμπανα να πρωταγωνιστούν, και τις κιθάρες των Petrozza/Sirnio να “κεντάνε” μελωδικά, όπως θα κάνουν και στο μέλλον. Το δε φινάλε, κορυφώνεται με ένα αφηγηματικό μέρος του Mille, που παρατίθεται αυτούσιο ως του αρμόζει. Ανατριχιάστε μαζί μου: “And I saw millions of souls Preparing for the last incarnation No more earthly pleasures no more life’s temptation And the ghosts of long forgotten sociates Cast out wicked dreams from the heart of the lost The future is drowning in the ashes of the past And through the toxic stench of human tragedy A saviour appears in a red mask in front of me…and Satan is his name!!”
2. “Enemy of God”:
Ο ύμνος μιας νέας γενιάς οπαδών. Θα ήταν υπερβολή άραγε να το βάλω στην ίδια μοίρα με ένα “Love us or hate us” (τηρουμένων πάντα των αναλογιών); Σήμα κατατεθέν, το κομμάτι που μια φουρνιά, ένιωσε “δικό της”, ότι μπορεί να ταυτιστεί. Μετά το “Violent revolution” βέβαια. Και να το προκαλεί αυτό μια μπάντα, που είναι (τότε) στην 20ετία ύπαρξης της (τώρα πατημένα 35 χρόνια), είναι τεράστιο και αξιοθαύμαστο επίτευγμα. Στα του κομματιού τώρα, ένας ατόφιος KREATOR ύμνος, γκαζωμένος, λυσσασμένος, δηλητηριώδης ως προς τα σχόλια του ενάντια στην οργανωμένη θρησκεία. Το δε video clip που το συνοδεύει, μνημειώδες!
1. “Suicide terrorist”:
Προσωπικό βίτσιο, γούστο, καπέλο του γράφοντος το συγκεκριμένο. Μοιράζεται ακριβώς στη μέση υφολογικά. Πανέξυπνα τύμπανα, mid-tempo οδοστρωτήρας στην αρχή, με λυσσασμένη δίκαση από τον Jurgen Reil (Ventor τον μάθατε, αλλά έτσι τον λένε τον άνθρωπα) στο ρεφρέν, ένα μεσαίο μέρος – πρόλογο για το solo, το solo να είναι μεν μελωδικό αλλά τόσο – όσο, σαν να προμηνύει το ξέσπασμα της καταιγίδας μετά. Ποιας καταιγίδας; “Suicide terrorist bringing worldwide death, random killing, cruelty obsessed, tool for those who know no compromise, dictating and demanding one hundred thousand innocent lives!!”. Το πιο “ΗΛΙΑ ΡΙΞΤΟ” σημείο στην ύστερη δισκογραφία των KREATOR, μαζί με μερικά ακόμα. Αλλά αυτό εδώ… ωχ μανούλα μου!
Αυτά τα ολίγα είχαμε να πούμε για τους Τεύτονες φίλους μας τούτη τη φορά. Σίγουρα η σειρά εσένα που διαβάζεις, θα είναι διαφορετική. Έστω και σε κάποιο κομμάτι. Όποια και αν είναι όμως, ελπίζω πάνω από όλα, να θυμηθήκατε πόσο πολύ αγαπήσατε αυτό το άλμπουμ όταν βγήκε (ή και κατόπιν εορτής, διόλου απίθανο!), και να το βάλατε για άλλη μια “βόλτα” στο στερεοφωνικό.
Γιάννης Σαββίδης
