Τις τελευταίες εβδομάδες, είχαμε συνεχόμενες επετείους από κυκλοφορίες δίσκων των BOLT THROWER. Ενός σχήματος με πολλούς και φανατικούς οπαδούς, ενός σχήματος που έχει γράψει ιστορία στο death metal, με απόλυτα χαρακτηριστικό ήχο, που δυστυχώς φαίνεται ότι είναι σχεδόν απίθανο να βγάλει νέο άλμπουμ, αφού έχουν ανακοινώσει τη διάλυσή τους και δύσκολα αλλάζουν αυτά που λένε… Όπως πάντα, οι συντάκτες του Rock Hard, έγραψαν τη γνώμη τους για το σχήμα και όλοι εσείς, μπορείτε να ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο από το συγκρότημα.
Υ.Γ. Η στήλη θα πάρει ρεπό στον υπόλοιπο μήνα και θα επανέλθει δριμύτερη και ανανεωμένη μετά τις γιορτές.
Κάθε φορά που γράφω τη λέξη BOLT THROWER, νιώθω τη σκιά της γυναίκας μου να πλανάται, αφού είναι το αγαπημένο της συγκρότημα. Η πρώτη μου live επαφή με το συγκρότημα, ήταν περίπου 15 χρόνια πριν, σε φεστιβάλ του Γερμανικού Rock Hard. Βγαίνει το συγκρότημα στην σκηνή και νιώθεις ότι στέκεσαι στην πόρτα του Πολυτεχνείου και περνά το τανκ από πάνω σου. Ή εναλλακτικά σα να πέφτεις σ’ έναν τσιμεντένιο τοίχο και να γίνεσαι χαλκομανία. Αν δεν νιώσεις κάτι από τα δύο, σου αρέσει δεν σου αρέσει η μουσική τους, απλά δεν ακούς heavy metal. Σε ότι αφορά την μουσική τους, είναι λίγα τα γκρουπ που μου αρέσουν παίζοντας στο μεγαλύτερο μέρος τους αργόσυρτα. Όχι ότι δεν έχουν ξεσπάσματα, αλλά κάθε φορά που ακούω οποιοδήποτε τραγούδι τους, είμαι λες και βρίσκομαι στις ερπύστριες ενός άρματος μάχης. Η γενικότερη στάση τους, είναι από τις πιο «true» στη φάση, φτάνοντας στο σημείο να αρνούνται να βγάλουν δίσκο μετά το “Those once loyal” του 2005, επειδή ένιωθαν πως το υλικό που είχαν γράψει δεν ανταποκρινόταν στα υψηλά στάνταρ που έχουν θέσει για εκείνους και προτίμησαν να μπουν σε χειμερία νάρκη και στη συνέχεια να ανακοινώσουν τη διάλυσή τους, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του ντράμερ Martin Kearns. Η φοβία τους για τα αεροπλάνα, πλησιάζει τον μύθο του Ντένις Μπέργκαμπ και για να πεισθούν να έρθουν για συναυλίες στη χώρα μας, πήρε πολλά χρόνια… Πάντα με φθηνό εισιτήριο, κατά δική τους απαίτηση, μ’ έναν αστερίσκο, ότι για να απαιτείς κάτι τέτοιο, πρέπει να κάνουν όλες οι πλευρές «εκπτώσεις».
Σάκης Φράγκος
Ελάχιστες είναι οι μπάντες που στάθηκαν τόσο τίμια απέναντι στους οπαδούς τους όσο οι Βρετανοί death metal θρύλοι BOLT THROWER. Σκεφτείτε. Το 2008 ανακοίνωσαν ότι τα σχέδια που είχαν για τον διάδοχο του “ Those once loyal” του 2005 πήγαν στα σκουπίδια καθώς εκτίμησαν ότι το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών και οι ηχογραφήσεις ενός νέου δίσκου αναβάλλονταν οριστικά. Και το 2016, ακριβώς στην επέτειο του χαμού του ντράμερ τους Martin Kearns, ανακοίνωσαν την οριστική διάλυση τους. Όσο και αν πόνεσε αυτή η είδηση, κέρδισαν για μια ακόμη φορά τον σεβασμό όλων. Πολλοί προσπάθησαν, κάποιοι , όπως οι HAIL OF BULLETS και οι MEMORIAM, προσέγγισαν τον ήχο τους αλλά κανείς, μα ΚΑΝΕΙΣ δεν κατάφερε να ακουστεί σαν αυτούς. Ένας ήχος πραγματικά μπετόν αρμέ, μια πολεμική death metal μηχανή που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της χωρίς έλεος. Με μια δισκογραφία που αποτελείται από ακατέβατα δεκάρια (εντάξει, το ντεμπούτο τους είναι για 8) οι BOLT THROWER ατενίζουν αγέρωχα και υπεροπτικά τον μεταλλικό κόσμο, από τα Ηλύσια Πεδία του death metal. Το κενό τους, δυσαναπλήρωτο. Η απουσία τους , δυσβάσταχτη. Η κληρονομιά τους, ανεκτίμητη. Με τρεις λέξεις, Honour, Valour, Pride, όπως πολύ σωστά είπαν και οι ίδιοι.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Θοδωρής Κλώνης
ΜΠΟΛΤΘΡΟΟΥΕΡΑΚΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!
Πραγματικά μπορώ να ξεκινήσω να γράφω σήμερα και να μην τελειώσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου γι’αυτό το συγκρότημα. Δεν ξέρω πως μπορεί να εξηγηθεί μια αγάπη τόσο άμεση, ανιδιοτελής και με αντοχή δεκαετιών -ειδικά μετά τη διάλυσή τους- αλλά θα το παλέψω όσο μπορώ. Σαν άνθρωπος που το πρώτο και κύριο που με ενδιαφέρει στη μουσική που ακούω είναι το riff, πιστεύω θα ήταν αδύνατο να μην τους λατρέψω στην 1η ακρόαση το μακρινό ’92 που μπήκα στο μαγικό κόσμο του death metal. Το “The IVth crusade” που είχε βγει τότε, όπως και το “War master” τα είχα λιώσει στην κυριολεξία και πάντα απορούσα πως μπορούσαν και παρήγαγαν αυτόν τον απίστευτο όγκο και πως είχαν πάντα στη φαρέτρα τους δολοφονικά σημεία που μπορούσαν να στείλουν το κεφάλι σου εκτός ραχοκοκαλιάς στο άψε-σβήσε. Στην πορεία ακούγοντας και τα δυο πρώτα τους άλμπουμ όπου οι grind αναφορές ήταν εμφανείς (“In battle there is no law”/”Realm of chaos – Slaves to darkness” –γιατί όλοι ξεχνάτε ότι ο δίσκος έχει υπότιτλο), μπόρεσα να καταλάβω και πως εξελίχθηκαν στην πορεία και πόσο θαυμαστό ήταν το έργο τους. Για να μη γελιόμαστε, οι άνθρωποι ήταν ότι θες εκτός από φανατικοί μεταλλάδες οπαδοί.
Το αντίθετο, μεγάλωσαν μέσα στο punk αλλά ήρθαν αναφορές από άλλες μπάντες για να δώσουν μορφή στον ήχο τους. Οι BOLT THROWER και όλη τους η τεχνοτροπία είναι άμεσα επηρεασμένη από το παρθενικό άλμπουμ των SACRILEGE (θεόθεοι), “Behind the realms of madness”. Αυτό το “riff πάνω στο riff μετά το άλλο riff και πριν το επόμενο riff” το είχαν πολύ έντονο οι Άγγλοι thrashers (και μετέπειτα… doomsters?!) και έτσι οι ΒΟLT THROWER το εισήγαγαν επιτυχώς στη μουσική τους. Το συγκρότημα έγινε γνωστό και για τους φοβερούς ρυθμούς τυμπάνων που ακούγονταν λες και τανκς εφορμούσαν δίπλα στο αυτί σου και μέχρι σήμερα θεωρώ τον πρώτο (κι αυθεντικό) ντράμερ τους, Andy Whale, ως τον κορυφαίο ντράμερ που έχω ακούσει στη ζωή μου στον τομέα χτίσιμο/δίκαση/κατεδάφιση. Μιλάμε για φονιά πίσω από τα δέρματα, με τρομερή δύναμη και ικανός να ακολουθήσει κάθε κιθαριστικό ξέσπασμα ή να θέσει τη βάση ώστε να στηριχτούν οι εξάχορδες επιθέσεις από ασφαλές σημείο και πάντα προς τέρψη του ακροατή. Σύμβολο φυσικά του συγκροτήματος όλα αυτά τα χρόνια, περισσότερο κι από τον κορυφαίο Karl Willets στα φωνητικά, ήταν και παραμένει η μπασίστρια Jo Bench. Ο ΟΡΙΣΜΟΣ της λιτής, απέριττης και ουσιαστικότατης παρουσίας μιας γυναίκας σε ένα συγκρότημα και φυσικά απαστράπτουσα!
Ο σεβασμός που υπήρχε για τη Jo φυσικά περίσσευε και για τους άλλους και γενικά οι BOLT THROWER μέχρι σήμερα θεωρούνται –ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ- το τιμιότερο συγκρότημα που εμφανίστηκε ποτέ στο μεταλλικό ήχο. Θέλετε γιατί είχαν πάντα τη δική τους ξεροκέφαλη νοοτροπία να έχουν φθηνά τα εισιτήρια των συναυλιών, θέλετε γιατί πουλούσαν τις μπλούζες τους μόνο στις συναυλίες τους ώστε να αναγνωρίζουν αν και ποιος τους είδε όταν τη φοράει, θέλετε γιατί μετά από παραλίγο μοιραία πτώση σε περιοδεία στην Αμερική, σταμάτησαν να μπαίνουν στα αεροπλάνα και κόπηκαν μαχαίρι μεγάλης απόστασης συναυλίες, θέλετε ακόμα γιατί όταν ήταν να δημιουργήσουν τον διάδοχο του τελευταίου άλμπουμ τους “Those once loyal” (2005) δεν ήταν ευχαριστημένοι και ΕΣΒΗΣΑΝ το υλικό (πάμε πάλι άλλη μία, Ε-Σ-Β-Η-Σ-Α-Ν το υλικό ως ανεπαρκές κι ανέμπνευστο!!!), όλα τα παραπάνω μιλάνε από μόνα τους. Κι αν μέχρι και το κορυφαίο τους άλμπουμ “…For victory” είχαν ένα σχετικά cult following, αυτό που συνέβη από την κυκλοφορία του “Mercenary” και μετά (και με 4 χρόνια αναμονής ενδιάμεσα) δεν περιγράφεται. Βγαίνει ο δίσκος στα τέλη του ’98, κι όπου βλέπω μπροστά μου θυμάμαι τρία πράγματα. BOLT THROWER – MERCENARY – 10! 10 παντού σε πρωτοφανή αποθέωση ενός δίσκου από κάθε μέσο που τους έκανε γνωστούς ευρέως.
Διάβολε, μέχρι και συμμαθήτρια μου που δε με συμπαθούσε μου πήρε μια φορά τα ακουστικά λέγοντας μου «θέλω να δω τι μ@λ@κίες ακούς και κοπανιέσαι έτσι», και γούρλωσε τα μάτια και μου είπε «όλα που ακούς έτσι είναι;» και ζήτησε να τις αντιγράψω τα άλμπουμ σε κασέτα. Σημειωτέον είχε τόση σχέση με το metal όση ο ΠΑΟΚ με το Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή καμία. Και ήρθε και να τους δει όταν ήρθαν το 2010. Όχι για να καταλάβετε αντίκτυπο! Από εκεί και μετά λοιπόν το νερό μπήκε στο αυλάκι για τους ΒΤ και όχι απλά δεν το επηρέασε η προσωρινή αλλαγή του Karl Willets με τον κολλητό τους Dave Ingram (πρώην BENEDICTION και δηλωμένος φανατικός της μπάντας πέρα από «αδερφός» τους), αλλά με τον ερχομό του Willets πίσω στο συγκρότημα, έκαναν όλο και περισσότερες συναυλίες κάθε χρόνο πέρα από τις επιλεκτικές που έκαναν και πάντα είχαν πολύ ψηλή θέση (αν όχι αυτή του headliner) στα φεστιβάλ που έπαιζαν. Όλα έμοιαζαν ιδανικά ειδικά μετά την κυκλοφορία του προαναφερθέντος τελευταίου άλμπουμ, νέος δίσκος δε θα έβγαινε όπως μας το ξέκοβαν, αλλά δε μας χάλαγε καθόλου στην ιδέα να είναι ενεργοί κι απλά να παίζουν, όπως έγινε κι όταν ήρθαν και γκρέμισαν Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η μοίρα των BOLT THROWER – κι ας μου επιτραπεί, όλου του μεταλλικού ήχου κατ’ επέκταση- σφραγίστηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 2015, όταν ο ντράμερ τους Martin “Kiddie” Kearns έφυγε ήσυχα για το μεγάλο ταξίδι στον ύπνο του, σε ηλικία μόλις 38 ετών. Το συγκρότημα δε μπόρεσε ποτέ να συνέλθει από το γεγονός και ακριβώς ένα χρόνο μετά, στην επέτειο της πρώτης χρονιάς από το χαμό του, ανακοίνωσαν τη διάλυση τους, καθώς δεν ήθελαν να συνεχίσουν χωρίς αυτόν, δείγμα του πόσο πολύ τον αγαπούσαν. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, στη δική του μνήμη, ο Karl Willets δημιούργησε ως φόρο τιμής τους MEMORIAM μέσα στην ίδια χρονιά. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει κανείς στο είδος τους –και στη χώρα τους θα προσθέσω καθότι πιστεύω ακράδαντα ότι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το καλύτερο συγκρότημα που έβγαλε η Αγγλία κι αδιαφορώ αν και πόσο ποιους SABBATH, PRIEST, SAXON, MOTORHEAD, MAIDEN γουστάρετε και πόσο (σ. Σάκη Φράγκου: τον τραβά τον διασυρμό ο οργανισμός σου)- το έκανε τελικά ένα μοιραίο συμβάν και έτσι άδοξα οι BOLT THROWER έπαψαν να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Έφυγαν φυσικά με το κεφάλι πολύ ψηλά, μη δεχόμενοι να είναι μέτριοι και μη δεχόμενοι να μην είναι δεμένοι μεταξύ τους σαν αχώριστο σύνολο όπως ήταν πάντα. Πόσο κρίμα!
Το εκπληκτικό είναι το πόσο τους αγάπησαν επίσης οι μη κάφροι φίλοι της μεταλλικής μουσικής με τα χρόνια, δειλά στις αρχές όταν βγήκε το “Mercenary”, ενώ μέχρι και η νεώτερη γενιά που δεν τους πρόλαβε στις επάλξεις, έχει συνειδητοποιήσει πλήρως το μέγεθος της αξίας τους και γιατί ήταν συνολικά απαραίτητοι. Τα κανόνια του πολέμου σίγησαν για πάντα, τα τανκς μπήκαν στον όρχο για συντήρηση και οι σφαίρες κρατήθηκαν για πάντα σφραγισμένες και καλά φυλαγμένες για να μην χαραμιστούν εκεί που δεν πρέπει. Οι BOLT THROWER παραμένουν αξία η οποία ευτυχώς ως ένα σημείο –και πάλι όχι όσο έπρεπε αλλά καλύτερα από το καθόλου- έχει γίνει αντιληπτή, ο σεβασμός όλων είναι δεδομένος και στη μνήμη όλων όσων τους αγαπήσαμε με πάθος θα στέκουν ως μνημεία πολιτισμού οι 8 δισκάρες τους κι ο απίστευτος ηχητικός τους πλούτος. Η πίκρα της απώλειας τους μετριάζεται από την εμπειρία της ζωντανής τους εμφάνισης στη χώρα μας (πολύ χαλαρά στο τοπ 10 όσων έχουμε δει και θα δούμε μέχρι να κάνουμε κι εμείς το μεγάλο ταξίδι) και από το γεγονός ότι στην καρδιά μας παρέμειναν πρωταθλητές που κανείς δε διεκδίκησε και δεν τους πήρε τον τίτλο. Οι BOLT THROWER είναι ιδέα, στο μυαλό, στην καρδιά, στη ζωή την ίδια.
Όταν, όπου κι όποτε γνέφει η δόξα με νόημα, θα βρίσκονται πάντα εκεί ως αναφορά σε οτιδήποτε υπήρξε γνήσιο και ποτέ δεν παρέκκλινε των αρχικών βασικών τους αξιών.
Σε ένα κόσμο που όλοι συμβιβάζονταν, αυτοί δεν το έκαναν ποτέ!
Άγγελος Κατσούρας
Αγαπημένη μπάντα οι BOLT THROWER. Ποτέ δεν απογοήτευσαν με κάποιον δίσκο τους. Αν εξαιρέσουμε το ντεμπούτο τους που τα grindcore στοιχεία ήταν ακόμα νωπά, ήδη από το δεύτερό τους δίσκο είχαν αναπτύξει ένα καθαρά προσωπικό ύφος, με το επικό στοιχείο να βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο. Η μουσική όμως δεν ήταν η μόνη που τους έκανε τόσο αγαπητούς στους απανταχού metalheads, ακόμα και πέρα από τα όρια του death metal ήχου. Ήταν το attitude που είχαν διαχρονικά σαν μπάντα. Πάντα τίμιοι, ακέραιοι, ασυμβίβαστοι, συνεπείς και με απεριόριστο σεβασμό απέναντι στους οπαδούς τους. Ήταν από τις ελάχιστες μπάντες που τραγουδούσαν για αξίες και δεν έμεναν απλά εκεί. Τις είχαν βίωμά τους και όλες τους οι πράξεις και η στάση τους απέναντι στο οτιδήποτε ήταν σε πλήρη αρμονία με αυτές τις αξίες. Αυτές μάλιστα συνέβαλαν κατά τρόπο τινά και στη διάλυση της μπάντας που ήρθε ένα χρόνο μετά το θάνατο του Martin Kearns, του drummer της μπάντας. Η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους είναι τεράστια και ανεκτίμητη. Κι όπως έλεγαν και οι ίδιοι: In a world of compromise, some don’t…
Θανάσης Μπόγρης
Αγάπησα αυτή την μπάντα όταν έμαθα ότι για να αποκτήσεις το merchandise της πρέπει να το αγοράσεις από συναυλία της. Όooooχι δεν μπορούσες να το βρεις Online, δεν θα το έβρισκες σε κατάστημα, όχι… σου αρέσουν οι BOLT THROWER; Μπλουζάκι θέλεις; Στη συναυλία! Μετά έμαθα όμως και το άλλο. Οι BOLT THROWER επέβαλαν, ναι, ναι καλά διάβασες, επέβαλαν χαμηλό εισιτήριο στις συναυλίες τους! Οπότε πρόσεξε με, έχεις μια μπάντα-οδοστρωτήρα, που σαν αυτή δεν ακούγεται καμία που εκτός από την εμβληματική της μουσική, έχει ισχυρό χαρακτήρα και τον επιβάλει! Γίνεται να μη τους αγαπάς; Δεν γίνεται!
Η πρώτη φορά που τους άκουσα ζωντανά ήταν το 2007 στο Summer Breeze Festival στο Dinkelsbuhl στη Γερμανία. Ανυποψίαστη για το τι θα παρακολουθήσω και αρκετά πίσω από τη σκηνή με ωτασπίδες ξεχασμένες στα αυτιά μου από λίγο πιο πριν που είχα μπει στο φωτογραφικό pit. Αφηρημένη εντελώς νιώθω ένα ωστικό κύμα να τραντάζει το έδαφος! Ναι ρε φίλε βγήκαν οι BOLT THROWER! Γυρίζω προς τη σκηνή και δεν μπόρεσα να κουνηθώ ξανά παρά μόνο όταν ολοκλήρωσαν το σετ! Δεν είχα ξαναδεί και κυρίως δεν είχα ξανακούσει κάτι τόσο ισοπεδωτικά υπέροχο! Κάτι που grooveαρει με τόσο ισοπεδωτική χάρη. Την επόμενη φορά, για μένα, ήταν όταν τους υποδεχτήκαμε στην Αθήνα στο Gagarin205 με τους SUICIDAL ANGELS. Το Gagarin205 κατάμεστο, θυμάμαι ήμουν με την πλάτη στον τοίχο, το effect όμως το ίδιο. Δύσκολες ώρες για το οίκημα αφού πρέπει να κουνήθηκαν τα θεμέλια, μη σου πω μέχρι και ο σταθμός του Μετρό λίγο πιο κάτω. Κόσμος σε παραλήρημα και μέχρι και ο Νίκος των SUICIDAL ανέβηκε στη σκηνή και έκανε stage diving στο No guts no glory. Πιο live μπάντα, πιο οδοστρωτήρας μπάντα, πιο βάναυση μπάντα, πιο badass μπάντα, πιο ανεπιτήδευτα επική μπάντα πεθαίνεις! For those once loyal… BOLT THROWER!
Έλενα Μιχαηλίδου
Άλλο ένα βράδυ με συντροφιά την αγαπημένη μου μουσική. Κοιτάζω τις κασέτες μου. Ο σκοπός του άρθρου οδηγεί το που θα πάει το χέρι. Κασέτα “Warmaster” των BOLT THROWER. Μαζί με το “Mercenary” αποτέλεσαν το 2010 την είσοδο μου στο κόσμο τους, μαζί με την ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ (γιατί συναυλία μια φορά δεν ήταν!) της 30ης Μαΐου 2010. Οι αιώνιοι ταγματάρχες του death metal. Ουδεμία μπάντα άγγιξε τόσο πειστικά και γλαφυρά τον πόλεμο σαν έννοια και βίωμα όπως εκείνοι. Από τις ψυχολογικές συνέπειες του στον στρατιώτη, στην ενθάρρυνση για δόξα και αίμα, οι Βρετανοί θεοί, τα έχουν όλα. Επίσης, πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα του death metal ήχου που άνευ συμβιβασμών και επιδίωξης εμπορικής απήχησης, κέρδισαν οπαδούς και εκτός του ακραίου ήχου.
Από το grindcore των “In battle there’s no law” (1988) και “Realm of chaos – slaves to darkness” (1989), στο μεταβατικό “Warmaster” (1991), στο ντυμένο με τον πίνακα του Delacroix “The IVth crusade” (1992) (ATHENS, THIS TIME, IT’S WAR!), στο εορτάζον και αφορμή για τις αράδες αυτές “For victory” (1994), στο αγαπημένο μου άλμπουμ τους “Mercenary” (1998), και από εκεί στο αρχοντικό κλείσιμο με “Honour – valour – pride” (2001) και “Those once loyal” (2005). Μια δισκογραφία, που αντιμετωπίζεται αυστηρά με σεβασμό, με τους ίδιους, να πετούν στα σκουπίδια τον διάδοχο του “Those once loyal” το 2008, γιατί “δεν θεωρούσαμε ότι ήταν αντάξιο του “Those once loyal”!”. Όχι πείτε μου μετά, πως να μη τους προσκυνήσω. Ο δε θάνατος του βασανιστή των τυμπάνων Μartin “Kiddie” Kearns, τους οδήγησε παντελονάτα στην λήξη της καριέρας τους, μόλις ένα χρόνο μετά το θάνατο του, το 2016.
Έτσι, τα κανόνια του Βρετανικού death metal πυροβολικού σίγησαν για πάντα. Αλλά η σκόνη, για πάντα θα καίει….τους σβέρκους, μα πάνω από όλα τις καρδιές μας! ONWARDS, NO COMPROMISE!
Γιάννης Σαββίδης
Τα αγαπημένα μου death metal συγκροτήματα είναι οι DEATH και οι BOLT THROWER. Πέρα από αυτό, τα λόγια είναι περιττά. Τους BOLT THROWER δεν ξεκίνησα να τους ακούω από νωρίς. Ήταν η εποχή όπου πήγαινα στη σχολή, κοπροσκύλιαζα και γενικότερα ψαχνόμουν με νέα ακούσματα. Έπεσα τότε επάνω στο “For victory” και το σοκ ήταν τεράστιο. Οι αγαπημένοι μας Άγγλοι, δεν θέλουν και πολύ για να σε κερδίσουν. Μιλάμε για ένα συγκρότημα, που δεν διαφοροποιήθηκε και πολύ στην καριέρα του, αλλά πάντα έβγαζε δισκάρες, που όλες είχαν το κάτι διαφορετικό να σου δώσουν και το κάτι παραπάνω. Από το ωμό “In battle there is no law” και το πιο ώριμο “Realm of chaos”, στο πιο groove-άτο “Those once loyal”, οι BOLTH THROWER έχουν γράψει τραγουδάρες, με riffs που προσωπικά έχουν γράψει ιστορία. Μέσα στο κεφάλι μου, οι BOLT THROWER ήταν μία αχαλίνωτη riff-ο-μιχανή, ένας οδοστρωτήρας που ισοπέδωνε τα πάντα στο διάβα του. Όταν δε έμαθα πως πολλά από τα τραγούδια τους είχαν ως θεματολογία το Warhammer 40k, του οποίου είμαι τεράστιος οπαδός (Chaos μια ζωή), τους έκανα τοτέμ. Πραγματικά τρομερή μπάντα, πολύ αγαπημένοι και μου λείπουν πολύ. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους δω live και ζηλεύω πολύ τους τυχερούς που το κατάφεραν. Η περιγραφή του αγαπητού Σαμοΐλη για εκείνο το live στο Gagarin, ακόμα μου προκαλεί ρίγη. Μωρή μπαντάρα. Τώρα από αγαπημένο τραγούδι, έχω πολλά. Πρώτη μου επιλογή θα ήταν το “Killchain”, μετά σκεφτόμουν το “For victory” που ήταν το πρώτο που άκουσα, κατέληξα όμως στο “Zeroed” επειδή άκουγα πρόσφατα το “Mercenary”.
Δημήτρης Μπούκης
photo: Sarah Bennett
