a
“Another fine mess”
Μπορεί το όνομα του Kevin Ridley να μην λέει πάρα πολλά στο ευρύ κοινό, αλλά πρόκειται για τον επί σειρά ετών παραγωγό και session μέλος των SKYCLAD και αργότερα βασικό συνθέτη και τραγουδιστή τους. Μιλάμε δηλαδή για ένα σχήμα που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 λατρεύτηκε όσο λίγα στη χώρα μας. Ο Ridley, λοιπόν, μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο άλμπουμ, με τίτλο “Flying in the face of logic” και αρπάξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για το παρόν και το παρελθόν. Βέβαια σε ότι αφορά το παρελθόν, υπήρξε λίγο «σφίγγα» ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις σχέσεις του με τον Martin Walkyier (αυθεντικό τραγουδιστή και πραγματικό ηγέτη των SKYCLAD), αλλά δεν πειράζει…
Συνεχώς περιγράφεις το άλμπουμ σου «κατά μεγάλο ποσοστό αυτοβιογραφικό». Μπορείς να μας δώσεις μερικά παραδείγματα;
Το αναφέρω έτσι, γιατί δεν είναι όλα τα τραγούδια του δίσκου σχετικά με μένα ή τη ζωή μου. To “Eat the sun”, για παράδειγμα, έχει να κάνει με την κρίση παχυσαρκίας που υπάρχει στη Δύση. Τα περισσότερα τραγούδια όμως, έχουν να κάνουν με τον υπότιτλο που έχω δώσει στο δίσκο, δηλαδή το «ζωή, αγάπη και ανατροφή στα Βοριοανατολικά». Βασικά όμως ο δίσκος μιλά για τη ζωή ενός μουσικού, για το πώς «τα καταφέρνει» και το πώς είναι να είσαι στο δρόμο, αλλά από την προσωπική μου σκοπιά. Πρόκειται για κάτι αφηγηματικό σχετικά με τα σχολικά μου χρόνια, τις σχέσεις μου και τη ζωή μου σαν μουσικός.
Τι σου έδωσε κίνητρο να κυκλοφορήσεις το πρώτο σόλο άλμπουμ σου τώρα που η μουσική βιομηχανία είναι σε φθίνουσα πορεία, ύστερα από 35 χρόνια στη δουλειά;
Νομίζω ότι η δισκογραφία περνά δύσκολες στιγμές, όπως και οι δισκογραφικές εταιρίες, αλλά όχι η μουσική βιομηχανία. Κοίτα για παράδειγμα τα φεστιβάλ που γίνονται. Μάλλον θα πρέπει να σκεφτούμε περισσότερο τη βιομηχανία της διασκέδασης σε όλες τις εκφάνσεις της για να δούμε πως μπορεί να αναπτυχθεί η μουσική βιομηχανία. Σε ότι αφορά το δίσκο, είναι ο πρώτος μου σόλο δίσκος, αλλά σίγουρα όχι η πρώτη μου δουλειά μακριά από τους SKYCLAD. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο παρελθόν έχω γράψει μαζί με άλλους τα τραγούδια, ενώ αυτή τη φορά έχω γράψει σχεδόν όλη τη μουσική κι έχω παίξει σχεδόν όλα τα όργανα.
Κάποια από τα τραγούδια θα μπορούσε να είναι μέρος δίσκων των SKYCLAD όπως το “The answer machine” για παράδειγμα. Και από πλευράς μουσικής (“Where we want to go” και από πλευράς «έξυπνων» τίτλων (“Still lucid after all these beers”). Πως θα περιέγραφες το δίσκο και πως τον βρίσκεις σε σχέση με τις δουλειές των SKYCLAD;
Νομίζω ότι το “Flying in the face of logic”, αποτελεί μία λογική εξέλιξη των δίσκων των SKYCLAD. Δεν θα ήθελα να κάνω μουσική που είναι εντελώς διαφορετική, αφού οι άνθρωποι που περιμένουν συγκεκριμένα πράγματα όπως τους έξυπνους τίτλους που είπες θα απογοητεύονταν. Με λίγα λόγια πηγαίνω σ’ αυτά που γνωρίζω. Σε ότι αφορά τη μουσική, μάλλον μοιάζει με το “A semblance of normality”, γιατί έχει πολλά αυθεντικά όργανα, μιλά για τις ρίζες, χρησιμοποίησα συνεργασίες με ανθρώπους που γνώρισα τότε, όπως για παράδειγμα τον Dario Mollo και υπάρχει μία παρόμοια προσέγγιση στην ηχογράφηση και την παραγωγή. Από την άλλη ο δίσκος είναι πιο folk και ακουστικός, αφού δεν με ενδιέφερε να είμαι «βαρύς» σε σχέση με την παραγωγή (παρόλο που ήταν δύσκολο να αντισταθώ τον πειρασμό ανοίξω την ένταση στις κιθάρες).
Θεωρείς τον εαυτό σου πιο πολύ παραγωγό ή συνθέτη/performer;
Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα τραγουδιστή/συνθέτη, performer στη συνέχεια και τέλος μηχανικό ήχου/παραγωγό. Αυτή είναι μία δουλειά για να πληρώνω τους λογαριασμούς, Διασκέδαζα να κάνω παραγωγές στο παρελθόν, αλλά είναι πάντα ένας τρόπος να με βοηθήσει να γράφω και να ηχογραφώ δικό μου υλικό και τώρα θέλω να επικεντρωθώ στο δικό μου υλικό.
Ήσουν ο παραγωγός των SKYCLAD τις παλιές καλές μέρες τους και ο τραγουδιστής και συνθέτης τους στα πιο πρόσφατα στάδιά τους. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές περιόδους;
Προφανώς η κύρια διαφορά είναι ότι δεν έγραφα εγώ παλιά τη μουσική και δεν ήμουν μέρος της μπάντας. Έτσι, όταν το γκρουπ δεν ήταν στο στούντιο, δεν είχα και ιδιαίτερη επαφή μαζί τους. Με τον καιρό δούλεψα με τη μπάντα στο δρόμο και το 1997 μου ζήτησαν να τους συνοδέψω σαν μουσικός. Από τότε ήμουν μέλος τους και είχα τη δυνατότητα από το “Vintage whine” και μετά να συνεισφέρω ιδέες, μέχρι που φτάσαμε στον τελευταίο δίσκο, όπου εμφανίστηκαν πολλά τραγούδια μου και τώρα συνδέομαι με όλες τις πτυχές των SKYCLAD.
Ποια είναι η σχέση σου με τον Martin Walkyier και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας τώρα;
Δεν έχουμε καμία σχέση…
Τι θυμάσαι από τις επισκέψεις σου στην Ελλάδα;
Έχω έρθει στην Ελλάδα για διακοπές, σαν μηχανικός ήχου και σαν μουσικός και μπορώ να πω ότι ξέχωρα από τον καιρό και το φαγητό, είναι το πάθος και η φιλική διάθεση των ανθρώπων που θυμάμαι έντονα. Όλες οι συναυλίες μας στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ήταν σπουδαίες εμπειρίες και όλοι μας πρόσεξαν ιδιαίτερα καλά.
Πως βλέπεις το μέλλον της μουσικής; Όχι μόνο της rock, αλλά της μουσικής γενικά…
Όπως είπα και νωρίτερα, είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας, κυρίως επειδή οι άνθρωποι ακόμα αγαπούν και χρειάζονται τη μουσική για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Όσο αναπτύσσεται η τεχνολογία, πρέπει να προσαρμόζουμε τα μοντέλα εργασίας για να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες του κόσμου, παρότι οι άνθρωποι πρέπει να θυμούνται πως «παίρνεις ότι πληρώνεις» και η εκδοχή του mp3 στο κινητό σου για παράδειγμα, δεν έχει καμία σχέση με ένα full audio τραγούδι σε καλό στερεοφωνικό κι ενώ όλα αυτά τα διαφορετικά format έχουν τη θέση τους, χρειαζόμαστε μόνο την άνετη και φθηνή λύση πάντα; Οι άνθρωποι χρειάζεται να σεβαστούν την αξία της μουσικής και να επενδύσουν σ’ αυτή, αλλιώς θα γίνει το αντίστοιχο του να τρως fast food κάθε μέρα, όλη μέρα – και ποιος το θέλει αυτό;
Σάκης Φράγκος
