Δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο αμερικάνικο Power Metal ή αν θέλετε πείτε το απλά US Metal. Στο πρώτο μέρος, αναφερθήκαμε στο “Starter’s Pack”. Τη φορά αυτή, θα παρουσιαστούν δίσκοι που θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικοί με την αξία τους να θεωρείται (και να είναι) μεγάλη. Είναι οι “Essentials”, «κόσμημα» για κάθε metal δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να κοιτά λίγο πιο μακριά από τα συνηθισμένα, «απαραίτητα» άλμπουμ. Πάλι έπρεπε να γίνει διαλογή ανάμεσα σε πολλούς ισάξιους δίσκους, έπρεπε να δοθεί χώρος σε όλες τις δεκαετίες, οπότε αν κάτι νομίζετε πως κακώς δεν υπάρχει, ίσως απλά να μη χώρεσε. Πάμε λοιπόν να τους δούμε, πάλι με αλφαβητική σειρά…
PART 2: The Essentials
1. CAULDRON BORN – Born of the Cauldron (1997): Πολύ δύσκολος, σχεδόν δύσπεπτος δίσκος, δαιδαλώδης, με ένα μουσικό στίγμα που έχει βαθιές και γερές ρίζες στους πρώιμους FATES WARNING και στους HELSTAR, αλλά φτάνει στα «κλαριά» του να θυμίζει μέχρι και τους PSYCHOTIC WALTZ. Η “sword and sorcery” θεματολογία, που φορά το σοβαρό της προσωπείο μακριά από «παιδικές ασθένειες». Ο επικός του χαρακτήρας που δεν περιορίζεται σε ένα – δύο σχεδόν πανομοιότυπα riffs, αλλά μοιάζει πηγαίος και αυθεντικός.
2. CHASTAIN – The Voice of the Cult (1988): Ένας λατρεμένος κιθαρίστας, με neoclassical αρχές, βαρύ μεταλλικό attitude και blues/fusion ανησυχίες (άλλη ιστορία αυτή). Η Leather Leone, η μεγαλύτερη θηλυκή φωνή όλων των εποχών, ο θηλυκός RJ Dio, στην απόλυτη ακμή της. Η συνεργασία τους, μια συνεργασία – σταθμός. Και τα εννέα που ήσαν υπέροχα και το ομότιτλο κομμάτι που δεν έχει αντίπαλο. Σημαιοφόρος πραγματικός, ένας φίλος είπε πως είναι ΥΜΝΟΣ ολάκερου του US Power, ας το δεχτούμε αβίαστα. Την εποχή που γράφαμε κασέτες, θα άνοιγε κάποια πλευρά ασυζητητί.
3. DARKOLOGY – Fated to Burn (2015): Από τις καλύτερες στιγμές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Αν είχε κυκλοφορήσει στα τέλη των 80’s, θα είχε θρυλικό status. Το πνεύμα των SANCTUARY και NEVERMORE, ισχυρό, να ασκεί μέγιστη επιρροή. Οι αναφορές μέχρι και σε fusion καλλιτέχνες, μέσα από τις κιθάρες του βετεράνου Michael Harris, έτσι, για τη «τσαχπινιά». Ο μικρός θεός που ακούει στο όνομα Kelly Sundown Carpenter στο μικρόφωνο και η τρομερή παραγωγή του Chris Tsangarides (R.I.P).
4. DESTINY’S END – Breathe Deep the Dark (1998): Η ιδέα (αλλά και η πραγματικότητα τελικά) πως επρόκειτο για τους συνεχιστές των HELSTAR και όχι μόνο ελέω James Rivera. Ο ουσιαστικός διάδοχος του “Nosferatu”, αφού το “Vampiro” δεν είχε ακόμη δει το φως του κόσμου. Αυτές οι κιθάρες, που είναι τόσο οικίες και προσφέρουν υπερ-τεχνικά θέματα, που όμως δεν κάνουν το αποτέλεσμα δύσπεπτο. Η φωνή του κοντού Τεξανού «βρικόλακα», τόσο δυνατή και ακμαία. “Breathe Deep the Dark”, “To Be Immortal”, “Where Do We Go?”, για πολλά γούστα.
5. GARGOYLE – Gargoyle (1988): H συγκλονιστική ερμηνεία του Tim Lachman (αδερφού του Patrick, κιθαρίστα του Halford) ο οποίος κυριολεκτικά λάμπει. Πληθώρα καλών στιγμών, με τα “Blind Faith” και “Nothing is Sacred” να ξεχωρίζουν. Το “Aryan Diplomacy” και το χαζό, αδικαιολόγητο στίγμα του νεοναζισμού. Underground metal σκηνή των Η.Π.Α μεν, must δε!
6. JACK STARR – No Turning Back (1986): Η κιθάρα του “Virgin Steele II: Guardians of the Flame” λέγεται Jack Starr, και είναι εδώ. Απαστράπτουσα, αιχμηρή και εμπνευσμένη, ενώνει τους RIOT με τους RAINBOW αναδεικνύοντας το κοινό τους «βήμα». Με Mike Tirelli (RIOT, HOLY MOTHER, MESSIAH’S KISS) στη φωνή, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Με τον ίδιο τον David DeFeis, τον άσπονδο φίλο του, στα πλήκτρα και στη παραγωγή, τον Joe O’Reilly (VIRGIN STEELE) στο μπάσο και τον Mark Edwards στα τύμπανα. Με τις εδώ εκτελέσεις να είναι ανώτερες αυτών που συναντούμε στους PHANTOM LORD. Με “Evil Never Sleeps” και “Avenging Angel” στην εμπροσθοφυλακή. “Avenge my death, avenge my life” μέχρι να σπάσουν οι φωνητικές μας χορδές!
7. JACOBS DREAM – Jacobs Dream (2000): Το χαρακτηρίζει μια καλλιέπεια που δύσκολα συναντάς πια. Το “Mad House Of Cain” είναι ο διάδοχος του “Lost Reflection” στις καρδιές όλων όσων ξέρουν, αλλά κυρίως νιώθουν. Φωνητικά που σκορπούν ρίγη συγκίνησης, από έναν υψίφωνο που ή βγήκε από μια χρονομηχανή, ή θέλει να μπει σε αυτή για να πάει πίσω στο χρόνο. Το απίστευτο “Tale Of Fears”. Ένα ντεμπούτο που ήρθε σχεδόν από το πουθενά, πιάνοντάς μας στον ύπνο. Το ότι υπάρχει ακόμη κόσμος που συνεχίζει να κοιμάται και τους αγνοεί.
8. KAMELOT – Dominion (1997): Ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος πριν τη μεγάλη αλλαγή και τη στροφή προς τον Ευρωπαϊκό ήχο. Ο Mark Vanderbilt που πολύς κόσμος νόμιζε πως είναι ο Midnight. Η ντροπαλή εμφάνιση στο προσκήνιο του Youngblood ως guitar hero, και το λούστρο του David Pavlicko στα πλήκτρα. Μη περιμένετε ιδιαίτερη σχέση με “Epica” και “Karma” εποχές, αλλά να περιμένετε πηγαίο ηρωισμό, μεγαλοπρέπεια, και πομπώδεις συνθέσεις σαν το συνταρακτικό “We Are Not Separate”, το “One Day I’ll Win” και το έπος “Song of Roland”.
9. LEATHERWOLF – Street Ready (1989): “Giants and sorcerers they cannot withstand, the power I hold in my hands”… Τρεις κιθάρες σε ένα line up, πρωτιά στον metal ήχο πολύ πριν τους IRON MAIDEN. Σαφείς αναφορές σε κλασσικά μεταλλικά ακούσματα, όπως και σε hard rock τιτάνες της εποχής, πάντα σε power πλαίσιο. Πολυφωνικά refrains που σε καρφώνουν στον τοίχο… και ένα “Thunder” που κόβει την ανάσα. Ακούστε το, και ανακαλύψτε όσοι δεν το ξέρετε, ένα αλαβάστρινο, αθάνατο έπος. Μόνο και μόνο γι’ αυτό επιλέχτηκε αυτό το άλμπουμ, έναντι του ντεμπούτου τους.
10. LIZZY BORDEN – Love You To Pieces (1985): Πιο κοντά στο heavy, ναι, αλλά όχι τόσο ώστε να περάσουν στη πλευρά των ARMORED SAINT για παράδειγμα. Αυτό θα γινόταν από το επόμενο άλμπουμ. Η θεϊκή φωνή του Lizzy που φαντάζει παρανοϊκή σε σημεία, τραγουδώντας στίχους σαν τους παρακάτω: “Hearts of stone, skull and crossbones, we band together. The sound of steel, noise you can feel, the smell of leather”. Το ατόφιο 80’s λατρεμένο συναίσθημα που αποπνέει. Ο τίτλος “American Metal” που θα μπορούσε απλά να είναι ο τίτλος του αφιερώματος που ήδη διαβάζεις. Εντάξει, και το εξώφυλλο ωραίο είναι, πονηρούλη.
11. MYSTIC FORCE – Eternal Quest (1993): Οι progsters τους θεωρούν progressive μπάντα. Ούτε για αστείο. Οι φανατικοί power-άδες πάλι, προτιμούν περισσότερο το πρώιμο υλικό (οκ, το “ Shipwrecked With The Wicked” με θεσπέσια έπη σαν το “Awakened by the Dawn” ισοπεδώνει οροσειρές ολόκληρες, δεν τους αδικώ, αλλά είναι μια ανάσα υποδεέστερο). Εδώ έχουμε μια progressive πλευρά των SAVATAGE. Το φαντάζεστε; Μη μένετε εκεί. Περάστε και στην ακρόαση. Μιλάμε για ΤΗ χρυσή τομή.
12. NEW EDEN – Stagnant Progression (2003): Σύναξη μουσικών που συμμετείχαν σε STEEL PROPHET, ABATTOIR, HIRAX και AGENT STEEL. Εκπληκτικές κιθάρες, που παίζουν θέματα αλλάζοντας tempo και ύφος εκεί που δεν το περιμένεις και έχουν τον Jim Matheos ως μεγαλύτερή τους επιρροή (μήνυμα προς όσους θεωρούν ακόμη τον Μαθιό έναν αποκλειστικά progressive μουσικό). Ο τεράστιος (ναι, τεράστιος) Rick Mythiasin σε άλλο ένα σεμινάριο φωνητικής απόδοσης. Οι HELSTAR χωρίς το σκοτάδι που τους ακολουθεί, με sci-fi αύρα.
13. OLIVER MAGNUM – Oliver Magnum (1989): Από αυτούς τους δίσκους που κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση και αφήνουν, με το πέρασμα των ετών, τη δική τους εποχή. Το cult status του. Η ατυχία του να κυκλοφορήσει σε μια χρονιά που ήδη είχε αρχίσει να φαίνεται η «αλλαγή» στο τι θεωρούσαν οι Η.Π.Α «σκληρό ήχο» (grunge) και στο αποκορύφωμα του glam/sleaze κινήματος, κόβοντας τη φόρα του group. Η φωνάρα του James Randel.
14. RUFFIANS – Ruffians EP (1985): Πολλά τα eps που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε τούτο το αφιέρωμα, αλλά σαν αυτό εδώ, λίγα. Ο Carl Albert πριν τους VICIOUS RUMORS, να μας κλείνει το μάτι και να μας λέει με τον τρόπο του πόσο τεράστια φωνή υπήρξε, και τι θα μπορούσε να πετύχει αν δεν γινόταν εκείνο το τροχαίο. Κανένα κομμάτι δεν ξεχωρίζει αντικειμενικά. Υποκειμενικά, όμως, σαν ακούω το “Eyes of Fire” με μαζεύουν από το πάτωμα.
15. SCREAMER – Target Earth (1988): Ή αλλιώς, «οι QUEENSRYCHE των φτωχών». To “Rage for Order” των αδυνάτων. Ή μήπως ένας φόρος τιμής σε ένα αγαπημένο συγκρότημα; Όπως και να το δει κανείς, πρόκειται για έναν δίσκο που αναβλύζει, ή σωστότερα ξεχειλίζει, ποιότητα, καταδικασμένος σχεδόν να μη γνωρίσει ποτέ την αναγνώριση που του αξίζει. Όσο μπορεί ο καθένας, ας διορθώσει αυτή την αδικία. Τσεκάρετε και το μήνυμα που υπάρχει κάπου, στο εξώφυλλο. Στο ταμπλό του αστροσκάφους. Κάτι θέλει να πει ο ποιητής.
16. SHOK PARIS – Steel and Starlight (1987): Έχει το NWOBHM σχέση με το US power metal; Έχει. Είναι ο πρόγονός του. Που στηρίζεται αυτή η απάντηση; Σε δίσκους όπως αυτός. Στις κιθάρες που αγναντεύουν τη Γηραιά Αλβιώνα. Στα φωνητικά του Vic Hix. Σε συντριπτικούς ύμνους σαν το “Go Down Fighting”, το “Steel and Starlight”, το MAIDEN-ικό “Castle Walls” και το εντελώς JUDAS PRIEST εποχής “Defenders of the Faith”, “Fallin’ for You”. Μεγάλες μέρες για μια μπάντα που δυστυχώς έληξαν γρήγορα, και άδοξα. Για το “Lost Queen”, τον Φοίβο και τον Ρουβά, δεν θα πω κουβέντα.
17. SLAUTER XSTROYES – Winter Kill (1985): Αν οι WATCHTOWER αποφάσιζαν να ρίξουν ρυθμούς και να παίξουν power metal και έκαναν κολεγιά με τους FATES WARNING όταν οι δεύτεροι ηχογραφούσαν το “The Spectre Within”, κάπως έτσι θα ακούγονταν. Δίσκος δύσκολος, ιδιαίτερος, αρκεί να μπεις στο κλίμα του. Αν το κάνεις, θα νιώθεις ευλογημένος. Όσοι προτιμάτε/προτιμήσετε το “Free the Beast” έναντι του “Winter Kill”, να ξέρετε πως στα μάτια μου είστε απολύτως δικαιολογημένοι.
18. STEEL PROPHET – Dark Hallucinations (1999): Sci – fi power metal, από μια μπάντα που ποτέ δεν απέκτησε τη θέση που της αρμόζει. Προοδευτικότητα μαζί με old school MAIDEN αναφορές και δύο διασκευές στο “Apparition” και στο “Ride the Sky” αντίστοιχα, που φανερώνουν τα πάντα. Ο Rick Mythiasin που ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον ακριβώς λόγο χαντάκωσε τόσο τον εαυτό του. Μια κυκλοφορία που την κατάλαβαν τότε λίγοι και πλέον θεωρείται αραβούργημα. Από όσους νιώθουν και μπορούν να αξιολογήσουν πάντα.
19. TYRANT – Too Late to Pray (1987): Η Θεία Δίκη δοσμένη σε νότες, μέσα από τον καταστροφολογικό χαρακτήρα ενός Αποκαλυπτικού άλμπουμ. Ο Θεός δεν είναι πια ελεήμων, αλλά γεμάτος οργή, είναι έτοιμος να εξαφανίσει την ανομία από το πρόσωπο της Γης. Θεοσκότεινη ατμόσφαιρα, που θα τρόμαζε ολόκληρη τη black metal σκηνή και θα έστελνε τους blacksters «λάτρεις» του Σατανά στις κούνιες τους, να κλαίνε σε εμβρυακή στάση. Ογκώδεις κιθάρες, μονολιθικό rhythm section και ο Glen May σε ρόλο Προφήτη. Ξεχωρίζουν τα “Valley of Death”, “Nazarene”, “Babylon” και το θηριώδες ομώνυμο έπος.
20. WINTER’S BANE – Heart of a Killer (1993): O Tim “Ripper” Owens πριν τους JUDAS PRIEST, σε κάποιες από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Οι Lou St. Paul, Dennis Hayes και Terry Salem ως ιδανικοί συνοδοιπόροι. Εντυπωσιακή, πεντακάθαρη παραγωγή και τραγούδια να τα πιείς στο ποτήρι, που ακούγονται σύγχρονα μετά από 25 χρόνια. Το ομώνυμο κομμάτι συγκαταλέγεται στα δέκα καλύτερα που τραγούδησε ποτέ ο αδικημένος αυτός τραγουδιστής.
Αυτό ήταν και το δεύτερο μέρος. Το τρίτο, που θα ολοκληρώσει το αφιέρωμα, έρχεται και αυτό σε λίγο καιρό. Ως τότε… Brace yourselves!
Δημήτρης Τσέλλος
