a
Όταν μιλάμε για τους AMORPHIS, μιλάμε αρχικά για μια τεράστια αδυναμία μου. Ίσως τη μεγαλύτερη. Μιλάμε για τη σημαντικότερη ίσως Φιλανδική metal μπάντα της τελευταίας εικοσαετίας και για ένα σχήμα που το λιγότερο που μπορεί να πει κάποιος για το σύνολο της δισκογραφίας τους, ανεξαρτήτως προσωπικού γούστου, είναι ότι σφύζει από ποιότητα και μουσικότητα.
Στις μέρες μας, οι AMORPHIS είναι (τουλάχιστον στο εξωτερικό) ένα από τα πιο «καυτά» ονόματα της heavy metal σκηνής. Εξώφυλλα, περιοδείες, εμφανίσεις στις ψηλότερες θέσεις των billing μεγάλων φεστιβαλ και αναγνώριση. Τόσο από τους οπαδούς, όσο όμως και από τους ίδιους τους συναδέλφους τους, ειδικά στη Σκανδιναβία. Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα έτσι… Άσχετα αν κατά την ταπεινή μου άποψη αυτή η αναγνωρισιμότητα και φήμη θα έπρεπε να είχαν έρθει 15 χρόνια πριν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως.
Με την ευκαιρία των επερχόμενων εμφανίσεών τους στην Ελλάδα στις 12 και 13 Νοεμβρίου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα, πάμε να δούμε την ιστορία και την πορεία των AMORPHIS μέσα από τη δισκογραφία τους.
Όλα ουσιαστικά ξεκίνησαν το 1988, όταν ο Tomi Koivusaari (κιθάρα), έφυγε από μια thrash metal μπάντα, τους VIOLENT SOLUTION για να δημιουργήσει μια άλλη, death metal αυτή τη φορά, με το όνομα ABHORRENCE. Την επόμενη χρονιά, οι Jan Rechberger (drums) και Esa Holopainen (κιθάρα), οι οποίοι επίσης έπαιζαν στους VIOLENT SOLUTION, φεύγουν και δημιουργούν κι αυτή μια νέα death metal μπάντα. Σε αυτή μπαίνει και ο Tomi σαν τραγουδιστής, αλλά και ο Oppu Laine στο μπάσο. Ταυτόχρονα, οι ABHORRENCE διαλύονται και έτσι όλων πλέον η προσοχή είναι στραμμένη σε αυτή τη νέα τους death metal μπάντα… τους AMORPHIS. O Timo Tolkki (STRATOVARIUS) τους ηχογραφεί το πρώτο τους demo με τίτλο “Disment of soul” και κομμάτια στην ουσία των ABHORRENCE και το δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Repalse Records είναι γεγονός.
Μετά από αρκετές αλλαγές μελών και μέσα από μια δισκογραφική πορεία με τα (πολύ) πάνω και τα (πολύ) κάτω της, οι AMORPHIS έχουν καταφέρει μετά από 10 πλέον δίσκους να είναι μέσα στα κορυφαία ονόματα του heavy metal γενικότερα. Και προς αποφυγήν γκρίνιας κλπ, απλά αφήστε την ελληνική πραγματικότητα και δείτε το status μιας μπάντας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εκεί είναι το κριτήριο και όχι το (κατά τα άλλα υπέροχο) μικρό Γαλατικό χωριό μας!
Οι AMORPHIS είναι μια μπάντα περίεργη. Είναι σε πολλές περιπτώσεις love or hate. Φυσικά και είναι δικαίωμα του καθενός να γουστάρει ή όχι μια μπάντα. Γι’ αυτό άλλωστε και το heavy metal έχει τόσα είδη και τόσες μπάντες… Για να μη μένει κανείς παραπονεμένος. Αυτό που δε μπορεί όμως να προσάψει κανείς στους AMORPHIS, ακόμα και αυτοί που δεν τους γουστάρουν, τους θεωρούν «φλώρους» (τεστοστερόνη ικανή να αφήσει γκαστρωμένο πληθυσμό σε ακτίνα 1 χλμ), που τους βαριούνται στην τελική, είναι η έλλειψη μουσικότητας, προσωπικότητας και συνθετικής ικανότητας. Αυτός που ακούει AMORPHIS τους ακούει για κάποιους συγκεκριμένους λόγους… Και πιστεύω ότι ο κυριότερος είναι ότι αυτή η μπάντα έχει την ικανότητα να σε ταξιδεύει με τα κομμάτια της με έναν μοναδικό και ξεχωριστό καθαρά δικό της τρόπο. Και αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο μπορεί να ακούγεται! Πόσες άλλες «παρόμοιες» με τους AMORPHIS μπάντες ξέρετε άλλωστε;
Πρώτη περίοδος: “Karelian” / “Tales” / “Elegy”
“The Karelian isthmus” (1993, Relapse Records)
Όποιος έμαθε τους AMORPHIS με τις μεταγενέστερες δουλειές τους και ειδικά από το “Tuonela” και μετά, σίγουρα θα βρεθεί προ εκπλήξεως ακούγοντας το “Karelian”. Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Φιλανδοί παίζουν απλά και όμορφα death metal. Με πολύ groove, αρκετά ατμοσφαιρικά σημεία και επικές αναφορές τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά και με τη νεανική ορμή να ξεχειλίζει. Μπορεί το άλμπουμ να μην έχει την τελειότητα των δύο επόμενων ειδικά κυκλοφοριών τους, όμως παραμένει πολύ καλό και σε αυτό συντελούν κομμάτια όπως τα “Warriors trial”, “Exile of the sons of Uisliu”, “The lost name of God”, “Sign from the north side” και “Vulgar necrolatry” (διασκευή ουσιαστικά σε ABHORRENCE). Με την είσοδο του Tomi Joutsen στη μπάντα τα τελευταία χρόνια, στα live των AMORPHIS ακούμε περισσότερα κομμάτια από αυτό το άλμπουμ. Και αυτό το γεγονός λέει πολλά. Γιατί μιλάμε απλά για το πιο διαφορετικό άλμπουμ της ιστορίας τους, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα τωρινά. Αδυναμία προσωπική, έστω και έχει μεγάλες αδυναμίες σαν άλμπουμ… Άλλωστε αρχή ήταν ακόμα!
“Tales from the thousand lakes” (1994, Relapse Records)
Εδώ τα λόγια είναι περιττά! Το έπος των AMORPHIS, το σημαντικότερο και καλύτερο άλμπουμ της ιστορίας τους και ο δίσκος που κάθε κομμάτι του ακόμα και σήμερα στα live προκαλεί τον πανικό! Με αυτό το δίσκο ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μπάντα, αγοράζοντάς τον από καθαρή περιέργεια λόγω του εξωφύλλου μετά από βόλτα στα δισκάδικα της εποχής (ωραία χρόνια… Να κάνουμε καμιά βόλτα και στα torrent-άδικα τώρα;) και το μικρόβιο είχε μπεί για καλά στον οργανισμό μου.
Έχοντας προσθέσει στις τάξεις τους έναν πληκτρά, ονόματι Kasper Martenson, οι AMORPHIS αποφάσισαν να πειραματιστούν και ως αποτέλεσμα είχαμε ένα μελωδικό doom/death metal άλμπουμ που επηρέασε τη σκηνή σε μεγάλο βαθμό. Η χρήση των πλήκτρων και των λίγων τότε καθαρών φωνητικών, έδεσε υπέροχα με τον πιο λυρικό ρόλο που είχαν πλέον οι κιθάρες στη μπάντα και δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα που δύσκολα ξεπερνιέται. Για πρώτη φορά θα έρθουμε εδώ σε επαφή με το Kalevala, τη μυθολογία ουσιαστικά της Φιλανδίας, το οποίο και θα αποτελεί πλέον την κύρια στιχουργική έμπνευση της μπάντας στα καλύτερα άλμπουμ της… Και δεν είναι τυχαία η διατύπωση.
Οι επιρροές τους από PENTAGRAM κυρίως είναι εμφανής, όμως το “Tales…” είναι κάτι το τόσο ιδιαίτερο, τόσο προσωπικό και για την εποχή του ειδικά τόσο μοναδικό που τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Με τα κομμάτια να είναι ένας προς ένα ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ, το “Black winter day” να γίνεται το πρώτο τεράστιο hit της μπάντας, το πρώτο της βίντεο και αυτό που της άνοιξε την πόρτα για την ευρύτερη αναγνώριση και το “The castaway” να αποτελεί ΥΜΝΟ του doom/death ιδιώματος, το “Tales…” ήταν, είναι και θα παραμείνει το απόλυτο AMORPHIS άλμπουμ. Το άλμπουμ που όλα τα στοιχεία της μπάντας, πρώιμα και μεταγενέστερα, συναντήθηκαν και δημιούργησαν το ιδανικό μουσικό συνοδοιπόρο οποιουδήποτε θέλει να κάνει έστω και νοητά ένα ταξίδι στο μαγικό κόσμο των χιλίων Φιλανδικών λιμνών.
“Elegy” (1996, Relapse Records)
Στην αρχή ειδικά της καριέρας τους, σε κάθε άλμπουμ οι AMORPHIS είχαν και κάτι το (πολύ) διαφορετικό. Και αυτό οφειλόταν και στις προσθήκες μελών. Όπως έγινε και στο “Elegy”, το οποίο είναι το δισκογραφικό ντεμπούτο του τραγουδιστή Pasi Koskinen, του πληκτρά Kim Rantala (στη θέση του Martenson) και του drummer Pekka Kasari (στη θέση του Rechberger).
Έχοντας την ώθηση που τους έδωσε το έπος του “Tales…”, δύο χρόνια μετά, το “Elegy” έρχεται να παρουσιάσει ακόμα μια διαφορετική πτυχή της μπάντας. Η μαγευτική, σκοτεινή ατμόσφαιρα του “Tales…” μπορεί να μην υπάρχει και στο “Elegy”, όμως υπάρχουν άλλα πράγματα που το κάνουν ένα σχεδόν εξίσου εξαιρετικό άλμπουμ με τον προκάτοχό του.
Το άλμπουμ έχει αρκετές folk επιρροές, κυρίως από παραδοσιακά κομμάτια/σημεία της Φιλανδίας, κρατάει τον melodic doom/death χαρακτήρα του ως ένα βαθμό, αλλά προσεγγίζει και το progressive metal αλλά και τον πιο heavy ήχο. Και αν αυτό φαίνεται κάπως, απλά ακούστε το άλμπουμ και θα δείτε τις διαφορές από κομμάτι σε κομμάτι.
Για δεύτερο σερί δίσκο, δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να είναι κατώτερο από τα υπόλοιπα και υπάρχουν κομμάτια που ακόμα και σήμερα αποτελούν σημείο αναφοράς όταν παίζονται live. “Against widows” (το δεύτερο βίντεό τους), “On rich and poor” (προσωπική αδυναμία), “Cares”, “Elegy” και φυσικά το “My Kantele” (το τρίτο βίντεο), παίρνουν από το χεράκι το “Elegy” και το τοποθετούν ταπεινά ακριβώς κάτω από το “Tales…” στην «ιεραρχία» των άλμπουμ της μπάντας.
Σε αυτό το άλμπουμ καθιερώθηκε και το μέχρι τώρα logo της μπάντας.
Μεσαία περίοδος: “Tuonela” / “Am universum” / “Far from the sun”
“Tuonela” (1999, Relapse Records)
Το πιο κομβικό άλμπουμ της εποχής του Pasi Koskinen στη μπάντα και η αρχή μιας δεύτερης περιόδου για τους AMORPHIS με μεγάλες αλλαγές τόσο στον ήχο, όσο και στο στιχουργικό κομμάτι τους.
Ο «νέος» στο “Elegy”, αποκτάει εδώ περισσότερο χώρο, περισσότερη ελευθερία και μετατρέπει για 4η πλέον συνεχόμενη κυκλοφορία το μουσικό ύφος της μπάντας. Το “Tuonela” (που σημαίνει «Βασίλειο των νεκρών» στη Φιλανδική μυθολογία) πηγαίνει τους AMORPHIS σε πιο straight forward rock/metal μονοπάτια, με εμφανής stoner πινελιές, με το ελαφρά progressive στοιχείο να αποτελεί σταθερά πλέον, αλλά σαφώς σε μικρότερο βαθμό, κομμάτι της μουσικής τους. Για πρώτη φορά, δίσκος των AMORPHIS στηρίζεται στα καθαρά φωνητικά, με τα brutal να περιορίζονται σε τεράστιο βαθμό. Στιχουργικά παραμένουν πιστοί στο Kalevala, όμως τα πρώτα δείγματα των στίχων του Pasi κάνουν την εμφάνισή τους.
Ο δίσκος, για μένα, είναι ο καλύτερος αυτής της «μεσαίας» περιόδου της μπάντας και ο τελευταίος πραγματικά πολύ καλός μέχρι και το “Eclipse” που θα έρθει σαν λύτρωση κάποια χρόνια μετά.
Το “Divinity” γίνεται βίντεο και το όνομα των AMORPHIS αρχίζει και γίνεται ακόμα πιο γνωστό παγκοσμίως. Τα “The way”, “Greed”, “Rusty moon” και “Summer’s end” ακολουθούν και κάνουν το “Tuonela” ένα, το λιγότερο, ελκυστικότατο άλμπουμ και για αρκετό κόσμο (γούστα είναι αυτά) ένα από τα καλύτερα των AMORPHIS.
“Am universum” (2001, Relapse Records)
Και εδώ αρχίζει ο μεγάλος πειραματισμός, που θα κορυφωθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο στο επόμενο άλμπουμ της μπάντας.
Με νέο μπασίστα τον Niclas Etelavuori και νέο (σαν μόνιμο μέλος, μιας και είχε γράψει τα πλήκτρα και στο “Tuonela”) πληκτρά τον Santeri Kallio, το “Am universum” πάλι παρουσιάζει κάτι διαφορετικό μουσικά από τους AMORPHIS.
Εδώ η επίδραση του Pasi Koskinen είναι ακόμα μεγαλύτερη στη μουσική της μπάντας, αλλά και στο στιχουργικό κομμάτι. Θεματολογικά το άλμπουμ φεύγει από το Kalevala και οι στίχοι ακολουθούν το σκοτεινό ύφος του Pasi, κάτι που ποτέ δεν ταίριαξε στους AMORPHIS κατά την ταπεινή μου γνώμη. Μουσικά, η μπάντα οδηγείται σε πιο progressive rock ήχους, με τα πιο metal στοιχεία να μένουν στην άκρη σε μεγάλο βαθμό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό για ένα σχήμα που πειραματίζεται και το αποδεικνύει σε κάθε του κυκλοφορία. Όμως είναι κακό όταν τα κομμάτια δεν υποστηρίζουν τόσο πολύ αυτό το εγχείρημα.
Με εξαίρεση το εξαιρετικό “Alone” (βίντεο) και τα “Goddess (of the sad man)”, “Drifting memories” και “Veil of sin”, τα υπόλοιπα κομμάτια δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το ιδιαίτερο και το άλμπουμ υστερεί σημαντικά με τους προκατόχους του. Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ… Όπως το επόμενο.
“Far from the sun” (2003, EMI)
Το αίσχος το ίδιο! Συγνώμη για όσους τους αρέσει, αλλά αυτό το άλμπουμ για μένα είναι το μίασμα της ιστορίας των AMORPHIS. Είναι το μόνο άλμπουμ της μπάντας το οποίο δεν καταδέχομαι να έχω ούτε σε MP3 για το γαμώτο της υπόθεσης. Το μόνο που το CD του βρέθηκε στα σκουπίδια κυριολεκτικά. Ούτε καν για σουβέρ. Τέτοια ήταν η ξενέρα και απογοήτευσή μου όταν το άκουσα και 8 χρόνια μετά, η γνώμη μου δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο.
Τι κι αν γύρισε σε αυτό ο πρώτος drummer της μπάντας, Jan Rechberger… Το καλύτερο πράγμα αυτού του δίσκου είναι ότι ήταν το τελευταίο του Pasi Koskinen. Απλά τα πράγματα. Δε με ενοχλούσε σαν τραγουδιστής ο Pasi… Κάθε άλλο. Όμως η επιρροή του στη μπάντα μόνο κακό της έκανε και καλύτερη απόδειξη από τα άλμπουμ που έβγαλαν πριν και μετά από αυτόν, δεν υπάρχει. Και στο θέμα frontman (όσοι τον πρόλαβαν) ούτε καν συζήτηση και σύγκριση με τον Joutsen.
Από το τραγικό εξώφυλλο, μέχρι τα ανούσια, «κενά» κομμάτια, ο δίσκος δε μπορεί να σωθεί από πουθενά. Ένα κομμάτι που να πώ ότι μου αρέσει έστω, δεν υπάρχει. Υπερβολικός; Κακός; Κομπλεξικός; Τι να σας πώ. Κολλημένος με τη μπάντα είμαι και αυτό το άλμπουμ μακάρι να μην είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Άλλωστε και τα ίδια τα μέλη του σχήματος αν ρωτήσετε, θα σας πούνε «τα καλύτερα»…
Δεν υπήρχε χειρότερη δυνατή αρχή για μια κίνηση που θα τους έδινε στο μέλλον άλλο αέρα. Την μεταπήδησή τους στη Nuclear Blast Records.
Νέα περίοδος: “Eclipse” / “Silent waters” / “Skyforger” / “The beginning of times”
“Eclipse” (2006, Nuclear Blast)
Και εκεί που όλα ήταν μαύρα κι άραχνα, «σκάει» το “Eclipse”… Και όλα έρχονται στη θέση τους!
Η αλλαγή του Pasi Koskinen από τον (παντελώς άγνωστο τότε) Tomi Joutsen, είχε προκαλέσει ήδη ελπίδες. Η ακρόαση όμως του “Eclipse” έκανε το χαμόγελο να μη φεύγει για καμιά εβδομάδα από τα χείλη μου.
Με έναν νέο τραγουδιστή, ορκισμένο οπαδό της μπάντας και με τρελή διάθεση και όρεξη για μουσική, οι AMORPHIS κυκλοφορούν το άλμπουμ που ίσως έπρεπε να κυκλοφορήσουν μετά το “Elegy”. Επαναφέρουν με συνοπτικές διαδικασίες τα brutal φωνητικά (στο βαθμό που έπρεπε), θυμούνται την ουσιαστική παραμόρφωση στις κιθάρες τους, θυμούνται το λυρικό τους στοιχείο και στιχουργικά επιστρέφουν στο Kalevala και την ιστορία του Kullervo. Τα πάντα στη θέση τους και το κυριότερο, καθοδηγούμενα από έναν εξαιρετικό για τη μπάντα τραγουδιστή.
Το άλμπουμ αποπνέει ζωντάνια, αποπνέει «υγεία», αποπνέει φρεσκάδα και πάνω από όλα διάθεση… Φοβερή διάθεση για μουσική. Από το εναρκτήριο “Two moons” φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει, για το επιβεβαιώσουν περίτρανα τα “House of sleep” (βίντεο), “Leaves scar”, “Born from fire”, “Perkele”, “The smoke” και “Brother moon”.
Το γεγονός και μόνο ότι ακούγοντας το άλμπουμ τα “Tales” και “Elegy” στριφογύριζαν στο μυαλό μου, εμένα μου λέει πολλά. Από ότι φαίνεται όμως είπε και σε πολλούς ακόμα παγκοσμίως, μιας και η απήχηση του δίσκου ήταν τρομερή. Χρυσό στη Φιλανδία και οι πόρτες είχαν ανοίξει διάπλατα.
“Silent waters” (2007, Nuclear Blast Records)
Έχοντας πάρει φόρα με το “Eclipse” και διατηρώντας το ίδιο (επιτέλους) lineup, οι AMORPHIS κυκλοφορούν το όγδοο άλμπουμ τους, “Silent waters” το 2007. Μπορεί το άλμπουμ να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με τον προκάτοχό του, όμως συνεχίζει σε πολύ υψηλά επίπεδα και δείχνει ότι οι «περίεργες» ας πούμε εποχές της μπάντας, έχουν εξαφανιστεί οριστικά.
Το “Silent waters” δεν είναι τόσο ευθύ όσο το “Eclipse”, είναι πιο πειραματικό, όμως δε ξεφεύγει από τα χαρακτηριστικά της μπάντας. Λυρικό, με πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα από τον προκάτοχό του και λιγότερα «γκάζια», δημιουργεί μια πολύ ωραία αίσθηση. Στιχουργικά και αυτό ασχολείται με το Kalevala και με την ιστορία του Lemminkainen αυτή τη φορά, ενώ το εξαιρετικό εξώφυλλο του Travis Smith, «ντύνει» το άλμπουμ ιδανικά.
Με κορυφαία του στιγμή το “Towards and against” και τα “Silent waters” (βίντεο), “I of crimson blood”, “Shaman” και “The white swan” να ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής, το “Silent waters” αποτελεί ακόμα ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ για τη μπάντα που περνάει μία δεύτερη νιότη.
“Skyforger” (2009, Nuclear Blast Records)
Πολλοί μπορεί να διαφωνούν, το αποτέλεσμα της κυκλοφορίας του μπορεί να λέει κάτι άλλο, όμως για μένα, το “Skyforger” είναι ίσως το λιγότερο καλό άλμπουμ της εποχής του Joutsen στη μπάντα. Όταν λέω όμως το λιγότερο καλό, δεν εννοώ τίποτα κακό, παρά μόνο ότι είναι «απλά» πολύ καλός δίσκος και τίποτα παραπάνω.
Τρίτο συνεχόμενο concept εμπνευσμένο από το Kalevala λοιπόν για τους Φιλανδούς, αυτή τη φορά όμως δε διηγείται μία ιστορία, αλλά διάφορες όμως από την οπτική ενός ατόμου, του Ilmarinen. Κάτι αντίστοιχο με το “Tales…” δηλαδή.
Το “Silver bride” (βίντεο) παίζει παντού, τα “Sky is mine”, “Majestic beast”, “From earth I rose”, “My sun” και “From the heaven of my heart” προσφέρουν τα μέγιστα στην ποιότητα του άλμουμ και το αποτέλεσμα είναι και πάλι υψηλού επιπέδου.
Ίσως το ότι είναι το πιο «ασφαλές» άλμπουμ της περιόδου αυτής κατά τη γνώμη μου, να μη με άφησε να το εκτιμήσω σωστά. Όμως πιστεύω ότι το “Skyforger” είναι πραγματικά το λιγότερο καλό άλμπουμ της εποχής του Joutsen στη μπάντα. Και αυτό το λέω έχοντας περάσει κάποια χρόνια από την κυκλοφορία του και σύμφωνα με αυτό που μου άφησε τώρα και όχι τότε που βγήκε. Άλλωστε δεν είναι ψέμα ότι οι AMORPHIS πάνε πιο σταθερά και «ασφαλή» τώρα από ότι παλιότερα… Τους σώζει όμως ότι έχουν έμπνευση!
“The beginning of times” (2011, Nuclear Blast Records)
Μπορεί να σε «παιδεύει» λίγο με το πρώτο άκουσμα, αλλά στο τέλος το αγαπάς! Ο λόγος για το “The beginning of times”, το τελευταίο και δέκατο κατά σειρά άλμπουμ των AMORPHIS.
Μπορεί πολλοί να διαφωνήσουν, αλλά εγώ πιστεύω ότι σε αυτό το άλμπουμ, οι AMORPHIS προσπάθησαν να πειραματιστούν. Προσπάθησαν να ακουστούν διαφορετικοί από ότι στα τρία προηγούμενα. Και όταν λέμε πειραματισμός και διαφορετικότητα, δεν εννούμε να γίνουν άλλη μπάντα. Φυσικά και θα υπάρχουν τα κλασικά στοιχεία τους μέσα (δίσολα, λυρισμός κλπ), φυσικά και θα πείς «αυτό είναι AMORPHIS» ακούγοντάς το. Η ίδια μπάντα είναι. Η προσέγγιση όμως των κομματιών είναι διαφορετική, όπως και να το κάνουμε. Με το πιάνο να βγαίνει μπροστά σε σημεία αλλά και κομμάτια, τα τραγούδια να έχουν μεγάλη ποικιλομορφία στο σύνολό τους, τα heavy σημεία να εναλλάσονται με πιο progressive rock στιγμές και γενικά τα περισσότερα από τα συστατικά που πρέπει να έχει ένα εξαιρετικό άλμπουμ των AMORPHIS να είναι παρόντα και μερικά να είναι νέα… Όπως τα γυναικεία φωνητικά ας πούμε!
Το “You I need” (βίντεο) για μένα είναι ίσως το χειρότερο τραγούδι του δίσκου, μιας και είναι απλά αυτό που έπρεπε για να τραβήξει πάνω του δημοσιότητα και νέο κόσμο στη μπάντα. Θα ήταν άδικο όμως να σταθεί κάποιος εκεί, όταν θα βρεί μέσα κομματάρες όπως τα “Mermaid”, “Three words”, “Reformation”, “Beginning of time” και “My enemy” για παράδειγμα. Θα ήταν άδικο να σταθεί εκεί, όταν ο υπόλοιπος δίσκος δεν έχει ένα κακό κομμάτι. Μπορεί να μην είναι “Tales”, μπορεί να μην είναι “Elegy”, μπορεί να μην είναι “Eclipse”, μπορεί για πολλούς να μην είναι “Tuonela”, όμως για μένα το “The beginning…” είναι ένα σκαλί πάνω από το “Skyforger” και όσο περνάει ο καιρός το γουστάρω και περισσότερο. Άλλωστε AMORPHIS ακούς για όλα όσα περνάνε μέσα στη μουσική τους, για τους ήχους, τα ηχοτόπια, τους πειραματισμούς, τα συναισθήματα που δημιουργούν και τα μέρη που σε πάνε… αν θες να κοπανηθείς χωρίς να υπάρχει αύριο, υπάρχουν χιλιάδες άλλες μπάντες! Όταν λοιπόν οι AMORPHIS πετυχαίνουν αυτά με ένα άλμπουμ τους, δε χρειάζομαι κάτι παραπάνω… το μέλλον αναμένεται το ίδιο λαμπρό!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
