ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Believe in nothing” – PARADISE LOST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: EMI Electrola
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: John Fryer, Greg Brimson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Nick Holmes
Lead κιθάρες, πλήκτρα, προγραμματισμός και ενορχήστρωση – Gregor Mackintosh
Ρυθμικές κιθάρες – Aaron Aedy
Μπάσο – Stephen Edmondson
Drums, δεύτερα φωνητικά – Lee Morris
Η δεκαετία του ’90 έφευγε και άφηνε τους PARADISE LOST μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το μέχρι τότε τελευταίο τους άλμπουμ ονόματι “Host”, είχε διχάσει όσο ελάχιστα άλμπουμ στην ιστορία τους οπαδούς τους (και μη). Υπήρξε απίστευτη απογοήτευση και όλοι μα όλοι (άσχετα αν το “Host” γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει, είναι ένα πραγματικά καλό ως πολύ καλό άλμπουμ) τους γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη, με το συγκρότημα ναι μεν να θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό όπως πάντα έκανε, μόνο που και οι ίδιοι ξεκάθαρα κατάλαβαν ότι αυτή τη φορά το είχαν παρακάνει. Και τους δόθηκε με το χειρότερο τρόπο να το αντιληφθούν, γράφοντας και ηχογραφώντας στη συνέχεια το πρώτο τους άλμπουμ για τα ‘00s με τίτλο “Believe in nothing”. Το 8ο τους σε 11 χρόνια παρακαλώ, σε μια πραγματικά υπερπαραγωγική περίοδο (αν νιώθετε γέροι ήδη, να σας πω ότι από τότε βγήκαν μέχρι σήμερα άλλα 8 άλμπουμ σε 20 χρόνια)! Οι PL στην ουσία συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν με το “Host”, αλλά σε λίγο πιο «ροκ» (διόλου τυχαία) τα εισαγωγικά. Και πάλι στο δίσκο κυριαρχούν τα synths και η εν γένει «ανάλαφρη» και «εναλλακτική» ατμόσφαιρα και στην ουσία, κλείνουν την άτυπη μη μεταλλική τριλογία τους που ξεκίνησε με το “One second” το 1997.
Η ΕΜΙ δεν άντεχε και δεύτερη κατραπακιά μετά το “Host” και δεν είναι καθόλου μυστικό το γεγονός ότι στην ουσία επέβαλλε στο συγκρότημα να γράψει ευκολοάκουστα κομμάτια τα οποία θα προκαλούσαν το ενδιαφέρον του κόσμου και θα αύξαναν τις πωλήσεις. Το συγκρότημα δεν είχε και πολλά περιθώρια να αρνηθεί και έτσι προέκυψαν τα τρία singles του δίσκου, “Mouth”, “Fader” και “Sell it to the world”. Πάντα είμαι με τη μεριά του καλλιτέχνη σε οποιαδήποτε «διαμάχη» με την εκάστοτε εταιρεία, αλλά εδώ ΜΠΡΑΒΟ στην ΕΜΙ καθώς είναι 3 από τα καλύτερα (αν όχι ΤΑ καλύτερα) κομμάτια του δίσκου που χωρίς αυτά παίζει να ήταν ότι χειρότερο είχαν κάνει ποτέ. Το συγκρότημα ποτέ δεν αγάπησε αυτό το δίσκο και φυσικά κύριος λόγος ήταν αρχικά αυτή η έλλειψη ελευθερίας έκφρασης και στη συνέχεια η αποστειρωτική παραγωγή που κομψά θα χαρακτηρίσω άνευρη και επίπεδη (διάολε, ακόμα και το “Host” ως καθαρό Pop άλμπουμ έχει παραγωγάρα). Επίσης στο στούντιο μπορούσε να βρίσκεται μόνο ένα μέλος τους τη φορά (ακατανόητη απόφαση από πλευράς ΕΜΙ αυτή πράγματι) και γενικότερα πολύ αρνητικό το κλίμα εκείνη την περίοδο στο συγκρότημα. Ένα συγκρότημα που παραδεχόταν το ίδιο χρόνια μετά ότι στην περίοδο μετά το “Host” δεν ήξερε που βρίσκεται και που πατάει.
Ο δίσκος που ηχογραφήθηκε σε 3 διαφορετικά στούντιο (Albert Studios, The Strongroom, Chapel Studios) μεταξύ Απρίλη-Σεπτέμβρη του 2000, κυκλοφόρησε με μεγάλη καθυστέρηση στις 26 Φεβρουαρίου του 2001 αντί για τις 18 Σεπτεμβρίου του 2000 (5 μήνες πίσω δηλαδή). Η μπάντα πήγε να το σώσει λέγοντας τότε «όπως γνωρίζεται, κοντά στα Χριστούγεννα αρκετοί καλλιτέχνες βιάζονται να βγάλουν best of συλλογές με την ελπίδα της αύξησης πωλήσεων. Οι PARADISE LOST νιώθουν ότι το νέο άλμπουμ είναι πολύ ξεχωριστό για να χαθεί μέσα σε χιλιάδες άλλα και με το να το κυκλοφορήσουμε τον Ιανουάριο, θα το αποφύγουμε αυτό». Αισχρό ψέμα που όταν το λέγανε παίζει να γελούσανε (οκ PL και γέλιο δεν πάνε μαζί αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ). Το εξώφυλλο-όνειδος με τις μέλισσες εξηγήθηκε κάποτε από τον Nick Holmes ο οποίος απλά ανέφερε «μη με ρωτάτε γι’ αυτό, μάλλον ήμασταν πιωμένοι τη μέρα που το διαλέξαμε». Το 2007 ο ίδιος σε δηλώσεις του για το άλμπουμ τόνισε: «Ποτέ δεν ήμασταν αληθινά ικανοποιημένοι με την παραγωγή αυτού του δίσκου. Νομίζω ότι τα κομμάτια ήταν καλά, αλλά δε θα έβαζα το άλμπουμ στα καλύτερα 5 άλμπουμ μας ποτέ. Ήμασταν όλοι πολύ μπερδεμένοι από πολλά πράγματα που συνέβαιναν γύρω μας, γι’ αυτό και προέκυψε αυτό το εξώφυλλο».
Συνεχίζοντας να στρίβει το μαχαίρι, συμπλήρωνε: «Ήταν ζοφερές στιγμές και πιστεύω ότι αυτό αντικατοπτρίστηκε στον ιδιαίτερα βλοσυρό ύφος του δίσκου. Πρακτικά όλοι μας ήμασταν με συνταγογραφημένα ναρκωτικά εκείνη την εποχή. Έπαιρνα τόσο δυνατά αντικαταθλιπτικά που δεν ήξερα πραγματικά τι συνέβαινε εκείνο τον καιρό. Το artwork είναι κλασικό παράδειγμα του που βρισκόταν τα μυαλά μας εκείνο τον καιρό, είχα απλά μέλισσες μέσα στο κεφάλι μου, δεν έχω ιδέα τι υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει. Σε προσωπικό επίπεδο, αντιπροσώπευε ο δίσκος μια ιδιαίτερα σκοτεινή περίοδο στη ζωή μου. Δε νομίζω ότι προκύπτει τίποτα θετικό από το να είσαι μέσα στην κατάθλιψη ή γενικά πεσμένος με τέτοιο τρόπο. Η προσωπική μου ζωή ήταν σε κακό δρόμο εκείνη την εποχή και το άλμπουμ είναι ευθύ αποτέλεσμα αυτού. Γνωρίζω ότι πολλοί αγαπούν πραγματικά αυτό το άλμπουμ και πιστεύω ότι είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Αλλά για μένα το πιο απογοητευτικό στοιχείο είναι η παραγωγή, η οποία έπρεπε να είναι πιο έντονη όσον αφορά τα συναισθήματα που περικλείουν το δίσκο. Από το “Host” μέχρι το “Believe in nothing”, δεν ξέραμε πραγματικά που βρισκόμαστε. Ήμασταν σε πραγματικό δίλημμα». Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι το συγκρότημα βίωσε τη χειρότερη περίοδο της καριέρας του από την ίδρυση τους μέχρι και σήμερα.
Ο δε Greg Mackintosh δεν προσπάθησε ποτέ να βρει ελαφρυντικά και όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, δηλώνει ότι ο δίσκος αυτός στην ουσία δεν υπάρχει γι’ αυτόν, ενώ σε σχετικό poll που κλήθηκε να βάλει αξιολογικά τα άλμπουμ τους σε σειρά, το έβαλε στην τελευταία θέση (με κορυφαίο όλων το “Shades of god”, αξίζει να το ψάξετε για να δείτε πως σκέφτονται οι καλλιτέχνες σε σχέση με τους οπαδούς για τα δημιουργήματα τους). Γυρίστηκαν δυο βίντεο για τα “Mouth” και “Fader” ενώ το 2018 η μπάντα επιτέλους κυκλοφόρησε μια νέα έκδοση του ήχου με νέα μίξη και σύμφωνα με τον Holmes, αντιπροσωπεύει πλήρως το πώς πραγματικά είχαν το δίσκο κατά νου την εποχή που κυκλοφόρησε. Αυτή είναι η άγνωστη και άκρως σκοτεινή ιστορία ενός δίσκου που τότε πολλοί θεώρησαν ότι είναι ότι χειρότερο είχαν κάνει (δεν είναι) ενώ πολλοί το πιστεύουν ακόμα και σήμερα (προσωπικά από το να ακούω κάτι σαν τα τελευταία τους 2 άλμπουμ ή τα επιτηδευμένα “Faith divides us – Death unites us” και “Tragic idol” προτιμώ 1000 φορές αυτό και το “Host”). Ήταν το τελευταίο τους άλμπουμ για την ΕΜΙ πριν στη συνέχεια υπογράψουν στην GUN και αρχίζουν να επαναπροσδιορίζουν την σχέση τους με τη σκληρότερη πλευρά τους και τους οπαδούς.
Άγγελος Κατσούρας
