Όταν το 1984 ο Kai Hansen ολοκλήρωνε, μετά από τρία προηγούμενα «προσχέδια» (GENTRY, SECOND HELL, IRON FIST), την εικόνα και τη μορφή της προσωπικής του μπάντας, σίγουρα δεν θα είχε στο μυαλό του αυτό που δημιουργούσε. Δεν θα το είχε ούτε κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του “Walls of Jericho”. Λογικό, αφού ο speed/thrash «τυφώνας» που έβγαινε απ’ τα «αυλάκια» του βινυλίου, απευθείας προερχόμενος από τη «μήτρα» των JUDAS PRIEST και των ACCEPT, μικρή ομοιότητα είχε με αυτό που θα ονομαζόταν αργότερα “europower”. Αμφιβάλεις; Απορείς; Απομόνωσε, αν μπορείς, τα φωνητικά του Hansen και αφουγκράσου προσεκτικά τη μουσική. Τί ακούς; Σωστά. Τον τραμπούκο, που κρύβει όμως μέσα του μεγάλες ευαισθησίες (“How many tears”), απόγονο των “Breaker”, “Restless and wild”, “Sin after sin” και “Stained Class”. Το «κολλητάρι» των “Gates to Purgatory” και “Branded and exiled”. Τόσο απλά και τόσο κατανοητά. Αλλά, ας αλλάξουμε θέμα και ας μιλήσουμε όχι για το Power Metal γενικά, καθώς Αμερικανοί και βορειοευρωπαίοι πλην Φινλανδών (κυρίως) είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο», αλλά για το EUROPOWER. Ένα ιδίωμα τόσο σημαντικό, ένα ιδίωμα τόσο αγαπημένο, που γνώρισε μαζί δόξα και παρακμή στον απόλυτο, υπερθετικό βαθμό. Ένα μουσικό κίνημα του οποίου εν πολλοίς οι HELLOWEEN θεωρούνται οι πρώτοι και αδιαφιλονίκητοι ηγέτες. Είναι όμως έτσι; Και αν ναι, κατά πόσο; Ποιος το δημιούργησε; Ποιος είναι ο «πατέρας» και ποιος ο «νονός» του;
Εν αρχή ην ο Ritchie Blackmore, λένε οι Γραφές. Αυτός έβαλε τις βάσεις, με τους DEEP PURPLE και κυρίως με τους RAINBOW. Αυτός πρέπει να αναγνωρίζεται ως ο «πατέρας» του είδους. Ως μεγάλες επιρροές, χρονολογικά, θα προσέθετα τους SCORPIONS και ACCEPT, με τις κλασσικίζουσες αναφορές των Schenker/Roth και Hoffmann, αντίστοιχα. Μετά, ήρθαν δύο νεαρά παιδιά, που είχαν τον Blackmore εικόνισμα. «Πάτησαν» επάνω του και επηρέασαν όσο λίγοι το ύφος της μουσικής και κυρίως το στυλ παιξίματος των μετέπειτα κιθαριστών του χώρου. Όπως ίσως κατάλαβες, πρόκειται για τους «σκαπανείς» του neoclassical Y.J.Malmsteen και John Norum (ναι, ο γνωστός, των «φλώρων» EUROPE). Κανείς όμως από τους προαναφερθέντες, δεν μπορεί να λάβει το χρίσμα του «νονού». Γιατί αυτός είναι αναμφισβήτητα ο Kai Hansen και το «λαδάκι» είναι τούτος εδώ ο δίσκος. Τί έκανε ο Kai; Πήρε όλους τους παραπάνω, τους τοποθέτησε δίπλα στη λατρεία του για τους JUDAS PRIEST, και έφτιαξε κάτι νέο. Καινοτόμο όχι, μα καινούργιο σίγουρα. Κάποιοι όψιμοι αναλυτές, του προσάπτουν τη κατηγορία της στυγνής αντιγραφής. Έχω να τους πω ένα γνωμικό: Όταν πάρεις κάτι από έναν λέγεται «αντιγραφή», όταν πάρεις από πολλούς, λέγεται «έρευνα». Έστω λοιπόν και αν οι υπεύθυνοι της Noise το «έσπασαν» σε δύο μέρη (Pt.I-Pt.II), τo ολοκληρωμένο έργο “Keeper of the seven keys” ολοκλήρωσε τη δημιουργία του Europower, εγκαινίασε μια από τις πλέον παραγωγικές σχολές στην ιστορία (σε κάποια φάση χάσαμε το μέτρημα με το πόσα συγκροτήματα ξεκινούσαν με όραμα να αναπαράξουν ΑΥΤΟΝ τον ήχο) και η ξέφρενη πορεία του έδωσε πολλά κλασσικά άλμπουμ, τα οποία όλα, ΟΛΑ, είχαν την άμεση (συμμετοχή) ή την έμμεση (επιρροή) σφραγίδα του Hansen. Παρένθεση, διότι με έπιασε η νοσταλγία μου… Αχ…τα 90s! Τα θυμάσαι; Τί κακός (ή και καλός) χαμός γινόταν! Πηγαίναμε στον φούρνο και στο super market, παίρναμε ψωμί, τυρί και γάλα, παίρναμε και έναν europower δίσκο. Μιλούσαμε για το οτιδήποτε, μιλούσαμε και για europower. Μετά τους ομηρικούς καυγάδες περί ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, ο Έλληνας μάλωνε για το αν το “Imaginations from the other side” ήταν καλύτερο του “Land of the free”… αλλά ας κλείσει η παρένθεση, γιατί αν ξεκινήσω να μιλάω για τότε, δεν θα σταματώ με τίποτα.
Παράλληλα με τα παραπάνω, η σημασία του «Φύλακα» είναι τεράστια και σε περισσότερο… ατομικό επίπεδο. Αποτελεί το επίσημο ντεμπούτο ενός 18χρονου ξανθομάλλη μορφονιού, που έμελλε να εξελιχθεί σε ξεχωριστό πυλώνα για το ιδίωμα. Μετά κόπων και βασάνων βέβαια, αφού ο Michael Kiske αρχικά έριχνε τη μια «πίτα» μετά την άλλη, καθώς δεν θεωρούσε αξιόλογο το υλικό του “Walls of Jericho”. Ο Hansen πάλι, δεν ένιωθε άνετα και έτοιμος για διπλό ρόλο κιθαρίστα-τραγουδιστή. Το «ψηστήρι» λοιπόν έπρεπε να συνεχιστεί και όντως συνεχίστηκε αμείωτο, το pressing ήταν ασφυκτικό, το νέο υλικό ηχούσε περισσότερο ελκυστικό στα αυτιά του μικρού wonderkid και τελικά το «ναι» έφερε μια επανάσταση. Ο Kiske ήταν τότε κάτι μεταξύ Tate, Dickinson και Halford, ξεκινούσε από βαρύτονος και τελείωνε τενόρος με μια έκταση που κάλυπτε τέσσερεις οκτάβες και ήταν ΤΟΣΟ καλός, που έφτασε να δημιουργήσει ο ίδιος τη δική του σχολή. Και όχι ως «φτασμένος», μα από τη πρώτη στιγμή που άνοιξε το στόμα του. Αν αυτό δεν είναι επίτευγμα, τότε τι είναι; Μαζί του, από τη μια οι Hansen/Weikath και από την άλλη οι Markus Grosskopf/Ingo Schwichtenberg, βαρέθηκαν να… στρώνουν δρόμους. Δρόμους φαρδείς και ομαλότατους, ώστε να προχωρήσουν επάνω τους, στη συνέχεια, τόσα και τόσα power metal δίδυμα, κιθαριστικά και ρυθμικά. Δε δίνεται συχνά η πρέπουσα προσοχή ειδικά στους τελευταίους, κάτι που προσωπικά βρίσκω ανεπίτρεπτο, ειδικότερα όσον αφορά τον Ingo.
Εξαιρετική εμπορική απήχηση με τη «πρώτη», μεγάλος ντόρος, μερικές συναυλίες γεμάτες ένταση και ιδρώτα (σημείωση: εκείνες ήταν οι πρώτες εμπειρίες του Kiske στη σκηνή και αν τον δεις έχει «αέρα» βετεράνου), η «κληρονομιά» που αναφέραμε… το “Keeper of the seven keys” δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Είναι δίσκος – σταθμός, άξιος μάλιστα να φέρει τον τίτλο αυτόν στη πράξη, όχι στο… «μιλητό». Αλλά γιατί να μακρηγορώ και να σε κουράζω; Ας βάλω εγώ τα τραγούδια του σε σειρά και εσύ “grab your mask and don’t be late”, γιατί αυτό είναι το…
The “KEEPER OF THE SEVEN KEYS Pt.I” countdown
- “A little time” (Kiske)
Η μοναδική σύνθεση του Kiske στο άλμπουμ είναι μεν ένας αδιαφιλονίκητος ύμνος, πολλοί ακόλουθοι θα ήθελαν να τον έχουν στο παλμαρέ τους, αλλά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, κάπου υστερεί. Σε πιο αργό tempo, διαδέχεται ιδανικά το ταχύ “I’m alive” και θα μπορούσε να είναι η συνέχειά του, στιχουργικά. “We got a little time to build up your lives, a little time to make up our minds, a little time to fill up our dreams”. Όχι, δεν πρόκειται για πεσιμιστικό τραγούδι (πεσιμισμός και HELLOWEEN λίγο δύσκολο να συμβαδίσουν, ειδικά εκείνη την εποχή), αλλά για ένα μήνυμα προς αφύπνιση. Ένα μήνυμα να αδράξουμε τις όποιες ευκαιρίες και να τραβήξουμε μπροστά. Ωραίο το ατμοσφαιρικό, εφετζίδικο break, κάνουμε και τα στραβά μάτια στο «άμπαλο», «αλογίσιο», «ο Θεός να το κάνει» solo, γιατί πάνω απ’ όλα στέκει ο συνθέτης του, με την αψεγάδιαστη φωνή του στα αριστουργηματικά του κουπλέ.
- “Future world” (Hansen)
Παραξενεύτηκες, ε; Σε δικαιολογώ. Βλέπεις, το να μπει προτελευταίο, παραλίγο «χειρότερο» κομμάτι του δίσκου το “Future world”, το λες και περίεργο, τουλάχιστον. Tί έχουμε εδώ… έχουμε το χαρακτηριστικότερο HELLOWEEN τραγούδι. Το χαρακτηριστικότερο europower τραγούδι. Το πιο αναγνωρίσιμο riff, και εδώ πρόσθεσε όποια προσδιοριστική πρόταση θες να ακολουθεί. Της μπάντας, του europower, του power metal γενικά, της γερμανικής σκηνής, της κεντρικής Ευρώπης, βάλε ό,τι θες, «μέσα» θα είσαι. Αρκεί να μη περάσεις τη θάλασσα της Μάγχης. Εντάξει, μη το παρακάνουμε, το Νησί είναι άλλη κατηγορία. O μελλοντικός κόσμος των παιδιών από το Αμβούργο διαφέρει από τον δυστοπικό αντίστοιχο για τον οποίο μας έχουν τραγουδήσει τόσοι και τόσοι. Εδώ κυριαρχεί η χαρά, η συντροφικότητα, η αγάπη. Ανθεμικό, συναυλιακό, απλούστατο στη δομή του, με super trademark solo και διάφορα χαζοχαρούμενα effects που τα περιμένουμε πως και πως για να τα «αναπαράγουμε» κι εμείς οι ίδιοι (αν λες πως δεν έχεις «πατήσει» τη κόρνα και δεν έχεις γελάσει σαν το μωράκι στα γνωστά σημεία έστω μια φορά είσαι μέγας ψεύτης, να το ξέρεις), από τη πρώτη στιγμή που μπήκε στο setlist του group, δεν βγήκε ποτέ. Μάλιστα, ήταν το μοναδικό “Hansen” κομμάτι που παιζόταν τόσο από HELLOWEEN όσο και από GAMMA RAY, τα δύσκολα χρόνια της κόντρας και των κακών σχέσεων. Γιατί λοιπόν καταλαμβάνει τη προτελευταία θέση; Γιατί είναι τέτοια η ποιότητα των δύο “Keeper…” που, φαντάσου, τούτο δω είναι ένα από τα χειρότερά τους κομμάτια, στο σύνολο!
- “Twilight of the Gods” (Hansen)
Το «πνεύμα» του “Walls…” δεν έχει φύγει εντελώς από τους «νέους» HELLOWEEN. Σε αυτή την υμνική σύνθεση αισθανόμαστε και μια «αύρα» από neoclassical metal, με τον τρόπο που αργότερα θα το έκαναν «κτήμα» τους οι STRATOVARIUS και θα έχτιζαν επάνω του μια ολόκληρη καριέρα. Άκου της κιθάρας τα παιχνιδίσματα στο refrain, μετέτρεψέ τα σε πλήκτρα και έχεις ένα τραγούδι που άνετα θα πρωταγωνιστούσε στο “Episode” και στο “Visions”. Οι στίχοι δεν αναφέρονται στο Ragnarok, όπως θα πίστευε κανείς διαβάζοντας τον τίτλο, αλλά στη μεγάλη ανάπτυξη της τεχνολογίας και πως αυτή στο τέλος θα κυριαρχήσει έναντι του ανθρώπου. Ο Kiske με τις χορωδίες από πίσω να τον αβαντάρουν και να προσδίδουν extra μεγαλοπρέπεια, είναι εξαιρετικός, το μεσαίο του μέρος, με τα διπλά leads, θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια, όπως και το refrain, ενώ ειδική μνεία αξίζει στον εντελώς “Steve Harris” τρόπο παιξίματος του Markus στο μπάσο, που αν μη τι άλλο, φανερώνει καταβολές και επιρροές.
- “Initiation/I’m alive” (Hansen)
Στο worst to best, ο συντάκτης υποτίθεται πως προσπαθεί να βάλει τα τραγούδια κάθε δίσκου σε σειρά από το χειρότερο στο καλύτερο, κατά την άποψή του εννοείται. Εσύ ήδη γνωρίζεις, γιατί το μάτι σου πήγε κατευθείαν στο Νο1 (όλοι έτσι κάνουν, μη σκας), ποιο θεωρώ καλύτερο τραγούδι του “Keeper…”. Θα σου πω τώρα για το αγαπημένο μου. Η πομπώδης εισαγωγή, με τη βασική μελωδία του “Walls of Jericho” να κάνει το δικό της cameo, στρώνει όμορφα το χαλί για έναν power metal κεραυνό πρώτης διαλογής, με κλασσικότροπα leads (κάπου εκεί κρύβεται ο Beethoven με την «Ωδή στη Χαρά»), δίκαση-πολυβόλο που θα γίνει σημείο αναφοράς από τούδε και στο εξής, θεϊκή ερμηνεία από τον Kiske και πάνω απ’ όλα, τη πεμπτουσία του θετικού μηνύματος στους στίχους του. Δεν ξέρω τί θεωρείται και τί όχι ως “must” στα τμήματα ανθρωπίνης ψυχολογίας, αλλά αν ήμουν υπουργός Παιδείας, τους απλούς αλλά τόσο θετικούς αυτούς στίχους, θα τους έβαζα στη διδακτέα ύλη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Ένας ύμνος στη φιλία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Περιμένω τη συναυλία του 2022 για να το ακούσω ζωντανά και να με πάρουν σηκωτό. Άντε μη τα «γειώσω» όλα και το βάλω ΠΡΩΤΟ!
- “A tale that wasn’t right” (Weikath)
Οι SCORPIONS εκείνη την εποχή ήταν τρία πράγματα: πρώτον, βασική επιρροή για το power metal, δεύτερον το συγκρότημα-συνώνυμο των αργών, συναισθηματικών και ενίοτε σπαραξικάρδιων τραγουδιών και τρίτον, συμπατριώτες των HELLOWEEN. Βάλε τα τρία αυτά στοιχεία με όποια σειρά θες, δεν αλλάζει κάτι ως προς το αποτέλεσμα. Και αυτό είναι πως η σκιά τους έπεσε τόσο βαριά πάνω από τις Κολοκύθες, που το “A tale that wasn’t right” μοιάζει δική τους σύνθεση. Τα πρώτα «τσιμπήματα» στη ταστιέρα του Weiki σε κόβουν σε μικρά-μικρά κομμάτια, το solo σε λιώνει, θυμάσαι, ταυτίζεσαι, πέφτεις στα πατώματα… Ορισμένοι ισχυρίζονται πως ο Kiske εδώ συναντάται στη καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Λες να είναι έτσι; Εγώ λέω…ναι. Όσο για τον συνθέτη του; Ο Weikath στον πρώτο «Φύλακα» είχε ένα πρόβλημα στο χέρι που τον πήγε «πίσω», αλλά τί να το κάνεις… Μόνο και μόνο αυτό το κομμάτι να είχε συνθέσει στα 40 χρόνια που είναι στην ενεργό δράση, θα έπρεπε όπου τον βρίσκουμε να του σφίγγουμε το χέρι.
- “Halloween” (Hansen)
Κουκιά μετρημένα. O Kai Hansen στα καλύτερά του. Αν πρέπει να διαλέξουμε πέντε (5) τραγούδια για να περιγράψουμε αυτό που λέμε “europower”, το “Halloween” είναι σίγουρα ένα από αυτά. Δεκατρία λεπτά που ισοδυναμούν με εκατόν τρία ως προς το περιεχόμενο, και ακούγονται σαν τρία ως προς την αμεσότητα. Θεατρικότητα στο ζενίθ, ταλέντο που τρομάζει, ενθουσιασμός που δεν κρύβεται, μεστότητα που προκαλεί τον θαυμασμό, φαντασία που καλπάζει. Ντροπή και αίσχος που το πετσόκοψε η μπάντα (ή η εταιρεία, δεν ξέρω, δεν με νοιάζει) για να γίνει single και video clip. Ένα δευτερόλεπτο να λείψει, χάνεται ποσοστό από τη μαγεία του. Και κάτι για να ευλογήσουμε τα γένια μας: Μετά τον στίχο “I will fight for all mankind’s deliverance and peace of mind” παίζονται κάποια πολύ χαρακτηριστικά leads, θαρρείς σε ρωσικούς, folklore ρυθμούς. Από πού προέρχονται άραγε; Έχουν όντως έτσι τα πράγματα; Κανείς δεν έχει αναφερθεί σε αυτό και σιγά μη το άφηνα έτσι. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο τον αρχισυντάκτη μου και του μεταβίβασα ένα «απειλητικό μήνυμα» («δεν θα ξαναφάει κοκκινιστό, πες του») προς τον ίδιο και τον Kai, να μου τα πει όλα. Ένας Kai ο οποίος αφού ξαφνιάστηκε θετικά με τη παρατήρηση (και κυρίως τρόμαξε με την απειλή), επικοινώνησε μαζί μας και μας έδωσε τη πολυπόθητη απάντηση. Είναι όντως μελωδίες από δίσκους με παραδοσιακή ρωσική μουσική, τους οποίους άκουγαν οι γονείς του και του είχαν «καρφωθεί» στο μυαλό. Του άρεσαν, θεώρησε πως θα μπορούσαν να μετουσιωθούν σε κάτι το metal-ικό και… voilà! Άλλο πράγμα όμως είναι να στο γράφω, κι άλλο να ακούς τον ίδιο τον Kai να στο εξηγεί χαμογελαστός, τραγουδώντας ενδιάμεσα τη μελωδία με «λα-λα-λα» και από πίσω να κελαηδούν πουλάκια στον κήπο του. Έτσι, ένα από τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος λύθηκε, ο Kai και ο αρχισυντάκτης μου είναι ασφαλείς, κι εγώ ήρεμος. Τα υπόλοιπα όταν πάμε όλοι μαζί για κοκκινιστό. ΟΧΙ ΘΑ ΜΟΥ ΞΕΦΕΥΓΑΤΕ.
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
“Follow the sign” (Hansen/Weikath)
Το outro του δίσκου. Μερικές εξαίσιες κιθαριστικές φράσεις που θα έκαναν περήφανο τον Ritchie Blackmore, αντάμα με ψιθύρους και effects που τονίζουν την ατμόσφαιρα… “Now that you’ve made your choice, follow the sign… You’re the keeper of the seven keys, our only hope’s your victory, so follow the sign”. Ιδανικό για κλείσιμο του πρώτου μέρους ώστε να γίνει η μετάβαση στο δεύτερο. Αν και ούτε δύο λεπτά σε διάρκεια, είναι περιεκτικότατο και θα μπορούσε άνετα να ηχογραφηθεί κάποια στιγμή και ως κανονικό, πλήρες τραγούδι.
Δημήτρης Τσέλλος
