a
Καιρό είχαμε να τα πούμε μέσω αυτής της στήλης. Λίγο που άνοιξε η “ζωή” έξω, λίγο η σχετικά υποτονική κίνηση που υπάρχει στον δισκογραφικό χώρο, λίγο οι ραδιοφωνικές εκπομπές, δεν ήθελε και πολύ. Με αυτά και αυτά όμως, μαζεύτηκε αρκετό υλικό για να ακούσετε και να διαβάσετε για τις επόμενες εβδομάδες. Μην ξεχνάτε ότι το να ξεδιαλέξεις τι πρέπει να μπει εδώ και τι όχι, δεν είναι και τόσο απλή διαδικασία. Σε κάθε περίπτωση, κάνουμε ένα μικρό reboot στο “Beyond The Pale” και (ελπίζω) να συνεχίσουμε ακάθεκτοι.
Επίσης, μην ξεχνάτε επίσης το ραδιοφωνικό μας ραντεβού κάθε Τετάρτη, με το “Beyond The Pale” radio show, στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του rockhard.gr (βρίσκεται στο κάτω μέρος όπως διαβάζετε αυτές τις γραμμές), το οποίο μπορείτε να ακούστε επίσης μέσω της εφαρμογής “Vradio” για Android/iOs, πληκτρολογώντας “Rock Hard Radio” στην αναζήτηση. Είτε υπάρχουν παρουσιάσεις σε αυτήν εδώ τη στήλη, είτε όχι, πάντα θα υπάρχουν πολλά και ωραία πράγματα να ακούσετε τις Τετάρτες σας.
Μέχρι την επόμενη φορά, καλή ακρόαση/ανάγνωση.
NEW RELEASES
DIE KRUPPS – “Songs from the dark side of heaven” (Cleopatra Records)
Αυτήν την περίεργη περίοδο, όπου τα συγκροτήματα υπολειτουργούν κατά μια έννοια, οι δίσκοι με διασκευές είναι μια ασφαλής δίοδος για να εκφράσουν την καταπιεσμένη δημιουργικότητά τους. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και η παρέα του Jurgen Engler. Το “Songs from the dark side of heaven” είναι η δεύτερη δουλειά τους αποτελούμενη αμιγώς με διασκευές, σε μια καριέρα που φέτος συμπληρώνει την τέταρτη δεκαετία της (η προηγούμενη ήταν το ΕΠΙΚΟ “A tribute to Metallica” πίσω στο μακρινό 1992). Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της στρογγυλής επετείου, οι DIE KRUPPS κάνουν μια ανασκόπηση σε κάποια συγκροτήματα που τους επηρέασαν, πίσω στα 70s και στα 80s, ξεκινώντας από το hard rock και το punk και καταλήγοντας στο post punk, στο new wave και στο early industrial, πάντοτε με τον πολύ χαρακτηριστικό ήχο του συγκροτήματος. Σε αυτό τον φόρο τιμής συμμετέχουν και κάποιοι από τους αμέτρητους διάσημους φίλους τους, όπως ο Jyrki 69 (THE 69 EYES) στο “Chinese black” των THE NEON JUDGEMENT, ο drummer Paul Ferguson (KILLING JOKE, ex-WARRIOR SOUL) στο “To hell with poverty” των GANG OF FOUR και… ο Ross The Boss (ναι, ο γνωστός) στο “No more heroes” των THE STRANGLERS. Άλλες διασκευές που είναι άξιες μνείας είναι στο ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ “Collapsing new people” των THE FAD GADGET και στο “Another one bites the dust” των QUEEN. Σε μια τόσο μακροσκελή καριέρα όπως αυτή των DIE KRUPPS, δυσκολεύομαι να θυμηθώ έστω και μια μέτρια στιγμή τους, οπότε, αν και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα tribute album, θα σας πρότεινα να το ακούσετε οπωσδήποτε.
INKUBUS SUKKUBUS – “The way of the witch” (Pagan Fire Muzick)
Συνεχίζουμε με τους gothic rock θρύλους από το Ηνωμένο Βασίλειο, τη zombie εκδοχή των FLEETWOOD MAC, τους INKUBUS SUKKUBUS δηλαδή του ζεύγους McKormack. Ένα συγκρότημα που συμπληρώνει τρεις δεκαετίας ενεργούς δισκογραφικής παρουσίας, με το “The way of the witch” που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό να αποτελεί το υπ’ αριθμόν 23 στη σχετική λίστα. Οι INKUBUS SUKKUBUS είναι φημισμένοι για το πολύ πετυχημένο πάντρεμα του παραδοσιακού gothic rock, με τους φουλ παγανιστικούς στίχους που σε ταξιδεύουν σε μαγευτικά τοπία και την ονειρεμένη φωνή της Candia, που έτσι και την ακούσεις μια φορά, σου μένει αποτυπωμένη για πάντα. Το “The way of the witch” έρχεται να προστεθεί και αυτό, με τα πολύ ποιοτικά του standards, στεκούμενο περήφανα δίπλα σε όλα τα προηγούμενα albums των ΙΚ. Ειδικά αυτό το “Angelus bellum” παίζει να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει στην τριαντακονταετή καριέρα τους. Αυτοί που ξέρουν από καλό gothic rock, το έχουν ήδη αποκτήσει. Εσείς οι υπόλοιποι;
ULTRAKILLER – “Death trap” (JST Records)
Πάμε για λίγο darksynth από τη δροσερή Πολωνία, τώρα που οι θερμοκρασίες έχουν ανέβει επικίνδυνα. Το ντουέτο των ULTRAKILLER έσκασε από το πουθενά πέρυσι με το ντεμπούτο “The future is now” και δέκα κομμάτια και, σε λιγότερο από ένα χρόνο, ξαναχτυπά με το “Death trap” και ακόμη δέκα κομμάτια, συν εννέα intros. Τα intros αυτά είναι ερμηνευμένα από δύο επαγγελματίες ηθοποιούς και βοηθούν στη διήγηση της σκοτεινής ιστορίας που θέλουν να διηγηθούν οι Πολωνοί φίλοι μας, μιας ιστορίας γεμάτης φόνους και δυσάρεστες ανατροπές. Σε ότι αφορά τη μουσική, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα darksynth metal album, που εμένα μου θύμισε πάρα πολύ τους HOLLYWOOD BURNS και τους DANCE WITH THE DEAD, με μπόλικες metal κιθάρες και industrial πειραματισμούς. Για όσους και όσες θέλουν το synthwave να έχει metal καταβολές, το “Death trap” είναι μια πολύ καλή εναλλακτική.
HERRSCHAFT – “Le festin du Lion” (Noires Productions)
Αν και το συγκεκριμένο album κυκλοφόρησε αρχικά πριν δύο χρόνια, στα χέρια μου έπεσε πριν λίγο καιρό, εν όψει της επανακυκλοφορίας του σε βινύλιο. Το κουαρτέτο των HERRSCHAFT έρχεται από τη Γαλλία και τo “Le festin du Lion” είναι το τρίτο full length album τους, ενώ στη φαρέτρα τους διαθέτουν ακόμη ένα single και ένα remix album. Στιχουργικά έχουν το ενδιαφέρον τους, με όλη αυτή τη σατανική θεματολογία η οποία εκφράζεται τόσο στα αγγλικά, όσο και στη μητρική τους γλώσσα. Η στιχουργία τους βέβαια βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη μουσική τους, η οποία είναι επηρεασμένη από πολλές και διαφορετικές παραμέτρους. Εδώ θα συναντήσετε λίγους RAMMSTEIN, λίγους COMBICHRIST των πρώτων ημερών, λίγους πρόσφατους POWERMAN 5000 και DEATHSTARS, ενώ σε στιγμές πιάνουν και το αίσθημα ευφορίας του ΕΒΜ. Αν μπερδευτήκατε από τα παραπάνω, μια απλή ακρόαση του “Le festin du Lion” θα σας ξεμπερδέψει. Έχουν την πλάκα τους και σίγουρα έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα γι’ αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν.
Anne Clark – “Synaesthesia – Classics reworked” (FDA/Flying Dolphin Entertainment)
Η Anne Clark είναι μια πάρα πολύ σημαντική καλλιτέχνις και ποιήτρια, η οποία εκδίδει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τη μουσική της εδώ και τέσσερεις δεκαετίες. Το ντεμπούτο album της “The sitting room” του 1982 θεωρείται ως ένα από τα πιο επιδραστικά στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής και τραγούδια όπως τα “Our darkness” και “Sleeper in Metropolis” είναι dancefloor classics σε όλα τα “σκοτεινά” clubs παγκοσμίως. Σίγουρα το spoken word στυλ της δεν είναι για όλα τα γούστα (όπως συμβαίνει και με τη Λένα Πλάτωνος), αλλά έχει και πολύ κόσμο που την ακολουθά πιστά από τα πολύ πρώτα βήματά της. Μετά το περσινό single της “Stop Brexit” το οποίο είχε σαφείς αποδέκτες ως προς το μήνυμά του, η Anne Clarke επιστρέφει φέτος με ένα άλμπουμ-ανασκόπηση στην πλούσια καριέρα της. Όλα τα κλασικά της τραγούδια βρίσκονται εδώ, όχι όμως στην αρχική, πρωτόλεια μορφή τους, αλλά σε remixes από διάφορους παραγωγούς, κυρίως από τον χώρο της techno, οι οποίοι δίνουν διαφορετικές υποστάσεις στις αρχικές συνθέσεις. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαι πολύ φίλος με τα remixes albums, καθώς συνήθως δεν έχουν να προσφέρουν κάτι το παραπάνω, ειδικά όταν μιλάμε για τραγούδια που είναι καθιερωμένα στη συνείδηση πολλών με μια συγκεκριμένη ακολουθία νότων και στίχων. Ίσως σε κάποιο mainstream club, το “Synaesthesia” να έκανε δουλειά, εγώ όμως θα προχωρήσω παρακάτω.
BLACK TOTEM – “II: Shapeshifting” (Svart Records)
Ας κλείσουμε τις παρουσιάσεις με λίγη βρωμιά από το Turku της χώρας με τις χίλιες λίμνες. Οι BLACK TOTEM υφίστανται εδώ και μια δεκαετία, αλλά μετά από δύο EPs και ένα studio album (τα οποία μπορείτε παρεμπιπτόντως και να κατεβάσετε εντελώς δωρεάν στο Bandcamp), εξαφανίστηκαν εντελώς από προσώπου γης για έξι χρόνια. Το 2021 είναι η χρονιά για το δυναμικό comeback τους και το κάνουν μάλιστα με αρκετό σαματά. Από το εξώφυλλο και τον τίτλο, ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πνευματικά παιδιά του Evil Elvis, είτε όταν αυτός αλήτευε στους MISFITS, είτε όταν έκανε τα κόλπα του στην προσωπική του καριέρα, παρέα με τον Rick Rubin. Μην περιμένετε γυαλισμένα πράγματα στο “II: Shapeshifting”, παρά μόνο λασπώδες death n’ roll, όπως ακριβώς το λατρέψαμε από τον πνευματικό πατέρα των BLACK TOTEM. ΕΠΟΣ λέμε!
VIDEO OF THE WEEK
Τις επόμενες ημέρες θα υπάρχει μια αναλυτικότατη κριτική στο νέο album του PERTURBATOR, στη στήλη με τα reviews του rockhard.gr. Ένα album για το οποίο όλος ο μουσικός κόσμος (παρα)μιλά. Για εντελώς τυπικούς λόγους λοιπόν, ας δούμε για μια ακόμη φορά το μοναδικό μέχρι στιγμής επίσημο video clip του “Death of the soul”. Stay tuned!
Γιώργος Κόης
