a
Δεν ξέρω πως θα σας φανεί αλλά αυτό που ο Φράγκος με εκμεταλλεύεται σε κάτι τέτοιες περιστάσεις το λατρεύω. Ο άνθρωπος ξέρει ίσως πριν καν με δεχτεί στο περιοδικό ότι για συγκεκριμένα πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις και δη συγκροτήματα, είμαι ο άνθρωπός του. Το καλύτερο είναι όταν μου τα αναθέτει απευθείας, που αποτελεί ένδειξη εμπιστοσύνης και προφανούς ικανοποίησης του οπαδισμού μου. Όσον αφορά τους PANTERA, ξέρει πλέον και τι αίσχη έχω κάνει παλιότερα για να υπερασπιστώ το όνομά τους, άρα είμαι το γκανιάν σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Έτσι λοιπόν, μετά το κείμενο για τα 30 χρόνια του δίσκου πέρυσι τέτοιο καιρό, μετά το αντίστοιχο worst to best για το “Vulgar display of power” πριν λίγους μήνες και το κείμενο για τα 20 χρόνια του “Reinventing the steel”, έρχεται πάλι η ώρα να γράψω κάτι για το συγκρότημα και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία φορά καθώς όλοι ξέρουν ότι του χρόνου θα κάνω το κείμενο για τα 30 χρόνια του “Vulgar…”, ενώ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα αναλάβω τα αντίστοιχα worst to best/30 χρόνια των “Far beyond driven”/”The great southern trendkill” στα χρόνια που έρχονται χωρίς καν να τα ζητήσω. Εκμετάλλευση αλλά γουστάρω κάργα. Εξάντλησα τα πάντα όσον αφορά το τι αφορά το δίσκο στο περυσινό κείμενο, η επανάληψη κουράζει, σας έχουμε ήδη έτοιμο σύνδεσμο-παραπομπή αν δεν θυμάστε τι γράφτηκε, άρα πάμε να βάλουμε σε σειρά τα κομμάτια του δίσκου (και τα δικά μας μαζί) σε ακόμα μια απέλπιδα προσπάθεια, όσο κι αν κάποια από αυτά έχουν δεδομένη θέση σε αυτή την άτυπη διαδικασία.
THE “COWBOYS FROM HELL” COUNTDOWN:
12) Medicine man (5:15)
ΟΚ θα την πω την αμαρτία μου, στις αρχές των ακροάσεων του δίσκου το βαριόμουν λίγο, ψεύτης δεν μπορώ να γίνω σε μεγάλη ηλικία. Φυσικά το αγάπησα κι αυτό στην πορεία, αλλά παραμένει κατ’ εμέ η λιγότερο τέλεια στιγμή ενός απόλυτα τέλειου δίσκου. Ακούγεται κάπως πιο «τεμπέλικο» σαν κομμάτι και μου μοιάζει ότι γράφτηκε από τα πρώτα δείγματα για τον δίσκο, με βάση τις διαφορές με το υπόλοιπο υλικό. Η φωνή του Anselmo και ο τσαμπουκάς που βγάζει, το ανεβάζουν επίπεδο, ενώ στιχουργικά προφανώς και πραγματεύεται ναρκωτικά και δη τον ντίλερ ο οποίος δίνει τη δόση στον υποψήφιο εθισμένο/θύμα και συνεχίζεται αυτός ο φαύλος κύκλος ενός δύσκολου ταξιδιού στον κόσμο των τοξικών ουσιών, το οποίο δυστυχέστατα πολλάκις δεν έχει γυρισμό.
11) Message in blood (5:10)
To κομμάτι έχει να κάνει με το ζοφερό φόνο της ηθοποιού Sharon Tate, γυναίκας του Roman Polanski, από την οικογένεια του κατά συρροή δολοφόνου Charles Manson. Μετά τον φόνο της, γράφτηκε ένα μήνυμα στον τοίχο με αίμα (μπρρρρ..) το οποίο είχε συνταράξει τις αρχές με την πρωτοφανή κτηνωδία της αποτρόπαιας πράξης. Πάρα πολύ στακάτο και απλό (για δεδομένα Dimebag) riff, το οποίο συνοδεύεται από φοβερά τύμπανα από τον Vinnie Paul και με τον Anselmo λίγο πιο φλεγματικό στην ερμηνεία του εδώ, σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια. Ξέρω πολύ κόσμο που γουστάρει το κομμάτι αλλά σε ένα σύνολο όπως του “Cowboys from hell”, κάποια πρέπει να την πληρώσουν λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και το “Message in blood” είναι ένα από αυτό. Πάντα αναρωτιέμαι αν οι CRYPTIC WARNING, δηλαδή η πρώιμη μορφή των λατρεμένων REVOCATION, πήραν το όνομα τους από τον στίχο του κομματιού (It’s a message in blood, it’s your cryptic warning). Αν ποτέ τους δω κι αν έχουν μείνει ζωντανοί με αυτά που θα έχω κάνει οι ίδιοι και οι υπόλοιποι θαμώνες, θα είναι το πρώτο που θα ρωτήσω στο πουλέν Dave Davidson.
10) The sleep (5:47)
Ίσως κάτι αντίστοιχο του “Cemetary gates” για την δεύτερη πλευρά του δίσκου, προφανώς όχι το ίδιο φιλόδοξο και υψηλής κλάσης, αλλά και πάλι κορυφαίο κομμάτι. Το σόλο του Dimebag εδώ αναφέρεται από χιλιάδες οπαδούς ως το κορυφαίο που έπαιξε ποτέ, μάλιστα, ακόμα ανώτερο κι από το αντίστοιχο του “Floods” από το “The great southern trendkill”, το οποίο έχει την πρωτιά στις προτιμήσεις των περισσοτέρων. Φοβερή ακουστική αρχή, απλό αλλά τρομερά στακάτο riff στη συνέχεια και πάρα πολύ ωραία ανάπτυξη κομματιού. O Anselmo σε μια διαφορετική και πιο «γλυκιά» (όσο γίνεται δηλαδή) και μεστή ερμηνεία σε σχέση με το υπόλοιπο του δίσκου και όσο περνάει η ώρα, το κύριο riff βαραίνει και γίνεται απίστευτα εθιστικό. Στιχουργικά καταπιάνεται με την αίσθηση που είχαν ότι έπρεπε να βάλουν στήθος και πλάτη μπροστά ώστε να ηγηθούν του μεταλλικού κινήματος, με πλήρη πίστη στους εαυτούς τους, και όχι μόνο αυτό, αλλά να συντρίψουν τις τότε τάσεις (με πρώτο το grunge, έχοντας ήδη διαλύσει το poser άμεσα) και το ερώτημα που απομένει είναι αν στην προσπάθεια αυτή, θα τη βγάλουν καθαρή και θα μπορούν κάθε μέρα να ξυπνάνε για να δίνουν μια νέα μάχη έναντι σε ότι θέλουν να προασπίσουν.
9) Clash with reality (5:16)
Φοβερό τελείωμα στο συγκεκριμένο κομμάτι το οποίο δυστυχώς έπρεπε να κρατηθεί και να ξεκινήσει νέο κομμάτι με εκείνο το riff. Σε πάρα πολλές συζητήσεις έχει αναφερθεί ως το λιγότερο σούπερ κομμάτι του δίσκου αλλά όπως βλέπετε διαφωνώ απόλυτα. Χώρια ότι για άλλο συγκρότημα θα φιγούραρε στην κορυφή ενδεχομένως. Έχει φοβερό groove μέσα του και τα σηκώματα του Dimebag είναι το κάτι άλλο, κολλάει κι αυτό πάρα πολύ εύκολα σαν ρυθμός και σίγουρα το σημείο του σηκώματος των χορδών θα το έχετε ακούσει πολλάκις μελλοντικά, και από τους ίδιους αλλά και από άπειρους μιμητές. Στιχουργικά έχει να κάνει με το πώς είναι τελικά να ανακαλύπτεις την πραγματικότητα που σε περιβάλλει, για την οποία μάλλον δεν ήσουν και πολύ καλά προετοιμασμένος, έτσι έρχεσαι σε σύγκρουση με αυτήν και το αποτέλεσμα δεν είναι και πολύ υπέρ σου. Ειδικά αν δεν αποδεχθείς την κατάσταση και δεν κάνεις και κάτι για να την αλλάξεις.
8) Primal concrete sledge (2:13)
Δαβίδ και Γολιάθ μαζί αυτό το κομμάτι. Λόγω της μικρής του διάρκειας αλλά και του ότι είναι το βαρύτερο κομμάτι του δίσκου. Μάλιστα είναι το τελευταίο κομμάτι που γράφτηκε για τον δίσκο με την μπάντα να έχει ήδη στο νου της ότι έτσι θέλει να ακούγεται στον επόμενο δίσκο και είναι πάρα πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι ταίριαζε πολύ περισσότερο στο “Vulgar display of power” απ’ ότι στο “Cowboys from hell”. O Anselmo δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης και στο βίντεο του συγκροτήματος πριν παιχτεί το κομμάτι στην Μόσχα, αναφέρει ξεκάθαρα “this is a song of unity”. Πηγαίνοντας το παραπέρα, έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις ότι όλοι μαζί πρέπει να ενωθούν και να ρίξουν τον τσιμεντένιο τοίχο ενός συστήματος που αφήνει απ’ έξω μεγάλη μερίδα πολιτών, κάνοντας ξεκάθαρες διακρίσεις. Kαι τι καλύτερο να ρίξεις ένα τοίχο από μια βαριοπούλα όπως προφανέστατα αφήνεται να εννοηθεί εδώ πέρα. Η μικρή του διάρκεια το φέρνει πιο χαμηλά στην κατάταξη απ’ όσο άξιζε, καθώς δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί όσο τα περισσότερα κομμάτια. Με 2-3’ παραπάνω και ένα πιο σύνθετο riff Dimebag κλάσης, θα είχε θέση στα υψηλότερα πατώματα της λίστας.
7) The art of shredding (4:20)
To «ενωτικό» τραγούδι του δίσκου, καθώς μιλάει για το πώς μόνο αν διαμαρτυρηθούμε όλοι μαζί, μπορούμε να αλλάξουμε την δυσοίωνη μοίρα του κόσμου. Αυτό όμως δεν πρέπει να μείνει στα λόγια αλλά σε δραστικά μέτρα με οποιοδήποτε κόστος. Να σημειωθεί ότι είναι γενικό το θέμα του και όχι προς την τότε Αμερικάνικη κυβέρνηση όπως αρκετοί παρερμήνευσαν. Καταπληκτική η αρχή με το μπάσο του Rex Brown να ακούγεται σαν ρυθμική κιθάρα και με τον Dimebag να αναλαμβάνει από ’κει και πέρα. Ιδανικό κλείσιμο για τον δίσκο και από τα πλέον υποτιμημένα κομμάτια του συνολικά, πολύ αγαπημένο των σκληροπυρηνικών οπαδών τους αλλά ακόμα και όσων δεν έφτασαν σε σημείο να τους προσκυνάνε. Ισχύει και για το “Shattered” το ίδιο, αυτή η πιο στερεοτυπικά μεταλλική τους απόδοση και ύφος, κέρδιζαν και τους πιο ουδέτερους εκείνη την εποχή. Και όχι, δεν είναι φόρος τιμής στο “Shred” των OVERKILL, διότι ως γνωστόν, ο παραγωγός Terry Date επιλέχθηκε για τον ήχο που έβγαλε στο “The years of decay” των μεγάλων Νεοϋορκέζων thrashers.
6) Shattered (3:22)
Το άνοιγμα της δεύτερης πλευράς έρχεται με τον εν λόγω κομμάτι, το οποίο προφανώς και έχει ως χαρακτηριστικό αυτό το απίθανο falsetto του Anselmo. Ο τύπος πιάνει τελική 0-100 σε δευτερόλεπτα με τις εναλλαγές της φωνής του και μπορώ πάρα πολύ εύκολα να καταλάβω αρκετούς κλασικομέταλλους στο να προτιμάνε αυτό το δίσκο και τονικότητα φωνής του Φίλιππα περισσότερο από τα άλλα άλμπουμ. Μιλάμε για ξεφτίλισμα με τον τρόπο που το κάνει και που πάρα πολλοί θα ήθελαν να έχουν την τότε κλάση του (άσχετα που αν πάει να το κάνει τώρα θα πάθει έμφραγμα, δεν έχει καμία σημασία). Στιχουργικά προφανώς πραγματεύεται την καταστροφή του κόσμου ως απόρροια ενός ολοκαυτώματος με άπειρους νεκρούς και γενικότερα ζοφερή κατάληξη. Το λεπιδάτο riff του (λεπιδάτο riff: To riff που σε κόβει φέτες και σε αλείφει σαν βούτυρο) το καθιστά κολλητικότατο, ενώ υπήρξε μέγιστο Live favorite τον καιρό που παιζόταν. Τρομερό άνοιγμα δεύτερης πλευράς, όπως πάντα συνήθιζαν (και αν φάτε φλασιά, κάνει και ωραίο «παιχνίδι» με το “Slaughtered” λεκτικά που ανοίγει την δεύτερη πλευρά του “Far beyond driven”).
5) Heresy (4:47)
To thrash κομμάτι του δίσκου το δίχως άλλο και ένα τεράστιο δείγμα στιχουργικά του τι θα πει αξιοπρέπεια, τιμιότητα, να μην ξεπουλάς τα ιδανικά σου –και ειδικά για την θρησκεία- και να κάνεις το κομμάτι σου όντας ο εαυτός σου και πιστεύοντας πάντα στις δυνάμεις σου. Ένα κομμάτι που πάρα πολλοί θα ήθελαν να τους ακούσουν να το εξελίσσουν σαν στυλ και να προκριθεί η ταχύτητα έναντι της βαρύτητας στη μουσική τους. Σίγουρα θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και θα έπαιρναν κεφάλια, καθώς τις λίγες φορές που το έκαναν, είχαμε θύματα. Καταπληκτικό το σφυριχτό riff του στην αρχή (ελπίζω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω πως ακούγεται ένα σφυριχτό riff), ενώ το στακάτο σημείο στην εξέλιξη του, δείχνει πόσο μεγάλος παίχτης ήταν ο Dimebag και τι φαντασία και πληθώρα ρυθμών μπορούσε να δημιουργήσει. Εξαίρετο δείγμα μιας απόλυτα δεμένης μπάντας και τα μετρονομικά τύμπανα του Vinnie Paul δένουν απόλυτα με τα σούπερ πωρωτικά φωνητικά του Anselmo.
4) Cowboys from hell (4:07)
Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου είναι και αυτό που τους αλλάζει επίσημα την καριέρα εν έτει 1990 και στο πέμπτο τους άλμπουμ το οποίο ουσιαστικά/πρακτικά είναι το πρώτο και φτου κι απ’ την αρχή, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την προσωπική τους δήλωση ότι «γεια σας, είμαστε από το Τέξας, υπάρχει νέο αφεντικό στο προσκήνιο και θα σας κλωτσήσουμε τους κώλους, γι’ αυτό πάρτε πόδι ήσυχα πριν φάτε καμιά σφαίρα ανάμεσα στα μάτια ή κατά προτίμηση κανένα γροθίδι που θα σας ξεκολλήσει τα δόντια» (τι περίεργο, το εικονοποίησαν κιόλας στο επόμενο άλμπουμ. Το κομμάτι ξεκινάει με το γνώριμο στριφογυριστό riff (στριφογυριστό riff: το riff που ακούγεται λες και το παίρνει ο άνεμος και το αναπαράγει σε επανάληψη κάνοντας echo) και προκρίνεται σε όλη τη διάρκεια, η σιγουριά που βγάζει η μπάντα είναι το κάτι άλλο και ήταν τέτοιος ο αντίκτυπος του που τους όρισε και σαν προσδιορισμό. Φυσικά το ακρωνύμιο CFH από τα αρχικά του κομματιού έχει κοσμήσει εκατομμύρια ανθρώπους ως μόνιμη επιγραφή πάνω τους (συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου) και άπαντες το κουβαλάμε με περίσσιο καμάρι (και δεν σηκώνουμε και πολλά σημειωτέον).
3) Cemetary gates (7:04)
Κατανοώ ότι πολλοί θα θέλατε να το δείτε πρώτο, καθώς σε κάθε περίπτωση είναι το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι του δίσκου. Μια «μπαλάντα» (;) 7’ σε διάρκεια και που προέρχεται από ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός στη ζωή του Anselmo, καθώς αφορά δυο φίλους του όπου ο πρώτος αυτοκτόνησε και ο δεύτερος μην αντέχοντας την απώλεια του πρώτου, τον μιμήθηκε ελάχιστα μετά χρονικά. Στο κομμάτι βέβαια αποτυπώνεται διαφορετικά κι αφορά μια σχέση, όπου η κοπέλα έχει πεθάνει και ο άντρας αμφισβητεί την πίστη του και θυμάται όλα όσα πέρασαν μαζί. Ο Anselmo βγάζει απίστευτα υψηλό επίπεδο φωνητικά, η ακουστική του αρχή δεν προμηνύει το τι ακολουθεί και σίγουρα το κύριο riff του οδήγησε πάρα πολλά εκατομμύρια άτομα (χωρίς υπερβολή) να θελήσουν να γίνουν κιθαρίστες και να μάθουν πως παίζεται. Λίγες μπάντες μπορούν να περηφανευτούν για τόσο trademark κομμάτια του ήχου τους, σίγουρα το “Cemetary gates” φανερώνει μια πτυχή των PANTERA που κανείς δεν περίμενε εκείνη την εποχή και που έδειχνε που μπορούν να φτάσουν όσον αφορά το εκφραστικό τους πεδίο.
2) Psycho holiday (5:19)
Απλά τα πράγματα εδώ, καθώς έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση ενός εθισμένου στις ουσίες ανθρώπου, ο οποίος «τριπάρει» όντας σε κέντρο αποτοξίνωσης μακριά από την βελόνα και περνάει το «τεστ» στο οποίο αναφέρεται ο Anselmo με ιδιαίτερα προσωπικό τρόπο. Ένα ΘΕΪΚΟ καβουρδιστό riff (καβουρδιστό riff: Το riff που ακούγεται σαν την μηχανή που κόβει τον καφέ και σου παίρνει τα αυτιά, a.k.a. καβουρδιστήρι) ανοίγει το κομμάτι και το πάει στην κυριολεξία καροτσάκι μέχρι τέλους, ενώ η ένταση που προκαλούσε το κομμάτι όχι απλά αποτυπώνεται στο βίντεο κλιπ του κομματιού αλλά και σε άλλες συναυλίες τους που έχει παιχτεί. Όσο κι αν προτιμώ τα επόμενα δυο άλμπουμ τους και την εν γένει βαρύτητα τους, εδώ μιλάμε για μια από τις καλύτερες αρχές κομματιού της μεταλλικής ιστορίας. Μπορώ να το ακούω σε επανάληψη άνετα μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
1) Domination (5:04)
Παρότι σε τέτοιες περιπτώσεις η πρωτιά είναι δίκοπο μαχαίρι και μπορεί να βγεις μάγκας ή δάγκας, στην περίπτωση του “Domination” και του “Cowboys from hell” γενικότερα ξέρω ότι συμφωνεί μεγάλη πλειοψηφία μαζί μου, όχι συντριπτική αλλά μεγάλη σε κάθε περίπτωση. Τι να λέμε για το κομμάτι αυτό, από την αρχή και το «μέτρημα» του Vinnie Paul, από το ηγεμονικό του riff στην αρχή ή το απόλυτο break riff μετά τη μέση, το οποίο ήταν ικανό να αφανίσει όλο το συναυλιακό χώρο που παίζανε κάθε φορά… Έδειχνε το δρόμο που θα έπαιρνε η πορεία τους μελλοντικά, ενώ είναι από τις περιπτώσεις που αποτυπώθηκαν τόσο κορυφαία ζωντανά και ειδικά στο επίμαχο βίντεο από την Μόσχα το 1991, όπου παίζουν για πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους εκείνη τη στιγμή και ο χαμός που προκαλούν έκανε όλο το παλιό αεροδρόμιο του Tushino να πάλλεται σε κάθε τους ανάσα. Στιχουργικά έχει να κάνει με το πώς η φιλοδοξία μπορεί να σε καταστρέψει, κάνοντας σε να μην βλέπεις καθαρά το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή σου.
Σε έναν δίκαιο κόσμο χωρίς κόμπλεξ και με το μυαλό όλων στη θέση του, το “Cowboys from hell” μετά από 31 πλέον χρόνια ζωής, θα είχε ακόμα καθολικότερη αποδοχή, ενώ αυτό το οποίο θα έπρεπε –και συνεχίζει να πρέπει- να αναφέρεται, είναι το πόσο καλό έκανε στον μεταλλικό ήχο γενικότερα. Η δεδομένη του φρεσκάδα αλλά και διαφορετικότητα, ήταν αναμφισβήτητα και το γεγονός ότι οι PANTERA απέκτησαν τόσο ραγδαία μια στρατιά άκρως φανατικών οπαδών –αλλά και ορκισμένων εχθρών- μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι. Με όσο το δυνατόν καλύτερη διάθεση υπάρχει από πλευράς μου και με όσο περισσότερη ηρεμία με διακατέχει τη δεδομένη στιγμή –η οποία πάντα πάει περίπατο όταν ακούω διάφορα «μαργαριτάρια» για την περίπτωση των PANTERA και των δημιουργημάτων τους- θα πω απλά ότι είναι μια από τις περιπτώσεις που ανεξαρτήτως προτιμήσεων, μπορούμε και οφείλουμε να αισθανόμαστε ευγνώμονες που υπήρξε και που όσα προκάλεσε πρέπει να μας δίνουν τροφή για σκέψη, καθώς τίποτα δεν γίνεται τυχαία και σίγουρα το άλμπουμ αυτό γέννησε ένα μεγαθήριο όχι απλά της δικής μας μουσικής αλλά και όλου του κλάδου της βιομηχανίας της. Οι PANTERA είχαν έρθει για να μείνουν και με στόμφο το αποδείκνυαν, όντας πεινασμένοι, με κίνητρο για περισσότερα και με άγνοια κινδύνου. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν και πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν όλα τα παραπάνω στην ζωή του καθενός από μας; Προσωπική και μη…
STILL TAKING OVER THIS WORLD…
Άγγελος Κατσούρας
